25

“ไยท่านจึงถามข้า ท่านเอาแต่ใจตนเป็นใหญ่ อยากทำอะไรก็ทำอยู่เสมอ ข้าเคยปฏิเสธท่านได้ด้วยหรือ?”

“วันนี้ข้าจะยอมตามใจเจ้า”

ถึงพูดไปเช่นนั้น แววตารุ่มร้อนกดดันนางอยู่หลายเรื่อง ไป๋เหม่ยหลานมองผ่านประตูที่เปิดอ้ากว้างออกไป เห็นบ่าวรับใช้เดินไปเดินมา พวกเขาคงรีบไปอีกไม่ช้าเพราะท่านอ๋องเจ้าของเรือนกำชับไว้ว่าไม่ให้ผู้ใดรบกวน

วันนี้ยินเฟิงคงตามใจภรรยาจริง ๆ เมื่อคืนเขาก็ไม่ได้เอาเปรียบนาง ให้เวลานางได้พักผ่อนนอนเต็มอิ่มจนถึงรุ่งฟ้าสาง เขาหายตัวไปทำธุระสักอย่างหนึ่งก่อนกลับเข้าเรือนมา นางพบฉางฟู่ลักลอบมาดูนางหลับ หลังจากนั้นจึงหายไปกับอี้เจ๋อ นางได้ยินเสียงทั้งสองทะเลาะกัน

การปะทะกันระหว่างเทพและปีศาจอสูรจนมอดไหม้ไปทั่วภพภูมินั้นเคยเกิดขึ้นมาก่อน เมื่อเหล่าเทพถูกบรรดาปีศาจอสูรก่อกวนอยู่เป็นนิจ เทพปักษาเองก็มีพลังมากมาย นางยืนมองพวกเขาด้วยความกลัวเกรงว่าแม้เพียงป้องกันตนจากภยันตราย อาจกลับกลายเป็นทะเลาะวิวาทจนพังราบ

เป็นโชคดีที่ท่านอาจารย์ยินเฟิงกลับมาทันเวลา โยนพวกเขากลับเข้าไปในหลุมดำ คาดว่าเป็นเส้นทางไปอีกภพภูมิหนึ่ง หาได้รู้ว่าเป็นสถานที่ใด

“เมื่อร่างกายเป็นปีศาจ จึงทำตามสัญชาตญาณ” ในน้ำเสียงเยียบเย็นดังละอองเหมันต์ ทัศนียภาพสีขาวโพลนแปรเปลี่ยนไปด้วยการพลิกฝ่ามือเพียงครั้ง

จากเกล็ดหิมะกลายเป็นสายฝนโปรยปรายใต้ไอหยิน ราวกับว่าไม่ใช่เรือนท่านอ๋องแต่เป็นสถานที่แห่งหนึ่งในภพภูมิปีศาจ บนตั่งนั่งกลายเป็นพื้นหิน ไม่ราบเรียบเสมอกันสักก้อนหนึ่ง

นัยน์ตาคู่สวยเปล่งประกายแห่งความหวัง ความทรงจำมากมายระหว่างนางและท่านอาจารย์ยินเฟิงพรั่งพรูเข้ามาในหัวของนางราวสายน้ำ เขาทำให้นางระลึกถึงเรื่องราวในวันวาน นางตื่นเต้นกับสิ่งที่เห็น ขณะส่ายหน้ามองไปรอบ ๆ เอี้ยวคอมองเจ้าของอ้อมแขนอุ่น

“ท่านอาจารย์... ท่านใช้เวทลวงตาของปีศาจได้ด้วยหรือ?”

“เวทปีศาจขั้นพื้นฐาน ง่ายดายกว่าเวทเซียนเสียอีก นับเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับข้า”

ไป๋เหม่ยหลานหันไปให้ความสนใจกองหิมะสีขาวโพลนด้านหน้าเรือนกลายเป็นหลุมมืดดำ นัยน์ตาสว่างใสของนางสั่นสั่นคลอนไปพร้อมกับหัวใจ

“ลึก ๆ ภายในจิตใจเจ้าหวาดกลัวข้า เมื่อข้ากลายเป็นปีศาจ ช่างน่าคับแค้นใจนัก”

“ข้าไม่ได้เจตนา ข้าเพียงอยู่บนโลกมนุษย์มาเนิ่นนาน ในฐานะหญิงสาวธรรมดาผู้มีความทรงจำในอดีต”

เมื่อนางสำนึกผิด มุมปากอมแดงอมชมพูของท่านอาจารย์ปรากฏเขี้ยวปีศาจ เกล็ดสีขาวสะอาดสะท้อนเข้ากับเปลวเทียนวูบไหวจากภายในเรือนซึ่งกลายเป็นโพรงกับดักของปีศาจเงือก

ในร่างมนุษย์ของนางสามารถรับรู้ได้ถึงพลังมหาศาล กว่าตอนกลับมาพบกันในคราแรก ราวกับว่าเขาค่อย ๆ กลืนกลายเป็นปีศาจทีละน้อย กระทั่งนัยน์ตาสีชาดที่เปลี่ยนสีได้ในบางครั้ง หรือนางอาจเข้าใจผิดไปเอง สามีพูดกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง

“ก็คงไม่ใช่ความผิดเจ้า ขอให้เจ้าค่อย ๆ ปรับตัวเข้าหาข้าทีละน้อย จนกว่าความสัมพันธ์ของเราจะกลับมาแน่นแฟ้นยิ่งขึ้นกว่าเดิม ศิษย์ไป๋”

ยินเฟิงยิ้ม เขาเป็นฝ่ายขอโทษนางเสียเอง นั่นทำให้หยาดน้ำตามากมายหลั่งไหลจากดวงตาคู่สวยไม่ขาดสาย ความรู้สึกผิดอันใหญ่หลวงติดตรึงในอกนาง เมื่อเขาก้มหน้าลงจูบนาง ปลอบโยนนางด้วยริมฝีปากที่กลืนกินหยาดน้ำตาเค็มปะแล่มลงคอ ตราบจนใบหน้าแดงซ่านกลับมาเกลี้ยงเกลา

--------------

นางต่างหากที่เปลี่ยนไป มิใช่ท่านอาจารย์...

ยินเฟิงไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากนาง ไม่ว่าเขาจะเป็นอาจารย์แห่งเมืองเทพหรือเมืองปีศาจ ไม่ว่าเขาจะเป็นอาจารย์ของนางหรือสามีของนาง

ดวงตาที่พร่ามัวส่ายมองไปรอบห้องซึ่งกลายโพรงหิน กับดักของปีศาจเงือก เคียงข้างชายร่างกำยำที่โอบกอดเอวนางอย่างหวงแหน หลังร่ำสุราไปพอประมาณ นางซุกซบบนหัวไหล่สามีใต้เกล็ดขาวสะอาด

เบื้องหน้าสายตาปรากฏเงาเลือนรางของสองหนุ่มสาวในชุดสีกรมของสำนักเซียวเหยา หนึ่งคนคือนาง อีกหนึ่งคือท่านอาจารย์ ทั้งสองกำลังพูดจาโต้แย้ง

          ‘จะมีคนมาช่วยเราไหมท่านอาจารย์?’

          ‘ไม่มีแน่ ศิษย์ไป๋ ข้ากำลังคิดหาหนทางพาเจ้าออกไป ก่อนที่พวกเงือกจะมาจับข้าและเจ้ากลืนลงท้อง อ้อ... ไม่ใช่สิ ได้ยินว่าพวกปีศาจเงือกในร่างบุรุษมักรูปงาม’

          ‘ข้าคาดการณ์ว่ากับดักโง่เง่าเท่านี้ไม่น่าทำอะไรท่านได้ เพราะความโง่เง่าของข้าแท้ ๆ’

‘เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล ในสถานการณ์เลวร้ายที่สุด พวกมันคงจับเจ้าไปเป็นภรรยาแล้วสังหารข้าทิ้งเสีย’