All Chapters of ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย: Chapter 21 - Chapter 30

ท่านโหวกำลังยุ่งวุ่นวายกับปัญหาในเมืองหลวง นั่งเจรจากับขุนนางผู้อาวุโสในห้องรับรอง ต่างคนหน้าตาคร่ำเครียด บุตรสาวจึงได้พบปะพูดคุยกับบิดาไม่นาน ก่อนที่บิดาจะรีบออกเดินทางไปราชสำนักไป๋เหม่ยหลานมองตามแผ่นหลังกว้างลับตาไปด้วยความเป็นกังวล กลัวบิดาจะได้รับอันตราย แม้มีทหารรับจ้างฝีมือดีคอยคุ้มกันภัยติดตามพวกเขาไปก็ตามสีหน้าเป็นกังวลของนางนั้นสามีลอบมองอยู่ ทันทีที่ประตูไม้ปิดลงพร้อมการจากไปของคหบดีทั้งสองและท่านโหวเจ้าของเรือน ยินเฟิงพลันเข้าประชิดตัวนาง มือผลักบ่ามนให้นอนราบกับพื้น ผลักกายขึ้นคร่อมทับ เท้าฝ่ามือทั้งสองล้อมกรอบใบหน้าหวาน นางมองเขาด้วยแววตาใสซื่อ“ทำอะไรเจ้าคะ?”“ข้าว่าจะขอบใจเจ้าที่อุตส่าห์ไม่แพร่งพรายเรื่องสามีต่อบุคคลที่สาม แม้แต่ท่านพ่อของเจ้า”“ลุกไปจากข้าก่อนเถิด ใครมาเห็นเข้าจะไม่งาม...” ใบหน้าแดงซ่านส่ายหนีไป นางตั้งแง่รังเกียจสามี ซ้ำยังไล่เขา เมื่อมองเห็นเขี้ยวขาวคมตรงมุมปากยินเฟิงแสยะยิ้มร้ายกาจเหมือนกับว่าเขากำลังมีแผนการสกปรก ครั้นเมื่อสบดวงตาสว่างใสไร้เดียงสา กลับนึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต ธรรมดาเขามักให้รางวัลให้ศิษย์ที่ประพฤติดีงาม ขยันขันแข็งฝึกวิชา“ไม่ไ

ไป๋เหม่ยหลานยืนประจันหน้ากับสามีไม่นาน ประตูไม้เปิดอ้าออกกว้างพร้อมการปรากฏตัวของชาวนากลุ่มใหญ่ ซึ่งทำให้นางแปลกใจ“ท่านอ๋อง!”ใบหน้าชายวัยกลางคนซาบซึ้งใจ กระทั่งว่าหญิงสาวผู้หนึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ร้องไห้อยู่บนพื้นโรงครัวเมื่อได้พบผู้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ มิได้รู้ว่าชะตาตนจะเป็นอย่างไร ชาวนาที่นี่จำหน้าเฉียนฟานอ๋องได้ ตั้งแต่เมื่อปีก่อนซึ่งเขายังไม่ได้เป็นแม่ทัพ ได้เข้าไปร่วมรบสู้สงคราม ติดตามพ่อค้าเกลือเข้าเมืองมาให้ความช่วยเหลือผู้ลำบากยากไร้ ขับไล่ชนเผ่าเร่ร่อน“ผลไม้จากในสวนพวกข้าขอรับ ได้โปรดรับไว้เถิด”“ครั้งหนึ่งท่านอ๋องและสหายท่านได้ช่วยชีวิตพวกเราไว้จากพวกโจร พวกเร่ร่อนมาปล้นสะดมไร่นา พวกมันข่มเหงภรรยาและลูกสาวข้า”“ข้าชอบให้ความช่วยเหลือผู้ถูกข่มเหงรังแก ขอบใจพวกเจ้าเช่นกัน ผลไม้น่ากิน...” ปลายเสียงว่า ‘น่ากิน’ มองไปทางภรรยาคนงาม ใบหน้าสดสวยกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ขณะที่เขารับตะกร้า หอบผลไม้ทั้งเมล็ดข้าว ผลส้ม และผลไม้ชนิดอื่น ชาวนาชาวไร่นำมาวางไว้เต็มโต๊ะ นั่งลงกับพื้นก้มหมอบขอบคุณท่านอ๋องเป็นใหญ่โตกว่าชาวนานับสิบคนจะยอมลุกขึ้นแล้วจากไปทำงานของตน ปล่อยให้สามีภรรยาได้อยู่ด้

แววตาคู่คมที่ไร้ซึ่งความอดทนเฝ้ามองนางพูดจาเจื้อยแจ้ว หากไฟโทสะลุกโชติอยู่ภายใน เขาทั้งหึงหวงนาง ทั้งหวาดกลัวนางจะไปเป็นภรรยาของชายใด ไม่ว่าเทพหรือปีศาจ ขณะที่ตัวนางห่วงแต่ชีวิตท่านอาจารย์ เขาพร่ำพูดว่าตนจะตายแน่ ๆ เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากนางฉับพลันนั้น ทุกสิ่งพลันหายไปจากสายตา ไป๋เหม่ยหลานหันกลับมาสนใจสามี มือหนายกไหสุราขึ้นกระดกดื่ม นางหยิบผ้าผืนเล็กขึ้นเช็ดน้ำหกกระเซ็นตรงมุมปาก“ข้าพึงใจเจ้าเท่าไร รังแต่จะมากขึ้น ไม่เคยน้อยลงแม้สักวัน ต่างจากเจ้า ลงมาจุติเป็นบุตรสาวผู้ร่ำรวย เสวยสุขบนโลกมนุษย์ เจ้ามีความสุขดีกับการใช้ชีวิตเช่นนี้ ความรักใคร่ในท่านอาจารย์จึงหมดสิ้นไป...”“หามิได้เลยเจ้าค่ะ ข้ายินดีพิสูจน์ตน ด้วยการร่วมบำเพ็ญเพียรกับท่านเจ้าค่ะ”“จำได้ว่าข้ายังเก็บกระดูกเซียนของเจ้าไว้ ในเรือนสำนักศึกษาเหยียนเก๋อ” ใบหน้าแดงก่ำที่แทรกแซมเกล็ดสะอาดเป็นหย่อม ๆ ปรากฏรอยยิ้ม นัยน์ตาสีชาดหลุบมองใบหน้าสวยใสไร้เดียงสาอย่างผู้มีชัย “อืม... เหมือนจะลืมไปว่าข้าทำกระดูกเซียนเจ้าหล่นลงไปในหมอกประหลาด เต็มไปด้วยไอหยิน มันกลืนกินกระดูกเจ้ากว่าข้าจะดึงกลับคืนมาได้ เกรงว่าอาจกลายเป็นกระดูกมารไปแล

ใบหน้างามจนถึงลำคอพร่างพราวเม็ดเหงื่อ นางพยายามควบคุมลมหายใจหอบสั่น ตอบน้ำเสียงแผ่วเบา “เจ้าค่ะ”“เจ้าฝันอะไร? ข้าไม่สามารถเข้าไปในความฝันยามค่ำคืนของเจ้า...”“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ช่างเถิด”“ไม่เป็นไร หากว่าเจ้าไม่สบายใจที่จะบอกใครในตอนนี้ ข้าจะรอเจ้าเล่าให้ข้าฟังในสักวัน”ไป๋เหม่ยหลานคิดว่านางไม่ควรนำเรื่องราวในอดีตมาทำร้ายความสัมพันธ์สามีภรรยา นางเลือกจึงไม่พูดเรื่องความฝันของนาง ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งกายสะอาดสะอ้าน สวมชุดสีนิลสองชั้นเป็นผ้าแพรต่วนปักทอด้วยด้ายสีแดง ออกมานั่งข้างสามีในห้องกินข้าว เขาชงชากลิ่นหอมอ่อนไว้ให้นาง ส่งถ้วยชาให้นางกับมือ สั่งบ่าวรับใช้ให้ออกไปทั้งหมดหลายวันมานี้นางกลายเป็นสตรีที่มีจริตจะก้าน นางเม้มริมฝีปากด้วยกระดาษชาด เกล้ามวยผมหลุดหล่น ผัดหน้าขาวผ่องงดงาม ให้สามีเฝ้าชื่นชม“นับวัน ๆ ข้ายิ่งหวงแหนเจ้า สวยงามอ่อนหวานปานเทพธิดาสวรรค์ ศิษย์ไป๋”“ท่านเยินยอข้าเกินไป”“ข้าพูดไปตามที่เห็น เจ้าแลดูสุขุมเป็นกุลสตรี นิ่งสงบกว่าเมื่อก่อนมาก เจ้าพูดน้อยจนข้านึกน้อยใจ กลัวภรรยาไม่พึงใจข้า”ไป๋เหม่ยหลานยิ้มอ่อนมองสามี “จำได้ว่าข้าเคยเป็นศิษย์ที่พูดมากจนเกินงาม”ใบหน้าเปื้

‘พวกข้าคงได้ถูกท่านอ๋องคาดโทษ’ถ้อยคำนั้นดังสะท้อนเข้ามาในหัว ขณะนั่งลงบนตั่งไม้สักลวดลายท้องนภา สมบัติบางชิ้นในห้องนอนของจวนนี้ทำให้นางระลึกถึงห้องนอนบนเทวโลก เรือนผู้บำเพ็ญตนในสำนักเซียวเหยารายล้อมด้วยน้ำใสสะอาด ไอสีขาวมากมายลอยอยู่เหนือผืนน้ำ ห้วงนทีเย็นยะเยือกปกคลุมด้วยไอเย็นละลานตา‘สมบัติสำคัญชิ้นนั้นคืออะไร?’ใบหน้าสดสวยครุ่นคิดเรื่องราวในอดีต ครั้งที่นางได้รับโทษทัณฑ์ มือยกถ้วยสมุนไพรบำรุงร่างกายขึ้นดื่มจนหมดแล้วไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองละอองเหมันต์ด้วยความเป็นกังวล ถึงรู้ดีว่าปีศาจรู้จักความหนาวเย็นน้อยกว่ามนุษย์มาก พวกเขามีร่างกายแข็งแรงกว่านับร้อยเท่าเมื่อไรสามีนางจะกลับถึงจวนกัน มีเหตุอันตรายเกิดขึ้นระหว่างทางหรือเปล่านะ?“ไยอาจารย์ยินเฟิงจึงทอดทิ้งเจ้า ให้เจ้ารับโทษประหารผู้เดียว ท่านปล่อยให้เจ้าถูกโยนลงหุบเหว ไม่แม้แต่จะเหลียวมองเจ้า” น้ำเสียงชั่วร้ายที่ดังขึ้นนั้น ร่างบางในชุดสีนิลมองขวับไปในทันที นางมิได้รู้ตัวสักนิดถึงการมาของปีศาจสุนัขสามหัว เขี้ยวแหลมคม ร่างสูงใหญ่เทียบเท่าความสูงของนาง ขนฟูฟ่องล้อมด้วยไอหยิน นัยน์ตาสีชาดเปล่งประกาย ยืนประจันหน้านาง“รู้ได้อย่างไรว