28

ใบหน้างามจนถึงลำคอพร่างพราวเม็ดเหงื่อ นางพยายามควบคุมลมหายใจหอบสั่น ตอบน้ำเสียงแผ่วเบา “เจ้าค่ะ”

“เจ้าฝันอะไร? ข้าไม่สามารถเข้าไปในความฝันยามค่ำคืนของเจ้า...”

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ช่างเถิด”

“ไม่เป็นไร หากว่าเจ้าไม่สบายใจที่จะบอกใครในตอนนี้ ข้าจะรอเจ้าเล่าให้ข้าฟังในสักวัน”

ไป๋เหม่ยหลานคิดว่านางไม่ควรนำเรื่องราวในอดีตมาทำร้ายความสัมพันธ์สามีภรรยา นางเลือกจึงไม่พูดเรื่องความฝันของนาง ลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งกายสะอาดสะอ้าน สวมชุดสีนิลสองชั้นเป็นผ้าแพรต่วนปักทอด้วยด้ายสีแดง ออกมานั่งข้างสามีในห้องกินข้าว เขาชงชากลิ่นหอมอ่อนไว้ให้นาง ส่งถ้วยชาให้นางกับมือ สั่งบ่าวรับใช้ให้ออกไปทั้งหมด

หลายวันมานี้นางกลายเป็นสตรีที่มีจริตจะก้าน นางเม้มริมฝีปากด้วยกระดาษชาด เกล้ามวยผมหลุดหล่น ผัดหน้าขาวผ่องงดงาม ให้สามีเฝ้าชื่นชม

“นับวัน ๆ ข้ายิ่งหวงแหนเจ้า สวยงามอ่อนหวานปานเทพธิดาสวรรค์ ศิษย์ไป๋”

“ท่านเยินยอข้าเกินไป”

“ข้าพูดไปตามที่เห็น เจ้าแลดูสุขุมเป็นกุลสตรี นิ่งสงบกว่าเมื่อก่อนมาก เจ้าพูดน้อยจนข้านึกน้อยใจ กลัวภรรยาไม่พึงใจข้า”

ไป๋เหม่ยหลานยิ้มอ่อนมองสามี “จำได้ว่าข้าเคยเป็นศิษย์ที่พูดมากจนเกินงาม”

ใบหน้าเปื้อนยิ้มส่ายไปมา “ไม่เกินงาม เจ้าน่ารักใคร่นักยามพูดจาเจื้อยแจ้ว เจ้าทำให้ข้าทั้งหวงแหนและเป็นห่วงเจ้า บางครั้งข้าอาจไม่ได้พูดกับเจ้า มิได้แปลว่าข้าไม่คิด ข้ากำลังคิด...” ด้วยแววตาหลงใหลคลั่งไคล้ของเขาในยามนี้ บอกว่าเขาอยากทำอะไรกับนางมากที่สุด ขณะไอหยินปีศาจล้อมรอบกาย แผ่ซ่านไปถึงใต้โต๊ะไม้สักและหน้าต่างเรือนจนนางเอ่ยคำปรามให้เขาระมัดระวัง

ยินเฟิงมองเห็นความผิดปกติบนแก้มแดงซ่าน นางยกมือขึ้นปิดป้องปากจมูกไอจามสองสามครั้ง จนเกือบทำชาร้อนหกใส่มือหากเขารับมันไว้ไม่ทันด้วยการใช้เวทปีศาจผลักถ้วยออกจากมือนาง ถ้วยชาลอยละล่องในฝ่ามือหนา อีกข้างหนึ่งเลื่อนไปแตะหน้าผากของนางแผ่วเบา

“ตัวเจ้าอุ่นเกินไป เจ้ากำลังจะมีไข้...”

“มนุษย์ไม่สบายตัวเป็นเรื่องธรรมดา นานทีปีหน เข้าฤดูหนาวเมื่อไร ข้าอาจป่วยไข้”

“ข้าให้บ่าวรับใช้ไปต้มยาสมุนไพรให้เจ้าแล้วล่ะ อีกสักพักหนึ่งคงได้ถ้วยยา”

“แล้วสามีข้าได้นอนบ้างหรือไม่? ปีศาจควรพักผ่อน ดื่มด่ำพลังวิญญาณหากว่าท่านรู้สึกกระหาย” เสียงหวานถามอย่างนึกห่วง ธรรมดานางไม่เห็นสามีนอนหลับพักผ่อนเท่าไร ไม่เท่ากับเรื่องกินจุ โดยเฉพาะกินนาง ชักชวนนางสานงานหวามไหวได้อย่างสม่ำเสมอ

ปีศาจมักสูบกลืนพลังวิญญาณผ่านการสานสัมพันธ์ สามีเล่าให้นางฟังว่าเขากินอิ่มหนำสำราญ เป็นผู้เสพกามมากกว่าปีศาจตนไหน หลังได้ตบแต่งกับภรรยา เขาให้คำมั่นสัญญาว่าจะแต่งงานกับนางอีกครั้งในภพภูมิปีศาจ

“ข้าให้ฉางฟู่เก็บหญ้าพิษมาเพิ่ม หญ้าเหล่านี้ไม่เป็นอันตราย ได้ผลดีกว่าสมุนไพรบนโลกมนุษย์”

‘เพื่อป้องกันการตั้งครรภ์ของหญิงสาวที่มีสัมพันธ์กับปีศาจ’

สามีบอกกับนาง ชงชาให้นางดื่มทุกวัน วันละสามแก้วสามเวลา ชาถ้วยเล็กที่มีควันลอยฉุยรสชาติหวานกลมกล่อม ทำให้นางรู้สึกมีเรี่ยวแรงกระชุ่มกระชวย ให้ความรู้สึกเร่าร้อนปรารถนาในกามารมณ์ในบางถ้วย

คืนวานนี้นางนอนหลับสบายจึงไม่ได้พบศิษย์คนโปรดของเขาโผล่หน้ามาพูดจาแปลกประหลาด ขณะเลื่อนมือขึ้นกดนวดบ่า เมื่อความเจ็บปวดแล่นไหล นางส่ายหน้างอนมองสามีวางถ้วยชาลง เติมชาใหม่ให้นาง

“ท่านกัดข้าด้วยเขี้ยวอสรพิษ ข้ารู้สึกเจ็บวูบวาบบนไหล่ไม่หายดี”

“นั่นเป็นการแสดงความรัก นับว่าเจ้ามีวาสนา ปีศาจล้วนไม่เอาชีวิตตนไปผูกไว้กับใคร พวกเขาไร้ซึ่งความรักใคร่ ไร้หัวใจบริสุทธิ์แม้สักตนหนึ่ง”

‘ปีศาจอสูรมักเข่นฆ่าพวกเดียวกัน ชื่นชอบการทะเลาะวิวาท เข่นฆ่าและรักสนุก ไร้จิตใจเมตตาปรานี ไม่มีอัธยาศัยไมตรีต่อผู้อื่น ต่างจากเทพโดยสิ้นเชิง’

ในความทรงจำเนิ่นนานนับหลายพันปี นางไม่เคยลืมเลือน ท่านอาจารย์เข้มงวดเรื่องปีศาจ ตั้งแง่รังเกียจปีศาจเช่นเดียวกับผู้อื่น อะไรทำให้เขากลายเป็นปีศาจเขี้ยวคม เสกอสรพิษสีขาวสะอาดตามาพลอดรักกับนางได้กัน?

แล้วการแสดงความรักคืออะไร ตั้งแต่บำเพ็ญตนมา นางไม่พบอสรพิษบ่อยนัก

ไป๋เหม่ยหลานตั้งคำถามเงียบเชียบภายในใจ บ่าวรับใช้มาเคาะประตูเรียก

“ยาได้แล้วเจ้าค่ะท่านอ๋อง”