24

ไป๋เหม่ยหลานยืนประจันหน้ากับสามีไม่นาน ประตูไม้เปิดอ้าออกกว้างพร้อมการปรากฏตัวของชาวนากลุ่มใหญ่ ซึ่งทำให้นางแปลกใจ

“ท่านอ๋อง!”

ใบหน้าชายวัยกลางคนซาบซึ้งใจ กระทั่งว่าหญิงสาวผู้หนึ่งเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ร้องไห้อยู่บนพื้นโรงครัวเมื่อได้พบผู้ช่วยชีวิตพวกเขาเอาไว้ มิได้รู้ว่าชะตาตนจะเป็นอย่างไร ชาวนาที่นี่จำหน้าเฉียนฟานอ๋องได้ ตั้งแต่เมื่อปีก่อนซึ่งเขายังไม่ได้เป็นแม่ทัพ ได้เข้าไปร่วมรบสู้สงคราม ติดตามพ่อค้าเกลือเข้าเมืองมาให้ความช่วยเหลือผู้ลำบากยากไร้ ขับไล่ชนเผ่าเร่ร่อน

“ผลไม้จากในสวนพวกข้าขอรับ ได้โปรดรับไว้เถิด”

“ครั้งหนึ่งท่านอ๋องและสหายท่านได้ช่วยชีวิตพวกเราไว้จากพวกโจร พวกเร่ร่อนมาปล้นสะดมไร่นา พวกมันข่มเหงภรรยาและลูกสาวข้า”

“ข้าชอบให้ความช่วยเหลือผู้ถูกข่มเหงรังแก ขอบใจพวกเจ้าเช่นกัน ผลไม้น่ากิน...” ปลายเสียงว่า ‘น่ากิน’ มองไปทางภรรยาคนงาม ใบหน้าสดสวยกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ขณะที่เขารับตะกร้า หอบผลไม้ทั้งเมล็ดข้าว ผลส้ม และผลไม้ชนิดอื่น ชาวนาชาวไร่นำมาวางไว้เต็มโต๊ะ นั่งลงกับพื้นก้มหมอบขอบคุณท่านอ๋องเป็นใหญ่โต

กว่าชาวนานับสิบคนจะยอมลุกขึ้นแล้วจากไปทำงานของตน ปล่อยให้สามีภรรยาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังในห้องครัว ไป๋เหม่ยหลานคงนึกซาบซึ้งในบุญคุณของเฉียนฟานอ๋อง ผู้มีเมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ทั้งที่ตัวเขาเองก็ลำบากยากเข็ญ นางหันไปมองใบหน้าอ่อนโยนของชายผู้มีเมตตากรุณาไม่เปลี่ยนจากอาจารย์ยินเฟิงคนเดิม ก่อนที่นางจะนึกขึ้นได้

“อ๊ะ... จะว่าไป... ข้าไม่เคยพบสหายท่านสักคน?”

“เดี๋ยวก็ได้พบ อีกไม่นาน” น้ำเสียงราบเรียบบอกภรรยา หน้าตาตื่นตระหนก

‘ปีศาจรึ!?’ นางคิดในใจ ทว่าไม่ได้พูดไป พลันโบกมือปฏิเสธ “ไม่เป็นไร ๆ ท่านตามสบายเถอะ ข้าไม่อยากทำตัวจุ้นจ้านเรื่องของสามี”

“ข้าก็ยังไม่ได้บอกเจ้าเสียหน่อยว่ามีสหายเป็นปีศาจ แต่ถ้าศิษยานุศิษย์ละก็ไม่แน่ นับหลายพันหลายหมื่นตนเชียวล่ะ” ยินเฟิงยิ้มอ่อนมองศิษย์ไป๋ หน้าตาเป็นกระต่ายตื่นตูม เดินจ้ำอ้าวหนีเขาออกจากโรงครัวไป

-------------------

สองวันก่อนเฉียนฟานอ๋องพาภรรยาขึ้นเกวียนเดินทางกลับบ้านไปเยี่ยมเยียนบิดาแล้วจึงพานางไปซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับชิ้นใหม่ในตลาดเมืองหลวง ทั้งที่นางเองก็มีข้าวของมากมายก่ายกองเท่ากรุสมบัติสนมเอกในวัง

ไป๋เหม่ยหลานมิใช่หญิงสาวผู้ใช้ชีวิตฟุ้งเฟ้อร่ำรวย นางพึงตระหนักถึงการละวางต่อสังขาร ความงามย่อมสูญสลายหายไปเป็นเถ้าธุลีในสักวันหนึ่ง การที่นางแต่งตัวสวยงาม ล้วนเป็นหน้าที่บนโลกมนุษย์

เป็นบุตรสาวที่ดี เป็นภรรยาที่เพียบพร้อม เป็นกุลสตรีตามลัทธิประหลาดเช่นสามีว่าเขาไม่เห็นด้วย ไยสตรีต้องเชื่อฟังบุรุษโดยไม่สามารถมีคำโต้แย้งใด ๆ ต่อหน้าบิดาของนาง เฉียนฟานอ๋องขอเชื่อฟังภรรยา อ่อนน้อมต่อนาง เฉกเช่นในเทวโลกเป็นอย่างไร ขอให้เป็นไปเช่นนั้น

ฉางผิงโหวประหลาดใจกับคำพูดของบุตรเขย เมื่อไม่มีชายใดในบ้านเมืองมีความคิดนอกกรอบลัทธิขงจื๊อ ก่อนขอตัวกลับเรือนไป มิได้เป็นกังวลเรื่องบุตรสาว ในเมื่อสามีโอนอ่อนยอมตามใจนางไปเสียทุกสิ่ง

“ท่านพ่อมีมิตรสหายมากมาย ล้วนเป็นบัณฑิตผู้มีสติปัญญาเป็นเลิศ ตัวท่านพ่อเองก็ฉลาดเฉลียว ระวังท่านจะรู้ความจริงนะเจ้าคะ” นางเตือนด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา ลุกไปเรียกบ่าวให้นำสุรามาเพิ่ม หลังชะโงกคอมองบิดาก้าวขึ้นเกวียน สามีเดินตามนางไปติด ๆ เพื่อทำหน้าที่ส่งแขก

“ข้าไม่อยากโกหกท่านพ่อของเจ้า แล้วข้าไม่ค่อยชอบใจเท่าไร เรื่องสตรีจำต้องเชื่อฟังบุรุษ”

“ท่านเคยพูดว่าหญิงชายไร้ความเท่าเทียม ข้าจำต้องเชื่อฟังสามี”

“ข้าเพียงหยอกล้อเจ้า เพราะว่าข้าอยากกอดเจ้า” พูดจบ ยินเฟิงดึงร่างบางเข้ามากอด ล้อมเอวนางไว้ด้วยอ้อมแขนอบอุ่นใต้ผ้าสีนิล พานางกลับเข้าเรือนเมื่ออากาศเริ่มหนาวเย็นในเหมันต์ฤดู ทุกแห่งหนประดับด้วยสีขาวโพลน หยาดน้ำค้างร่วงหล่นลงมาไม่ขาดจนแก้มเย็นเฉียบของนางกลายเป็นสีแดงระเรื่อ

บนหน้าตักแกร่งมีผ้าแพรต่วนนุ่มลื่นซึ่งนางสัมผัสได้ว่าสามีเกิดอารมณ์หมกมุ่นในราคะไม่ห่างหายไปสักวัน เขาคลุมเรือนกายของเขาและนางไว้ด้วยผ้าห่มหนา ให้นางนั่งบนตักเพื่อโอบกอดนาง ซุกคางเป็นสันลงบนบ่ามนด้วยท่าทางออดอ้อน

“ข้ายังรอคำตอบจากเจ้า”