22

ท่านโหวกำลังยุ่งวุ่นวายกับปัญหาในเมืองหลวง นั่งเจรจากับขุนนางผู้อาวุโสในห้องรับรอง ต่างคนหน้าตาคร่ำเครียด บุตรสาวจึงได้พบปะพูดคุยกับบิดาไม่นาน ก่อนที่บิดาจะรีบออกเดินทางไปราชสำนัก

ไป๋เหม่ยหลานมองตามแผ่นหลังกว้างลับตาไปด้วยความเป็นกังวล กลัวบิดาจะได้รับอันตราย แม้มีทหารรับจ้างฝีมือดีคอยคุ้มกันภัยติดตามพวกเขาไปก็ตาม

สีหน้าเป็นกังวลของนางนั้นสามีลอบมองอยู่ ทันทีที่ประตูไม้ปิดลงพร้อมการจากไปของคหบดีทั้งสองและท่านโหวเจ้าของเรือน ยินเฟิงพลันเข้าประชิดตัวนาง มือผลักบ่ามนให้นอนราบกับพื้น ผลักกายขึ้นคร่อมทับ เท้าฝ่ามือทั้งสองล้อมกรอบใบหน้าหวาน นางมองเขาด้วยแววตาใสซื่อ

“ทำอะไรเจ้าคะ?”

“ข้าว่าจะขอบใจเจ้าที่อุตส่าห์ไม่แพร่งพรายเรื่องสามีต่อบุคคลที่สาม แม้แต่ท่านพ่อของเจ้า”

“ลุกไปจากข้าก่อนเถิด ใครมาเห็นเข้าจะไม่งาม...” ใบหน้าแดงซ่านส่ายหนีไป นางตั้งแง่รังเกียจสามี ซ้ำยังไล่เขา เมื่อมองเห็นเขี้ยวขาวคมตรงมุมปาก

ยินเฟิงแสยะยิ้มร้ายกาจเหมือนกับว่าเขากำลังมีแผนการสกปรก ครั้นเมื่อสบดวงตาสว่างใสไร้เดียงสา กลับนึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต ธรรมดาเขามักให้รางวัลให้ศิษย์ที่ประพฤติดีงาม ขยันขันแข็งฝึกวิชา

“ไม่ได้ซี อย่างไรเสียก็ต้องตกรางวัล ศิษย์คนโปรดมักได้รับของล้ำค่าจากท่านอาจารย์”

“ถ้าหากว่าท่านยังเป็นอาจารย์ ไม่ได้สร้างเรื่องราวขึ้นเพื่อล่อลวงข้าให้อยากรู้ แล้วท่านก็จะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ไม่ยอมบอกข้า ท่านควรเล่าเรื่องสำนักเหยียนเก๋อให้ข้าฟัง”

“ฉางฟู่บอกเจ้า?”

แววตาสงสัยใคร่รู้ของไป่เหม่ยหลานเหลือบมองใบหน้าท้าทาย ท่านอาจารย์แปลกใจในทีแรกแต่คงไม่สงสัยศิษย์ปากพล่อย เขาเชยคางมนขึ้น เอาแต่กลั่นแกล้งนางด้วยการจ้องหน้าจ้องตา นางทนไม่ไหวแล้วจึงว่า

“ท่านไม่ควรหาเรื่องยั่วยวนข้า ไม่หลงกลปีศาจอสรพิษ”

ยินเฟิงหัวเราะร่า “เอาล่ะ ข้ายอมเล่าให้เจ้าฟังก็ได้ ถึงเรื่องนี้ไม่สามารถบอกบุคคลภายนอกสำนัก”

“ข้ารับปากว่าจะไม่พูดเรื่องนี้กับใคร แม้แต่อี้เจ๋อ สหายคนสนิทของข้า”

นัยน์ตาสีชาดประกายวาววับจ้องมองนางอย่างนึกขัน ท่าทางของนางอยากรู้อยากเห็นทว่านางกลับรักษากิริยา ขณะเรือนผมดำขลับที่สยายกระจายบนพื้นเรือนเป็นเงามัน ส่งกลิ่นหอมอ่อนของมวลบุปผา ปลุกกำหนัดราคะในร่างปีศาจจนมองเห็นเกล็ดสีขาวสะอาดบนลำคอแกร่ง

ถึงเขาจะดื่มด่ำสานสัมพันธ์กับภรรยามากมายเท่าไร กลับไม่เคยรู้สึกว่ามันเพียงพอ เขาก้มหน้าลงจูบริมฝีปากนางแผ่วเบา นางมีสีหน้าเก้อเขินตกใจ

“สำนักเหยียนเก๋อเคร่งครัดวิชามาร ศิษยานุศิษย์มีระเบียบวินัย ศิษย์บางตนฝึกฝนจนสิ้นใจ การทำโทษศิษย์ผู้เกียจคร้านคือให้อยู่เฉย ๆ กักขังไว้ในสถานที่สว่างจ้า เพื่อให้สำนึกผิด”

“ข้าคงต้องชอบแน่ ข้าจะนอนทั้งวัน”

“สำนักที่ข้าเป็นอาจารย์น่ะ เจ้าจะไปเมื่อไรก็ได้ ข้ามีเรือนไม้อันสวยงามมองเห็นจันทราสีชาด ตั้งอยู่ท่ามกลางนทีกว้างใหญ่”

ไป๋เหม่ยหลานเกิดลังเลใจ นางกลอกตาไปมา “ข้าควรล้มเลิกความคิดเรื่องนี้ ข้าไม่อยากเป็นศิษย์ท่าน ไม่ควรมารบกวนชีวิตมนุษย์เดินดินอย่างข้า”

“เจ้าไม่ต้องเป็นกังวลไป ในสำนักศึกษาของเหล่าปีศาจ ศิษย์อาจารย์สามารถมีสัมพันธ์ทางกาย เจ้าจะร่วมรักกับท่านอาจารย์ กับมิตรสหาย กับปีศาจสักฝูง จะลิงจะสุนัข ได้ทั้งนั้น”

“วิปลาสนัก...”

“จึงได้เรียกว่าสำนักฝึกฝนในเมืองปีศาจ พวกเขาเคร่งครัดในกฎระเบียบและความเป็นปีศาจ มักมากในกาม แต่เรียนเป็นเรียน เล่นเป็นเล่น เมื่อมีการประลองวิชานั่นหมายถึงชีวิต มีแต่ผู้คลั่งทิฐิวิชา หยิ่งทระนงตน ซื่อสัตย์สวามิภักดิ์ต่อผู้แข็งแกร่งกว่า อำนาจคือทุกสิ่ง พวกเขาสยบให้ผู้ยิ่งใหญ่...”

“โลกมนุษย์ก็เป็นเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ”

“ใช่... เป็นเช่นนั้น” ในน้ำเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ นัยน์ตาสีชาดปรากฏอารมณ์ชั่วขณะหนึ่ง

ในยุคสมัยบ้านเมืองไม่สงบสุข หลังผ่านพ้นสงครามครั้งใหญ่ ไป๋เหม่ยหลานเป็นบุตรสาวท่านโหว หนึ่งในเครือญาติของฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน ต่างจากตัวเขา...

เมื่อแต่งตั้งเจ้าแคว้นเป็นอ๋องเพื่อตอบแทนน้ำใจในยามร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ ย่อมสังหารได้เช่นกัน หากเขาไม่สามารถเจรจากับภรรยาให้นางกลับไปด้วยกันอย่างเต็มใจ เขายินดีมอบชีวิตให้นาง เช่นเดียวกับที่นางเคยเสียสละให้เขาครั้งหนึ่ง

‘ก็ดี... จะได้ถือว่าข้าและเจ้า ไม่มีบุญคุณติดค้างกัน’