39

สามีเฝ้าเติมเต็มเรือนกายรุ่มร้อนให้นางได้สุขสมใต้พันธนาการปีศาจ ไม่รู้กี่หนกี่ครา ไม่รู้เมื่อไรเขาจะหยุดหย่อนกับการทำให้นางส่งเสียงกรีดร้องขอให้เขาอ่อนโยนต่อนาง เมื่อผลักโยนนางขึ้นชิมชมอารมณ์สวาท หวั่นไหวในสัมผัสรักใคร่ บั้นท้ายขาวกระแทกลงบนหน้าขา ทั้งบนโต๊ะ บนพื้นเป็นเงามัน ผลักนางแนบตู้หนังสือจนแผ่นหลังเย็นแนบสนิทไม้สักแดง สองขาลอยโหวงในการควบคุมคอยบุรุษผู้คึกคะนอง

ไป๋เหม่ยหลานเคยได้ยินเรื่องเล่ากล่าวขานว่าปีศาจแห่งราคะสานสัมพันธ์กับหญิงสาวบนโลกมนุษย์จนนางเหน็ดเหนื่อยและสิ้นใจไปในที่สุด เห็นว่านางจะได้พบพานประสบการณ์นั้นด้วยตนเอง นางไม่สามารถนับครั้งได้ คงรู้เพียงตะวันขึ้นแล้วเขาจึงหยุดให้นางล้มตัวลงนอน เมื่อนางกินข้าวอาบน้ำเสร็จก็เข้ามาชิมชมเรือนร่างหอมหวานของนางอีก

อาจารย์ยินเฟิงในร่างปีศาจเปรียบเสมือนไฟกัลป์อันรุ่มร้อน ไร้ที่สิ้นสุด เขานำพานางกลับห้องนอนด้วยการกลายร่างเป็นงูเผือกตัวเล็ก ๆ เฉกเช่นนาง มิได้ล่วงรู้ว่าตนได้กลายเป็นภรรยาอสรพิษไปตั้งแต่เมื่อไร

ไป๋เหม่ยหลานมิได้มีร่างสีขาวสะอาดเป็นงูเผือก เพียงปรากฏไอหยินรายล้อมรอบกายนาง

“ข้าเกลียดหน้าท่านนัก...” ปากอิ่มบริภาษว่าทั้งในลมหายใจหอบสั่น ความเป็นบุรุษก้าวร้าวโอฬารเพิ่งถอดถอนไป กระแสธารสีขาวขุ่นเจิ่งนองบริเวณง่ามขาสั่นเทา

ยินเฟิงรู้ว่าภรรยาโกรธเคืองเรื่องใด เขายังคงกอดนางแนบกาย เฝ้ามองใบหน้าแดงก่ำซุกซบบนท่อนแขนด้วยท่าทางเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย

“ข้าไม่รู้เรื่องเจ้าฉางฟู่ไปทำอะไรมา ข้าเพียงสงสัยจึงถามเจ้าดูเรื่องระดูของเจ้า ข้าเคยได้ยินมา แต่ข้าไม่ได้คุ้นชินกับหญิงสาวบนโลกมนุษย์”

 “ข้าคงพยายามเชื่อท่านเจ้าค่ะ”

“เชื่อแล้วไม่ควรกล่าวว่าเจ้าเกลียดสามี แลเห็นอยู่ว่าเจ้ามีความรักใคร่ในตัวข้าเป็นอย่างมาก”

“อ้อ... พยายามเชื่อ” เขาเลิกคิ้วขึ้นถาม “แปลว่าเจ้าไม่เชื่อ ข้าคงต้องทำให้เจ้าเชื่อ” พลันก้มหน้าลงคลอเคลียแก้มแดงซ่านของนาง ยกมือปัดป้องหนวดเครา ทิ่มตำจนเนื้อตัวจ้ำแดง นางส่งเสียงหัวเราะคิกคักห้ามปราม

“ข้าจะสิ้นใจตายคาอกท่านแล้วเจ้าค่ะ ขอให้ข้าได้พักผ่อนบ้างเถิด”

“ข้าพร่ำรักภรรยาทุกเช้าค่ำ แทบมิห่างหายไปจากเจ้าสักเค่อหนึ่ง การมีบุตรกับเจ้าควรเกิดขึ้นตั้งแต่เทวโลกแล้วศิษย์ไป๋ ตั้งแต่ค่ำคืนนั้นของเราสอง”

ยินเฟิงถือโอกาสบอกความจริง เมื่อภรรยานิ่งเงียบไป จากนั้นเขาก็หยอกล้อภรรยา ถูไถใบหน้าไปตามเรือนกายนุ่มหอม นางเนื้อตัวสั่นเทาหลังหัวเราะจนเหนื่อยอ่อน ต่อสู้กับหนวดเคราบุรุษทิ่มตำบนหัวไหล่มน สองขาสั่นเทาหลังผ่านพ้นสมรภูมิรักหนักหน่วง เรือนผมขำขลับยุ่งเหยิง แลดูน่าสงสารนัก กว่าสามีจะยอมปล่อยนาง ลอบยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่บนเนินอกนุ่ม

“ข้ารับปากว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้เจ้าโดยสมควร ข้าจะลงโทษศิษย์ของข้าในภายหลัง”

“ช่างเถิด ข้าไม่ถือสา อย่าทำโทษเขาเลยเจ้าค่ะ...”

“ไม่ได้ อย่างไรก็ต้องลงโทษ” ปลายเสียงขู่ฟ่อทว่านัยน์ตาสีชาดดูสุขสมใจยิ่งนัก ทั้งหญ้าหรือชาที่ให้ฉางฟู่ไปหามา เป็นเพียงยาบำรุงครรภ์ พูดด้วยน้ำเสียงกลัวหัวเราะ “ข้าจะให้ฉางฟู่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก”

“ข้าขอเลี้ยงลูกข้าเองเจ้าค่ะ ได้โปรด อย่าให้ปีศาจมารบกวนบุตรของข้าเลย”

จะให้เจ้าปีศาจสุนัขสามหัวมาเลี้ยงเด็กน่ะหรือ ฝันไปเถอะ!

ภรรยาอมแก้มกลมตุ่ยอย่างโกรธงอน เลื่อนสายตามองไปทางหน้าต่างเห็นปีศาจโผล่หน้าเข้ามา มือหนาหยาบจับกระชับผ้าห่มหนาขึ้นคลุมเรือนกายเปลือยเปล่าแน่น

ยินเฟิงขยับปลายนิ้ววาดยันต์ในอากาศ กางเวทคุ้มกันภัยไม่ให้ปีศาจเข้ามาในอาณาเขตหรือมองเห็นสิ่งในภายในจวนอ๋องแห่งนี้

นั่นเป็นเรื่องเหลือเชื่อของไป๋เหม่ยหลาน นางไม่รู้มาก่อนว่าเขาจะใช้เวทได้ทั้งสองอย่าง ทั้งเวทเซียนและเวทปีศาจ นางก็ถูกสามีหลอกมาตลอดเลยน่ะสิ!

--------------

ธรรมดาบ่าวรับใช้ในเรือนผู้สูงศักดิ์ ไม่มีอุปนิสัยพูดเรื่องเจ้านายไปทั่ว ถึงมีการกล่าวถึงเจ้านายต่อญาติสนิทมิตรสหายของพวกเขา คงมิใช่ในทางร้าย โดยเฉพาะเฉียนฟานอ๋องไม่เคยลงโทษผู้ใด เขาเป็นผู้ครองแคว้นที่ไม่เก็บส่วยจนเกินงาม ไม่เอาเปรียบใคร ซ้ำยังใจดีมีเมตตาต่อผู้อื่น หากไม่ใช่เรื่องของภรรยาก็ไม่เห็นว่าเขาจะเป็นเดือดเป็นร้อนอะไร

ทว่าท่านโหวรู้เรื่องราวในจวนอ๋องได้อย่างไร ถ้ามิใช่ส่งคนมาสอดแนม อาจเป็นไปได้ว่าบิดาอาจมาถามหาเรื่องราวของบุตรสาวจากบ่าวรับใช้