บทที่ 7 บีบเจ้าออกหน้า

บทที่ 7 บีบเจ้าออกหน้า

วันต่อมาทันทีที่เว่ยหนิงจื่อออกจากจวนอ๋องไป หลี่อวี้เหิงก็เข้าวังมาในทันที ชายหนุ่มนั่งอยู่บนรถม้าก่อนจะนึกถึงสีหน้าขับแค้นใจของเว่ยหนิงจื่อ ไม่แน่ว่างนางอาจรู้แล้วว่าทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นเพราะฝีมือของตนเอง แต่จะให้รู้แล้วอย่างไร หลี่อวี้เหิงไม่เก็บมาใส่ใจเช่นเดียวกัน

เฮ่อหลานซีเห็นลูกสะใภ้มาหานางถึงที่ตำหนัก นางจึงรีบส่งอาตู้กับอาเนี่ยนนางกำนัลประจำพระองค์ออกไปต้อนรับให้เขารีบเข้ามาด้านใน

“กระหม่อม หลี่อวี้เหิงคารวะเสด็จแม่”

“มากพิธีรีตองไปทำไมกัน รีบลุกขึ้นมาแล้วนั่งใกล้ ๆ ข้าเถอะ”

ซีกุ้ยเฟยเห็นเช่นนั้นก็รีบเข้าไปประคองคนให้ลุกขึ้น แถมยังพาไปนั่งยังที่นั่งข้าง ๆ ของตนเอง ความจริงพระนางเห็นหลี่อวี้เหิงมาตั้งแต่เล็ก จึงบังเกิดความเอ็นดูอยู่มาก ทั้งชาติตระกูลก็ดี มารยาทก็ดี แถมใบหน้ายังงดงามมากอีกด้วย

“เป็นอย่างไรบ้าง เพิ่งจะแท้งบุตรไปแท้ ๆ ไม่น่ารีบเข้าวังมาหาข้าเลย”

“ทูลเสด็จแม่ กระหม่อมดีขึ้นมากแล้วขอรับ ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วง”

“เป็นห่วงเจ้านะถูกแล้ว ดูสิผอมกว่าคราวก่อนตั้งเยอะ” พระนางกล่าวด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ทรงทำให้เสด็จแม่เป็นกังวลแล้ว กระหม่อมแข็งแรงขึ้นมากแล้วจริง ๆ ที่มาหาท่านในวันนี้ก็เพราะท่านอ๋องทรงมีรับสั่ง”

กล่าวจบเขาก็ทำหน้าเศร้าไปเล็กน้อย แสร้งไม่กล้าพูดต่อชั่งใจว่ากำลังพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด

เฮ่อหลานซีเห็นเช่นนั้นนางก็บังเกิดความไม่สบายใจ เรื่องอะไรถึงทำให้ลูกสะใภ้ต้องแบกร่างที่ยังไม่แข็งแรงมาเข้าเฝ้านางถึงในวัง

“เรื่องอะไรหรือ เจ้าลองว่ามาเถอะ ข้าจะช่วยเจ้าเอง”

“ที่กระหม่อมมาวันนี้ก็เรื่องแต่งตั้งชายารอง ไท่ฉางจวินรักนางมาก ถึงกลับมาขอร้องข้าให้มาทูลขอท่านแม่ ท่านแม่ให้ทั้งสองสมรสกันไปเถิดขอรับ กระหม่อมเห็นทั้งสองรักกันถึงเพียงนั้น แต่กลับไม่ได้อยู่ด้วยกันรู้สึกเจ็บปวดใจแทนท่านพี่ยิ่งนัก”

เฮ่อหลานซีได้ฟังก็ยิ่งโมโหมากกว่าเดิม เพราะนิสัยโอหังไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงของเว่ยหนิงจื่อทำให้นางเกลียดจนอยากจะฆ่าให้ตาย

นางมองเพียงนิดเดียวก็รู้ว่าสตรีนางนี้เป็นพวกหมอนปักลาย มักใหญ่ใฝ่สูงอยากจะเป็นเชื้อพระวงศ์ มีแต่ลูกชายของนางที่โง่เง่าเห็นกาเป็นหงส์ไม่รู้ตาบอดหรืออย่างไร

“โธ่ถังลูกสะใภ้ข้า... เหตุใดเจ้าเอาแต่นึกถึงคนอื่นเช่นนี้ เจ้าเห็นเข้าไม่มีความสุขก็เป็นถึงเพียงนี้แล้ว หากวันหนึ่งรับสตรีนางนั้นเข้ามาจริง ๆ เจ้าจะไม่ยิ่งทุกข์ใจหรอกหรือ”

“ทูลเสด็จแม่กระหม่อมไม่เป็นไรขอรับ ขอเพียง..อึก...ขอเพียงท่านอ๋องมีความสุขก็พอแล้ว”

 “เขามีความสุขแต่เจ้าไม่มีความสุข ข้าจะยอมได้อย่างไร เพราะถึงอย่างไงเจ้าก็เป็นถึงพระชายา รักบ้านก็ต้องรักอีกาบนหลังคาด้วย เจ้าเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องก็นับว่าเป็นลูกของข้า เช่นนั้นข้าจะยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าได้อย่างไร”

“เสด็จแม่” หลี่อวี้เหิงแสร้งก้มหน้าร้องไห้ มิใช่เว่ยหนิงจื่อผู้เดียวหรอกที่เจ้าน้ำตาตัวข้าหลี่อวี้เหิงก็เล่นละครเป็นเช่นเดียวกัน

“เจ้าอย่าได้เสียใจไป เรื่องนี้ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง สตรีนางนั้นมารยาสาไถยเจ้ารับมือไม่ได้ไท่ฉางจวินตามนางไม่ทันก็ช่างเถอะ แม้แต่ข้าจะจัดการนางไม่ได้เชียวหรือ!”

“แล้วถ้าไท่ฉางจวินออกหน้าให้นางเล่าขอรับ”

“ถ้าเจ้าลูกโง่อยากจะแต่งนางเข้าจวนนัก ข้าก็จะให้นางเป็นได้แค่สนมอุ่นเตียงเท่านั้น”

“ขอบพระทัยท่านแม่ที่ทรงมีเมตตาปกป้องอวี้เหิง แต่ข้าก็ไม่อยากให้ท่านผิดใจกับไท่ฉางจวิน หากเขาไม่ยินยอมท่านก็อย่าได้บีบคั้นจนเกินไปเลยนะขอรับ ข้าขอแค่ว่า พอสตรีนางนั้นเข้าจวนมาก็อย่าได้มายุ่งย่ามกับกระหม่อมก็พอ กระหม่อมอยากอยู่อย่างสงบสุขทำหน้าที่ของตนเองไป เพื่อไม่ให้เสด็จแม่และคนในตระกูลหลี่ต้องผิดหวังในตัวกระหม่อม”

“ข้าเข้าใจแล้ว เอาล่ะ ๆ เรื่องนี้ข้ามีวิธี เจ้าอย่าได้กังวลใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะกราบทูลฮ่องเต้ด้วยตัวเอง สตรีนางนั้นจะไม่มีวันได้เป็นชายารองทัดเทียมเจ้าเด็ดขาด”

“บุญคุณนี้อวี้เหิงจะไม่ลืม” หลี่อวี้เหิงลุกขึ้นหมายจะคำนับ แต่เฮ่อหลานซีรีบจับเอาไว้ได้ทัน

“ในเมื่อพูดกันมาขนาดนี้แล้ว ข้าขออะไรเจ้าอย่างหนึ่งได้หรือไม่”

“อะไรหรือ ขอเพียงเสด็จแม่รับสั่ง กระหม่อมจะรีบทำตาม”

“ข้าขอให้เจ้ารีบมีทายาทให้กับไท่ฉางจวินอีกครั้งได้หรือไม่ เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็แล้วไปเถอะ โอกาสหน้ายังมี หลี่อวี้เหิงเอ๋ย ข้ารักและเอ็นดูเจ้านัก ตอนนี้ข้าเองก็อายุมากแล้วจึงอยากจะเห็นหลานที่เกิดจากพวกเจ้าทั้งสองเท่านั้น”

“เสด็จแม่ยังงดงามถึงเพียงนี้ ไม่แก่เลยนะขอรับ” หลี่อวี้เหิงไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธเขาพูดต่อ “แต่ท่านแม่เรื่องนี้ท่านจะบอกข้าเพียงฝ่ายเดียวไม่ได้ หากท่านอ๋องไม่ร่วมมือด้วย ก็คงยากที่จะมีทายาทแล้ว”

เฮ่อหลานซีได้ฟังคำตอบกลับไม่ได้กังวล พระนางยิ้มกว้างก่อนจะตอบ “เรื่องนี้ข้าจะช่วยจัดการให้ เจ้าแค่อยู่ในจวนทำหน้าที่ของพระชายาให้ดี หากมีใครรังแกให้คนรีบมาบอกข้า แม้แต่ไท่ฉางจวินก็ไม่ต้องละเว้น ข้าจะปกป้องเจ้าอย่างแน่นอน”

หลี่อวี้เหิงอบอุ่นยิ่งนัก ไม่คิดว่าพระนางจะรักและเอ็นดูเขาถึงเพียงนี้ จึงรีบก้มลงคำนับอย่างซาบซึ้ง จากนี้ชีวิตของเขาในจวนของไท่ฉางจวินก็คงไม่ได้แย่อย่างที่คิดแล้ว

เมื่อหลี่อวี้เหิงกลับมาที่จวนก็พบว่าผู้เป็นสวามีกลับนั่งรอเขาอยู่ที่หน้าจวน ยังไม่ทันที่เขาจะก้าวลงมา อีกฝ่ายก็รีบยื่นมือมาประคองก่อนจะถามถึงเรื่องในวันนี้ทันที

“ท่านแม่ว่าอย่างไรบ้าง”

“ข้าทูลเสด็จแม่ตามประสงค์ของท่านอ๋องหมดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นพระนางก็มิได้รับปาก ข้าเองก็ไม่มั่นใจว่าเสด็จแม่จะทำตามคำขอหรือไม่” หลี่อวี้เหิงบอกอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย

หลังจากที่ไท่ฉางจวินได้ยินเช่นนั้นเขาก็มองท่าทีของอีกฝ่าย ดูไม่เหมือนคนโกหกจึงไม่ได้ติดใจอะไร แถมยังโอบไหล่เข้ามาใกล้แล้วกระซิบ

“เช่นนั้นคืนนี้ เจ้ามาหาที่เรือนนอนด้วยแล้วกัน” พอกล่าวจบเขาก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดี หลี่อวี้เหิงไม่คิดว่าไม่ฉางจวินจะพูดเรื่องนี้ เขาไม่ทันได้ตั้งตัวก็บังเกิดความรู้สึกขวยเขินเล็กน้อย

แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังชั่งใจอยู่นานว่าจะไปหรือไม่ไปดี แต่สุดท้ายเมื่อคิดได้ว่าบางทีไท่ฉางจวินอาจจะไม่ได้คิดอะไรนอกเสียจากว่าเห็นเขาเป็นเพียงชายาอุ่นเตียง ตกเย็นเขาก็จำใจอาบน้ำและใส่ชุดที่บ่าวรับใช้อบกลิ่นดอกไม้มาเป็นอย่างดี เดินไปหาไท่ฉางจวินที่หน้าห้องนอน

หลังจากเข้ามาในตำหนัก ไท่ฉางจวินสั่งให้หลี่อวี้เหิงมานั่งกินสำรับด้วยกัน ทว่าหลี่อวี้เหิงกำลังจะปฏิเสธแต่ท้องเจ้ากรรมกำลังร้องโครมคราม จนคนที่ได้ยินถึงกับหัวเราะออกมาเบา ๆ

“หิวก็กินเถิด”

ไท่ฉางจวินอารมณ์ดีอย่างเห็นได้ยาก เดิมทีแค่อีกฝ่ายเห็นหน้าเขาก็แสดงอาการหงุดหงิดแล้ว นั่นจึงทำให้เวลานี้ร่างบางไม่อยากจะทำให้เสียบรรยากาศ หลี่อวี้เหิงจึงนั่งลงจับตะเกียบ แต่คำแรกเขากลับคีบอาหารใส่ถ้วยให้ไท่ฉางจวิน

“ขอบใจ”

ทั้งสองกินกันไปเงียบ ๆ จวบจนกระทั่งอิ่ม ไท่ฉางจวินจึงสั่งให้นางกำนัลมาเก็บสำรับออกไป ก่อนตนเองจะเดินไปหลังฉากกั้นแล้วบอกให้หลี่อวี้เหิงมาปรนนิบัติตนเองอาบน้ำ ร่างบางไม่ได้อิดออดแม้ว่าตนจะอาบน้ำมาแล้วก็ตาม

ไท่ฉางจวินยืนรอให้หลี่อวี้เหิงถอดเสื้อผ้าออกให้เขาแต่เห็นร่างบางเก้ ๆ กัง ๆ จึงหันไปมองก่อนจะหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดขึ้น

“เจ้าหลับตาทำไม ใช่ว่าไม่เคยเห็นเสียหน่อย”

“เคยเห็นแต่ใช่ว่าจะชัดเจนเช่นนี้” คำตอบของหลี่อวี้เหิงทำให้เขารู้สึกเอ็นดูไม่น้อย เมื่อเห็นว่าพระชายาของตนจะไม่ลืมตาแน่ ๆ เขาจึงถือโอกาสดึงคนเข้ามาจูบ ชายหนุ่มบดเบียดอย่างนุ่มนวล หลี่อวี้เหิงที่ถูกจูบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวบังเกิดความตกใจ แต่พอนึกประกอบกับคิดว่าแต่ก่อนไท่ฉางจวินไม่เคยจูบเขาอ่อนโยนเช่นนี้จึงยอมอ่อนโอน

ร่างสูงโน้มตัวลงมาจูบ รสจูบของเขาแม้จะอ่อนโยนแต่กลับแฝงไปด้วยความเร่าร้อน ดูดดุนปลายลิ้นหนักหน่วงเสียจนหลี่อวี้เหิงหน้ามืด เขากระชากชุดที่อบเครื่องหอมเป็นอย่างดีของหลี่อวี้เหิงทิ้งอย่างไม่ใคร่จะใส่ใจจากนั้นก็อุ้มร่างบางไปที่เตียง

เรือนร่างขาวผ่องเปลือยเปล่า คราวนี้ไท่ฉางจวินเพิ่งจะมีโอกาสสำรวจอีกฝ่าย ใบหน้าแดงระเรื่อน่าเอ็นดู ลำคอขาวผ่องกับเอวที่คอดเล็ก หากเขาจับแรง ๆ ก็เกรงว่าอาจจะหักคามือ

หลี่อวี้เหิงนอนแผ่หลาอยู่ตรงหน้าเขาชันหัวเข่าขึ้นอย่างเขินอาย แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ร่างบางก็เพิ่งเคยเห็นสายตาร้อนดังเปลวไฟเช่นนี้ของไท่ฉางจวิน

ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างสกัดกั้นอารมณ์ คนตรงหน้าช่างเป็นจิ้งจอกขาวโดยแท้ แค่นอนเปลือยเปล่าอยู่ตรงหน้าก็เย้ายวนเสียจนเขาแทบจะหน้ามืด นั่นจึงทำให้ต้องอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป รีบตามลงไปทาบทับในทันที

....