MasukShare
30
Terakhir Diperbarui:
2025-12-08 19:54:34‘พวกข้าคงได้ถูกท่านอ๋องคาดโทษ’
ถ้อยคำนั้นดังสะท้อนเข้ามาในหัว ขณะนั่งลงบนตั่งไม้สักลวดลายท้องนภา สมบัติบางชิ้นในห้องนอนของจวนนี้ทำให้นางระลึกถึงห้องนอนบนเทวโลก เรือนผู้บำเพ็ญตนในสำนักเซียวเหยารายล้อมด้วยน้ำใสสะอาด ไอสีขาวมากมายลอยอยู่เหนือผืนน้ำ ห้วงนทีเย็นยะเยือกปกคลุมด้วยไอเย็นละลานตา
‘สมบัติสำคัญชิ้นนั้นคืออะไร?’
ใบหน้าสดสวยครุ่นคิดเรื่องราวในอดีต ครั้งที่นางได้รับโทษทัณฑ์ มือยกถ้วยสมุนไพรบำรุงร่างกายขึ้นดื่มจนหมดแล้วไปยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองละอองเหมันต์ด้วยความเป็นกังวล ถึงรู้ดีว่าปีศาจรู้จักความหนาวเย็นน้อยกว่ามนุษย์มาก พวกเขามีร่างกายแข็งแรงกว่านับร้อยเท่า
เมื่อไรสามีนางจะกลับถึงจวนกัน มีเหตุอันตรายเกิดขึ้นระหว่างทางหรือเปล่านะ?
“ไยอาจารย์ยินเฟิงจึงทอดทิ้งเจ้า ให้เจ้ารับโทษประหารผู้เดียว ท่านปล่อยให้เจ้าถูกโยนลงหุบเหว ไม่แม้แต่จะเหลียวมองเจ้า” น้ำเสียงชั่วร้ายที่ดังขึ้นนั้น ร่างบางในชุดสีนิลมองขวับไปในทันที นางมิได้รู้ตัวสักนิดถึงการมาของปีศาจ
สุนัขสามหัว เขี้ยวแหลมคม ร่างสูงใหญ่เทียบเท่าความสูงของนาง ขนฟูฟ่องล้อมด้วยไอหยิน นัยน์ตาสีชาดเปล่งประกาย ยืนประจันหน้านาง
“รู้ได้อย่างไรว่าสามีของเจ้า มิได้หลอกลวงเจ้า?”
“ปีศาจมักโกหกล่อลวง มีแผนการชั่วร้ายอยู่เป็นนิจ ข้าไม่มีวันหลงกลเจ้า”
“ปีศาจสุนัขไม่มีนิสัยล่อลวง เพียงปากเปราะ ชอบยุ่งเรื่องของผู้อื่น ซ้ำยังเก็บความลับไม่ได้สักเรื่อง”
“เจ้าคงชอบเห่าหอนด้วยสินะ เรื่องแว้งกัดผู้อื่นเล่า เจ้าได้ทำด้วยหรือไม่? ฉางฟู่” นางเรียกปีศาจหนุ่มด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น สุนัขสามหัวแยกเขี้ยวตอบนาง
“สุนัขซื่อสัตย์ต่อเจ้านายอย่างไร คือข้าผู้ซื่อสัตย์ต่อท่านอาจารย์ยินเฟิง”
ศิษย์คนโปรดของอาจารย์ยินเฟิงรู้ว่าโต้เถียงกับผู้มีสติปัญญาคงไม่มีทางชนะ การเดินทางมาของเขา เพื่อจุดประสงค์เพียงอย่างเดียว
“หลังจากการต่อสู้กับเทพอัคคี ท่านอาจารย์ยินเฟิงเป็นผู้ฟื้นคืนชีวิตใหม่ให้ข้า พาร่างไร้ลมหายใจที่ไหม้เกรียมของข้ากลับสำนักเหยียนเก๋อ ท่านพร่ำสอนเหล่าปีศาจให้รู้จักการเอาตัวรอดจากเทพ ศิษยานุศิษย์ล้วนเคารพท่านอาจารย์ยินเฟิงกว่าผู้ใดในเมืองปีศาจ”
อดีตเทพธิดาผู้บำเพ็ญตนตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน นั่นคงจะนับได้ว่าอาจารย์ยินเฟิงตั้งตนเป็นศัตรูกับเทพ ด้วยการสนับสนุน อบรมสอนวิชาให้กับปีศาจเพื่อต่อสู้กับเทพเสียแทน เทวโลกยามนี้คงวุ่นวายน่าดู ทว่าตั้งแต่เมื่อไรกัน?
ดวงตาคู่สวยจ้องมองสุนัขปีศาจโดยไร้ความกลัวเกรง นางรู้ว่าฉางฟู่ไม่ทำร้ายนางแน่ ออกไปทางว่ามารบกวนจิตใจนางเสียมากกว่า อี้เจ๋อโผปีกสีขาวบินลงเกาะสันหน้าต่าง พบหญิงสาวในชุดสีนิลงดงามกับสุนัขปีศาจยืนหน้าตาคร่ำเครียด ถือโอกาสขัดจังหวะ
“เจ้าปีศาจโง่ เจ้ามาพร่ำเพ้อหาอะไร?”
“ข้าเพียงแวะเวียนมาทักทายเทพธิดาไป๋ เห็นว่านางคงริษยาข้าผู้เป็นศิษย์เอกของท่านอาจารย์ยินเฟิง หวังว่าเจ้าคงไม่คาบข่าวนี้ไปบอกเทวโลก”
“ท่านอาจารย์เป็นผู้มีพระคุณของข้าเช่นกัน ข้าจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน”
ขณะที่การผงาดกางปีกของเทพปักษา หมายความว่าเขาตั้งท่าต่อสู้กับปีศาจ ไป๋เหม่ยหลานห้ามปรามอี้เจ๋อเอาไว้เมื่อฉางฟู่ไม่ได้ทำร้ายนาง
--------------
“ต่อให้เจ้าไปถามอาจารย์ยินเฟิง ท่านก็คงไม่บอกเจ้าอยู่ดี ข้ายินดีไขข้อสงสัยให้เจ้า ทั้งหมดนั้นเจ้าจะได้รู้ เพียงเจ้าทำตามที่ข้าบอก”
ฉางฟู่คาบวางซองประหลาดที่สะท้อนแสงได้ไว้บนพื้นเป็นเงามัน หลังบอกทั้งนางและอี้เจ๋อว่าเป็นยานอนหลับชนิดรุนแรง อาจทำให้หลับไปได้ถึงสามราตรี สำหรับปีศาจที่ทรงพลังมากอาจจะสักหนึ่งราตรีถึงสองราตรี
ไป๋เหม่ยหลานไม่ไว้วางใจปีศาจ ไม่รู้ว่าคำพูดของฉางฟู่เชื่อถือได้หรือไม่ นางประสบพบเจอเรื่องราวเลวร้ายมามากทั้งในเทวโลกและภพภูมิปีศาจ
ลึก ๆ ภายในใจนางกลับเล็งเห็นประโยชน์ ในเมื่อนางอยากรู้ความจริง จึงทดสอบกับตนเองก่อนด้วยการสูดดมผงในนั้น นางหลับไปสักพักหนึ่ง ลืมตาตื่นขึ้นมาพบสามีเพิ่งกลับเข้ามายามห้าย[1]
ใบหน้าคร้ามคมซีดขาวราวกระดาษ ร่างสูงในชุดสีนิลก้าวเดินด้วยฝีเท้าแผ่วเบา บ่าวรับใช้ชายสามคนแบกหามเขาลงจากเกวียนมาถึงห้องนอน นางรีบเข้าไปพยุงสามี ให้เขานั่งลงบนฟูกนอน
“เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ?”
“มีกบฏบุกรุกเข้ามาในเมืองจางกู่ ข้า... พลาดไปท่าเล็กน้อย”
----------
[1] ยามห้าย (亥：hài) คือ 21.00 – 22.59 น.
Bab terbaru
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 49 [จบ]
ตอนพิเศษ : เศษใบชาในถ้วยกระเบื้องที่มีควันลอยฉุยสลายไปในเวหา อาภรณ์สีนิลสะบัด ยินเฟิงปัดมือเบา ๆ ร่ายเวทปีศาจอย่างระวัง หลังปัดชาใบเล็กไม่ให้ระคายคอภรรยา ขณะก้มหน้ามองนางชักชวนเขาสนทนาไปเรื่อยเปื่อยในฝั่งตรงกันข้าม ชาบนโต๊ะไม้ไม่พร่องไป นางไม่ดื่มมันเสียที“ไยเจ้าไม่รีบดื่มชาให้หมดถ้วยเสีย เย็นหน่อยก็จะไม่อร่อยแล้ว”“เจ้าค่ะ” นางยิ้มพลางยกถ้วยชาขึ้นแตะริมฝีปาก เหลือบตามองสามีที่ชะเง้อคอมองออกไปด้านนอกท้องนทีมืดสนิท บิดาสงสัยว่าบุตรชายของเขาออกไปเที่ยวเตร็ดเตร่ที่ไหน ไม่ทันสังเกตเห็นน้ำในถ้วยหายไป“เจ้าไม่ควรลืมดื่มชาเป็นอันขาด”“ข้าอาจลืมก็ได้”“ไม่ได้”ยินเฟิงได้คำตอบจากภรรยาในรอยยิ้มมีเลศนัย“ข้าจะลืมแน่...”หลังจากนั้นเขาก็เฝ้าอธิบายเหตุผลของตน ไม่ใช่ว่าไม่อยากตามใจนาง ซึ่งไม่เป็นผล เมื่อได้พูดคุยเรื่องบุตรกันทีไร ยากจะหาข้อสรุป...ไป๋เหม่ยหลานมิได้เชื่อฟังสามี นางกำลังนึกถึงช่วงเวลาสำคัญ ร้อยกว่าปีที่ผ่านพ้นมา ความเจ็บปวดทรมานจากการคลอดบุตรเพียงครั้ง ไม่เทียมเท่าความสุขล้นในอกมารดาบุตรชายตัวน้อย ‘อี้เฉิน’ เป็นบุตรชายที่น่ารักใคร่ นางเฝ้ามองเจ้าตัวน้อยนอนหลับใหล ในร่างของทารกและเ
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 48
หลังผ่านพ้นงานวิวาห์ในภพภูมิปีศาจ ร่างอรชรในอาภรณ์สีชาดงดงามพลันหายไปพร้อมกลุ่มไอหยินไป๋เหม่ยหลานตั้งใจไปนำของวิเศษมาให้สามี เพื่อเป็นของขวัญวันแต่งงาน นางใส่ใจกับการเป็นปีศาจและปรมาจารย์ปีศาจ สามีของนักเป็นอย่างมากทว่าระหว่างทางมีปีศาจจิ้งจอกฝีมือเก่งฉกาจเข้ามาขวางทาง ยื้อแย่งก้อนหินน่าอัศจรรย์ไป นางตบะไม่ถึงปีศาจตนนั้น ไม่ได้ของวิเศษจากถ้ำประหลาดที่ได้ยินมาว่ามันเพิ่มกำลังวังชา ทำให้ร่างกายแข็งแรงอายุยืนนานไปอีกนับหมื่นปี นางกลับเมืองเหยียนมือเปล่า พร้อมความเศร้าหมองจนนางเกือบจะร้องไห้ออกมาอย่างผู้อ่อนแอ ขณะปลายเท้าล่องลอยในเวหา หยุดลงหน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง“วันนี้ข้าไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง ไปทำเรื่องสำคัญก็คว้าน้ำเหลว ข้าควรมีวันหยุดเสียบ้าง” เสียงหวานบ่นพึมพำ กรงเล็บสีนิลสะอาดกรีดกรายผ่านริมฝีปากสีชาด การผัดหน้างดงามของนางจึงกลายเป็นเรื่องง่ายดาย นางหันไปกล่าวกับสามีที่เหยียบยืนบนพสุธาตามหลังนางมาไม่นาน“ปีศาจควรมีวันหยุดพักผ่อน”“ปีศาจไม่มีวันหยุด”“แล้วจะต้องเหน็ดเหนื่อยไปตลอดกาลเลยหรือ? แค่เฉพาะการบำรุงบำเรอใจสามีอสรพิษในภพภูมิปีศาจ ร่างของข้าแทบป่นเป็นเถ้าธุลี”“นับตั้งแต่เราส
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 47
“ย่อมได้ เมื่อใดก็ได้ทั้งนั้น เราจะไปเยี่ยมบิดาของเจ้าด้วยกัน เราสาม...” รับปากแล้วมือหนาพลันปลดเปลื้องอาภรณ์ กองหล่นบนพื้นไม้เป็นเงามัน เลื่อนสายตามองไปทั่วทุกอณูกายขาวผ่องงาม หน้าท้องแบนราบปรากฏกลุ่มอายสีดำวนเวียนอยู่เหนือสะดือสวยยินเฟิงเข้าใจภรรยาว่าคงไม่คุ้นชินกับร่างกายซึ่งค่อย ๆ กลายเป็นอสรพิษร้าย ที่มีความอิจฉาริษยาเช่นปีศาจสตรี นางใจร้อน ไม่โอนอ่อนตาม นางกำลังตั้งครรภ์ อารมณ์แปรปรวนไม่น้อยขณะมือเรียวลูบบ่ากว้างของบุรุษร่างกำยำ สตรีในอาภรณ์งดงามสีนิลปักทอด้วยลวดลายอสรพิษ เผยอริมฝีปากรับจูบอ่อนหวานของสามีจูบของนางกลับกลายเป็นเร่าร้อนเมื่อเขาเป็นฝ่ายริเริ่ม หลังมื้ออาหารในทุกเช้าค่ำ นางคืบคลานเข้าหา หากสามีไม่เป็นฝ่ายเปิดศึกสู้รับกับนางบนฟูกนอนยับเยิน พร่ำบอกคำรักด้วยการสานราคะ จนกว่าจันทราสีชาดจะลับคล้อยไปในความมืดของเมืองเหยียนในภพภูมิปีศาจ ซึ่งไม่เคยพบแสงตะวันเมื่อสะโพกกลมกลึงยกขึ้น บุรุษร่างกำยำถูกผลักติดกับหัวเตียงไม้สนแดง นางใช้พลังเวททั้งหมดบังคับให้เขาอยู่ใต้อาณัติ ลวดลายที่สลักอย่างงดงามเหล่านั้นกลายเป็นอสรพิษที่มีชีวิต เลื้อยไหลผ่านฟูกนอนและสองเรือนร่างที่สอดประสาน
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 46
“ท่านจะไม่สูญเสียข้าไป ส่วนข้าก็ไม่จำเป็นต้องเฝ้าติดตามท่าน ข้ามีความคิดว่า...” สองมือเรียวผลักอกสามีให้ออกห่างนาง นัยน์ตาสีชาดเบิดกว้างทอประกายชิงชัง “ทำลายใบหน้าหล่อเหลาของท่านเสีย น่าจะสิ้นเรื่องกระมัง”ไม่พูดเปล่า กรงเล็บสีนิลผงาดกางขึ้น ขณะดวงตาคู่สวยสีชาดสั่นไหวลังเล แม้ใจนางปรารถนาจะกรีดใบหน้าหล่อเหลาให้เสียโฉมนัก ด้วยความโง่เง่าของนาง ยังคิดว่าสมควรตัดเจ้ามังกรร้ายทิ้งไปให้หมดทั้งยวง เพราะคงมิใช่เพียงใบหน้าคมคาย บุรุษผู้นี้สามารถสรรค์สร้างความสำราญใจให้สตรีสามีเพียงจับข้อมือเล็ก ๆ ของนางไว้ จูบกรงเล็กและเขี้ยวขาวคมตรงมุมปากสีชาด“เก็บเขี้ยวเล็บของเจ้าไว้ขบกัดสามีจะดีกว่าไหมเล่า? ข้ายังมิได้ต้อนรับการกลับมาของเจ้าเลย ศิษย์ไป๋”แววตารุ่มร้อนทอประกาย จ้องมองแก้มแดงซ่านของภรรยา หลบเลี่ยงสายตาของเขาไปไป๋เหม่ยหลานอดกลั้นจิตใจ มองผ่านหน้าตาบานกว้างสลักลายอสรพิษและปีศาจ สุดสารพัดจะจินตนาการ ท้องนภาปรากฏดวงดาราทอแสงระยิบระยับ ไม่ต่างไปจากยามราตรีโลกมนุษย์ ทว่ากลางนภากว้างมีจันทราสีชาด ส่องสว่างงดงาม สะท้อนลงบนผืนน้ำสีนิลสะอาด------------บทสุดท้าย终章สามียินยอมพร้อมรับการจิกข่วนจากก
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 45
ในน้ำเสียงเศร้าหมองนั้น มือหนาเฝ้าลูบไล้ผิวกายนุ่มเนียน ละเอียดไปทั่วทุกอณู ซึ่งถูกหยุดอายุขัยไว้เพียงสิบเก้าปี ถึงแม้ว่าอารมณ์ราคะกำหนัดจะรุมเร้าอย่างหนัก เขาขยับอ้อมแขนกระชับกอดนางให้รู้สึกอุ่นปลายจมูกโด่งเป็นสันคมเฝ้าซุกไซ้หาความสำราญจากเรือนร่างนุ่มหอม ราวกับว่านางเป็นปั้นดิน แตกต่างที่นางยังคงเป็นนาง เป็นกลิ่นของนางยินเฟิงมีความเชื่อว่านางเพียงหลับใหลในนิทรา อันจะนำพาสู่ความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ หลังจากที่พบเห็นว่านางพักผ่อนมากขึ้นเมื่อจำต้องต่อสู้กับพลังอาฆาตแค้นและราคะของปีศาจ นับตั้งแต่ปลูกถ่ายกระดูกเซียนให้นางบนโลกมนุษย์มาเจ็ดเดือนกว่า ครั้งสุดท้ายนั้นเป็นลูกแก้วอสรพิษนางควรลืมตาขึ้นในอีกไม่ช้า เขาจำต้องเฝ้ารอนางอย่างใจเย็น‘หากข้าเศร้าหมองใจ เจ้าคงเป็นทุกข์ไปด้วย เมื่อใดเจ้าลืมตาตื่น ก็ควรจะเป็นวันที่ดีของเจ้า ไป่ไป๋...’สตรีในอ้อมแขนเป็นผู้เดียวในทั่วทุกพรหมโลกที่ทำให้บุรุษร่างกำยำโศกศัลย์อาลัย เขาจ้องมองใบหน้างดงามนิ่งสงบเช่นเดิม มือหนาสะบัดไปมาในอากาศ ปรากฏผ้าผืนใหญ่สีนิลสนิท ห่มคลุมเรือนกายอรชรมิดชิด ร่างกายของนางเย็นเฉียบราวเหมันต์ ผ่อนลมหายใจเข้าออกแผ่วเบา“อื้อ...”
ท่านอาจารย์อย่ารบกวนข้าเลย 44
เมื่อมองอีกครั้งหนึ่งงูเหล่านั้นกลับกลายเป็นสีนิลสนิท ในห้วงฝันนางพบสตรีในอาภรณ์งดงามหัวเราะร่าเริง นางมีใบหน้างดงามอ่อนหวาน‘โอ้... ไป๋เหม่ยหลาน... ศิษย์ไป๋ของท่านเหลือเพียงโครงกระดูก’‘ท่านอาจารย์จะยอมลืมเลือนเรื่องราวระหว่างท่านและนางหรือ?’สตรีอสรพิษคลับคล้ายคลับคลาที่นางเคยพบจากโถดึงความทรงจำ แลเห็นอาจารย์ยินเฟิงในสภาพน่าอดสู ร่างกายผ่ายผอมเหลือเพียงหนังติดกระดูก ล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้น ทำร้ายหัวใจดวงน้อย ๆ ของนางนักนางได้ยินทั้งสองยื่นข้อเสนอต่อรอง ซึ่งสำหรับอาจารย์ยินเฟิงขอเพียงจดจำนางไว้ในห้วงความทรงจำ หากเป็นไปได้ก็จะออกตามหานางสุดท้ายแล้วนางก็ยังไม่เข้าใจ...ไยท่านอาจารย์ไม่ลืมนางไปเสีย เมื่อมีวาสนาต่อกันย่อมได้กลับมาพบกันอีกในภพหน้า เขากลับยอมกลายเป็นอสรพิษ เพื่อเก็บความทรงจำระหว่างอาจารย์-ศิษย์ เพื่อให้ได้กลับมาครองคู่นางอย่างสามีภรรยา...---------------ยินเฟิงคงไม่อยู่รอพบหมอหลวงจากราชสำนัก เพียงรอท่านโหวผู้มาเยี่ยมเยียนบุตรสาว ก่อนที่จะหันหลังกำมือแน่นแล้วเดินจากไปฉางผิงโหวรู้แก่ใจดีว่าวันนี้จะมาถึงในสักวัน ไม่สามารถรั้งบุตรสาวซึ่งไม่ใช่บุคคลบนโลกมนุษย์เอาไว้ได้ นาง
Anda juga akan menyukai
ลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ
กุหลาบดิน26.3K Dibacaหวนคืนอีกครา ไม่ขอเป็นพระชายาที่โง่เขลา Ver.01
ชาไทยเย็น19.4K Dibacaอ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส
จุ้ยหลิงซู875.4K Dibacaท่านร้ายข้าก็ร้าย...มีสิ่งใดไม่เหมาะสม
รอรีวัน35.9K Dibacaหลงกลิ่นลีลาวดี
ิิิิดอกบุหงา-2537736 Dibacaย้อนเวลามาเป็นภรรยาจอมขี้เกียจของทหารในยุค70
พิมพ์สีทอง3.6K Dibacaยอดเชฟหญิงฟ้าสั่งลุย
บ้านเขมปัณณ์2.9K Dibacaเมื่อข้าหมดรักสามีไร้ใจ
ม่านซู99 Dibaca
