21

“หมายความว่า... ท่านมาพำนักอาศัยบนโลกมนุษย์สักระยะ ท่านคุ้นชินกับการขึ้นเกวียน ดำเนินชีวิตเยี่ยงผู้สูงศักดิ์ โดยมิได้ใช้เวทเซียนเข้าช่วย”

คล้ายนางกำลังตัดพ้อว่าทำไมไม่มาหานางให้เร็วกว่านี้สักหน่อย ไยท่านอาจารย์จึงปล่อยนางไว้กับความรู้สึกผิดอันท่วมท้นในอก เรื่องที่นางจำต้องโกหกเบื้องบน รับโทษทัณฑ์แทนท่านอาจารย์

“ข้ามิได้มีชีวิตเยี่ยงผู้สูงศักดิ์เหมือนเจ้า ได้ถือกำเนิดเป็นบุตรสาวท่านโหว ข้ากินนอนบนดินทราย อดมื้อกินมื้อ อาศัยกับพ่อค้าเกลือ เผชิญเคราะห์กรรมก่อนขึ้นตรงเป็นแม่ทัพ สวามิภักดิ์ต่อฮ่องเต้”

“ท่านอาจารย์ยินเฟิงคงมองเห็นบางสิ่งจากเบื้องบน จึงเลือกสวามิภักดิ์ต่อฮ่องเต้ผู้นี้...”

ยินเฟิงส่ายหน้าไปมา “มิใช่เลยภรรยา ข้าเพียงเฝ้ารออำนาจในมือเพื่อครอบครองหญิงสาวผู้หนึ่ง ข้าลักลอบไปดูนาง นั่งกินผลส้มบนต้นไม้สูงใหญ่ ใบหน้างดงามแลดูผ่อนคลายไร้กังวล...” มือหนาเลื่อนไปแตะแก้มนวลที่ค่อย ๆ แดงระเรื่อขึ้นตามลำดับ ลูบจับแก้มอุ่นด้วยแววตาอ่อนโยน

“แลเห็นว่ามีความสุขดี จึงตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะมาสู่ขอเจ้าโดยเร็ว”

หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวแรง เมื่อสามีเล่าเรื่องราวในอดีตไประหว่างทาง เขาจับกระบี่สู้รบในทุกวันจนช่ำชอง แม้มีบาดแผลตามร่างกายก็กัดฟันอดทน รักษาเยียวยาด้วยสมุนไพรมนุษย์ ถึงแม้ว่าบาดแผลจะเลือนหายไปทิ้งไว้แค่ร่องรอยแผลเป็น ต้องคอยปิดบังความลับนี้ไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้

ว่าด้วยเรื่องวิชากระบี่นั้นอาจารย์ยินเฟิงเป็นหนึ่งในสำนักเซียวเหยา นางได้รับการฝึกฝนจากท่านอาจารย์ด้วยเช่นเดียวกับศิษยานุศิษย์อื่น ๆ

“ท่านผ่านสมรภูมิรบมามาก”

“เป็นดังเจ้าว่า”

“ในฐานะภรรยาท่าน ข้าอยากจับกระบี่ เรียนวิชาป้องกันตัว...” นางเงียบไป ดวงตาคู่สว่างใสจับจ้องรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลา พยักหน้าตอบรับนาง

“ข้าตามใจเจ้า ข้าจะสอนเจ้าเท่าที่เจ้าต้องการร่ำเรียน ศิษย์ไป๋”

ใบหน้าสดสวยระรื่นดีใจ หลังจากที่นางได้รับอนุญาตจากสามีผู้ตามใจนางไปเสียทุกอย่าง

ยามเซินนี้เขาพานางกลับบ้านไปเยี่ยมเยียนบิดาเมื่อนางบ่นว่าคิดถึง นางเกิดความคิดมากมายหลายสิ่ง นางอยากฝึกฝนวิชากระบี่กับท่านอาจารย์หากเกิดความไม่สงบ นางคงได้รื้อฟื้นวิชาป้องกันตัว ในยามบ้านเมืองเกิดสถานการณ์คับขัน นางจะได้เอาตัวรอดโดยไม่ต้องรอสามี

นางนั่งแกว่งไกวไปตามทางเดินเกวียน ผ่านบ้านเรือนผู้คน เรือนของบิดาคงอยู่ไม่ไกลนัก นางตั้งใจว่าพบบิดาแล้วจะเลยไปไร่ส้มไปดูความเป็นอยู่ของชาวนาชาวไร่เสียหน่อย พวกเขาสบายดีหรือไม่อย่างไร

บนเกวียนวัวนี้ได้รับความนิยมเมื่อรถม้าหายากขึ้น ก่อนหน้านี้เกิดสงครามทำให้ผู้สูงศักดิ์เริ่มขาดแคลนม้า กระทั่งในวังหลวงจะหาม้าที่มีสีเดียวกันครบสี่ตัวนับเป็นว่าเป็นเรื่องยากยิ่ง

ยินเฟิงนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ จึงว่า “ผ่านร้อนหนาวในเมืองปีศาจมาเก้าพันปี ไม่นับรวมช่วงเวลายากลำบากบนโลกมนุษย์ ข้าไม่เคยชายตาแลมองหญิงใด นอกจากปั้นดินของข้า นามว่าไปไป๋...”

“นั่นไง ท่านกอดปั้นดินมาตั้งกี่ก้อน พวกนางย่อมเหลือไอรักที่ท่านพันผูกไว้ ท่านจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง”

“เป็นหน้าที่ภรรยาควรช่วยคิดว่าข้าควรทำอย่างไรกับปั้นดินที่กลายเป็นเศษดิน ไม่สูญสลาย เป็นไปได้ว่าไฟรักในใจข้าที่มีต่อเจ้า ไม่มีวันดับมอด”

“พูดอะไรเจ้าคะ? เพ้อเจ้อไปกันใหญ่”

“ข้าไม่มีโอกาสได้บอกเจ้าว่าข้ามีความรู้สึกต่อเจ้าเพียงใด ข้าไม่อาจไปไหนไกลจากเจ้า ข้ายินดีรอเจ้า จนกว่าเจ้าจะใจอ่อนยอมกลับไปภพภูมิปีศาจกับข้า...”

ต้องเป็นปีศาจที่ย่ามใจเพียงใด ถึงได้มาใช้ชีวิตร่วมกันมนุษย์เดินดิน โดยไม่ทำร้ายผู้ใด ไม่ใช้เวทปีศาจเข้าช่วย หากมีลมหายใจเพื่อจุดประสงค์เดียว

ไป๋เหม่ยหลานสับสนกับความรู้สึกของนาง ทั้งเหตุผลมากมายในรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไม่น่าไว้วางใจ นางเองก็ไม่เคยไปเมืองปีศาจ หากไม่นับรวมครั้งที่นางติดกับดักเงือก นางเลยไม่ได้ตอบคำถามสามี จนรถเกวียนหยุดลง

“เอาไว้เจ้าค่อยคิดเรื่องนี้ เมื่อใดก็ย่อมได้ เรารีบไปพบท่านพ่อกันเถิด” พูดจบ เขาลงจากเกวียน ยื่นมือให้ความช่วยเหลือนางจับชายกระโปรงยาวประข้อเท้าขึ้นด้วยใบหน้าสดชื่นแจ่มใส เพื่อไปพบบิดา