บทที่ 5 มิอาจสงบใจ

รถม้าเคลื่อนตัวมาถึงวังหลวง เว่ยหนิงจื่อที่ไม่เคยเข้าวัง ทำให้นางตื่นเต้นจนออกหน้าออกตาจนกระทั่งเมื่อถึงตำหนักตงลิ่ว

กวนอี้ขันทีคนสนิทของซีกุ้ยเฟยได้ออกมารอรับทั้งสองและนำทางไป

เฮ่อหลานซีนั่งจิบชาร้อนท่าทางสงบนิ่งของพระนาง อาตู้กับอาเนี่ยนนางกำนันส่วนพระองค์รู้สึกเย็นวาบที่หลัง พวกนางนั้นรู้ดีเวลาพระสนมทรงกริ้วน่ากลัวเพียงใด

“พระสนม ท่านอ๋องและคุณหนูเว่ยมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงเล็กแหลมของขันทีดังขึ้น เฮ่อหลานซีจึงวางถ้วยชาลง อาตู้กับอาเนี่ยนจะออกไปต้อนรับให้เข้ามาด้านใน แต่ก็ถูกพระนางห้ามไว้เสียก่อน

“ไม่ต้อง..”

เว่ยหนิงจื่อเดินเข้ามาพร้อมกับไท่ฉางจวิน ทั้งสองคุกเข่าลงแต่ไม่ทัน ได้กล่าวอะไร พระนางก็เขวี้ยงจอกชาลงพื้นทันที

นางกำนัลประจำพระองค์และขันที รีบคึกเข่าลงพร้อมกันทันที

“พระสนมโปรดระงับโทสะด้วยเพคะ/พ่ะย่ะค่ะ”

“เสด็จแม่โปรดระงับโทสะด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

เว่ยหนิงจื่อตัวแข็งทื่อไม่กล้าเงยหน้าสบตาซีกุ้ยเฟย ไท่ฉางจวินจึงจับมือนางเอาไว้

“ทั้งที่ชายาของเจ้าพึ่งแท้งครรภ์แทนที่เจ้าจะเอาเวลาไปปลอบใจดูแล แต่เจ้ากลับพาสตรีผู้นี้เข้ามาในจวน”

เฮ่อหลานซี ตวาดเสียงดังลั่นมองมาที่เว่ยหนิงจื่อด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว นางเคยแท้งลูกไปครั้งหนึ่งเพราะฮองเฮา จึงเข้าใจความรู้สึกของลูกสะใภ้นั้นเป็นอย่างดี

“เสด็จแม่ หลี่อวี้เหิงเขามีคนดูแลตั้งมากมายลูกไม่จำเป็นต้องไปดูแล แต่หนิงจื่อนางกำลังเดือดร้อนไร้ที่พึ่ง ลูกที่เป็นคนรักย่อมช่วยเหลือนางพะย่ะค่ะ..”

เว่ยหนิงจื่อบีบน้ำตาเพื่อทำตนให้น่าสงสารเข้าไว้ แต่ทว่าเฮ่อหลานซีนั้นรู้เท่านั้นเล่ห์เหลี่ยมของสตรี นางจึงไม่หลงกล

“คนรักอย่างนั้นรึ แต่หลี่อวี้เหิงเป็นชายาของเจ้า คนที่เจ้าควรจะดูแลและใส่ใจคือเขาต่างหากหาใช่สตรีไร้ยางอายผู้นี้!!”

เฮ่อหลานซีพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“เสด็จแม่! ท่านกล่าวเกินไปแล้วจื่อเอ๋อร์นางเป็นคนรักของลูกนางหาใช่สตรีไร้ยางอายอย่างที่ท่านกล่าวหาไม่”

“ไท่ฉางจวิน!!นี่เจ้ากำลังปกป้องนางต่อหน้าข้าอย่างนั้นรึ”

ซีกุ้ยเฟย มองลูกชายอย่างเหลืออดนางโมโหจนอกจะแตกตายอยู่แล้ว ลูกชายปกป้องสตรีแพศยาจนออกหน้าออกตาเช่นนี้ จะไม่ให้นางโมโหได้อย่างไร!

“พวกเจ้า พาฉินอ๋องออกไปรอที่ด้านนอกข้ามีเรื่องจะคุยกับนางตามลำพัง”

อาตู้อาเนี่ยนไม่รอช้ารีบพาเขาออกไปทันที เมื่อไท่ฉางจวินก้าวขาอกจากประตู จากท่าทีแสร้งทำตัวสงบเสงี่ยมได้เผยธาตุแท้ออกมา จนทำให้นางทนไม่ไหวได้ลงมือตบสั่งสอน

เสียงร้องโหยหวนดังออกมาจากตำหนัก ไท่ฉางจวินจึงรีบเข้ามาทันที

เมื่อเห็นภาพที่คนรักผมเผ้ายุ่งเหยิง ซ้ำร้ายใบหน้าที่งดงามเกิดรอยแดงช้ำ มุมปากมีเลือดไหลออกมา

“ฮึก...ท่านอ๋องช่วยหม่อมฉันด้วยเพคะ!!”

เว่ยหนิงจื่อร้องไห้โฮ จนตาปูดบวมแดง ไท่ฉางจวินได้ปลอบนางเสียยกใหญ่

“ฮึก..ท่านอ๋องพระสนมทรงเกลียดชังข้าเพียงนี้ ข้าจะอยู่กับท่านได้อย่างไร”

นางร่ำไห้ตลอดทางใบหน้ามีแต่รอยบวมช้ำ เนื่องจากโดนพระสนมตบหน้า

นางขบกัดริมฝีปากแน่น นางพยายามอดทนเพื่อที่จะได้อยู่กับคนรัก ถึงแต่ถึงแม้พระสนมไม่โปรดนางแต่นางไม่สน!

อย่างไรเสียนางก็ต้องเป็นชายารองให้ได้!

....

เว่ยหนิงจื่ออยู่ที่จวนอ๋องได้หลายวันแล้วเนื่องจากโดนซีกุ้ยเฟยสั่งสอนมา จึงทำให้นางหวาดกลัวอยู่นาน แต่เมื่อได้คำปลอบประโลมจากคนรักนางจึงหายหวาดกลัวไปแล้ว

ทุก ๆ เช้าเมื่อท่านอ๋องกลับมาจากว่าราชการนางก็จะนำขนมกับน้ำชาไปให้เขาที่ห้องหนังสือ

เดิมทีในห้องนี้เป็นห้องที่เก็บเอกสารสำคัญของแคว้น มีหลายอย่างที่ไท่ฉางจวินไม่ต้องการให้ผู้อื่นได้รู้ นั่นจึงทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาเหยียบย่าง นอกเสียจากไช่เสี่ยวเหมิงขันทีคนสนิทที่ทำหน้าที่คอยทำความสะอาด แต่ถึงอย่างนั้น เว่ยหนิงจื่อกลับเป็นข้อยกเว้น นางเดินเข้าเดินออกราวกับที่แห่งนี้เป็นบ้านของตนเอง

ขณะที่เว่ยหนิงจื่อกับไท่ฉางจวินอยู่ด้วยกันในห้องหนังสือ

หลี่อวี้เหิงก็เอาแต่นอนซมอยู่บนเตียง เขาไม่มีกะจิตกะใจจะทำสิ่งใดทั้งสิ้นตั้งแต่ที่รู้ว่าตนเองได้เสียลูกไปแล้ว อีกทั้งไท่ฉางจวินก็ไม่ได้มาสนใจเขา แม้แต่จะย่างกายเข้ามาถามสักนิดก็ไม่มี ก่อนหน้าเขาเคยหมางเมินอย่างไร ตอนนี้ก็ยิ่งมากขึ้นเท่าทวี

บุรุษหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ เขาเดินตามหลังราชขันทีชราเข้ามายังพระตำหนักส่วนที่เป็นแท่นประทับของฮ่องเต้ อาจเป็นเพราะเซียวอี้หรานเป็นพระราชนัดดาองค์โปรดนั่นจึงทำให้ไม่ต้องปลดดาบ

ทั้งสองหารือเรื่องการเมืองกันตลอดทั้งบ่าย ซือคงฟาง ขันที่ชราเห็นว่าเลยเวลาเสวยของไท่ฉางจิ้งแล้วจึงได้รีบเตือน

“ฝ่าบาท ได้เวลาเสวยอาหารกลางวันแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ไท่ฉางจิ้งหารือกับเซียวอี้หรานเสร็จสิ้นพอดี เขาจึงสั่งคนให้ยกสำหรับเสวยเข้ามา ทั้งยังชวนพระนัดดาร่วมทานอาหารกลางวันด้วยกันอีกด้วย

สองลุงหลานเข้ากันดียิ่งนัก อาจเพราะเซียวอี้หรานเก่งรอบด้าน ยิ่งการรบเขายิ่งโดดเด่นมาไหนแต่ไรแล้ว ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ถูกส่งไปเป็นอ๋องอยู่ที่ชายแดนเหนือ

“กระหม่อมได้ข่าวว่าพระชายาของฉินอ๋องทรงตั้งพระครรภ์แล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวอี้หรานพูดขึ้น

“ตั้งครรภ์แล้ว แต่บัดนี้กลับแท้งเสียแล้ว” ไท่ฉางจิ้งตรัสอย่างไม่ทุกข์ร้อนเท่าใด เดิมทีไท่ฉางจวินก็ไม่ได้เป็นที่โปรดปรานอยู่แล้ว

ผิดกลับเซียวอี้หราน พอได้ฟังก็บังเกิดความห่วงใยขึ้นมาทันที เดิมทีเขากับหลี่อวี้เหิงเป็นดังเหมยเขียวม้าไม้ไผ่กัน นั่นจึงทำให้สนิทสนมกันเป็นอย่างดี

ตอนที่รู้ข่าวว่าอีกฝ่ายจะแต่งงาน ในใจกลับรู้สึกไม่ยินดี ยิ่งภายหลังรู้ว่าต้องแต่งกับคนอย่างไท่ฉางจวินก็ยิ่งทวีความเป็นห่วงมากขึ้นกว่าเดิม บัดนี้เมื่อเรื่องมาเป็นแบบนี้แล้ว

หลี่อวี้เหิงจักต้องเศร้าโศกมากมายอย่างแน่นอน ไท่ฉางจิ้งเห็นเขาเงียบไปจึงเหลือบมอง นึกได้ว่าทั้งสองเคยเป็นสหายกันแต่วัยเยาว์เขาจึงสั่งให้ซือคงฟางเตรียมโสมชั้นดีมาให้เซียวอี้หรานไปเยี่ยมเยียนคนทั้งสองที่จวน

แม้ในใจเซียวอี้หรานจะร้อนรนเพียงใด แต่เขาก็อยู่ทานอาหารกับไท่ฉางจิ้งจนเสร็จก่อนจะขอทูลลากลับไป

....

รถม้าของอี้อ๋องจอดที่หน้าจวน เพราะเป็นคนสูงศักดิ์นั่นจึงทำให้ไช่เสี่ยวเหมิงต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง

“อี้อ๋อง ข้าน้อยชักช้าให้ท่านรอนานแล้ว”

“ไม่เป็นไร”

“เชิญด้านในพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ฉินอ๋องมิได้อยู่ในจวน เกรงว่าอี้อ๋องมาเสียเที่ยวแล้ว”

“ข้ามิได้มาหาฉินอ๋อง พระชายาอยู่หรือไม่” อี้อ๋องไม่เดินไปในห้องรับรอง เขาหยุดกลางทางแล้วถาม

“พระชายาอยู่ที่เรือนด้านหลัง ท่านอ๋องรอในห้องรับรองก่อนขอรับ ข้าน้อยจะให้คนไปตาม”

“ไม่เป็นไร ให้คนนำทางไปก็พอ”

ไช่เสี่ยวเหมิงทำสีหน้าลำบากใจ แต่พอเห็นสายตาเฉียบคมของเซียวอี้หรานแล้วก็มิกล้าขัดใจ สั่งให้คนนำทางไปในทันที

เซียวอี้หรานที่เห็นหลี่อวี้เหิงนั่งอยู่ตรงศาลาริมน้ำในที่ไกล ๆ เขาจึงโบกมือไล่คนนำทางออกไปก่อนตอนเองจะก้าวเดินไปหา หลี่อวี้เหิงใบหน้าเหม่อลอย พลางใช้มือลูบท้องตนเอง ช่างดูเศร้าโศกยิ่งนัก เซียวอี้หรานเห็นแล้วสะท้านในอกราวกับว่ามีคนเอามือมาบีบ

หลี่อวี้เหิงได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้จึงหลุดออกจากภวังค์ พอเห็นว่ามิใช่คนที่ไม่อยากเจอจึงโล่งใจ เขายิ้มบางเบาส่งให้แล้วมองตามจนกระทั่งเซียวอี้หรานเข้ามาใกล้ ทั้งสองไม่ได้เจอกันนานแล้ว พอได้พบกันอีกครั้งก็อดที่จะดีใจไม่ได้ ร่างบางกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จึงโผล่เข้ากอดกันทันที

“อาหราน...” หลี่อวี้เหิงสะอึกสะอื้น

เซียวอี้หรานเห็นอีกฝ่ายน้ำตานองหน้าจึงกอดตอบ พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายเพื่อปลอบใจ ความอบอุ่นนี้ทำให้ร่างบางยิ่งร้องไห้สะอื้นจนตัวโยน

“ข้าอยู่นี้ ข้าอยู่นี้ เจ้าร้องออกมาเถอะ”

เซียวอี้หรานใจเย็น รอจนกระทั่งหลี่อวี้เหิงดีขึ้นแล้ว ทั้งสองจึงผละออกจากกัน ก่อนร่างสูงจะยกมือเกลี่ยน้ำตาให้แผ่วเบา

“ดูสิ ตาเจ้าบวมหมดแล้ว”

หลี่อวี้เหิงฝืนยิ้มก่อนจะชวนให้อีกฝ่ายมานั่งลง โดยที่มือยังคงจับกันไม่ห่าง ราวกับว่าทั้งสองถ่ายทอดความอบอุ่นให้แก่กัน จากนั้นก็เริ่มคุยสารทุกข์สุกดิบกัน

“ท่านมาได้อย่างไร”

“ข้ามาเยี่ยมเจ้า ข้ารู้ข่าวแล้ว เจ้าเองก็อย่าได้เสียใจไปเลย โอกาสหน้ายังมี”

“อืม ไม่ร้องแล้ว... ตอนนี้ข้าเพียงแค่ยังทำใจไม่ได้เท่านั้น”

หลี่อวี้เหิงฝืนยิ้มอีกครั้ง เขาไม่รู้ว่าจะทำใจได้เมื่อไร แต่ก็ไม่ถึงขนาดว่าจะเสียใจไปตลอดชีวิต “แล้วท่านละ ชายแดนเหนือเป็นอย่างไร”

“อากาศหนาวยิ่งนัก ที่กลับมานี้ก็เพราะเสด็จลุงเรียกเข้าวัง ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้กลับมาโดยง่าย”

“ไม่ค่อยมีศึกแล้วกระมัง”

“ไม่มีแล้ว สงบสุขยิ่งนัก เป็นเพราะบารมีของฝ่าบาท” เซียวอี้หรานยิ้มพร้อมกับยกน้ำชา “ข้าเอายาบำรุงมาให้เจ้า ส่วนอันนี้โสมของเสด็จลุงฝากมา ดูเจ้าสิผอมบางเช่นนี้ กินให้มากหน่อย”

“เข้าใจแล้ว ท่านเองก็เหมือนกัน อย่ามัวแต่ห่วงเรื่องบ้านเมืองจนลืมดูแลตัวเอง”

“อืม เข้าใจแล้ว ต่อจากนี้ข้าจะดูแล้วตัวเองให้มาก เจอกันคราวหน้าเจ้าต้องจำข้ามิได้แน่”

คำพูดของเซียวอี้หรานทำเอาหลี่อวี้เหิงหัวเราะออกมา เขาลืมความทุกข์โศกไปชั่วขณะ ทั้งสองคุยกันอย่างต่อเนื่อง โบราณว่าคนที่ถูกใจคุยอย่างไรก็ถูกคอ ถ้าจะจริง เพราะทั้งสองมีเรื่องให้พูดคุยกันอยู่เรื่อย ๆ ไม่มีตอนไหนที่น่าอึดอัดเลย

ไท่ฉางจวินถอดเสื้อคลุมตัวนอกส่งให้เว่ยหนิงจื่อ นางเดินมารับเขาถึงหน้าเรือน หากพูดกับตามตรงนางช่างเอาใจใส่ยิ่งนัก รู้ว่าเวลาไหนเขาจะเสร็จงานกลับบ้าน แล้วจะยื่นรออยู่อย่างนี้ทุกวัน

“ข้าบอกแล้วว่าไม่ต้องรอ หากวันนี้ข้ากลับช้าจะทำอย่างไร จื่อเอ๋อร์ไม่ต้องรอข้าจนเมื่อยหรอกหรือ”

“จื่อเอ๋อร์รอได้เพคะ”

“มาเถอะเข้าข้างในกัน สั่งให้คนเตรียมของว่างสักหน่อย”

“เพคะ”

ทั้งสองเข้ามานั่งตรงศาลาในสวน ด้านข้างเต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมชวนผ่อนคลาย

สาวใช้นำน้ำชากับของกินเล่นมาให้ ไท่ฉางจวินเหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงถามเว่ยหนิงจื่อ “เจ้ามาอยู่ที่จวนหลายวันแล้ว มีอะไรไม่ได้รับความสะดวกหรือไม่”

“ไม่มีเพคะ พระชายาดูแลหม่อมฉันดีมาก” เดิมทีเว่ยหนิงจื่อคิดหาวิธีพูดถึงคนคนนี้อยู่นาน เพราะนางมีเรื่องอยากจะบอกกับเขา แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยตรงจนเกินไปเพราะเกรงว่าจะทำให้ดูไม่ดี

“ก็ลองดูแลเจ้าไม่ดีสิ ข้าจะจัดการให้”

“ดีจริง ๆ เพคะ แต่วันนี้หม่อมฉันเห็นพระชายาโศกเศร้าเลยกะว่าจะเข้าไปปลอมคาดไม่ถึงว่า....”

เว่ยหนิงจื่อช้อนตาขึ้นมองไม่กล้าพูด ราวกับว่าสิ่งที่กำลังจะกล่าวกระดากปาก

“ไม่ถึงว่าอะไร เขาทำอะไรเจ้าหรือ บอกข้ามาเถอะ” ไท่ฉางจวินร้อนใจ เพราะรู้ว่าดีเว่ยหนิงจื่ออ่อนโยนเกินไป เกรงว่าจะทำให้ถูกกลั่นแกล้งได้รับความไม่เป็นธรรม

“หม่อมฉันเห็นพระชายาที่ศาลากลางทะเลสาบ แต่ว่าพระองค์มิได้อยู่ลำพัง แต่อยู่กับอี้อ๋องเพคะ เดิมทีหม่อมฉันคิดว่าทั้งสองคนมาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบจึงไม่ได้ติดใจ แต่หม่อมฉันกับตาว่าทั้งสองทำตัวไม่ค่อยเหมาะสม” นางแสร้งพูดติดขัดอยู่บ้าง ไท่ฉางจวินได้ฟังบังเกิดความไม่พอใจ เขาวางจอกชาอย่างแรงก่อนจะเงยหน้าถาม

“ไม่เหมาะสมอย่างไร ทั้งสองทำอะไรอย่างนั้นหรือ เจ้าบอกข้ามาให้หมดเถิด”

“หม่อมฉันเพียงแค่คิดว่าหลี่อวี้เหิงเป็นถึงชายาของท่านไท่ฉางจวิน ส่วนอี้อ๋องเองก็เป็นบุรุษที่ยังไม่แต่งงาน ทั้งสองมาหากันถึงจวนไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกันก็ไม่แปลก แต่เหตุใดต้องเลือกมายามที่ท่านพี่ไม่อยู่จวน แถมทั้งสองยังโอบกอดและจับมือถือแขนกันด้วยล่ะเพคะ”

“ดี...ดีมาก” ไท่ฉางจวินกำมือแน่น

“แต่ท่านพี่ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เป็นข้าที่คิดมากไปเอง ทั้งสองเป็นสหายกันแต่วัยเยาว์ย่อมมีความรักใคร่ผันผูกกันเป็นธรรมดา”

คำพูดของนางเหมือนจะช่วยแก้ต่าง แต่เปล่าเลยกลับช่วยสุมฟืนใส่กองไฟเสียมากกว่า ไท่ฉางจวินเต็มไปด้วยโทสะ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็อดทนอดกลั้นกลืนลงท้องแล้วทดใส่บัญชีในใจเอาไว้

“ข้าเหนื่อยแล้วขอตัวไปพักก่อน เจ้าเองก็ไปพักเถอะ” ไท่ฉางจวินไม่รอให้เว่ยหนิงจื่อตอบเขาลุกออกไปในทันที นางเอกก็หาได้ไม่พอใจเขาไม่ หากแต่ยิ้มสะใจตามหลัง

....