29

เจ้าของเรือนรับยาจากบ่าวสตรีที่รีบหมอบคลานออกไป พวกนางเอาแต่ก้มหน้าหมอบลงมองพื้น ไม่มาปรากฏตัวให้เห็นบ่อยนัก ด้วยความเกรงกลัวสายตาของภรรยาท่านอ๋อง

ไป๋เหม่ยหลานไม่ชอบใจบ่าวรับใช้สตรีแต่งตัวสวยงาม สามีของนางบางครั้งก็เดินสวมผ้าน้อยชิ้น เสื้อผ้าหลุดหล่นจนนางต้องเข้าไปจัดแจง ไม่ให้สตรีคนไหนลอบมองแผงอกกว้างอันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรง ใครมองสามีของนาง คงไม่พึงพอใจ นางบอกตนเองว่าเหล่านั้นเป็นวิสัยของภรรยา ไม่ใช่เรื่องผิดหากว่านางจะหวงแหนสามีของนาง

“เจ้าไปนอนบนฟูก ข้าจะป้อนยาเจ้า”

‘จะทำดีไถ่โทษที่ทอดทิ้งข้าหรือเจ้าคะ วันนี้ข้าอารมณ์ไม่ดี ไม่ใจอ่อนยอมท่านหรอก’

“มีอะไร? เจ้ามองค้อนข้าทำไม ไปเร็ว”

“เจ้าค่ะ” ตอบพลางเดินเอื่อยเฉื่อยไปนั่งลงบนฟูกนอน นางเก็บปลายเท้าเรียบร้อย สามีห่มผ้านวมหนาให้นาง หยิบหมอนมาหนุนหลังให้อย่างเอาใจค่อยหยิบถ้วยดินเผา เป่าควันลอยฉุยจนชาในถ้วยอุ่นขึ้น

“ยาขมหน่อย เจ้าต้องฝืนกินจะได้หายป่วยรู้ไหม เจ้าพร้อมเมื่อไร จะได้กลับเมืองปีศาจกับข้าไว ๆ”

‘นั่นไงเล่า ในที่สุดก็สารภาพออกมา คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าท่านทำดีเพราะหวังอะไร’

นัยน์ตาคู่สวยเหลือบมองกรามแกร่งที่มีเคราเขียวครึ้มขึ้นแซม ด้วยใบหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์ หากมิใช่เพราะเวทปีศาจทำให้ยินเฟิงรับรู้ถึงความไม่พอใจของนาง พอนางดื่มชารสชาติขมหน้าตาเหยเก ท่าทางไม่อยากกลืนสมุนไพรรสชาติย่ำแย่ลงคอ เขาก็บีบจมูกนาง

“ดื่มยาแล้วนอนเสีย อย่าทำเสียงดังมากเจ้าไป่ไป๋ ขืนเจ้าคิดคดทรยศข้าในใจอีก เดี๋ยวข้าจะจูบเจ้า มอบความรักให้เจ้าสักสิบรอบ ระวังตัวให้ดี”

----------

เฉียนฟานอ๋องไปจัดการงานเก็บส่วยในเมืองจางกู่ ตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้นพ้นขอบฟ้า จวนเงียบสงัดจึงเหลือบ่าวรับใช้ไม่กี่คน

ไป๋เหม่ยหลานรู้สึกสบายตัวดีแล้วนางอยากช่วยเหลืองานครัว เตรียมข้าวปลาอาหาร หาสุราให้สามี นางเรียกบ่าวหญิงไปอุ่นอาหาร หุงข้าวร้อน ๆ ปั้นขนมแป้งก้อนกลม วางไว้บนโต๊ะเรียบร้อย ขณะก้มลงหาไหสุราที่วางตั้งเรียงรายอยู่บนพื้น ข้างเตาอุ่นมีกองไฟพึ่งดับมอดไป นางมิได้ระวังสัตว์ร้ายกระโดดออกมาจากร่องดิน โพรงรังตะขาบเต็มไปด้วยลูกตัวเล็กตัวน้อยของมัน

บ่าวรับใช้เอาไม้ไปไล่ตี เอาน้ำร้อนสาดใส่มันตายไปสามตัวได้ ยังเหลืออีกนับสิบตัว ทันใดนั้นเอง งูร่างเล็กที่มีเกล็ดขาวสะอาดเลื้อยผ่านหัวไหล่ของนางไป

บ่าวหญิงส่งเสียงกรีดร้องลั่นดังไปทั่วโรงครัว เรียกชายร่างกำยำให้เข้ามาจัดการ ต่างคนเห็นลูกงูนัยน์ตาสีชาดหน้าตาน่ากลัวไล่เขมือบตะขาบพิษใต้โต๊ะไม้อย่างเอร็ดอร่อย รีบหยิบมีดคมฟาดฟันเข้ากลางลำตัวมันจนโลหิตท่วมกาย มันคลานหนีไปในความมืด

“เจ้าไปตีมันทำไมเล่า มันเพิ่งช่วยข้าจากตะขาบตัวเล็ก ๆ นั่นนะ ข้าเลยไม่โดนตะขาบกัด เจ้าแค่ไล่มันไปก็น่าจะพอแล้ว”

“ขออภัยขอรับคุณหนู ข้าเกรงว่ามันจะแว้งมากัดท่าน ไม่ทันคาดคิดเรื่องนี้” ชายร่างกำยำสองคนพึ่งจัดการกับงูเผือก เรียกบ่าวอีกสองไปช่วยกันควานหาตัวงู บ่าวรับใช้ต่างกลัวนายผู้หญิงจะได้รับอันตราย

ไป๋เหม่ยหลานสังหรณ์ใจไม่ดีนัก นางรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเจ้างูตัวน้อย หันไปกำชับบ่าว “ข้าจะให้สามีมาจัดการในภายหลัง พวกเจ้ากลับไปทำงานของเจ้าเถิด”

“คุณหนูแน่ใจหรือเจ้าคะ? ดีไม่ดี เกิดเจ้างูเผือกตัวนั้นมีรังอยู่ละแวกนี้ อาจมากัดท่านระหว่างที่ท่านนอนหลับหรือเข้าไปซุกซ่อนตัวในจวน”

“มันตัวเล็กแค่นี้ น่าจะมีตัวแม่มันแน่เจ้าค่ะ พวกข้าคงได้ถูกท่านอ๋องคาดโทษ”

“ข้าจะคุยกับสามีของข้าเอง เจ้ามีงานบ้านต้องทำอีกตั้งมากมายมิใช่หรือจางลี่ เอาเป็นว่าข้าจะตรวจตราดูให้ดีว่าไม่มีสัตว์ร้ายในห้องนอน”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

จางลี่เป็นบ่าวรับใช้ที่ติดตามมาจากบ้านท่านโหว ย่อมเชื่อฟังคุณหนูเป็นอย่างดี จึงชักชวนบ่าวรับใช้คนอื่นให้ออกไปจากโรงครัว โดยที่ยังคอยชะโงกคอมองนายหญิงใหญ่อย่างระแวดระวังภัย บ่าวสตรีหยิบถ้วยยาสมุนไพรเดินติดตามนาง พร้อมสำรับอาหารเข้าไปวางในห้องกินข้าวใกล้กับห้องนอน เมื่อเจ้านายกลับเข้าเรือน ปิดประตูสนิทแน่น จางลี่ตรวจตราสัตว์ร้ายตามซอกมุมห้องดีแล้วก็ขอตัวลาไปทำงานของตน