บทที่ 2 ชายาผู้ถูกลืม

บทที่ 2 ชายาผู้ถูกลืม

ท่านอ๋องผู้นั้นก็ยังคงมาที่เรือนแห่งนี้ทุกวัน ถึงอย่างนั้นความเป็นอยู่ของสองสามีภรรยาก็เป็นไปตามหน้าที่เท่านั้น ไท่ฉางจวินให้หลี่อวี้เหิงปรนนิบัติทุกคืน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เป็นที่โปรดปรานแต่กลับไม่คิดเล็กคิดน้อย

ร่างบางดูแลจวนอ๋องและทำสิ่งที่ควรทำเป็นอย่างดี ไท่ฉางจวินอยากหาข้ออ้างมาต่อว่าก็ยังทำไม่ได้ ยิ่งมีคนชมชอบพระชายานอกสายตาผู้นี้มากเท่าไรเขายิ่งรังเกียจอีกฝ่ายมากยิ่งขึ้นเท่านั้น

วันนี้เขายิ่งอารมณ์เสียหนัก ดวงตาเต็มไปด้วยความกรุ่นโกรธ ไท่ฉางจวิน ดื่มสุราเสียจนเมามาย ร่างสูงเก้าฉื่อเดินโอนเอนไปโอนเอนมา เหตุเพราะวันนี้ท่านอ๋องมีนัดกับเว่ยหนิงจื่อ หญิงสาวผู้เป็นคนรักของตน ทันทีที่นางเห็นเขาก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายเสียใจที่ตัวเองไม่ได้เป็นพระชายา

ไท่ฉางจวินมองหญิงสาวที่รักกันมานานก็บังเกิดความเจ็บปวด ยิ่งเห็นนางเอาแต่ร้องไห้อย่างสงสารหัวใจเหมือนถูกบีบ นางซุกตัวเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขาขนาดนั้นแต่กลับทำอะไรให้นางไม่ได้เลย เขาจึงทำได้แค่ปลอบประโลม แล้วบอกกับไปว่ารอให้เวลาผ่านไปอีกหน่อยจึงจะแต่งนางเข้าจวน

หลังจากที่เว่ยหนิงจื่อได้ยินก็หยุดร้องไห้ในทันที แววตาน่าสงสารเงยขึ้นมองอย่างเว้าวอน พลางบอกว่าจะรอ ดูสิคนรักแสนดีถึงเพียงนี้ รู้ทั้งรู้ว่าแต่งเข้าไปก็เป็นได้แค่ชายารอง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ให้คำมั่นสัญญากับนาง ถึงแม้ว่าคนรักจะไม่ได้เป็นชายาเอก แต่คนที่อยู่ในใจก็จะมีเพียงแค่

เว่ยหนิงจื่อเท่านั้น ด้วยเหตุนี้เองที่ทำให้ไท่ฉางจวินเมามายขนาดนี้

ประตูเรือนพระชายาถูกเปิดออกกลางดึก ทว่าหลี่อวี้เหิงยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นก็โดยอีกฝ่ายทาบทับลงมาแล้ว กลิ่นสุราคละคลุ้งโชยมาจากเจ้าตัว ไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าเป็นผู้ใด

“ท่านอ๋อง” หลี่อวี้เหิงเรียกชื่อเขาแต่พออ้าปากก็ถูกอีกฝ่ายประกบริมฝีปากลงมาแล้ว คืนนี้ก็คงเป็นเหมือนคืนอื่น ๆ เพียงแต่เขารุกล้ำอย่างรุนแรงมากกว่าครั้งไหน ๆ ก็เท่านั้น

“อ่าส์ จื่อเอ๋อร์” เสียงหลุดคางออกมาทำเอา หลี่อวี้เหิงแทบจะหายใจไม่ออก ราวกับถูกหินขนาดใหญ่กดหน้าอกเอาไว้ เขาจึงหลับตาลง แม้จะเจ็บแต่ไม่อาจทำสิ่งใดได้แม้จะพยายามผลักไสก็สู้แรงไม่ได้อยู่ดี

สองมือจึงเอาแต่กำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่น ได้แต่ภาวนาให้คืนนี้จบไปเสียที

“จื่อเอ๋อร์ ข้ารักเจ้า” คำขอของพระชายาไม่อาจเป็นผล เพราะ

ไท่ฉางจวินยังคงเรียกชื่อคนรักของเขาไม่หยุดปาก สุดท้ายราตรีร่วงโรยไปถึงปลายยามอิ๋น จึงหยุดลง ไท่ฉางจวินลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าของตน เขาไม่ได้จะค้างคืนทั้งยังไม่คิดจะหันมองร่างกายเปลือยเปล่าของชายาตน

คืนวันผ่านไปท่านอ๋องผู้นั้นก็ไม่ได้มาเหยียบเรือนแห่งนี้อีก บ่าวทุกคนในเรือนต่างรู้ว่า หลี่อวี้เหิงไม่เป็นที่โปรดปราณทุกคนจึงละเลยเขา ไม่เคารพเขาอย่างที่ควร แต่ถึงอย่างนั้นร่างบางก็มิได้เก็บกลับมาใส่ใจ

“พระชายา วันนี้อากาศดียิ่งนัก ออกไปเดินเล่นสักหน่อยเถอะเพคะ” สายตาที่เหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างหวนกลับมามองซูหลิง หนึ่งในบ่าวรับใช้ตามมาจากบ้านเดิม

“อืม” หลี่อวี้เหิงตอบรับอย่างไม่อิดออด ทว่าในจังหวะที่ลุกขึ้นยืน ก็เกิดอาการหน้ามืดขึ้นมา แต่ดีที่ซูหมิงบ่าวรับใช้อีกคนรับไว้ได้ทันพอดี

“พระชายา พระชายาเป็นอะไรไปเพคะ ตามหมอหลวงเร็ว”

เสียงโหวกเหวกโวยวายดังขึ้น จางกูกูที่อยู่หน้าเรือนก็ได้ยินเข้าพอดี นางไม่รีรอ รีบไปตามหมอหลวงในทันที

อาจจะเพราะคนไข้เป็นถึงพระชายาในจวนอ๋อง หมอหลวงจึงไม่กล้าที่จะชักช้าเลยสักนาที เมื่อถึงก็รีบจับไปที่ชีพจร เพียงไม่นานก็วินิจฉัยออกมาได้แล้ว

เขาขยับตัวออกจากข้างเตียง ก่อนจะคุกเข่าลงที่พื้นข้าง ๆ ก้มศีรษะจรดพื้นพลางกล่าว “ยินดีกับพระชายา ยินดีกับจวนอ๋อง บัดนี้พระชายาทรงตั้งครรภ์แล้ว”

หลี่อวี้เหิงครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ได้ยินเข้า แม้จะเลือนรางแต่ก็เพียงพอให้นึกเสียใจ เขาพลิกตัวหันหลังไปอีกด้านก่อนจะปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา ผ่านไปเสียหลายวันหลี่อวี้เหิงดีขึ้นมากแล้ว เขาไม่รู้ว่าเรื่องที่ตั้งครรภ์ไปถึงหูของไท่ฉางจวินหรือยัง

“พระชายาสำรับมื้อกลางวันได้แล้วเจ้าค่ะ” สายตาที่เหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างหวนกลับมามองซูหลิง

“อืม” ซูหลิงช่วยประคอง คงเกรงว่าตนจะล้มพับลงไปอีก

หลี่อวี้เหิงมองกับข้าวหลายอย่างเบื้องหน้าเป็นอาหารที่มีกลิ่นไม่แรง แม้จะน่ากินแต่กลับไม่รู้สึกอยากอาหาร ทว่าถึงไม่หิวแต่ก็ต้องกิน เพราะร่างกายไม่ได้มีผู้เดียวอีกต่อไป ช่างน่าขันตนเองยิ่งนักถึงแม้จะตั้งครรภ์แต่ก็ยังคงไร้ซึ่งการเหลียวแล

ยามค่ำคืนช่างเงียบสงัด เสียงประตูหน้าเรือนของหลี่อวี้เหิงถูกเปิด พร้อมกับเสียงเท้าย้ำเข้ามา ไท่ฉางจวินตวัดผ้านวมออก ก่อนจะดึงคนที่นอนหลับขึ้นมาอย่างไม่ออมแรง หลายวันมานี้เขาไม่มีเวลากลับจวน เพราะไปช่วยเว่ยหนิงจื่อจัดการธุระ บ้านของนางเกิดไฟไหม้แม้จะดับไปทันเวลาแต่ถึงอย่างนั้นก็เสียหายไปไม่น้อย

“ท่านอ๋อง..” หลี่อวี้เหิงปรือตามอง เขาง่วงงุนแต่ก็ฝืนพยุงตัวเองขึ้น

“อืม เป็นข้า เจ้าลุกขึ้นมา ข้ามีเรื่องพูดคุยกับเจ้า” ไท่ฉางจวินไม่สนว่าหลี่อวี้เหิงจะเป็นอย่างไร วันนี้เขาต้องได้พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ ทว่าในขณะที่มองหน้าพระชายาของตน พอเห็นปอยผมที่สยายเต็มหลังชวนมองก็รีบเบือนหน้าหนีแล้วกล่าว

“ท่านอ๋องมีสิ่งใดหรือ”

“นับตั้งแต่วันพรุ่งนี้ เว่ยหนิงจื่อจะมาเป็นแขกที่จวน เจ้าสั่งคนให้เตรียมห้องหับให้นาง อย่าได้ขาดตกแม้สักอย่างเดียว”

ไท่ฉางจวินไม่จำเป็นต้องมาแจ้งหลี่อวี้เหิงก็ได้ แต่เพราะต้องการเห็นว่าเขาจะทำหน้าอย่างไรจึงได้ทำเช่นนี้

เป็นดังคาด ใบหน้าซีด ๆ นั้นซีดยิ่งกว่าเดิม นัยน์ตาฉายแววเสียใจ แต่เพียงเท่านี้เขาก็พอใจแล้ว

“ข้าทราบแล้ว ท่านอ๋องมีสิ่งใดจะสั่งอีกหรือไม่”

“มี เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงปล่อยให้ตนเองท้อง” ครานี้ไท่ฉางจวินถามอย่างเดือดดาล ยิ่งคิดยิ่งคับข้องใจ จิ้งจอกเจ้าเล่ห์ผู้นี้จงใจปล่อยให้ตัวเองตั้งครรภ์เพื่อที่จะได้เป็นพระชายาอ๋องอย่างมั่นคง

“ข้าทำคนเดียวได้หรือขอรับ..”

หลี่อวี้เหิงถูกปลุกกลางดึกก็ปวดหัวยิ่งนัก เขายกนิ้วมือคลึงศีรษะ

“ทำไม่ได้ แล้วเหตุใดเจ้าไม่กินโอสถยับยั้งเสียละ หรือที่แท้ นี่จะเป็นแผนการชั่วช้าของเจ้ากับบิดา” ไท่ฉางจวินได้ฟังก็เกิดโทสะ ใช้มือกุมลำคออีกฝ่ายก่อนจะออกแรงบีบ ใบหน้าเต็มไปด้วยจิตสังหาร

“แผนการชั่วหรือจะเท่าคนชั่ว!!” หลี่อวี้เหิงหาได้เกรงกลัวไม่ เขาจ้องตอบ เหตุใดคนผู้นี้โหดร้ายยิ่งนัก ทั้ง ๆ ที่เขากำลังตั้งครรภ์อยู่แท้ ๆ จะไม่ดีใจก็ช่างเถอะ แต่อย่างน้อยก็ไม่น่าจะต้องรุนแรงกับตนเช่นนี้

“เจ้ากล้าดีอย่างไร” ไท่ฉางจวินออกแรงบีบคอหลี่อวี้เหิงแรงขึ้น จนหน้าของเขาขาวซีด แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะร้องของชีวิต

ไท่ฉางจวินเห็นอีกฝ่ายพยศเช่นนี้ก็ยิ่งโมโห แต่การฆ่าไปในคราเดียวจะไปสนุกอะไร ไม่สู้ปล่อยให้ทรมานใจไปด้วยกันเช่นนี้ดีกว่าหรอกหรือ เขาปล่อยลำคอพระชายาก่อนจะผละออกราวกับรังเกียจ

แค่ก ๆ หลี่อวี้เหิงไอออกมา ก่อนจะยกมือขึ้นกุมลำคอของตน แรงบีบของอีกฝ่ายต้องฝากรอยเอาไว้เป็นแน่

“โกรธแค้นข้าหรือ ดี จงโกรธแค้นข้าให้มาก ๆ ถึงวันที่ฝ่าบาทยินยอมให้ข้าแต่งเว่ยหนิงจื่อเข้าจวนเมื่อใด เมื่อนั้น… เจ้า! หลี่อวี้เหิง ก็ไม่จำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ให้เกะกะสายตาข้าอีกต่อไป”

กล่าวจบก็ปล่อยมือแกร่งออกจากลำคอ ก่อนจะเดินออกไปจากเรือนแห่งนี้ ราวกับว่าขืนทนอยู่ต่ออีกสักเค่อเดียวจะเป็นตุ่มพุพอง

เมื่อไท่ฉางจวิน เดินจากไปแล้ว หลี่อวี้เหิงรู้สึกขาอ่อนแรง ร่างบางได้ทรุดกายลงพร้อมกับน้ำตาที่ไหลพรั่งพรูออกมา

หากไม่มีพระราชโองการให้เขาแต่งงานกับฉินอ๋อง เขาจะไม่มีวันแต่งงานกับคนใจร้ายใจดำเช่นนี้เด็ดขาด!

....