Semua Bab ทะลุมิติมาเป็นนักฆ่าแม่ลูกอ่อน: Bab 31 - Bab 40

ข่าวการสิ้นใจของซ่งเจี้ยนหง แพร่สะพัดไปทั่วแผ่นดินราวลมที่ไร้ทิศทางชายผู้เคยรุ่งเรืองที่สุดในราชสำนัก ผู้คนเคยกล่าวถึงเขาด้วยถ้อยคำยิ่งใหญ่ผู้ที่อายุไม่ถึงสามสิบก็สามารถนั่งในตำแหน่งรองแม่ทัพได้อย่างองอาจแต่ในยามที่เขาล้มลง กลับไม่มีแม้เงาของใครสักคนจะยอมเฉียดเข้าใกล้หลุมศพของเขาไม่มีเสียงร่ำไห้ ไม่มีคำไว้อาลัยผู้ที่เคยยกย่องเขาในวันรุ่งเรืองกลับเป็นผู้ที่หมางเมินเขายิ่งกว่าคนแปลกหน้าในวันที่เขาตกต่ำแม้แต่คนในสายเลือดเดียวกันก็หลีกหนีราวกับกลัวว่าความอับอายจะลามถึงชื่อสกุลของตนเขาเคยเป็นยอดคนที่ใครต่างหวังพึ่งพิงแต่เมื่อไร้พลังปราณ เมื่อชื่อเสียงพังทลายเขาก็ไม่ต่างจากฝุ่นผงที่ไม่มีใครจดจำร่างของเขาถูกฝังไว้ภายในจวนของหลานเยว่ สตรีเพียงผู้เดียวที่เขาเคยทอดทิ้ง เคยเหยียบย่ำหัวใจ และเคยมองข้ามแต่สุดท้าย...กลับเป็นนาง ที่มอบที่พักพิงสุดท้ายให้อย่างเงียบงันมิใช่เพราะความรักหากแต่เพื่อให้บุตรชายของนางได้เติบโตโดยไม่ต้องหลบสายตาใครอย่างน้อย…เขาก็มี พ่ออยู่ในความทรงจำไม่มีศิษย์ ไม่มีนาย ไม่มีสหาย ไม่มีแม้แต่ศัตรูที่คิดจะลบหลู่หลุมศพนี้มีเพียงแผ่นไม้เรียบง่ายและต้นไม้ใหญ่ที่ปล่อยร่มเงาให้คน

หลานหย่งจวิน คือบุรุษผู้เดินอยู่บนเส้นทางแห่งความทะเยอทะยานตั้งแต่เยาว์วัย เขาคือบุตรชายคนโตของแม่ทัพหลานซือเหยียน ผู้ได้รับการอบรมบ่มเพาะทั้งวรยุทธ์และปัญญา จนสามารถไต่เต้าสู่ตำแหน่งแม่ทัพได้ด้วยวัยยังไม่ถึงสามสิบปีแต่ในหัวใจของเขานั้น…กลับไม่มีวันพอความสามารถมากเท่าใด ชื่อเสียงยิ่งใหญ่เพียงใด ล้วนไม่อาจกลบความจริงข้อหนึ่งเขาไม่มีทายาทคำตัดสินของหมอหลวงคือประโยคที่เหมือนค้อนเหล็กทุบใจให้แตกละเอียด“นายท่าน…ท่านไม่สามารถมีบุตรได้” ความหวังที่จะมีผู้สืบทอด กลายเป็นบาดแผลที่กัดกินอยู่ทุกค่ำคืนเขาริษยาทุกคนที่มีสิ่งที่เขาไม่มี ทั้งลูก ทั้งครอบครัว แต่เมื่อบิดานำตัว หลานจิ่วอวิ๋น กลับเข้าสู่จวนตระกูลเด็กชายผู้ไร้เดียงสาแต่เปี่ยมด้วยความบริสุทธิ์ กลับเปล่งประกายอย่างน่าประหลาดในสายตาของเขาแรกเริ่ม เขามองเด็กคนนี้เป็นภัยคุกคามเป็นสิ่งมีชีวิตที่อาจแย่งชิงความรักจากบิดา และอาจแย่งทุกสิ่งที่เขาเฝ้ารอมาแสนนานแต่เมื่อบิดากล่าวว่า “เด็กคนนี้อาจมีประโยชน์กับเจ้า”ประโยคนั้นราวกับประตูที่เปิดออกสู่ความเป็นไปได้ใหม่ในเมื่อเขาไม่มีผู้สืบทอดด้วยสายเลือดของตน งั้นก็จง หล่อหลอม ผู้สืบทอดขึ้นมาเองแม้ไม

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่วัน แต่สำหรับหลานอวี้ซิน… มันกลับยาวนานราวกับหลายปี แต่ละวินาทีที่นางต้องฝืนแสร้งยิ้ม เล่นบทบาท ป้าผู้ใจดี กับเด็กน้อยที่ตนเกลียดชัง มันคือบทลงทัณฑ์อันทรมานเกินจะบรรยาย หากแต่ผลลัพธ์ก็เป็นไปดังหวังหลานจิ่วอวิ๋น เด็กชายผู้เปี่ยมพรสวรรค์และไร้เดียงสา หลงนึกว่านางคือญาติผู้ใหญ่ที่เปี่ยมด้วยเมตตา ห่วงใยเขาราวสายเลือดเดียวกันในสายตาใสซื่อของเขา... นางคือป้าผู้แสนอ่อนโยน ผู้มักมีขนมหวานรสดี ของเล่นหายาก และเรื่องเล่าแสนสนุกมาคอยปลอบใจ แต่ในสายตาของหลานอวี้ซินเขาคือเศษชิ้นเนื้อที่น่าขยะแขยง คือศัตรูที่ต้องถูกกำจัด คือต้นตอของความไม่มั่นคงในเรือน... และในหัวใจอันมืดดำของนางวันแล้ววันเล่าที่ต้องฝืนกลืนความเกลียดลงคอ ปั้นหน้ายิ้มส่งสายตาอ่อนโยนให้เด็กชายในขณะที่ในใจราวกับถูกไฟเผา เผาทุกความอดกลั้น เผาทุกเศษเมตตาที่นางพอจะมีในที่สุด… วันที่นางรอคอยก็มาถึงภายใต้ท้องฟ้าแจ่มใส และกลิ่นหอมอ่อน ๆ จากดอกเหมยที่เริ่มผลิบาน หลานอวี้ซินกล่าวถ้อยคำหวานล้ำ ด้วยน้ำเสียงที่ช่างอ่อนโยนจนแม้แต่ผู้ใหญ่ยังมิอาจระแวง“หลานจิ่วอวิ๋น วันนี้เจ้าพอจะไปเที่ยวเล่นที่ตลาดเป็นเพื่อนป้าได้ไหม?”“ป้า

แม้หัวใจของหลานอวี้ซินจะเริ่มเต้นผิดจังหวะตั้งแต่วินาทีที่ชายผู้สวมหน้ากากปรากฏตัว หากแต่ใบหน้าของนางยังคงคลี่ยิ้มงามสง่า เสน่ห์ของหญิงสูงศักดิ์ยังประดับอยู่ในทุกอิริยาบถ ในความคิดของนางต่อให้ชายผู้นี้จะแฝงไว้ด้วยความลึกลับ น่าหวาดหวั่นเพียงใด เขาก็ไม่มีวันกล้าล่วงเกินนางได้... นางคือบุตรสาวของแม่ทัพหลานซือเหยียน ผู้ทรงอำนาจเหนือกองทัพ ผู้แม้แต่เชื้อพระวงศ์ยังต้องยำเกรงนั่นคือเกราะอันแกร่งกล้าที่นางหลบซ่อนอยู่เบื้องหลัง“ข้ายินดีจะยกเจ้าเด็กนั่นให้...โดยไม่คิดเหรียญทองแม้แต่เหรียญเดียวเพื่อความสัมพันธ์อันดีในภายภาคหน้า”นางกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแฝงทิฐิ สายตาหยั่งเชิงพร้อมรอยยิ้มแผ่วที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทว่า... สิ่งที่นางได้รับกลับมา ไม่ใช่คำพูด หากแต่เป็น...เพี๊ยะ!!เสียงฝ่ามือฟาดลงบนใบหน้านางดังก้อง รุนแรงพอให้ศีรษะสะบัดไปตามแรงกระแทก ใบหน้าด้านหนึ่งของนางร้อนวาบ ริมฝีปากแหว่ง มีเลือดซึมชื้นออกมาตรงมุมปากหลานอวี้ซินยืนนิ่งงัน ดวงตาเบิกโพลง นางไม่อยากเชื่อว่าตนเอง... ถูกตบถูกตบโดยชายไร้ชื่อในตลาดค้าทาสอันต่ำต้อย! นางอ้าปาก แต่เสียงที่ออกมากลับสั่นเทา“เจ้า... เจ้าไม่รู้หรือว่า

เมื่อหลานเยว่ได้รับรู้ว่า มีผู้คิดเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของบุตรชายตนเอง นางมีเพียงแววตานิ่งลึก ลึกจนไม่อาจคาดเดาว่าภายในใจของนางนั้น… กำลังโหมไฟหรือแช่แข็งทุกสิ่งนางเงยหน้าขึ้นสบตาบุรุษตรงหน้า ชายผู้ก้าวออกมาปกป้องเด็กน้อยในเวลาที่ผู้เป็นมารดาไม่อาจอยู่เคียงข้างได้ทัน“ขอบคุณท่าน… ที่ปกป้องลูกของข้า”ถ้อยคำสั้น ๆ แต่แฝงไว้ด้วยความจริงจังไม่แพ้คำสัตย์ใด ๆ น้ำเสียงของนางเยือกเย็น แต่มีแรงกดดันที่ทำให้แม้แต่คนในโลกมืดยังต้องหยุดฟังบุรุษตรงหน้าคือนักค้าแห่งเงามืด ซูจิ่งหลงผู้มีฉายาว่า พ่อค้าแห่งความตาย ชายผู้ไม่เคยลังเลแม้แต่วินาทีเดียวในการตัดสินชีวิตใครในสนามประมูลแต่ในยามนี้… เขากลับหลบตาไปครู่หนึ่ง ก่อนยกยิ้มบางสีหน้านั้นอ่อนลงเล็กน้อย ราวกับเขาไม่ใช่คนที่เพิ่งตบหญิงงามจนฟันร่วงในตลาดค้าทาสเมื่อไม่กี่ชั่วยามก่อน“ไม่เป็นไร… เรื่องแค่นี้ ถือเป็นเรื่องเล็กน้อย ท้ายที่สุด พวกเราก็คือพันธมิตรการค้าที่สำคัญ… ใช่หรือไม่?”คำพูดดูธรรมดา แต่สายตาของเขาที่มองนางกลับไม่ธรรมดาเลยแม้แต่น้อยดวงตาคู่นั้น… เต็มไปด้วยบางสิ่งที่ซ่อนไว้มานานเขาพยายามอดกลั้น แต่ก็ไม่อาจทานแรงของหัวใจได้อีกต่อไปเสียงของเขาต