All Chapters of โปรดอย่าหย่าก่อน: Chapter 1 - Chapter 5

งานมงคลสมรสถูกจัดขึ้นที่โรงแรมห้าดาวชื่อดังติดอันดับหนึ่งในห้าของจังหวัดเชียงใหม่ ซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูลเธียรเมธา ภายในห้องโถงกลางกว้างขวางหรูหรา สามารถรองรับแขกได้จำนวนมาก บรรยากาศในงานอบอวลไปด้วยมวลของความสุขสันต์ แขกเหรื่อที่มาต่างมอบคำอวยพรให้คู่บ่าวสาวครองคู่กันไปนานแสนนาน บ้างก็ว่าให้ถือไม้เฒ่ายอดทอง กระบองยอดเพชร โดยที่ไม่มีใครรู้เลยว่านี่คือการคลุมถุงชนดี ๆ นี่เองเสียงจอแจของเหล่าแขกที่พากันมาร่วมยินดีให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวเป็นภาพที่ดูแล้วรู้สึกปลื้มปริ่มไปตาม ๆ กัน ทว่าคนที่ไม่ยินดีกลับเป็นฝ่ายเจ้าสาว ที่เผลอทำหน้าเบื่อหน่ายและเอือมระอาอย่างห้ามตัวเองไม่ได้“ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าไม่อยากแต่ง”เจ้าบ่าวโน้มตัวลงกระซิบข้างหูภรรยา ครั้นเห็นสีหน้าไม่รับแขกหากใครเห็นเข้าก็ต้องพากันไปนินทาตามหลังอย่างแน่นอนไหนจะพวกช่างภาพนักข่าว ที่คอยเก็บบรรยากาศอยู่แทบตลอดเวลา หากใบหน้าซังกะตายของเจ้าสาวหลุดออกไปมีหวังได้ขึ้นเทรนทวิตเตอร์พอดีพลันดวงตาคู่สวยเหลือบมองกันด้วยหางตาก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น จะมีใครสักคนในงานหรือเปล่าที่รู้ว่าเจ้าบ่าวเจ้าสาวไม่ถูกกันท

ทางด้านของมาก่อนก็มีสิ่งที่ต้องทำเหมือนกันนั่นคือการนัดเพื่อนออกไปทำกิจกรรมยามว่าง เชนทร์กับจีซุนแทบไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเพราะเจ้าตัวไปรับถึงที่บ้านวันนี้มาก่อนเลือกที่จะพาเพื่อนไปสนามยิงปืน เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้ไป อยากทดสอบฝีมือสักหน่อยว่ายังแม่นเหมือนเดิมหรือเปล่า โดยมีเพื่อนสนิทสองคนที่อยู่ข้างกันคนละฝั่งฝั่งซ้ายคือจีซุนหนุ่มลูกครึ่งเกาหลีที่พูดเกาหลีนับคำได้อาจจะเพราะอยู่ที่ไทยมาตั้งแต่เด็กเลยคุ้นชินกับมันมากกว่าภาษาบ้านเกิด คนนี้ไม่ค่อยถนัดเรื่องปืนเท่าไรนัก แต่ก็ถือว่าแม่นใช้ได้เลยทีเดียวส่วนฝั่งขวาคือเชนทร์รายนี้ที่บ้านมีสนามยิงปืนจึงเป็นเรื่องง่ายราวกับปอกกล้วยเข้าปากเพราะคลุกคลีอยู่กับมันมาตั้งแต่เกิดที่มาก่อนยิงปืนเป็นก็ต้องขอบคุณเชนทร์ แม้เพื่อนคนนี้จะชอบทำหน้าอมทุกข์ดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะสอนแต่สุดท้ายก็ทำให้มาก่อนยิงปืนตรงเป้าได้อย่างไม่มีพลาด“ไม่ได้มายิงด้วยกันตั้งนาน มาก่อนกับเชนทร์ยังยิงแม่นเหมือนเดิมเลยนะครับ”“ของแบบนี้มันอยู่ที่ฝีมือปะวะ” มาก่อนยกไหล่อย่างไม่ยี่หระ ภูมิใจในฝีมือของตัวเอง “มึงเถอะเมื่อไรจะเลิกพูดเพราะกับพวกกูสักที”“ยังไม่ชินอีกเหรอครับ?”“ไอ

ช่วงเที่ยงคนโปรดลงไปหาซื้ออะไรมาทานที่โรงอาหารบริษัทเพราะขี้เกียจออกไปนั่งทานที่ร้านข้างนอก เลือกเป็นของกินง่าย ๆ เพื่อเอาไปทานที่ห้องทำงานจริง ๆ เขาไม่จำเป็นต้องลงมาซื้อเองก็ได้ ในเมื่อสามารถสั่งให้เลขาหรือพนักงานคนอื่นซื้อขึ้นมาให้ได้ ทว่าเขาก็ไม่ใช่คนจำพวกรบกวนคนอื่นมากนักหากไม่จำเป็น ยิ่งเป็นเรื่องเล็กน้อยของตัวเองก็ควรจะรับผิดชอบตัวเองใช้เวลาประมาณสิบห้านาทีในเดินเลือกซื้อของกินในโรงอาหาร ก่อนจะกลับขึ้นมาที่ห้อง ใบหน้าเรียบนิ่งยิ่งบึ้งตึงครั้นเห็นว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญมานอนไขว่ห้างอยู่ตรงโซฟามุมห้อง“มาทำไม”“ก็แค่อยากมาเห็นสภาพแวดล้อมที่เมียตัวเองทำงาน”“ใครเมียมึง”“ไม่ทันแก่ความจำก็ไม่ดีเสียแล้วเหรอที่รัก แบบนี้ก็แย่นะสิ”ทั้งคำพูดทั้งท่าทางที่แสนจะกวนประสาทของมาก่อนทำเอาอาหารมื้อเที่ยงของเขาไม่น่ากินขึ้นมาทันทีคนโปรดเบื่อที่จะต่อล้อต่อเถียงกับคนสติไม่ดีจึงเลือกที่จะนั่งลงเงียบ ๆ เลิกให้ความสนใจกับอีกคน ตามใจมันเถอะจะทำอะไรก็ปล่อยไปแค่ไม่ยุ่งวุ่นวายตอนเขาทำงานก็พอแต่มีเหรอที่จะซื้อหวยถูกแบบที่คิดไว้ ตั้งแต่ที่เขาเงียบไปอีกคนก็เริ่มเดินสำรวจในห้องจนตอนนี้ลามมาถึงโต๊ะของเขาแล