34

“นอนหลับพักผ่อนนะเจ้าคะ อย่าให้ข้าต้องเป็นกังวล ข้าจะไปดูอาหารในโรงครัว” น้ำเสียงอ่อนหวานกล่าวกับสามี เงยหน้าขึ้นตอบรับนางด้วยรอยยิ้ม

“เจ้ารีบไปรีบมา ข้าไม่ไปไหน”

บนฟูกนอนที่เฝ้ากกกอดนางในร่างครึ่งบุรุษครึ่งอสรพิษ ไอปีศาจแผ่กระจายไปทั่ว

หลายค่ำคืนผ่านพ้นมา ภรรยาซุกซบแก้มบนแผงอกเปลือยเปล่าด้วยใจเป็นกังวล มองดูหางที่มีเกล็ดนุ่มนวลสีขาวสะอาด หน้าท้องเป็นลอนหนาเรียงตัวสวยงามของบุรุษร่างแกร่งกำยำนำพาอารมณ์หวามไหว ขณะที่บาดแผลบนแผ่นหลังดีขึ้นมาก คงเหลือเพียงรอยช้ำแดงจาง ๆ

ภายในเขตอาคมสีทองอร่ามครอบคลุมไปทั่วจวนกว้างขวาง มนุษย์มิอาจมองเห็นเวทแห่งการคุ้มกันภัย ปีศาจไม่สามารถเข้ามาในอาณาเขต ในอีกทางหนึ่งก็ไม่ให้ปีศาจซึ่งถูกกักขังไว้ออกไปเพ่นพ่าน ประตูเรือนถูกปิดไว้แน่นหนา เจ้าของเรือนไม่อนุญาตให้ใครเข้ามาในห้องนอนทั้งสิ้น หากว่าจะไปนำอาหารหรือยาก็จะออกไปยกสำรับด้วยตนเอง

“ไปไป๋...” น้ำเสียงออดอ้อนเรียกหา ไป๋เหม่ยหลานวางสำรับอาหารลงบนโต๊ะไม้สักข้างเตียง มองชุดสีขาวเกือบหลุดหล่นจากบ่า สามีปิดตาลง เอื้อมไปคว้าจับมือนุ่ม ริมฝีปากหนาพรมจูบบนหลังมือ นัยน์ตาสีชาดเปล่งประกายหลงใหลคลั่งไคล้ นางคงรู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด

“ท่านต้องกินข้าวดื่มยาให้หมดถ้วยก่อนนะเจ้าคะ ถึงจะกินข้าได้”

“ปีศาจไม่จำเป็นต้องกินข้าวก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้ เว้นเสียแต่ว่าเจ้าเจตนาจะสังหารข้า ด้วยการไม่ให้ข้าหลับนอนกับเจ้า”

นางสะบัดมือหนาอย่างดื้อดึง ออกจากห้องนอนไปเตรียมเสื้อผ้าชุดใหม่ให้สามี กลับเข้ามาจัดวางบนโต๊ะไม้สลักมุกบริเวณกลางห้อง ส่วนนางนั่งมองอยู่ตรงมุมห้อง มองใบหน้าหล่อเหลาคมคายปรากฏรอยยิ้ม เขี้ยวคมตรงมุมปากบ่งบอกถึงความเป็นปีศาจ มากกว่าที่เคย

ไม่ว่าเขาจะตักอาหารเข้าปาก ยกถ้วยยาขึ้นดื่ม ไม่ว่างเว้นจากการจับจ้องใบหน้าสวยหวาน ภรรยาสวมชุดสีนิลปักด้วยด้ายสีแดง ริมฝีปากสีชาด กลางหน้าผากมีแต้มสีชาด

ไป๋เหม่ยหลานกำลังนึกถึงเรื่องเมื่อคืน...

ฉางฟู่ทะเลาะกับอี้เจ๋อซึ่งบินเข้ามาในสวนด้านหลังจวน ระหว่างนางเดินไปโรงครัว บ่าวรับใช้กลับเข้าที่พักไปแล้ว ไอปีศาจลูกหนึ่งวนเวียนรอบกายนาง พยายามยั่วยุโทสะ จนนางเผลอปัดมือสะบัดเวทสีขาวใส่เขากระเด็น ฟาดเข้ากับกำแพง อี้เจ๋อส่งเสียงหัวเราะชอบใจ ถึงแม้ว่าฉางฟู่คงไม่ได้รับบาดเจ็บมากมาย ด้วยความที่เขาเป็นปีศาจทรงพลังมากพอสมควรในภพภูมิปีศาจ ยังเป็นศิษย์เอกของอาจารย์ยินเฟิง

“กระดูกเซียนของเจ้า ท่านอาจารย์แช่ไว้ในไอหยินนับหลายพันปี ท่านแอบปลูกถ่ายมันให้เจ้า ระหว่างที่สานสัมพันธ์ราคะกับเจ้า...”

          “ขอบใจเจ้าที่อุตส่าห์มาบอกข้า ข้อนี้ข้าเชื่อ สามีคงหวังให้ข้าเป็นปีศาจ เพื่อพาข้ากลับไปกับเขา”

          “เจ้าจะยอมไหมเล่า? ปีศาจหรือเทพก็ใช้ชีวิตเหมือนกันนั่นแหละ เพียงมีอุดมการณ์ที่แตกต่าง”

          “เทพล้วนบำเพ็ญเพียร เซียนผู้บำเพ็ญตนล้วนใฝ่หาความสงบสุข ในขณะที่ปีศาจชื่นชอบการระรานอยู่เป็นนิจ ทั้งอาฆาตแค้นเกลียดชัง ไม่รู้จักการปล่อยวาง จะใช้ชีวิตเหมือนกันได้ยังไง?”

“คำพูดของเจ้าย่อมไม่มีน้ำหนัก สำหรับข้าฉางฟู่ เคียงข้างท่านอาจารย์มาเนิ่นนาน ท่านอาจารย์ปรารถนาเพียงการได้อยู่กับศิษย์ไป๋ ศิษย์เลือดเย็น เจ้าน่ะเป็นสตรีเลือดเย็นกว่าปีศาจในภพภูมิข้าเสียอีก”

การดึงเส้นใยแห่งความทรงจำด้วยโถดินเผา เป็นหนึ่งในแผนการของฉางฟู่ มีหรือนางจะไม่รู้ เขาถึงได้เข้าหานาง ล่อลวงนางให้ยอมกลับเมืองปีศาจกับท่านอาจารย์ เขาทำให้นางโมโหขาดสติ ซึ่งนับว่าได้ผลทีเดียว

“ฉางฟู่รังแกเจ้าหรือ? ภรรยา...”

ไป๋เหม่ยหลานส่ายหน้าไปมา “มิได้เจ้าค่ะ เขาให้ความช่วยเหลือข้า จึงได้ล่วงรู้ความจริงซึ่งสามีไม่เคยพูดบอกกับข้า นับว่าเขาค่อนข้างจริงใจ”

ยินเฟิงควรทำใบหน้าดุดันสั่งนางให้เลิกทำกิริยาเช่นนี้ต่อสามี เขากลับเข้าไปนั่งซุกซบตักนางอยู่บนพื้น สองมือกอดเอวบาง ด้วยรู้สึกผิดต่อนางยิ่ง

“เมื่อใดเจ้ารู้ความจริง เจ้าอาจตกอยู่ในห้วงความทุกข์ตรม ข้ามิอาจทำร้ายเจ้า”

“ท่านคงคาดไม่ถึงว่าการไม่บอกเล่าความจริงคือการทำร้ายข้าเจ้าค่ะ” นางส่ายหน้าหนีไป มองกำแพงห้องไม้สักแดงอย่างนึกโกรธเคือง

ไป๋เหม่ยหลานเป็นผู้ละวางมาโดยตลอด ภพชาตินี้นางไม่แยแสสิ่งใด นางกลับหวั่นไหวเมื่อนางเป็นต้นเหตุของความทุกข์ของอาจารย์ยินเฟิง