All Chapters of ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย: Chapter 31 - Chapter 40

เส้นสีดำกระดุกกระดิกได้หน้าตาคล้ายหนอนน่ารังเกียจ ถูกเป่าใส่ดวงตาของนาง ไป๋เหม่ยหลานก้มหน้าลงหลับตา เมื่อความเจ็บปวดรุมเร้า นางรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงดวงตา ยกมือขึ้นปิดตาข้างขวาไว้ฉางฟู่เพิ่งขโมยโถดึงความทรงจำในเรือนอาจารย์ยินเฟิงมา ด้วยรู้ตนดีว่าจะถูกเอาเรื่องแน่จึงขอตัวลาไปก่อน บอกให้นางหาข้ออ้างให้ด้วยเมื่อฉางฟู่จากไปแล้วเหลือแค่นาง จึงก้มหน้าลงเพ่งพินิจภาพที่ทับซ้อนเข้ามาในดวงตาข้างซ้าย นางกำลังยืนอยู่ข้างกายบุรุษเทพในอาภรณ์งดงาม เต็มไปด้วยยศศักดิ์บนบ่า โดยที่เขาไม่สามารถมองเห็นนางภาพเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงความทรงจำในอดีตของอาจารย์ยินเฟิงไหล่กว้างในอาภรณ์สีขาวสะอาดสั่นไหว หลังจากที่นางถูกผลักลงหุบเหวด้วยน้ำมือของเซียนทั้งสองผู้มีหน้าที่ลงโทษทัณฑ์ นัยน์ตาเย็นชาที่เอ่อคลอปรากฏความหวาดกลัว ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดจนแทบก้าวขาไม่ออก‘นางสมควรได้รับโทษตามกฎของสำนักศึกษาเซียวเหยา ศิษย์มิอาจมีความคิดเกินเลยต่ออาจารย์ได้’เซียนอาวุโสในร่างชายชรากำชับบุรุษเทพผู้หายไปท่ามกลางหมอกขาว อาจารย์ยินเฟิงเฝ้ารอจนแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดสนใจเรื่องศิษย์อาจารย์อีก ทว่าผลัดกันไปเฝ้าสมบัติสำคัญซึ่งถูกสลับเป

“นอนหลับพักผ่อนนะเจ้าคะ อย่าให้ข้าต้องเป็นกังวล ข้าจะไปดูอาหารในโรงครัว” น้ำเสียงอ่อนหวานกล่าวกับสามี เงยหน้าขึ้นตอบรับนางด้วยรอยยิ้ม“เจ้ารีบไปรีบมา ข้าไม่ไปไหน”บนฟูกนอนที่เฝ้ากกกอดนางในร่างครึ่งบุรุษครึ่งอสรพิษ ไอปีศาจแผ่กระจายไปทั่วหลายค่ำคืนผ่านพ้นมา ภรรยาซุกซบแก้มบนแผงอกเปลือยเปล่าด้วยใจเป็นกังวล มองดูหางที่มีเกล็ดนุ่มนวลสีขาวสะอาด หน้าท้องเป็นลอนหนาเรียงตัวสวยงามของบุรุษร่างแกร่งกำยำนำพาอารมณ์หวามไหว ขณะที่บาดแผลบนแผ่นหลังดีขึ้นมาก คงเหลือเพียงรอยช้ำแดงจาง ๆภายในเขตอาคมสีทองอร่ามครอบคลุมไปทั่วจวนกว้างขวาง มนุษย์มิอาจมองเห็นเวทแห่งการคุ้มกันภัย ปีศาจไม่สามารถเข้ามาในอาณาเขต ในอีกทางหนึ่งก็ไม่ให้ปีศาจซึ่งถูกกักขังไว้ออกไปเพ่นพ่าน ประตูเรือนถูกปิดไว้แน่นหนา เจ้าของเรือนไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาในห้องนอนทั้งสิ้น หากว่าจะไปนำอาหารหรือยาก็จะออกไปยกสำรับด้วยตนเอง“ไปไป๋...” น้ำเสียงออดอ้อนเรียกหา ไป๋เหม่ยหลานวางสำรับอาหารลงบนโต๊ะไม้สักข้างเตียง มองชุดสีขาวเกือบหลุดหล่นจากบ่า สามีปิดตาลง เอื้อมไปคว้าจับมือนุ่ม ริมฝีปากหนาพรมจูบบนหลังมือ นัยน์ตาสีชาดเปล่งประกายหลงใหลคลั่งไคล้ นางคงรู้ว่าเ

อะไรทำให้สามีของนางใจเย็นเหลือเกิน ยามสบมองแววตาคู่คมเปี่ยมประกายปรารถนา ส่องแสงสีชาดเยี่ยงปีศาจซึ่งซ่อนเร้นปิดบังร่างที่แท้จริงเอาไว้จากสายตาผู้คน เขาเฝ้ามองนางด้วยเจตนารมณ์แจ่มชัด ไม่ว่านางจะเดินไปเดินมาในจวน บ่าวรับใช้มาช่วยนางเกล้าผมแต่งตัว นางเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตนหรือนางจะทำอะไรก็ตามไป๋เหม่ยหลานคาดว่าสามีอาจมีแผนการบางอย่าง จึงถือโอกาสเข้าไปในห้องทำงานซึ่งอยู่ถัดจากห้องนอน เผื่อว่านางอาจสืบทราบเบาะแสธรรมดาเฉียนฟานอ๋องค่อนข้างตามใจภรรยา นางจะเข้าไปห้องไหนอย่างไร นางเดินไปทั่วจวนนับตั้งแต่มาพำนักอาศัย เขาไม่เคยกล่าวว่าหรือแม้แต่จะจำกัดอาณาเขตของนาง แม้แต่กระดาษบนโต๊ะทำงาน นางไม่เคยแตะต้อง เพียงเหลือบตามองอย่างมีมารยาทเสียหน่อย เขาบอกนางด้วยซ้ำว่าจัดการงานเรื่องอะไร เขาให้เกียรตินางอย่างภรรยา ไม่ต่างจากว่านางได้ตบแต่งกับสามีบนเทวโลกซึ่งมีเพียงความเท่าเทียมบนโต๊ะไม้สักแดงมีแท่นวางพู่กัน หมึกที่วาดลวดลายอักษรบนกระดาษอย่างงดงาม ปลายหางยาวตวัดขึ้นดังปักษาที่ผงาดกางปีกท่ามกลางท้องนภา‘ลายพู่กันของท่านอาจารย์... ข้าคิดถึงมันนัก’ใบหน้าขาวผ่องงามปรากฏรอยยิ้มอิ่มเอม นัยน์ตาคู่สวย

โฉมสะคราญส่งเสียงกรีดร้อง เพียงร่างกายทรยศเคลื่อนขยับไปตามฝ่ามือหยาบของบุรุษปีศาจ เขาเอาแต่ใจกับนางทั้งที่เพิ่งจะขอโทษนางก่อนหน้านี้ไม่นานอันที่จริงแล้วสามีคงยุ่งวุ่นวายกับการหนีออกไปเที่ยวข้างนอกจนหมดเรี่ยวแรง ไม่ได้สานสัมพันธ์กับภรรยา มิใช่ว่าป่วยไข้แต่อย่างใด ภรรยาไม่ได้ถือโทษโกรธเพราะความเชื่อใจ เพียงนางรู้สึกน้อยใจบ้างก็เท่านั้นขณะบั้นท้ายงามในกำมือราวกับว่าเป็นบังเหียนอาชา ซึ่งพร้อมจะควบขี่จังหวะสวาท ไม่น่าเชื่อว่าผู้ควบคุมมิใช่สตรีที่อยู่ข้างบนแต่เป็นสามีข้างล่าง ไป๋เหม่ยหลานปรามเขาครั้งหนึ่งด้วยน้ำเสียงไร้น้ำหนักของนาง จึงไม่อาจเป็นผล ในท้องน้อยยามนี้เกิดความปั่นป่วนราวพายุบ้าคลั่ง ไร้วี่แววจะสงบสิ้นลง ยิ่งเขาเร่งเร้านาง เขย่าสะโพกไปข้างหน้า นางหนีบเรียวขาเข้าหันกัน สะบัดตัวขึ้น ๆ ลง ๆ ตามใจสามี มิได้หยุดหย่อนลงสักชั่วอึดใจ ไม่นานนักก็คงมองเห็นท้องฟ้าทอแสงรำไร สว่างจ้าอยู่เบื้องหน้า นางก้มตัวลง แอ่นเอวขึ้น สองมือตะครุบกอดชายที่ส่ายหน้าเร่าร้อนมองนาง เรือนผมดำขลับสยายกระจายบนโต๊ะไม้สั่น“สามี...อะ... อ๊าาาย!”ขาโต๊ะโขยกเขยกปานจะพังโครมลงไป กลายเป็นว่ามันสามารถรับแรงสั่นไหวของ

บิดาวัยสี่สิบกว่า ๆ ในชุดสีนิลสง่างามเต็มยศ เกล้าผมประดับหยกสลักลายปักษา เครื่องหยกเหนือผ้าคาดเอวแลดูสวยงามจับตา ท่านโหวเพิ่งเดินทางกลับมาจากราชสำนัก ไม่ทันได้มุ่งตรงกลับบ้าน เกิดความเป็นห่วงบุตรสาวขึ้นมา ก็เข้ามาถามตามตรงว่านางสบายดีหรือไม่“... บุตรสาวข้าไม่ได้ทำเรื่องใดให้ท่านขัดข้องใจใช่หรือไม่?”“ไม่มีสักเรื่องเดียว นางเป็นภรรยาที่ประเสริฐ ข้ามีวาสนาที่ได้ตบแต่งกับนาง”ทั้งรอยยิ้มระรื่นและสุรารสชาติดี วางรายเรียงบนโต๊ะไม้สัก ฉางผิงโหวมีบ่าวรับใช้และทหารคุ้มกันตามติดมาด้วย บ่าวรับใช้ยืนรออยู่ด้านนอก ทหารคุ้มกันท่านโหวได้นั่งร่วมโต๊ะ เฉียนฟานอ๋องเชิญให้พวกเขานั่งดื่มสุราเคียงข้างกันอย่างไม่ถือตน ไม่ถือยศถาบรรดาศักดิ์ พวกเขาต่างรู้จักอ๋องผู้นี้ดี“สุราผลไม้ทำให้ข้านึกถึงสถานที่สวยงามแห่งหนึ่ง ที่นั่นบ่มสุราด้วยผลไม้วิเศษ ผลไม้แต่ละผลทอประกายแสงสดใส ดื่มแล้วมีกำลังวังชา... มึนเมา...” แม้เป็นเทพก็ยังตามหาความสำราญใจ ผู้บำเพ็ญตนมุ่งหาการสำเร็จเป็นเซียน ล้วนมีช่วงเวลาผ่อนคลายในเรือนรายล้อมปทุมมาลย์หลากสีเบ่งบานอย่างสวยงามเรือนไม้สีแดงเข้มสลับอิฐ กระเบื้องหลังคาขนาดใหญ่เป็นวัส