บทที่ 4 แท้งครรภ์

บทที่ 4 แท้งครรภ์

ทันทีหลี่อวี้เหิงเดินพ้นจากเรือนของเว่ยหนิงจื่อ เข่าของเขาก็แทบทรุดแต่ดีที่ซูหลิงกับซูหมิงรีบเข้ามาประคองเอาไว้ได้ทัน นางกำนัลทั้งสองไม่ได้เข้าไปเพราะคำสั่ง

“ตายจริง พระชายาเหตุใดไยท่านถึงเลือดไหลเยอะถึงเพียงนี้เพคะ”

“ข้าไม่เป็นอะไร พาข้ากลับเรือนก่อน”

หลี่อวี้เหิงพูดเสียงเบาหวิว เขาระโหยโรยแรงตั้งแต่ได้เห็นความรักของคนทั้งกับตาแล้ว

ซูหลิงกับซูหมิงพาร่างของพระชายานั่งลงบนเตียงก่อนจะช่วยดูบาดแผลให้ บาดแผลแม้ไม่ลึกมากแต่ก็น่ากลัวยิ่งนัก พวกนางเพียงแค่ห้ามเลือดแล้วบอกคนให้ไปตามหมอมาในทันที

“พวกเจ้าอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่”

“มิได้นะเพคะ หากทิ้งรอยแผลไว้จะทำอย่างไร” ซูหมิงกล่าว

“นั่นสิเพคะ พระองค์ไยถึงเป็นเช่นนี้ได้ ห่างกับพวกหม่อมฉันเพียงชั่วขณะเดียวเอง”

ซูหลิงกล่าวบ้าง

หลี่อวี้เหิงไม่ใคร่ใส่ใจพวกนาง เขาหลับตาลง นางกำนัลทั้งสองเห็นแบบนั้นจึงไม่กวนอีก

“เช่นนั้นพวกหม่อมฉันเอาอ่างน้ำกับอุปกรณ์พวกนี้ไปเก็บก่อนนะเพคะ แม้จะพันแผลแล้วแต่อย่าเพิ่งขยับจะดีกว่า”

“พวกเจ้าไปเถอะ” หลี่อวี้เหิงพูดทั้ง ๆ ที่ยังไม่ลืมตา เขานอนฟังฝีเท้าของทั้งสองออกไป แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะจู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากลับเข้ามา

“มีอะไรกันอีกหรือ” เขาตะแคงข้างลืมตาถาม แต่พอเห็นว่าเป็นผู้ใดก็ต้องขมวดคิ้ว

“เป็นอย่างไรบ้างเพคะ เจ็บหรือไม่”

ทันทีที่เว่ยหนิงจื่อก้าวเข้ามาในเรือนของพระชายา บ่าวของนางก็ปิดประตู แถมยังยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า

หลี่อวี้เหิงถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงเนิบช้าก่อนจะกล่าว “ทำแผลแล้ว ไม่เป็นอะไรมาก ทำให้คุณหนูเว่ยต้องเป็นกังวลแล้ว”

เว่ยหนิงจื่อยกพัดลวดลายงดงามในมือขึ้นป้องริมฝีปาก ก่อนจะหัวเราะออกมา

“เป็นห่วงหรือ พระชายาล้อเล่นแล้ว ทำไมข้าจะต้องเป็นห่วงคนสารเลวอย่างท่านด้วย”

สายตาของนางไม่ปกปิดความเกลียดชัง ถลึงตาใส่หลี่อวี้เหิงอย่างอาฆาตมาดร้าย เดิมทีตระกูลของพวกเราก็ไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกันอยู่แล้ว ยามนี้ยิ่งอีกฝ่ายแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง แย่งคนรักของนางไป จะไม่ให้เจ็บแค้นใจกว่าเดิมได้อย่างไร

เว่ยหนิงจื่อแทบจะเก็บอารมณ์ไม่ไหว อยากจะเหยียบอีกฝ่ายลงพื้นแล้วเอามีดกรีดใบหน้าจิ้งจอกนั้นให้เละคามือ ดูสิทั่วทั้งเมืองยังจะมีคนชื่นชมมันผู้นี้อยู่หรือไม่

“คุณหนูเว่ยหากข้าผู้นี้คือคนสารเลวอย่างที่เจ้าว่า แล้วเจ้าเล่านับว่าเป็นอะไรกัน..”

หลี่อวี้เหิงพูดเสียงเย็นขึ้นมา ไม่คิดว่าสตรีผู้นี้จะหยาบคายถึงเพียงนี้ เว่ยหนิงจื่อได้ยินดังนั้นจึงทำให้นางโมโหและชี้หน้าเขา

“เจ้า!!”

หลี่อวี้เหิงจ้องมองนางด้วยสายตาที่เยียบเย็นและพูดขึ้น

“คุณหนูเว่ยเจ้ากลับไปเถิด บุญคุณความแค้นอะไรข้าไม่สนใจทั้งนั้น”

หลี่อวี้เหิงพูดอย่างใจเย็น เขาเห็นไฟในดวงตาของนางลุกโชนจึงไม่อยากจะเสวนาด้วยอีกแล้ว เขาไม่รู้เลยว่าเหตุใดสตรีผู้นี้ถึงมึแต่ความแค้นต่อตน จากนี้ต้องระวังตัวให้มากขึ้นแล้ว

“หลี่อวี้เหิง! เจ้าจะไปไหน ข้ายังพูดไม่จบ” นางเดินไปดักด้านหน้าหลี่อวี้เหิงก่อนจะกล่าวต่อ

“เจ้าอาจจะเอาตำแหน่งชายาเอกไปได้ แต่เจ้าจะไม่มีวันได้ใจท่านอ๋อง เพราะท่านอ๋องรักข้า เรารักกัน ส่วนเจ้าก็แค่ใช้อำนาจของบิดาทำให้ได้แต่งกับไท่ฉางจวินก็แค่นั้น”

หลี่อวี้เหิงได้ฟังก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะสบตานางแล้วตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“ท่านอ๋องไม่รักข้าแล้วอย่างไรถึงแม้ข้าจะไม่ได้รับความรักจากสามี แต่หาก คุณหนูเว่ยแต่งเข้ามา เจ้าก็อยู่ต่ำกว่าข้าเป็นเพียงแค่ชายารองหรือไม่ก็เพียงสนมก็เท่านั้น และในชาตินี้เจ้าก็จะไม่มีวันชนะข้าได้”

“อีกอย่างพวกท่านจะรักกันเท่าไรก็เชิญ เพราะมันไม่เกี่ยวอันใดกับข้าเดิมทีข้ากับท่านอ๋องก็ไม่ได้ผูกสมัครรักใคร่กันอยู่แล้ว ดังนั้นข้าจึงไม่จำเป็นต้องแข่งขันหรือแย่งอะไรกับเจ้า แต่ถึงอย่างนั้น เว่ยหนิงจื่อเจ้าจงรู้เอาไว้อย่างหนึ่งว่า ในชาตินี้ทั้งชาติเจ้าก็ไม่มีวันสูงส่งไปกว่าข้า”

ทันทีที่พูดจบเขาก็หมายจะจากไป แต่คนอย่างเว่ยหนิงจื่อ เดิมทีอยากได้สิ่งใดก็ต้องได้ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยมีผู้ใดกล้าเหยียดหยามถึงเพียงนี้ จึงขาดสติไปในทันที นางยกปลายเท้าเหยียบชายอาภรณ์ของพระชายาเต็มแรง

หลี่อวี้เหิงไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำถึงเพียงนี้จึงไม่ทันได้ระวังทำให้ล้มลงกระแทกพื้นในทันที เขาก็รู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งร่างกาย แต่ก็ยังไม่คิดว่าเป็นฝีมือของเว่ยหนิงจื่อ กลับคิดว่าเป็นตนเองที่ไม่ระมัดระวัง

‘เหตุใดตนถึงได้ซุ่มซ่ามถึงเพียงนี้ เหยียบชายผ้าตนเองได้อย่างไร’

ในขณะที่กำลังจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างบางกลับพบว่ามีเลือดไหลออกมาจากหว่างขา ในทันทีที่เห็นมันไหลนองเป็นสาย เขาก็บังเกิดความเสียใจขึ้นมา

“ไม่นะ... ตามหมอ ซูหลิง ซูหมิงตามหมอเร็ว ไม่นะลูกข้า” แม้ในตอนนี้จะรู้สึกหวาดกลัวเพียงใด แต่หลี่อวี้เหิงก็ไม่ขอความช่วยเหลือจากเว่ยหนิงจื่อเลยสักคำ แถมเขายังไม่หันไปมองนางอีกด้วย

ซูหลิงและซูหมิงได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ก็รีบวิ่งเข้ามา

ทันทีที่นางกำนัลทั้งสองเห็นร่างพระชายาชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงชาดก็สติแตก ร่ำร้องเสียงดังไปทั่วทั้งจวน

“พระชายา!!” ซูหลิง ซูหมิงเห็นเว่ยหนิงจื่อยืนห่างออกไป ทำให้นางสงสัยที่พระชายาล้มลงนางต้องเป็นคนทำแน่ๆ จึงหันไปมองด้วยสายตาโกรธเคือง

“ขะ..ข้าไม่ได้ทำนะ พวกเจ้าอย่ามาโทษข้านะ พระชายาล้มไปเองต่างหาก”

เว่ยหนิงจื่อพูดจาตะกุกตะกัก เห็นท่าไม่ดี จึงแสร้งทำเป็นร่ำไห้แล้วรีบจากไป บอกว่าจะไปตามหมอหลวงกับไท่ฉางจวิน ในตอนนั้นทุกคนต่างตกใจ ไม่มีใครสนใจว่านางจะทำสิ่งใดเลยสักคน

พอเว่ยหนิงจื่อเดินพ้นจากเรือนของหลี่อวี้เหิง นางก็ปาดน้ำตาแล้วรีบไปหาไท่ฉางจวินก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าวัง นางเพิ่งจะคิดได้ว่าได้ทำเรื่องใหญ่ลงไปจึงต้องรีบไปแก้ตัวกับเขาก่อนที่จะได้รู้เรื่องนี้จากคนอื่น

‘ลงแรงก่อนย่อมได้เปรียบ กลับดำเป็นข่าวไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง’

“ท่านอ๋อง อ่านอ๋องเพคะ” เว่ยหนิงจื่อเรียกอย่างร้อนใจ

ดีที่ไท่ฉางจวินเปลี่ยนอาภรณ์อยู่จึงทำให้ยังไม่ทันได้ออกจากจวน ไม่เช่นนั้นแผนนางคงจะพังไม่เป็นท่า

“จือเอ๋อร์” ไท่ฉางจวินเรียกก่อนจะเห็นคราบน้ำตาบนหน้าของคนรักจึงขมวดคิ้วถาม “เจ้าเป็นอะไรไป”

“หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจเพคะ ท่านพี่หม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ” นางร้องไห้โฮ โถมตัวเข้าอ้อมกอดเขา

“ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดกัน” ไท่ฉางจวินพานางเข้ามาในห้องก่อนจะปลอบ

“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ เพราะหม่อมฉันไม่ดูแลพระชายาให้ดี”

“หลี่อวี้เหิงเป็นอะไรหรือ”

“ตอนที่หม่อมฉันไปถึงก็ได้พูดคุยกับพระชายานิดหน่อย แต่ไม่รู้เหตุใดจู่ ๆ พระองค์ก็โมโห ลุกพรวดขึ้น ในตอนนั้นคงไม่ทันระวังทำให้ลื่นล้มลงไปกับพื้น”

“เจ้าว่ายังไงนะ!!” ไท่ฉางจวินตกใจเล็กน้อย ถึงแม้จะไม่ได้รักชอบพระชายาแต่อีกฝ่ายก็กำลังตั้งครรภ์อยู่

“หม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ ทรงลงโทษหม่อมฉันเถิด เพราะตอนนั้นหม่อมฉันจับพระองค์ไว้ไม่ทัน”

“ไม่เป็นไร เจ้าอย่าเพิ่งโทษตัวเอง เจ้าว่าเขาล้มลงไปเองมิใช่หรือ” ไท่ฉางจวินกอดปลอบ เขาขมวดคิ้ว ในใจนึกปรามาสว่าอีกฝ่ายคงอิจฉาเว่ยหนิงจื่อมากถึงขนาดต้องใช้แผนการเช่นนี้ใส่ร้ายเลยหรือ

“จะไม่เป็นไรได้อย่างไรเพคะ โลหิตของพระชายาออกเยอะมาก ไม่แน่ว่ารักษาเด็กเอาไว้ไม่ได้แล้ว”

“เจ้าอย่าได้โทษตัวเอง นึกเสียว่าหลี่อวี้เหิงไม่มีบุญจะมีอุ้มชูลูกของข้าก็แล้วกัน”

เว่ยหนิงจื่อได้ฟังก็แอบยิ้มสะใจ แม้คำพูดของไท่ฉางจวินจะโหดร้ายไปบ้าง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นผลดีกับตัวนาง

‘ดีเสียอีก เจ้าโง่นั้นแท้งไปก็สมควรแล้ว ต่อไปข้าจะเป็นคนที่ตั้งท้องลูกของท่านอ๋องให้เอง รอก่อนเถอะ ให้ข้าได้เข้ามาในจวนนี้เสียก่อน’ นางปรามาสในใจ

หลังจากเรื่องที่หลี่อวี้เหิงแท้งครรภ์ไปถึงหูเฮ่อหลานซี พระนางซีกุ้ยเฟย ข่าวลือที่ว่าคุณหนูเว่ยมาอยู่ในจวนฉินอ๋อง ทำให้พระนางโกรธบุตรชาย เมียตัวเองตั้งครรภ์อยู่แท้ๆกลับไม่สนใจใยดี

แต่กลับไปสนใจสตรีผู้นั้น! เห็นทีนางต้องสั่งสอนนางให้รู้จักที่ต่ำที่สูง อย่าได้ริอาจขึ้นมาเป็นสะใภ้ของนาง!

เฮ่อหลานซีจึงเรียก บุตรชายและสตรีผู้นั้นเข้าวังทันที

...

ไท่ฉางจวินที่อยู่ในห้องทำงานเขาแสดงท่าทีเคร่งเครียดอกมา เสด็จแม่รู้แล้วว่าหลี่อวี้เหิงแท้งครรภ์ ประจวบเหมาะที่เขาให้เว่ยหนิงจื่อมาพักอยู่ที่จวน เสด็จแม่ต้องเรียกนางไปตำหนิอย่างแน่นอน

แต่เมื่อคิดถึงร่างบางที่พึ่งแท้งครรภ์ไปทำให้เขารู้สึกเจ็บแปลบที่ใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาจึงอยากจะไปหาร่างบางเสียหน่อย แต่ทว่าเว่ยหนิงจื่อเดินเข้ามาพอดี

“ท่านอ๋อง ท่านจะออกไปไหนหรือเพคะ”

ภายในความคิดที่คิดจะไปหาหลี่อวี้เหิงก็หยุดลงทันที เขาจึงเดินเข้าไปจับมือนาง

“ข้ากำลังจะไปหาเจ้าที่เรือนพอดี วันพรุ่งนี้เสด็จแม่เรียกข้ากับเจ้าไปพบในวัง”

เว่ยหนิงจื่อได้ยินดังนั้น จึงตื่นเต้นขึ้นมาทันที ในเมื่อพระชายาเอกแท้งครรภ์ นางอาจจะได้แต่งงานกับท่านอ๋องก็เป็นได้

“จริงหรือเพคะ”

เว่ยหนิงจื่อจึงเข้าไปโอบกอดไท่ฉางจวินพลางแสยะยิ้มออกมา ในที่สุดนางก็ได้เข้าวังไปพบพระสนมกุ้ยเฟย หลี่อวี้เหิงอาจจะมิใช่คนโปรดของพระนางอีกต่อไปในเมื่อ มันแท้งลูกไปแล้ว ต่อไปนางจะทำหน้าที่ตั้งครรภ์แทนเอง

ต่างจากไท่ฉางจวินที่มีสีหน้ากังวลขึ้นมา

....