26

แววตาคู่คมที่ไร้ซึ่งความอดทนเฝ้ามองนางพูดจาเจื้อยแจ้ว หากไฟโทสะลุกโชติอยู่ภายใน เขาทั้งหึงหวงนาง ทั้งหวาดกลัวนางจะไปเป็นภรรยาของชายใด ไม่ว่าเทพหรือปีศาจ ขณะที่ตัวนางห่วงแต่ชีวิตท่านอาจารย์ เขาพร่ำพูดว่าตนจะตายแน่ ๆ เพื่อเรียกร้องความเห็นใจจากนาง

ฉับพลันนั้น ทุกสิ่งพลันหายไปจากสายตา ไป๋เหม่ยหลานหันกลับมาสนใจสามี มือหนายกไหสุราขึ้นกระดกดื่ม นางหยิบผ้าผืนเล็กขึ้นเช็ดน้ำหกกระเซ็นตรงมุมปาก

“ข้าพึงใจเจ้าเท่าไร รังแต่จะมากขึ้น ไม่เคยน้อยลงแม้สักวัน ต่างจากเจ้า ลงมาจุติเป็นบุตรสาวผู้ร่ำรวย เสวยสุขบนโลกมนุษย์ เจ้ามีความสุขดีกับการใช้ชีวิตเช่นนี้ ความรักใคร่ในท่านอาจารย์จึงหมดสิ้นไป...”

“หามิได้เลยเจ้าค่ะ ข้ายินดีพิสูจน์ตน ด้วยการร่วมบำเพ็ญเพียรกับท่านเจ้าค่ะ”

“จำได้ว่าข้ายังเก็บกระดูกเซียนของเจ้าไว้ ในเรือนสำนักศึกษาเหยียนเก๋อ” ใบหน้าแดงก่ำที่แทรกแซมเกล็ดสะอาดเป็นหย่อม ๆ ปรากฏรอยยิ้ม นัยน์ตาสีชาดหลุบมองใบหน้าสวยใสไร้เดียงสาอย่างผู้มีชัย “อืม... เหมือนจะลืมไปว่าข้าทำกระดูกเซียนเจ้าหล่นลงไปในหมอกประหลาด เต็มไปด้วยไอหยิน มันกลืนกินกระดูกเจ้ากว่าข้าจะดึงกลับคืนมาได้ เกรงว่าอาจกลายเป็นกระดูกมารไปแล้วล่ะ เจ้าคงไม่อยากได้คืน”

“เราสองสามีภรรยาค่อยคุยเรื่องนี้กัน ตอนท่านสร่างเมาจะดีกว่าเจ้าค่ะ”

ไป๋เหม่ยหลานบ่ายเบี่ยงสามี ผู้เล็งเห็นว่านางกำลังขวยเขินเอียงอาย นางหลุบตาลงมองผ้าแพรต่วนสีนิลหลุดจากบ่า มองเห็นแผงอกกว้างกำยำที่มีบาดแผลอย่างนักรบผู้กล้า อารมณ์วูบวาบหวั่นไหวกระแทกเข้ากลางใจนาง

ยินเฟิงเลื่อนมือขึ้นประสานมือเรียวเล็กไว้แนบพื้น ผลักแผ่นหลังบางให้นอนราบลง ก้มหน้าจูบแก้มแดงซ่าน มืออีกข้างงุ่นง่านอยู่กับเอวบาง ลอดผ่านชายกระโปรงยาว ถลกมันขึ้น บีบเคล้นก้นเต่งตึง นางสะดุ้งสั่นคราง

“อ๊ะ... อย่ารังแกข้านะเจ้าคะ”

ไป๋เหม่ยหลานมิอาจต้านท่านอาจารย์ยินเฟิงในร่างปีศาจได้สักครั้ง เขารู้สึกอย่างไรนางก็เป็นเช่นเดียวกัน ราวกับว่าร่างกายนี้ถูกควบคุมด้วยเวทมนตร์ประหลาดจากน้ำมืออสรพิษ เป็นไปได้ว่าร่างกายนี้ถูกสร้างมาเพื่อเขา นางพร้อมยอมให้เขาได้ตักตวงความหอมหวานจากเรือนร่างของนาง โดยที่เขาแทบไม่จำเป็นต้องเล้าโลมนางนาน ๆ

ปลายลิ้นหนาที่โลมเลียบนแก้มเย็นเฉียบ แดงระเรื่อดังลูกมะเขือเทศ ไม่น่าเชื่อว่ากลายเป็นลิ้นงูไปได้อย่างไร ขณะที่นางเอี้ยวมองสามี ตอบรับจูบเสน่หา ปลายลิ้นหนาเข้ามากระหวัดเกี่ยวลิ้นน้อยออกไปชิมชม

ตราบจนปลายนิ้วเรียวยาวสอดเข้าเรือนผมนุ่ม ดึงศีรษะนางเบา ๆ ได้ยินเสียงอื้ออึงของปลายลิ้นและน้ำลาย ทิ่มทะลวงเข้ามาในช่องหูของนางอย่างหยาบคาย เขาลูบจับนางจนเนื้อตัวแดง บีบปทุมย์งามทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม ด้วยพละกำลังแห่งกามารมณ์อันมากล้น เยี่ยงปีศาจในวัยฉกรรจ์ปรารถนาจะเสพสมกับสตรี ปากพร่ำเพ้อถึงอดีต ความในใจที่มีต่อนางนั้นทรมานในอกเพียงใด ครั้งหนึ่งเขาเคยสำนึกรู้ในหน้าที่ความเป็นอาจารย์แสนโง่เขลา จึงไม่สามารถตอบรับน้ำใจนาง

ฝ่ามือข้างซ้ายแผ่ออกวางบนพื้น เพื่อให้นางได้วางมือเล็ก สอดประสานทุกง่ามนิ้วเข้าด้วยกัน

ใบหน้างามพร่างพราวเม็ดเหงื่อ ปรากฏอารมณ์แสนเร่าร้อนทรมาน นำพาเรือนร่างกำยำเหยียดเกร็ง

ยินเฟิงเผลอปลดปล่อยไอปีศาจแห่งราคะ บีบมือเล็กแน่น แยกเขี้ยวขาวคมฝังลงบนบ่ามน นางตกใจ เอี้ยวมองเขากัดนางด้วยเขี้ยวอสรพิษจนโลหิตหลั่งไหล

“อ๊ะ... อื้อ!”

ร่องรอยแห่งความเจ็บปวดผ่านตราประทับปีศาจ โลหิตไหลซึมเป็นสีดำหายไปเป็นเถ้าควันในอากาศ อสรพิษหน้าตาดุร้ายได้ถูกวาดขึ้นด้วยแต้มสีชาด ราวกับว่างูตัวเล็กได้มีชีวิตบนบ่า ฝังติดในผิวกายดั่งรูปวาดมีชีวิต

-----------

ใต้พันธนาการปีศาจอสรพิษ ร่างกำยำรุ่มร้อนทาบทับนางด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล ทว่าเขากลับแสนนิ่มนวลกับนาง ไม่ทำให้นางหายใจไม่ออก แม้แต่จะทำให้นางรู้สึกอึดอัด สามีลูบจับเรือนผมนุ่มหอมขึ้นพรมจูบ เอ่ยคำขอโทษที่ตีตราประทับนางด้วยตราปีศาจ เพื่อให้ปีศาจตนอื่นรู้ว่านางเป็นภรรยาของเขา ดึงเอวบางเข้าหาตน ให้นางอิงแอบกายใต้เกล็ดอันงดงาม

“เจ้าพรั่งพร้อมสำหรับข้าเสมอ ภรรยา ร่างกายเจ้าเป็นของข้าโดยสมบูรณ์ เจ้าคงต้องยอมเป็นทาสนางบำเรอปีศาจ”