32

เส้นสีดำกระดุกกระดิกได้หน้าตาคล้ายหนอนน่ารังเกียจ ถูกเป่าใส่ดวงตาของนาง ไป๋เหม่ยหลานก้มหน้าลงหลับตา เมื่อความเจ็บปวดรุมเร้า นางรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงดวงตา ยกมือขึ้นปิดตาข้างขวาไว้

ฉางฟู่เพิ่งขโมยโถดึงความทรงจำในเรือนอาจารย์ยินเฟิงมา ด้วยรู้ตนดีว่าจะถูกเอาเรื่องแน่จึงขอตัวลาไปก่อน บอกให้นางหาข้ออ้างให้ด้วย

เมื่อฉางฟู่จากไปแล้วเหลือแค่นาง จึงก้มหน้าลงเพ่งพินิจภาพที่ทับซ้อนเข้ามาในดวงตาข้างซ้าย นางกำลังยืนอยู่ข้างกายบุรุษเทพในอาภรณ์งดงาม เต็มไปด้วยยศศักดิ์บนบ่า โดยที่เขาไม่สามารถมองเห็นนาง

ภาพเหล่านี้ล้วนเป็นเพียงความทรงจำในอดีตของอาจารย์ยินเฟิง

ไหล่กว้างในอาภรณ์สีขาวสะอาดสั่นไหว หลังจากที่นางถูกผลักลงหุบเหวด้วยน้ำมือของเซียนทั้งสองผู้มีหน้าที่ลงโทษทัณฑ์ นัยน์ตาเย็นชาที่เอ่อคลอปรากฏความหวาดกลัว ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือดจนแทบก้าวขาไม่ออก

‘นางสมควรได้รับโทษตามกฎของสำนักศึกษาเซียวเหยา ศิษย์มิอาจมีความคิดเกินเลยต่ออาจารย์ได้’

เซียนอาวุโสในร่างชายชรากำชับบุรุษเทพผู้หายไปท่ามกลางหมอกขาว อาจารย์ยินเฟิงเฝ้ารอจนแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดสนใจเรื่องศิษย์อาจารย์อีก ทว่าผลัดกันไปเฝ้าสมบัติสำคัญซึ่งถูกสลับเปลี่ยนเป็นของลอกเลียน เขารีบกลับมายังหุบเหวมาร กระโดดลงไปข้างล่างเพื่อค้นหาร่างของนาง

ท่านอาจารย์ไม่ได้ทอดทิ้งนาง เขาอ่อนคล้อยตามผู้อาวุโสด้วยตั้งใจว่าจะไปช่วยนางในภายหลัง เมื่อตัวเขาในสภาพนั้นไม่มีพลังมากพอต่อสู้กับเทพชั้นสูง แถมการลงไปพร้อมนาง ณ เวลานั้นก็เป็นไปได้ยาก

หากสายเกินไป ผ่านดวงวิญญาณสีนิลสนิทของปีศาจร้ายจำนวนมาก มือกระดูกเขาทำได้เพียงกอดเศษผ้าสีขาวเปรอะเปื้อนดิน ร้องไห้คร่ำครวญอยู่กับซากศพ ตราหยกที่เขามอบให้ศิษย์รัก ท่ามกลางมารร้ายที่กัดกินร่างของเขาไปเชื่องช้า

ความทรมานแสนสาหัสจากพิษเหมันต์พาเรือนกายสั่นสะท้านเหน็บหนาว ริมฝีปากแห้งแตกเกาะกุมด้วยโลหิตสีดำ เมื่อเวลาล่วงพ้นไปเขาผ่ายผอมลงจนมองเห็นเพียงหนังหุ้มกระดูก เบ้าตากลวงลึก หนวดเคราเต็มใบหน้าหม่นหมองอาลัย อาภรณ์ที่เจิดจรัสดับแสงลง มิอาจมองเป็นเทพอีกต่อไป เขากลายเป็นชายเสียสตินอนอยู่ก้นหุบเหวร้าง

ไม่ตายก็เหมือนตาย...

อาจเรียกได้ว่าตายทั้งเป็น

เมื่อร่างเซียนได้รับการบ่มเพาะความเคียดแค้นเกลียดชังจากการสูญเสีย ใจปรารถนาการหลับใหลนิจนิรันดร์ไปพร้อมกับนาง หากมิได้รับความช่วยเหลือจากปีศาจ

ราชินีอสรพิษในอาภรณ์งดงามปานเทพธิดาสวรรค์ ใบหน้าอ่อนหวานดูอย่างไรก็ไม่น่าใช่ปีศาจ กระทั่งมองเห็นว่านางมีตราประทับลวดลายกระบี่กลางหน้าผาก เป็นสัญลักษณ์ของเผ่าพันธุ์อสรพิษ ริมฝีปากสีชาดส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยัน บินไปมา เป่าหูท่านอาจารย์ด้วยถ้อยคำล่อลวง เพื่อให้ท่านอาจารย์ยอมเป็นพวกเดียวกับนาง

มารร้ายหยิบยื่นเกล็ดปีศาจให้ หลังจากที่อาจารย์ยินเฟิงสกัดดวงวิญญาณจากร่างกระดูกส่งให้อี้เจ๋อ ขอให้พานางไปภพภูมิที่ดี จากนั้นเขาจึงตัดสินใจกลืนเกล็ดอสรพิษลงไปเพื่อเอาชีวิตรอด

ร่างหนังหุ้มกระดูกดิ้นทุรนทุรายเมื่อเกล็ดประหลาดนั้นทิ่มแทงอวัยวะภายใน นัยน์ตาสีนิลลุ่มลึกของเขากลายเป็นสีชาด การแก้แค้นสำนักเซียวเหยาจึงเริ่มต้นขึ้น

นอกเสียจากภาพในหุบเหวมาร ไป๋เหม่ยหลานมองเห็นผู้อาวุโสทั้งสามที่ตัดสินโทษนาง ถูกจับตัวไปในค่ำคืนเงียบสงัดด้วยน้ำมือปีศาจลูกสมุนของเขา อาจารย์ยินเฟิงโยนเซียนอาวุโสลงเหวมารอีกแห่งหนึ่งในภพภูมิปีศาจ แม้เซียนผู้สำเร็จโทษนางก็ไม่เว้น เขายืนดูเหล่าเซียนทุรนทุรายทรมานตายไปอย่างเชื่องช้า มิหนำซ้ำยังยืนหัวเราะร่าเริง ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าสาแก่ใจ ไร้เมตตา เขามิใช่บุรุษเทพผู้ซึ่งนางเคยรู้จัก

อาจารย์ยินเฟิงสลัดพลังเทพทั้งหมดทิ้งไปแล้ว หลังออกจากหุบเหวร้างพร้อมกระดูกเซียน เขาตามหาดวงจิตของนางตามสถานที่ต่าง ๆ ค้นหาสารพัดวิธีเพื่อชุบร่างเซียนของนาง โยนถุงสีดำใบเล็กเข้าไปในโพรงมืดประหลาด เดินฝ่าเหมันต์สีนิลประคองถุงใบเล็กไว้อย่างหวงแหน

เมื่อใดที่มีเวลาว่างเว้นจากการสอนวิชาศิษยานุศิษย์ เขาจะสร้างปั้นดินซึ่งได้รับจากฉางฟู่ เฝ้ากอดจูบร่างปลอม ๆ ของนาง ด้วยความตั้งใจว่าจะทำให้มันเป็นที่อยู่ของกระดูกเซียนสีนิลสนิท หลังแช่ในไอปีศาจมาเนิ่นนานนับหลายพันปี เขาปรารถนาจะทำให้นางกลายเป็นปีศาจให้ได้

หัวใจของนางสั่นไหวครั้งแล้วครั้งเล่ากับภาพที่เห็น หยาดน้ำตามากมายคงอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว

ไยท่านอาจารย์ช่างน่าสงสารเหลือเกิน...

“เจ้าศิษย์ตัวแสบ... ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” เสียงกัดกรามดังขึ้น ขัดหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกาย เส้นด้ายสีนิลหลุดจากดวงตาของนางกลับคืนสู่เจ้าของ ขณะนัยน์ตาสีชาดทอประกายก้าวร้าว ความเกรี้ยวกราดปรากฏบนใบหน้าคร้ามคมหล่อเหลา

“ท่านมีเรื่องใดควรบอกข้า มิฉะนั้นจะเรียกสามีภรรยาได้อย่างไร”