บทที่ 3 นางในดวงใจ

บทที่ 3 นางในดวงใจ

รถม้าของเว่ยหนิงจื่อจอดที่หน้าประตูจวนอย่างโจ่งแจ้ง แต่เท่านั้นยังไม่พอ ไท่ฉางจวินยังไปยืนรอรับถึงหน้าจวน ตอนที่นางลงมา ทั้งสองสบตากันอย่างแช่มชื่น ราวกับว่าเจ้าบ่าวมารอรับเจ้าสาวอย่างไรอย่างนั้น ชาวบ้านเห็นเหตุการณ์นี้ก็กระซิบกระซาบ มองดูแล้วไม่เหมาะสมเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้นอีกฝ่ายเป็นถึงฉินอ๋องจะให้คนธรรมดาสามัญมาวิพากษ์วิจารณ์ได้หรือ

ที่เว่ยหนิงจื่อต้องมาเป็นแขกของจวน เนื่องจากตอนนี้จวนของนางเกิดไฟไหม้นั่นจึงทำให้ต้องซ่อมแซมเป็นการใหญ่ แม้ความจริงนางจะไปอยู่อีกฝั่งที่ไฟลุกลามไปไม่ถึงก็ได้ แต่เพราะความรักของไท่ฉางจวินมีต่อนาง กลัวว่าจะไม่ได้รับความสะดวกสบายเขาจึงเสนอให้มาอยู่ที่เป็นการชั่วคราว

ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน ซูหลิงที่กำลังเดินลัดเลาะไปที่เรือนพระชายา กลับได้ยินเสียงซุบซิบของบ่าวไพร่ว่า ฉินอ๋องพาแขกมาพักที่จวนและสั่งให้บ่าวเตรียมเรือนให้พักข้างห้องฉินอ๋องอีกด้วย ด้วยความอยากรู้ นางจึงแอบตามไปดูพบว่าแขกที่มาพักที่จวนคือคุณหนูเว่ยคนรักของฉินอ๋อง

หลี่อวี้เหิง นั่งอ่านตำราอยู่ในเรือนเงียบๆ ตั้งแต่เขาตั้งครรภ์ท้องเริ่มโตขึ้น ทำให้เขาเดินไปไหนยากลำบาก ช่วงนี้เขาอารมณ์แปรปรวนอ่อนไหวง่าย ยิ่งมารู้ว่าผู้เป็นสามี พาสตรีผู้เป็นคนรักเข้ามาในจวนอีก

ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ แต่จะให้ทำอย่างไรล่ะ ในเมื่อสามีรักสตรีผู้นั้น หาได้รักเขาไม่

“พระชายาเพคะ”

เสียงเรียก ของซูหลิงทำให้เขาตื่นจากภวังค์พลางใช้มือเช็ดน้ำตาที่เปื้อนข้างแก้ม

“มีเรื่องอันใดเจ้าว่ามาเถิด”

ซูหลิง ซูหมิงและจางกูกู ที่ยืนก้มหน้าไม่กล้าปริปากเพราะเกรงว่าผู้เป็นนายจะกังวลใจ

หลี่อวี้เหิงเห็นว่าทั้งสามไม่พูดเขาจึงพูดขึ้น

“เรื่องที่คุณหนูเว่ยมาเป็นแขกที่จวนใช่หรือไม่ เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว”

ซูหลิงจึงพูดขึ้น

“พระชายา จะให้คุณหนูเว่ยมาอยู่ที่จวนไม่ได้นะเพคะ”

ซูหมิงและจางกูกูนั้นเห็นด้วยกับคำพูดนี้

“ใช่แล้วเพคะ สตรีที่ยังไม่แต่งงานออกเรือนจะมาอยู่ในจวนได้อย่างไรกัน คุณหนูเว่ยช่างหน้าไม่อายนัก”

จางกูกูพูดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว หลี่อวี้เหิงมองไปที่พวกนางก็ต้องถอนหายใจ

“แล้วพวกเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร”

“ในเมื่อคุณหนูเว่ยเป็นแขกที่ท่านอ๋องพามา จะให้ข้าไล่นางไปหรือ”

พวกนางทั้งสามได้ยินดังนั้นก็อดสงสารผู้เป็นนายไม่ได้ ในขณะที่พระชายากำลังตั้งครรภ์ ฉินอ๋องไม่แม้แต่จะเหลียวแลมิหนำซ้ำยังพาสตรีผู้นั้นเข้ามาในจวนอีก

โธ่ พระชายาเหตุใดไยท่านจึงน่าสงสารถึงเพียงนี้

“พวกเจ้ารีบไปเตรียมขนมกับชาเถิด ข้าจะนำไปให้ท่านอ๋องที่เรือน”

.....

เว่ยหนิงจื่อเดินสำรวจ จวนไปรอบๆ นางตื่นเต้นเป็นอย่างมากที่ได้มาอยู่ในจวนใหญ่เช่นนี้ ไท่ฉางจวินเดินเข้ามาโอบกอดนางจากด้านหลัง

“เจ้าเองก็อยู่ที่เรือนแห่งนี้เถอะ หากติดขัดสิ่งใดก็ให้บ่าวรับใช้ไปแจ้ง ข้าจะจัดการให้เจ้า”

“ขอบพระทัยท่านอ๋องที่เมตตานะเพคะ”

“ท่านอ๋องอะไร เรียกท่านพี่เถอะ ทำราวกับว่าเป็นคนอื่นได้อย่างไร”

“เพคะ ท่านพี่”

“เรื่องคนร้ายเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าจะต้องหาตัวคนทำมาให้ได้อย่างแน่นอน” ไท่ฉางจวินกุมมือนาง พลางลูบหลังมือขาวเนียนนั้นเบา ๆ

“เพคะ หากไม่ได้ท่านพี่ยื่นมือมาเข้ามาช่วยเหลือ หม่อมฉันเองก็คงจะทำอะไรไม่ถูกเป็นแน่”

ภายนอกดูเหมือนว่าเว่ยหนิงจื่อจะซาบซึ้งใจ ทว่าในใจของนางกลับกังวลยิ่งนัก ด้วยเพราะรู้ถึงความสามารถของไท่ฉางจวินเป็นอย่างดีกลัวว่าเขาจะจับพิรุธได้ เพราะความจริงแล้วเหตุการณ์เพลิงไหม้ในครานี้ไม่ได้มีผู้ร้ายที่ไหน แต่ทั้งหมดเป็นแผนของตัวเอง หญิงสาวจงใจสั่งคนมาเผาจวนของตนนั่นก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากไท่ฉางจวิน

“เจ้ามีคนที่น่าสงสัยบ้างหรือไม่”

“หม่อมฉัน...หม่อมฉัน” นางแสร้งหลบสายตาไม่กล้าพูด

“มีอะไร...เจ้ามิกล้าพูดหรือ ไม่ต้องกลัว” ไท่ฉางจวินดึงนางเข้ามาในอ้อมแขน พลางลูบหลังบอบบางปลอบโยน ตอนนี้คนรักเหมือนนกขมิ้นน้อยที่น่าสงสารตัวหนึ่งในคืนฝนพรำ ฝนที่ตกหนักทำเอานกน้อยหาทางกลับบ้านไม่เจอ

“พูดมาเถอะ มีข้าอยู่ ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

“หม่อมฉันไม่เคยมีเรื่องกับผู้ใดจริง ๆ เพคะ แต่บัดนี้ท่านอ๋องแต่งงานแล้ว คงจะมีคนไม่ชอบหม่อมฉันอยู่บ้าง”

นางไม่ได้กล่าวถึงใครเป็นพิเศษ แต่เป็นใครก็คิดได้ ไท่ฉางจวินเองก็คิดได้ เขากัดฟันแน่นอย่างข่มอารมณ์โกรธ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ไม่ได้มีหลักฐานชี้ชัด ทว่าเขากลับปักใจเชื่อไปแล้ว

“พอมาคิดดูแล้วก็อาจจะเป็นไปได้”

“ท่านพี่ก็คิดเช่นนั้นหรือเพคะ หม่อมฉันเพียงแค่คาดการณ์เท่านั้น”

“อืม เมื่อหลายวันก่อน ข้ากราบทูลฮ่องเต้เรื่องจะแต่งตั้งเจ้าเป็นชายารอง เรื่องนี้อาจจะทำให้ท่านอัครเสนาบดีกับหลี่อวี้เหิงไม่พอใจก็ได้”

“จริงหรือเพคะ” เว่ยหนิงจื่อดีใจเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสำรวมท่าที ทว่าในจังหวะที่ทั้งสองพูดคุยกันอยู่สายตานางก็เหลือบไปด้านนอกเพียงนิด ก่อนจะตัดสินใจโผล่เข้ากอดไท่ฉางจวินอย่างซาบซึ้ง แต่ถึงแม้ว่าไท่ฉางจวินจะไม่ทันได้ตั้งตัว เขาก็ยกมือขึ้นกอดตอบพร้อมกล่าว

“จริง”

“แล้วพระองค์ว่าอย่างไรบ้างเพคะ”

“ยังไม่ได้รับปาก แต่วันนี้เรียกข้าเข้าเฝ้าคงจะเป็นข่าวดี”

“จื่อเอ๋อร์ ดีใจยิ่งนักที่ท่านพี่ไม่รังเกียจ ท่านพี่ หม่อมฉันรักท่านอ๋องมากนะเพคะ” นางพูดเสียงหวานออดอ้อน

“ข้าเองก็รักเจ้ามากเช่นกัน”

เพล้ง!

เสียงของตกแตกทำเอาทั้งสองผละออกจากกันแล้วหันมอง ตรงหน้าประตูมีหลี่อวี้เหิงที่ยืนหน้าซีดตัวสั่นอยู่ บนพื้นเต็มไปด้วยเครื่องลายครามราคาแพงแตก น้ำชาร้อน ๆ หกกระจายเป็นหย่อม ๆ แถมบางส่วนยังกระเด็นไปโดนหลังเท้าของเขาอีกด้วย

“ซุ่มซ่ามจริง ใครให้เจ้าเข้ามา”

ไท่ฉางจวินไม่เพียงไม่เป็นห่วง หนำซ้ำยังตะคอกใส่อย่างมีน้ำโห

“ข้าขออภัยท่านอ๋อง ข้าเพียงแค่อยากจะยกน้ำชามาต้อนรับแขกของท่านก็เท่านั้น”

หลี่อวี้เหิงลนลานรีบยอมตัวลงเก็บเศษกระเบื้องที่แตก แต่เพราะหน้าท้องที่เริ่มโตขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้เขาไม่ถนัดสักเท่าไรนัก

เว่ยหนิงจื่อเห็นว่าหลี่อวี้เหิงตั้งครรภ์แล้วจึงบังเกิดความริษยา แต่ตอนนี้อยู่ต่อหน้าไท่ฉางจวินนางเลยแสดงออกมาไม่ได้ จึงได้แต่กลืนความชอกช้ำลงไปในท้องแล้วฝืนยิ้ม

“ท่านพี่อย่าได้ตำหนิพระชายาเลยเพคะ เขาคงไม่ได้มีเจตนาร้าย” เว่ยหนิงจื่อลูบแขนกำยำอย่างสนิทสนม หลี่อวี้เหิงไม่อยากมองจึงคุกเข่าก้มหน้าลง แล้วค่อย ๆ เก็บเศษกระเบื้องต่อไป

ทว่าเว่ยหนิงจื่อก็ไม่ได้ยืนดูอยู่เฉย ๆ นางทำทีว่าหวังดีเดินเข้ามาช่วยพลางกล่าว

“บ่าวรับใช้พวกนี้ช่างน่าตำหนิยิ่งนัก เสียงดังถึงเพียงนี้ยังไม่รีบมาช่วยพระชายาเก็บกวาดอีก มาเถอะเพคะ หม่อมฉันช่วย”

เว่ยหนิงจื่อพูดราวกับตัวเองเป็นเจ้าของบ้าน เป็นคนดูแลจวนอ๋องอย่างไรอย่างนั้น นางตำหนิออกมาทั้ง ๆ ไม่ควร แต่เป็นหลี่อวี้เหิงต่างหากที่สมควรกล่าว

“โอ๊ย” ความเจ็บแปลบที่หลังมือดึงสติของชายหนุ่มกลับมา เขาก้มลงมองมือของตนเองที่บัดนี้เต็มไปด้วยโลหิตไหลอาบ

“พระชายา!! ขออภัยเพคะ หม่อมฉันไม่ทันระวังให้ดี” นางแสร้งพูดและทำท่าทีตกใจ พร้อมกับเงยหน้ามองไท่ฉางจวินด้วยความรู้สึกผิด

“หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจนะเพคะ ท่านอ๋อง” ไท่ฉางจวินเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของคนรักก็ไม่ได้ติดใจอะไร เดิมทีเว่ยหนิงจื่อก็ไม่ดีมีนิสัยชอบทำร้ายผู้อื่นอยู่แล้ว นางแค่ไม่ได้ตั้งใจเท่านั้น

“ช่างเถอะ เจ้าไม่ต้องเก็บแล้ว”

ไท่ฉางจวินยอบตัวลงไปประคองเว่ยหนิงจื่อให้ลุกขึ้น ก่อนจะเลี้ยวซ้ายแลขวา เมื่อไม่เห็นมีบ่าวรับใช้ในสายตาสักคนก็ตะโกนอย่างมีน้ำโห

“หายหัวไปไหนกันหมด ปล่อยให้แขกของข้าต้องมาทำงานของพวกเจ้า ไม่อยากมีชีวิตอยู่กันแล้วหรืออย่างไร มู่เฉิง มู่เซิงยังไม่รีบไสหัวมาอีก”

เสียงที่กึกก้องทำเอามู่เฉิงกับมู่เซิงรับเสนอหน้าเขามาอย่างรวดเร็ว

“ท่านอ๋อง”

“เรียกบ่าวรับใช้มาเก็บกวาด ส่วนพวกที่ไม่เกี่ยวข้องก็ไปให้พ้นหน้าข้าสักที ข้ากับจื่อเอ๋อร์จะพักผ่อนแล้ว”

หลี่อวี้เหิงรู้ว่าไท่ฉางจวินหมายถึงตนเอง เขาจึงลุกขึ้นแต่เพราะนั่งคุกเข่านานจึงเป็นตระคิวทำให้ตอนที่กำลังลุกขึ้นเขาซวนเซเล็กน้อย แต่ดีที่มู่เซิงมีสัญชาตญาณว่องไวจึงคว้าแขนโอบไหล่เอาไว้ได้ทัน

ไท่ฉางจวินเห็นแล้วไม่ชอบใจเล็กน้อย เขาอ้าปากจะพูดแต่เว่ยหนิงจื่อกับพูดแทรกเสียก่อน

“พระชายาไปทำแผลเถอะเพคะ ดูสิเลือดไหลใหญ่แล้ว”

“อืม พาข้ากลับเรือนที” หลี่อวี้เหิงรับคำก่อนจะหันไปหามู่เซิง เขากล่าวของคุณแล้วเดินออกไปอย่างเชื่องช้า

ไท่ฉางจวินละสายตากลับมา เว่ยหนิงจื่อเองก็เช่นเดียวกัน เมื่อสักครู่นางทันได้เห็นสีหน้าของท่านอ๋องจึงบังเกิดความคิดริษยาอีกแล้ว

“ท่านพี่หม่อมฉันขอไปดูพระชายาก่อนนะเพคะ”

“เจ้าจะลำบากไปไย ไม่ต้องไปสนใจเขา”

“มิได้เพคะ เดิมทีหม่อมฉันเป็นแขก ถ้าพระชายาไม่ถือน้ำชามาต้อนรับก็คงไม่บาดเจ็บเช่นนี้ อย่างนั้นไม่เท่ากับว่าหม่อมฉันเป็นต้นเหตุหรือเพคะ”

นางทำหน้าเศร้า น้ำตาคลอหน่วย ไท่ฉางจวินเห็นแล้วจึงใจอ่อนยวบเพียงเพราะเห็นหลี่อวี้เหิงบาดเจ็บก็เลยรู้สึกผิดสินะ นางช่างเป็นคนที่จิตใจอ่อนโยนยิ่งนัก ผิดกับจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ตนนั้นที่บังอาจเข้ามาทั้ง ๆ ที่เขาไม่ได้อนุญาต คิดแล้วไท่ฉางจวินยิงโมโห แต่พอก้มลงมองใบหน้าของคนข้างกายจึงเก็บไว้ เพราะวันนี้นางเจอเรื่องกระทบจิตใจมามากพอแล้ว

“เช่นนั้นเจ้าก็ไปเถอะ”

เว่ยหนิงจื่อแอบยิ้มร้าย ทุกอย่างช่างสมใจนางยิ่งนัก พระชายาแล้วอย่างไร

ข้าเว่ยหนิงจื่อคนนี้ต่างหากที่เป็นคนอยู่ในใจของท่านอ๋อง!

......