บทที่ 6 พิษเกรี้ยวโกรธ

บทที่ 6 พิษเกรี้ยวโกรธ

หลังจากเซียวอี้หรานกลับไปแล้ว หลี่อวี้เหิงได้กลับมาเศร้าโศกดังเดิม

ซูหลิงและซูหมิง เห็นพระชายากลับมามีสีหน้าโศกเศร้าก็อดสงสารไม่ได้ หากพระชายาไม่แต่งงานกับฉินอ๋อง คงไม่ต้องมานั่ง ทุกข์ระทมถึงเพียงนี้..

หลี่อวี้เหิงนั่งใช้ตะเกียบคีบอาหารเข้าปากแค่สองสามคำ ก็วางตะเกียบลง

“พระชายาเสวยอีกสักหน่อยเถิดเพคะ”

ซูหลิงพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง หมู่นี้พระชายากินน้อยจนน่าใจหาย

“ข้าอิ่มแล้ว..พวกเจ้ายกออกไปเถอะข้าอยากพักผ่อน..”

ซูหลิงได้ยินเช่นนั้นก็ได้ถอนหายใจเบาๆ และยกถาดอาหารออกไป ซูหมิงจึงเตรียมอ่างน้ำไว้ให้เขาบ้วนปากก่อนจะเดินออกไปก็ไม่ลืมเตรียมน้ำให้เขาอาบ

หลังจากที่ชำระกายเสร็จเข้าก็รีบดับตะเกียงเข้านอนทันที

....

ยาวซวี 19.00 – 21.00 น.

ไท่ฉางจวินเดินมาที่เรือนอนของหลี่อวี้เหิง เขาไม่สนใจบ่าวรับใช้ที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงหน้าประตู แต่กลับผลักประตูเข้าไปเองในทันที ภายในห้องโถงเล็กว่างเปล่า จึงเดินอ้อมฉากกั้นไปยังห้องนอน

หลี่อวี้เหิงนอนหลับอยู่บนนั้นถึงขนาดกรนออกมาเล็กน้อยอีกด้วย ไท่ฉางจวินเห็นแบบนั้นก็ยิ่งเดือดดาลมากขึ้นไปอีก เหตุใดคนที่เอาแต่ทุกข์ตรมถึงหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้

แน่นอนว่าหลายวันที่ผ่านมา แม้ว่าเขาจะไม่ได้มาเหยียบย่างมาที่เรือนแห่งนี้แต่ก็ได้รับข่าวไม่ขาด แต่ถึงอย่างนั้นก็คิดว่าไม่ได้สลักสำคัญถึงเพียงนั้น จึงไม่จำเป็นต้องมาด้วยตัวเอง ดูจากหลับสบายขนานี้คงไม่ได้เศร้าโศกสักเท่าใด

“ลุกขึ้นมา” ไท่ฉางจวินฉุดเขาลุกขึ้นหลี่อวี้เหิงที่เพิ่งหลับได้ไม่นานก็ปรือตาขึ้น ก่อนจะหย่อนขาลงจากเตียง เผยให้เห็นฝ่าเท้าขาวเนียนเรียวยาว

“ท่านอ๋อง มีอะไรหรือขอรับ”

“มีอะไรงั้นหรือ เจ้า!! หลี่อวี้เหิง หัดวางตัวให้สมกับเป็นพระชายาเสียบ้าง อย่าได้ทำตัวร่านเยี่ยงชายคณิกาในหอโคมแดง เที่ยวนัดแนะชายอื่นให้มาหา”

หลี่อวี้เหิงจากที่งัวเงียอยู่ได้ลืมตาตื่นขึ้นมาทันทีเมื่อจู่ๆ ก็โดนหาเรื่อง

“ท่านอ๋อง!! ท่านบ้าหรืออย่างไรถึงได้มาหาเรื่องด่าทอกันเช่นนี้!”

“ข้ามิได้ทำดังเช่นท่านว่า หากแต่อี้อ๋องมีเมตตามาเยี่ยมข้าเพราะเสียลูกไปก็เท่านั้น”

“เจ้าคงใช้มันเป็นข้ออ้างสินะ ทำตัวให้ดูน่าสงสาร ให้ใครต่อใครคิดว่าพวกข้ารังแกเจ้า”

“กระหม่อมหาได้คิดเช่นนั้นไม่ แต่เอาเถอะ ไม่ว่าข้าจะพูดอย่างไรท่านก็ไม่เชื่ออยู่ดี”

หลี่อวี้เหิงเชิดหน้าจ้องเขาโดยที่ไม่หลบสายตาเขาแต่น้อย เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเหตุใดจึงต้องยอมด้วยเล่า!

“แน่นอนว่าข้าไม่เชื่อคนชั้นต่ำอย่างเจ้า อัครเสนาบดีสอนมาแบบไหนกัน”

เพี๊ยะ!!

หลี่อวี้เหิงได้ฟังเขากล่าวล้วงถึงบุพการีก็บังเกิดโทสะบ้างแล้ว เขาตบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรง ก่อนหน้านี้ไท่ฉางจวินไม่ดูดำดูดีก็แล้วไปเถอะ แต่ตอนนี้ไม่เพียงไม่ถามก็เอาความกับเขาแล้ว

“ท่านจะด่าจะว่าข้า ข้าย่อมยอมได้แต่อย่ามาล่วงเกินท่านพ่อของข้า”

ไท่ฉางจวินหาได้ยอมให้ใครมาทำเช่นนี้ไม่ เขาคว้าคอหลี่อวี้เหิงอย่างแรง ก่อนจะออกแรงบีบด้วยความลืมตัว

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาตบข้า ข้าพูดความจริงทำเป็นรับไม่ได้หรือ เดิมทีข้าคิดว่าจะอดทนกับเจ้าอีกสักหน่อยแต่ตอนนี้ข้ากลับคิดว่าเจ้ามีอะไรให้ข้าต้องทำเช่นนั้น”

ไท่ฉางจวินยิ้มเยาะก่อนจะพูดต่อด้วยใบหน้าทะมึนตึงอีก “รู้หรือไม่ แค่เจ้ารักษาลูกข้าเอาไว้ไม่ได้ก็มีความผิดแล้ว บัดนี้ยังกล้ามาทำร้ายร่างกายข้าอีก เบื่อจะมีชีวิตแล้วหรือไร”

หลี่อวี้เหิงมองเขาสองมือจับมือคนที่บีบคอตนอยู่ แม้ว่าไท่ฉางจวินจะมีความคิดสังหาร แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ร้องขอชีวิต

สิ่งที่ไท่ฉางจวินพูดมามันทำให้หลี่อวี้เหิงเสียใจยิ่งกว่าเดิมเท่าทวี มือที่จับอยู่จึงปล่อยตกลงไปข้างลำตัว แถมยังหลับตาลงอย่างปลงตก อยากฆ่าก็ฆ่าเถิด

ไท่ฉางจวินไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยอมง่ายเช่นนี้ เขากวาดสายตาไปทั้งดวงหน้า ในใจบังเกิดความรู้สึกหนึ่งขึ้นมา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะขบคิดว่าคืออะไร มือที่เคยบีบคอแน่นก็รีบปล่อยออกไปแล้ว

“ข้า....” คำขอโทษติดอยู่ตรงลำคอ ไท่ฉางจวินทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย

“แค่ก แค่ก!! อึก”

หลี่อวี้เหิงหอบไอจนตัวโยน เขาไม่อยากฟังคำนั้นจากไท่ฉางจวิน จึงผลักอีกฝ่ายออกไปจากเรือนของตนเอง

“ออกไปให้พ้นหน้าข้า ไท่ฉางจวินข้าเกลียดท่าน!!”

ร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย ในใจมีความรู้สึกผิด และรู้ตัวว่าทำรุนแรงกับพระชายาของตนเกินไป แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังปลอบใจตัวเองว่า

‘เดิมทีเรื่องนี้เขาไม่ผิด’ คิดได้ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นก่อนจะตะโกนอยู่ที่หน้าประตู

“เกลียดข้าก็เรื่องของเจ้า แต่อย่าเที่ยวไปหว่านเสน่ห์ใส่ชายใดอีก จงอย่าลืมว่าตัวเองเป็นใคร มันจะพานให้จวนของข้าเสียเกียรติไปด้วยเอา”

วันต่อมาหลังจากที่หลี่อวี้หมิงกลับจากว่าราชการช่วงเช้า เขาก็รุดหน้าไปเยี่ยมน้องชายที่จวนอ๋อง เดิมทีเขาอยากจะมาหลายวันแล้วแต่ราชกิจในกององครักษ์เสื้อแพรยุ่งมาก เขาที่เป็นถึงผู้บัญชาการหน่วยจึงไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้

หลี่อวี้เหิงรับรองเขาที่เรือนด้านข้างของตนเอง หลี่อวี้หมิงเห็นใบหน้าน้องชายซีดเซียวลำคอระหงมีรอยช้ำขึ้นมา เขาก็บังเกิดความไม่สบายใจ ก่อนจะรู้ว่ามีอะไรผิดปกติ

“เจ้าแท้งบุตรหรือ เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” เดิมทีสองพี่น้องไม่มีเรื่องใดที่พูดกันไม่ได้ หลี่อวี้หมิง จึงถามออกไปตรง ๆ หลี่อวี้เหิงได้ฟังก็เริ่มจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง

“พี่ใหญ่..”

หลี่อวี้เหิงร้องไห้โฮออกมา ผู้เป็นพี่ชายอย่างเขาจึงรีบดึงน้องชายเข้ามาลูบหัวกอดปลอบ

“แล้วฉินอ๋องว่าอย่างไร”

หลี่อวี้เหิงไม่ตอบคำ แต่หลี่อวี้หมิงก็พอจะเดาได้ เขาจึงบังเกิดอารมณ์โมโหในทันที

“เจ้าอ๋องสุนัข!!” เขาปลอบน้องชายไปด่าไป “น้องพี่ ข้าว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องทนอยู่ที่แห่งนี้แล้ว ในเมื่อฉินอ๋องดูแลเจ้าไม่ดีก็กลับบ้านของเรากันเถอะ”

ในขณะที่หลี่อวี้หมิงกำลังพูดอยู่นั้น ไม่รู้เลยว่าไท่ฉางจวินได้ยืนอยู่ที่นอกเรือนนานแล้ว ไช่เสี่ยวเหมิงเพิ่งไปแจ้งเข้าว่าพี่ชายของพระชายามาเยี่ยม เขาจึงรีบรุดหน้ามาเพราะรักษามารยาท ไม่คิดเลยว่าพวกต่ำช้าพวกนี้จะด่าเขาลับหลัง กำลังจะเข้าไปแสดงตัว แต่ประโยคต่อมาของหลี่อวี้เหิงทำเอาเขาโมโหจนไม่อยากจะฟังต่อเสียก่อน ‘เจ้าอยากไปก็ไปเสียสิ ใครอยากให้เจ้าอยู่กัน’ พึมพำกับตัวเองก็สะบัดแขนเสื้อจากไปในทันที

กลับมาที่ทั้งสองคน หลี่อวี้หมิงบอกยังคงเกลี่ยกล่อมแต่หลี่อวี้เหิงกลับส่ายศีรษะก่อนจะตอบ

“ทำเช่นนั้นไม่ได้พี่ใหญ่ก็รู้ หากข้าตัดสินใจโดยพลการ อาจทำให้ทั้งตระกูลต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง อีกทั้งท่านพ่อกับท่านแม่ต้องมาเสียใจและผิดหวังในตัวข้า”

“แต่เจ้าอยู่ที่นี่ไม่มีความสุขพี่ก็ไม่ว่างใจ เรื่องพวกนี้เจ้าไม่ต้องกังวลไป ข้าจะพูดกับท่านพ่อท่านแม่ให้เอง”

“ขอบคุณพี่ใหญ่ แต่ข้ายังทนไหว เดิมทีแม้ข้ากับท่านอ๋องจะไม่ได้รักใคร่กัน แต่ถึงวันนี้เขาก็ยังไม่ได้เอาใครมาแย่งชิงตำแหน่งพระชายาไปจากข้า”

“น้องพี่ ถึงแม้จะไม่แย่งในตอนนี้ก็ใช่ว่าภายหน้าจะไม่แย่งกับเจ้า อีกอย่าง ถ้าเขาเห็นแก่หน้าพระชายาอย่างเจ้า แล้วเขาจะเอาสตรีอื่นเข้ามาอยู่ในจวนหรือ ไม่แน่ว่าตำแหน่งชายารองคงอีกไม่ไกลแล้ว”

สิ้นคำของพี่ชายหลี่อวี้เหิงก็มีใบหน้าสลดลง เรื่องนี้ไม่ใช่เขาไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเขาดูไม่ออก แต่เพราะคิดว่ามันยังมาไม่ถึงก็เลยพยายามไม่ติดใจ

“น้องพี่ เมื่อนั้นเจ้าจะไม่ยิ่งขมขื่นหรือยังไง”

“พี่ใหญ่ ท่านเลี้ยงข้ามาตั้งแต่เล็ก ๆ ก็น่าจะรู้นิสัยของข้าดีกว่าใคร ท่านคิดจริง ๆ หรือว่าข้าเป็นคนใจดีปานนั้น”

หลี่อวี้หมิงได้ฟังก็หยักยิ้มมุมปาก ชายหนุ่มมองตาก็รู้ว่าน้องชายจะต้องมีแผนการอะไรในใจอย่างแน่นอน เขาจึงไม่พูดถึงอีกแต่กลับจับมือน้องมาบีบเบา ๆ แล้วบอกว่า “ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไรพี่ใหญ่คนนี้พร้อมจะสนับสนุนเจ้าเสมอ มีอะไรให้ช่วยก็ให้บ่าวไปแจ้งกับข้า”

“ขอบคุณพี่ใหญ่ ในโลกใบนี้ก็มีแต่ท่านกับท่านแม่ที่ดีกับข้ามาก แต่ต่อไปนี้ท่านไม่ต้องกังวลข้าสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ให้ท่านต้องเป็นห่วงอีก”

อีกหลายวันต่อมาไท่ฉางจวินเดินไปเดินมาในห้องหนังสือของตนเองอย่างคิดไม่ตก เขาอยากทูลขอไท่ฉางจิ้งเรื่องแต่งชายารองแต่กลับไม่รู้ว่าจะกราบทูลอย่างไร เวลาก็กระชั้นเข้ามาเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้จำต้องโกหกเว่ยหนิงจื่อว่ากราบทูลไปเรียบร้อยแล้วก็เพราะไม่อยากให้นางเสียใจ บัดนี้ก็ผ่านมาหลายวันแล้วหากไม่มีอะไรคืบหน้านางจะต้องเสียอีกเป็นแน่ เดี๋ยวจะหาว่าตนเองไม่รักนางถึงได้ปล่อยปละละเลยเช่นนี้

ไม่ได้การ เขาคิดว่าจะต้องหาคนช่วย แล้วหนึ่งในนั้นก็จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากหลี่อวี้เหิง ตั้งแต่อีกฝ่ายตบแต่งเข้ามาในจวนอ๋อง การดูแลเรื่องในจวนก็ไม่ขาดตก แถมตอนที่พาไปเข้าเฝ้าเสด็จแม่ครั้งก่อน พระนางซีกุ้ยเฟยยังชมเขาว่างดงาม กิริยามารยาทดีไม่ขาดปาก

หากตนให้หลี่อวี้เหิงไปทูลขอเสด็จแม่ แบบนั้นเสด็จแม่คงเห็นแก่หน้าลูกสะใภ้อยู่บ้าง เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีอะไรไม่เหมาะสม เพราะอีกฝ่ายก็เป็นถึงพระชายาเอก การทูลขอให้สามีรับชายารองก็เป็นเรื่องสมควร อีกทั้งไม่เป็นการไม่ไว้หน้าอัครเสนาบดีหลี่ เพราะบุตรชายของตนเองเป็นคนพูดด้วยตนเอง เพียงเท่านี้ก็ราบรื่น ไม่ได้ล่วงเกินใครแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงรีบไปหาหลี่อวี้เหิงที่เรือนในทันที

ภายในเรือนตกอยู่ในความเงียบในทันทีที่ไท่ฉางจวินพูดจบ หลี่อวี้เหิงยกน้ำชาขึ้นดื่ม ร่างสูงเห็นเช่นนั้นจึงร้อนใจ แต่ก็ต้องอดทนอดกลั้นเอาไว้

“ท่านอยากให้ข้าช่วยพูดกับซีกุ้ยเฟยหรือ”

“อืม เดิมทีข้าทูลเรื่องนี้กับเสด็จแม่ แต่เสด็จแม่กลับเห็นแก่หน้าเจ้า เช่นนั้นเจ้าก็ไปช่วยข้าพูดด้วยตัวเองเถิด”

หลี่อวี้เหิงยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบ

“ได้ ข้ารับปาก”

“ดี..” ไท่ฉางจวินยังไม่ทันดีใจหลี่อวี้เหิงกลับพูดต่อ

“แต่ท่านต้องส่งคุณหนูเว่ยกลับจวนของนางไปก่อน”

“เหตุใด”

“เหตุผลที่ซีกุ้ยเฟยไม่ยินยอมก็เพราะเห็นแก่หน้าข้ามิใช่หรือ เช่นนั้นถ้ายังให้นางรั้งอยู่จะไม่เป็นการแสดงว่าพวกท่านไม่ให้เกียรติข้าหรอกหรือ แค่ให้นางกลับไปก่อนชั่วคราวเท่านั้น แค่นี้ซีกุ้ยเฟยก็จะยกมาเป็นข้ออ้างไม่ได้แล้ว”

ไท่ฉางจวินได้ฟังก็เห็นด้วยกับคำพูดของพระชายา ร่างสูงจึงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “เช่นนั้นข้าจะไปบอกให้เว่ยหนิงจื่อกลับจวนเดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากที่ไท่ฉางจวินลุกไป หลี่อวี้เหิงก็เผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา นี่เขาจะบีบข้าออกหน้าอย่างนั้นรึ

......