37

แล้วท่านอาจารย์ก็ส่งเสียงหัวเราะร่าเริง ยกมือขึ้นบีบจมูกเรียวเบา ๆ “ดูหน้าตาของเจ้าสิ เจ้ากำลังหึงหวงสามี ช่างน่าเอ็นดูนัก ไป๋เหม่ยหลาน...”

“ท่านพึงใจศิษย์คนโปรด คือข้าเพียงผู้เดียว อาจารย์ยินเฟิงไม่เคยมีใจเป็นอื่น”

“แลดูเจ้าช่างมั่นใจ”

“เจ้าค่ะ ข้าแน่ใจในข้อนี้”

“ตั้งแต่เมื่อไรกัน?”

ไป๋เหม่ยหลานมิได้โต้ตอบการหยอกล้อของสามี รองเท้าถักสานสีขาวสะอาดเขย่งขึ้น ประกบปิดริมฝีปากหนาหยักได้รูปด้วยริมฝีปากนุ่มเนียน สองมือเลื่อนขึ้นโอบรอบคอแกร่ง

จุมพิตเสน่หามิอาจปิดบังความรู้สึกหวงแหน ดั่งไฟร้อนรุ่มสุมทรวงอก เพียงได้ยินคำว่าสตรี เมื่อสามีวงแขนแข็งแรงโอบกอดต้อนรับนางราวคนรักพลัดพราก นางจูบเขาด้วยปากและลิ้นเงอะงะไม่เป็นงานของนาง

กลิ่นสุราเจือจางในลมหายใจของบุรุษร่างกำยำ สร้างความไม่พอใจ นางไม่รู้ว่าสามีหายไปไหนต่อไหน ไปดื่มสุรากับนังปีศาจจิ้งจอกนั่นหรืออย่างไร ทั้งที่รู้แก่ใจดีว่าเขามอบความรักใคร่ให้นางมากมายเท่าไร เขาไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากนางสักชั่วขณะหนึ่ง สิ่งเหล่านั้นไม่เคยเพียงพอสำหรับนาง

ขณะสองขาเรียวลอยโหวง บุรุษร่างกำยำยกเอวคอดบางขึ้น ให้นางนั่งบนโต๊ะไม้สักแดง ปลายลิ้นหนาที่แทรกสอดเข้าพัลวัน กระหวัดเกี่ยวปลายลิ้นน้อยพร้อมพร่ำบอกถ้อยคำหวานแทนวาจา มือหนาหยาบที่สั่นเทาลูบไล้ไปตามผ้าแพรนุ่มลื่น ล้อมกรอบใบหน้าแดงซ่าน บีบทรวงอกงามจนนางส่งเสียงครางหวานในลำคอ

ในห้องเงียบเชียบมีเพียงเสียงริมฝีปากและน้ำลายที่สอดประสานเข้าหา สองร่างอ่อนระทวยด้วยจิตใจหวั่นไหว ดังกิ่งไม้ลู่ลม นางและเขามิได้ถอดเสื้อผ้าเรียบร้อยด้วยความปรารถนาในกันและกันอย่างมากล้น เพียงปลดเชือกรัดเอวอย่างรวดเร็ว ผ้าแพรต่วนหลุดหล่น ทว่ายังเป็นเกราะกำบังความเหน็บหนาว

เรือนร่างกำยำปรากฏเกล็ดอสรพิษ นัยน์ตาสีชาดเปี่ยมประกายปรารถนา เมื่อเปลวไฟแห่งราคะลุกโชติช่วง ยินเฟิงเคยได้ดื่มด่ำร่างกายสตรีอยู่ไม่ห่าง เขาไม่อาจอดทนได้นานกับความน่ารักใคร่ของภรรยา พลันผละริมฝีปากออกจากนาง หายใจหอบสั่น แผงอกกำยำกระเพื่อมเคลื่อนไหวรุนแรง

“ร่วมอาทิตย์... ข้าก็ยุ่ง เจ้าก็ยุ่ง... กับการป่วยไข้ ข้าขอกล่าวขอโทษเจ้าเสียก่อนหากข้าไม่ระวัง”

“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

เป็นนางเสียเอง ถีบทะยานปลายเท้าอันช่ำชองวิชา ใช้พละกำลังจากสองมือผลักสามีลงนอนบนโต๊ะไม้ ปิดริมฝีปากเขาด้วยจูบเร่าร้อน ใต้บรรยากาศร้อนระอุ ท่ามกลางเหมันต์เยียบเย็นที่หล่นลงมาจากท้องฟ้ามืดหม่นไม่ขาดสายผ่านหน้าต่างเปิดอ้ากว้าง ลมเยียบเย็นพัดโชยเข้ามา นางกลายเป็นสตรีใจเร็ว มิอาจรั้งรอการพลอดรักกับสามีได้สักอึดใจหนึ่ง

“ไปไป๋... อ่าา... ภรรยา” เสียงทุ้มนุ่มละมุนหูของบุรุษผู้ทรงเสน่ห์คำรามต่ำ ยินเฟิงคงไม่มีโอกาสได้พบเห็นภรรยาแสนเรียบร้อยอ่อนหวาน มีสีหน้าเร่าร้อน ไอสีนิลแผ่กระจายรอบไหล่มน ด้วยใจริษยา ราคะอันยากหยุดลง ริมฝีปากสีชาดกดลงบนเรือนกายกำยำ ขบเม้มบนบ่ากว้าง มอบจุมพิตให้เขาไปทั่วเรือนกาย ขณะที่เขาสะบัดมือเพื่อปิดหน้าต่างให้นางด้วยกลัวว่านางอาจเหน็บหนาว

ไร้ซึ่งความหนาวในอ้อมกอดรุ่มร้อน เขาปล่อยให้นางเป็นฝ่ายรุกเร้า ปากเล็กเงอะงะเข้าครอบครองยอดปทุมถันสีเข้มของบุรุษ มืออยู่ไม่สุขเพียงสอดแทรกเข้าเกี่ยวพันในเรือนผมนุ่มหอม กดจุมพิตบนไรขมับด้วยใจรักมั่นต่อนาง

เมื่อมือเรียวลากผ่านสะดือ หน้าท้องกำยำที่เรียงตัวแน่นขนัดด้วยมัดกล้ามเกร็งจัด ถึงแม้ว่าเขาจะเต็มไปด้วยบาดแผล นางมิได้รังเกียจแม้สักน้อย

ความเป็นชายอันใหญ่โอฬารได้รับการเอาใจด้วยปลายลิ้นเล็ก มืออ่อนนุ่มลูบจับมันจนแข็งขึงดื้อดึง ขยับสู้อย่างกล้าหาญ ปลายลิ้นอุ่นร้อนทำให้ทั่วทั้งเรือนกายกำยำแข็งเกร็ง เมื่อนางก้มลงลิ้มเลีย อ้าปากครอบกลืนดื่มด่ำ ไม่ต่างจากว่ามันเป็นก้อนน้ำแข็งที่ชโลมด้วยมธุรสหวานล้ำ

“เจ้าเก่งขึ้นมาก... ไป่ไป๋”

ดวงตาคู่สวยที่หลุบมองสามีกัดกรามแน่นจนเห็นสันกราม เขาพยายามก้มมองนาง ส่งเสียงคำรามเป็นระยะ ภรรยานึกถึงเมื่อครั้งเก่าก่อน เมื่อไรนางได้รับคำเชยชมเป็นอย่างมาก นางจะกระตือรือร้นต่อการทำงาน

ครานี้อาจแตกต่างไปทั้งด้วยฐานะและสถานการณ์ ปากเล็ก ๆ ของนางมิอาจกล้ำกลืนมังกรร้ายอันใหญ่เทอะทะลงคอจุกตันได้สำเร็จ นางเกือบสำรอกออกมา ลุกขึ้นไปซุกซบใบหน้าลงบนแผงอกกว้าง เขาโอบกอดปลอบประโลมนาง จูบใบหน้าแดงก่ำของนางอย่างแสนรักใคร่นัก

ตราบจนกระทั่งหัวใจมิอาจต้านทาน เมื่อร่างกายตอบสนองความรู้สึกมากล้นด้วยราคะกำหนัดเยี่ยงปีศาจ ครู่หนึ่งนัยน์ตาสว่างใสทอประกายสีชาด บั้นท้ายงามงอนถูกบังคับจับให้นั่งลงบนเรือนกายเกร็งจัด พร่างพราวด้วยเม็ดเหงื่อ

“อ๊าา... อื้อ! สามี”