38

โฉมสะคราญส่งเสียงกรีดร้อง เพียงร่างกายทรยศเคลื่อนขยับไปตามฝ่ามือหยาบของบุรุษปีศาจ เขาเอาแต่ใจกับนางทั้งที่เพิ่งจะขอโทษนางก่อนหน้านี้ไม่นาน

อันที่จริงแล้วสามีคงยุ่งวุ่นวายกับการหนีออกไปเที่ยวข้างนอกจนหมดเรี่ยวแรง ไม่ได้สานสัมพันธ์กับภรรยา มิใช่ว่าป่วยไข้แต่อย่างใด ภรรยาไม่ได้ถือโทษโกรธเพราะความเชื่อใจ เพียงนางรู้สึกน้อยใจบ้างก็เท่านั้น

ขณะบั้นท้ายงามในกำมือราวกับว่าเป็นบังเหียนอาชา ซึ่งพร้อมจะควบขี่จังหวะสวาท ไม่น่าเชื่อว่าผู้ควบคุมมิใช่สตรีที่อยู่ข้างบนแต่เป็นสามีข้างล่าง ไป๋เหม่ยหลานปรามเขาครั้งหนึ่งด้วยน้ำเสียงไร้น้ำหนักของนาง จึงไม่อาจเป็นผล ในท้องน้อยยามนี้เกิดความปั่นป่วนราวพายุบ้าคลั่ง ไร้วี่แววจะสงบสิ้นลง ยิ่งเขาเร่งเร้านาง เขย่าสะโพกไปข้างหน้า นางหนีบเรียวขาเข้าหันกัน สะบัดตัวขึ้น ๆ ลง ๆ ตามใจสามี มิได้หยุดหย่อนลงสักชั่วอึดใจ ไม่นานนักก็คงมองเห็นท้องฟ้าทอแสงรำไร สว่างจ้าอยู่เบื้องหน้า นางก้มตัวลง แอ่นเอวขึ้น สองมือตะครุบกอดชายที่ส่ายหน้าเร่าร้อนมองนาง เรือนผมดำขลับสยายกระจายบนโต๊ะไม้สั่น

“สามี...อะ... อ๊าาาย!”

ขาโต๊ะโขยกเขยกปานจะพังโครมลงไป กลายเป็นว่ามันสามารถรับแรงสั่นไหวของสามีภรรยา พร่ำกอดพลอดรักโดยมิกลัวเกรงว่าจะตกโต๊ะไม้ กระดาษและแท่นหมึกหล่นลงกลิ้งบนพื้นเป็นเงามัน

ไป๋เหม่ยหลานไม่เคยใช้สิ่งของฟุ่มเฟือย นางคำนึงถึงส่วยเสบียงที่รับมาจากประชาชนในแคว้นนี้ แม้จัดการเรื่องบนโต๊ะอยู่กับสามี นางปัดมือจัดการกับของบนพื้นให้กลับขึ้นวางที่เดิม ไม่ให้หกเรี่ยราด เมื่อได้ยินเสียงคำรามลั่น มองเห็นเขี้ยวปีศาจตรงมุมปากหนาหยักได้รูป บุรุษร่างกำยำกระแทกหน้าขาใส่นางอย่างรุนแรง มือบีบแก้มก้นงอนจนเกิดรอยแดง

การบีบจับของฝ่ามือรั้นตรึงนางให้บ้าคลั่ง นางนั่งลงจนจมลงไปในการปลดปล่อยครั้งสุดท้าย ให้กระแสธารแห่งชีวิตหลั่งไหลจากปากมังกรสุดทางอันลึกล้ำ

“ข้าไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ ท่านอาจารย์เจ้าขา... ข้าทรมานเหลือเกิน...”

“ข้าจะช่วยเจ้าเอง ไปไป๋ เพียงแต่ค่ำคืนนี้เจ้าคงต้องรับศึกหนักหนาสาหัส จะขอให้ข้าหยุดกลางคันไม่ได้”

“ข้าคงไม่ไหวเจ้าค่ะ”

“เจ้าไหว... ข้ารู้” สิ้นคำ กายกำยำที่พร่างพราวเม็ดเหงื่อ ผลัดลุกขึ้นคร่อมทับร่างงามโดยไม่แยกจากการสอดประสาน สามีก้มหน้าลงจูบนาง มืออีกข้างหนึ่งสะบัดขึ้นคว้ากล่องไม้ประหลาดซึ่งมีผงสีนิลข้างใน เขาลูบแผ่นหลังของนางแผ่วเบา โดยที่นางไม่รู้สึกตัวสักนิดว่าสามีทำอะไร

--------------

หากนับเป็นการวางยา คงว่าได้ เพียงวิธีการนั้นแตกต่าง ไป๋เหม่ยหลานมิได้ไม่รู้สึกตัวสักนิด นางลืมเลือนทุกสิ่งใต้สภาวะไร้สำนึกรู้ ความร้อนวูบวาบบนแผ่นหลังไม่อาจเทียมเท่าการขยับของผีเสื้อมากมาย ที่กำลังกะพรือปีกนำพาสีสันงดงาม ประจักษ์สู่ดวงตาพร่าเลือน

“ท่านอาจารย์... อื้อ...”

ริมฝีปากแดงเจ่อเพราะพิษจูบเรียกหาบุรุษผู้เปรียบดั่งดวงใจ อาจารย์ยินเฟิงปลูกถ่ายกระดูกเซียนผ่านสันหลังของนาง หากเมื่อมันเต็มไปด้วยไอปีศาจ ราคะตัณหามิอาจหักห้าม สามีจูบนาง พานางจากบนโต๊ะไปฟุบหน้าลงบนพื้น นางคว่ำหน้าลงหมอบ ใบหน้าแดงก่ำเอี้ยวมองบุรุษร่างกำยำ

“หูเจ้า ไม่มีเลือด”

“ไม่มีเจ้าค่ะ”

สามีทำเหมือนเป็นเรื่องง่ายดาย เพียงสวมสอดร่างกายเข้าหาเรือนร่างอรชรสั่นเทาราวลูกนกตกรัง นางเป็นผู้ทรมานฝ่ายเดียวบนพื้นเย็นเฉียบ

“เลือด...?” ครู่หนึ่งนางฉุกใจนึกขึ้นได้ ขณะทั้งสองฝ่ามือแนบพื้น สามีไม่ปรานีนางสักอึดใจ สะโพกสอบหน้าเฝ้าขยับเคลื่อนดังอาชาปีศาจที่ไร้ความเหน็ดเหนื่อย เขาสอดปลายนิ้วเรียวยาวลอดผ่านเรือนผมแต่ละเส้น ก้มหน้าลงจูบแก้ม ไรขมับนาง

‘ทำไมหลายเดือนมานี้ ข้าไม่มีระดู?’

ไป๋เหม่ยหลานรู้สึกตัวช้าไป ไม่ว่านางมีสติปัญญาเฉลียวฉลาดเพียงใด เมื่อหันไปหาคนข้างหลัง ก้มลงปิดปากนางไม่ให้พูดถาม ท่านอาจารย์ยามนี้ไม่สนใจสิ่งใด ควบขี่อารมณ์สวาทมุ่งตรงไปข้างหน้าให้ถึงฝั่งฝัน