27

“ข้ามิได้อยากเป็นทาสนางบำเรอเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจยอมท่านอาจารย์ ใช่เพราะข้าเป็นภรรยา แต่เพราะข้ามีใจให้ท่านผู้เป็นความทรงจำ”

ไป๋เหม่ยหลานไม่ได้ปฏิเสธเขาเสียทีเดียว ขณะเรือนผมดำขลับของเขาพัวพันไปกับเส้นผมนุ่มหอมของนาง บนพื้นหินเย็นเฉียบใต้มนตร์อสรพิษ ฝ่ามือหนาที่บีบจับแน่นอาจเป็นความหวังเดียวที่เหลืออยู่ เมื่อสามีขยับกายเข้าหา แทรกความเป็นชายผ่านกลีบเกสรงามโดยไม่ได้ปลดเปลื้องอาภรณ์ออก นางกัดริมฝีปากแรง เมื่ออารมณ์น่าอึดอัดรัญจวนของการสอดประสาน รุกเร้านางในอึดใจเดียว

“อ๊ะ...! อ๊า อือ... สามี”

“... เจ้าร้อนรุ่มต้องการข้าไม่ต่างไป ไยเจ้าจึงไม่พูดบอกสักคำ”

ใช่ว่าเขาเหยียดหยันช่องทางอันอ่อนนุ่มที่เปียกชุ่ม นางกระตุกสะโพกแอ่นเกร็ง เพื่อกลืนกินความเป็นบุรุษเยี่ยงนางบำเรอกาม นางไม่อาจต่อต้านอารมณ์หวามไหวในอก ร่างกายที่ไม่ได้ขยับสร้างความทรมานแสนหวาน

“ได้โปรด... อ๊ะ... ขอร้องท่านอย่าทรมานข้านานนัก ข้าทนไม่ไหวเจ้าค่ะ”

นางร้องขอด้วยแววตารัญจวน บริเวณท้องน้อยราวได้รับการปั่นป่วนอยู่ภายใน นางยังเกิดความเจ็บปวดอยู่ลึก ๆ หลังจากที่เขาเริ่มขยับเคลื่อนสะโพกสอบหนาด้วยความระมัดระวัง กระทำอย่างเชื่องช้าเพื่อที่จะแทรกสอด รั้งอวัยวะภายในกายนางให้นางได้พบอารมณ์แสนสุขสม

เมื่ออารมณ์เสียวซ่านแสนหวาน เป็นไปตามครรลองของสามีภรรยา บนพื้นหินเย็นเฉียบจึงอบอวลเสียงหวานครวญคราง

ความเป็นบุรุษอันใหญ่โอฬารดึงดันแทรกผ่านก้นงามงอน ออกและเข้า มือก็ยังไม่ยอมปล่อยจากการบีบจับนาง เขาจูบนาง ลูบไล้เรือนผมของนางอย่างอ่อนโยน หนีบขาเข้าชิดติดขาทั้งสองแนบแน่น ไร้อากาศไหลผ่าน แผงอกกว้างกดรั้งเรือนร่างบอบบางไว้อย่างทะนุถนอม

ตราบจนส่งเสียงคำรามราวสัตว์ป่า อสรพิษสะอาดตาก็ออกมาเลื้อยไหลผ่านร่างอรชรโดยไม่รู้สึกตัว

แม้เป็นอาจารย์แห่งเมืองปีศาจ มิอาจข่มใจกับอารมณ์ที่พุ่งทะยานสุดทางสวรรค์ แสงเจิดจรัสทอประกายวาบในหัว ยินเฟิงหลับตาแน่น บีบมือเล็ก ๆ ของนาง กระตุกสะโพกครั้งสุดท้ายสุดทางคับแคบดั่งฝัน

กระแสธาราหลั่งไหลเข้าสู่กายสตรีอย่างล้ำลึก ไอหยินลอยละล่อง ล้อมกายนางและเขา

ไป๋เหม่ยหลานกรีดร้องสุดเสียงของนาง ผ่อนลมหายใจหอบระทวยใต้วงแขนแข็งแรงของสามี นัยน์ตาสีชาดทอประกายสะท้อนแสงจากเปลวเทียน วูบหนึ่งนางมองเห็นเขามีดวงตาที่สวยงาม เป็นนัยน์ตาของงูพิษ

“ไป่ไป๋... ภรรยาข้า ไยเจ้าช่างน่ารักใคร่นัก”

-------------

ในค่ำคืนอันแสนยาวนานของไป๋เหม่ยหลาน รับรู้ถึงการประหัตประหารผ่านโสตประสาททั้งห้า ราวกับว่าเหตุการณ์ทั้งหมดกำลังเกิดขึ้นกับตัวนาง

“ไป๋เหม่ยหลาน ศิษย์ทรยศ!”

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดของเหล่าศิษยานุศิษย์ดังกึกก้อง แสงจัดจ้าของโซ่แห่งหยางรั้งตรึงข้อมือโชกชุ่มโลหิต นางสวมอาภรณ์สง่างามถักทอด้วยลายปักท้องนทีสีคราม ใต้ผ้ารัดเอวห้อยหยกดาราเปล่งประกาย สัญลักษณ์เซียนสตรีผู้บำเพ็ญตน หากนั่งลงกับพื้นในสภาพของนักโทษ ท่ามกลางเหล่าเซียน

“แท่นประหารเซียนนับว่าน้อยไปสำหรับเจ้า นำตัวไปโยนลงหุบเหวมาร”

เซียนอาวุโสตัดสินเป็นเด็ดขาด ยังหันไปถามอาจารย์ยินเฟิง “ท่านมีความเห็นว่าอย่างไร?”

“ให้เป็นไปตามพวกท่านพิจารณา ตามโทษทัณฑ์ของนางเถิดอาวุโสหลี่ นางมิใช่ศิษย์ข้าอีกต่อไป”

ทั้งน้ำเสียงเย็นชา ใต้แววตาอ่อนโยนที่นางเคยเฝ้าหลงใหล ไร้ซึ่งความปรานี แม้ท่านอาจารย์รับรู้ถึงความหวาดกลัวของนาง ผ่านดวงตาเอ่อคลอ ริมฝีปากสีชาดที่สั่นระริกเมื่อนางสารภาพว่านางได้ทำอะไรลงไป

โทษประจานซึ่งเคยพบในตลาด หญิงชู้มักมากในกาม ถูกเสียบบนเสาเมือง ทำให้นางหวาดกลัวจนตัวสั่น นางได้ยินว่าการถูกไอมารกัดกร่อนจนตายก็มิต่างจากถูกเฉือนเนื้อทีละนิดจนกว่าจะสิ้นใจในร่างทิพย์

แม้นางยอมรับผิดเพื่อรักษาเกียรติท่านอาจารย์ ไม่ให้เขาต้องชื่อเสียงมัวหมอง อาจทรมานตายในห้องคุมขังด้วยพิษเหมันต์ สิ่งสุดท้ายที่นางมองเห็นกลับเป็นใบหน้าไร้อารมณ์ และแผ่นหลังของท่านอาจารย์

-----------

ร่างอรชรในชุดนอนสีขาวบางพลันลุกขึ้นนั่ง ลืมตาพรึ่บมองไปรอบ ๆ ห้องกว้างขวางในจวนอ๋อง ผ่านผ้าม่านสีขาวบางที่บดบังข้างกาย สามีในชุดสีนิลยังคงนั่งจิบชาอยู่บนตั่งไม้สลัก พริบตาเดียวนางมองเห็นเพียงไอหยิน เขากลับมานั่งบนฟูกนอน ด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“เจ้าฝันร้ายหรือ?”