40

บิดาวัยสี่สิบกว่า ๆ ในชุดสีนิลสง่างามเต็มยศ เกล้าผมประดับหยกสลักลายปักษา เครื่องหยกเหนือผ้าคาดเอวแลดูสวยงามจับตา ท่านโหวเพิ่งเดินทางกลับมาจากราชสำนัก ไม่ทันได้มุ่งตรงกลับบ้าน เกิดความเป็นห่วงบุตรสาวขึ้นมา ก็เข้ามาถามตามตรงว่านางสบายดีหรือไม่

“... บุตรสาวข้าไม่ได้ทำเรื่องใดให้ท่านขัดข้องใจใช่หรือไม่?”

“ไม่มีสักเรื่องเดียว นางเป็นภรรยาที่ประเสริฐ ข้ามีวาสนาที่ได้ตบแต่งกับนาง”

ทั้งรอยยิ้มระรื่นและสุรารสชาติดี วางรายเรียงบนโต๊ะไม้สัก ฉางผิงโหวมีบ่าวรับใช้และทหารคุ้มกันตามติดมาด้วย บ่าวรับใช้ยืนรออยู่ด้านนอก ทหารคุ้มกันท่านโหวได้นั่งร่วมโต๊ะ เฉียนฟานอ๋องเชิญให้พวกเขานั่งดื่มสุราเคียงข้างกันอย่างไม่ถือตน ไม่ถือยศถาบรรดาศักดิ์ พวกเขาต่างรู้จักอ๋องผู้นี้ดี

“สุราผลไม้ทำให้ข้านึกถึงสถานที่สวยงามแห่งหนึ่ง ที่นั่นบ่มสุราด้วยผลไม้วิเศษ ผลไม้แต่ละผลทอประกายแสงสดใส ดื่มแล้วมีกำลังวังชา... มึนเมา...”

          แม้เป็นเทพก็ยังตามหาความสำราญใจ ผู้บำเพ็ญตนมุ่งหาการสำเร็จเป็นเซียน ล้วนมีช่วงเวลาผ่อนคลายในเรือนรายล้อมปทุมมาลย์หลากสีเบ่งบานอย่างสวยงาม

เรือนไม้สีแดงเข้มสลับอิฐ กระเบื้องหลังคาขนาดใหญ่เป็นวัสดุทำมาจากดินเผา ด้านหน้าเรือนเปิดโล่งเป็นลานกว้างไว้ฝึกวิทยายุทธ์ ไว้รับรองแขก ประตูบานใหญ่ปิดกั้นที่พำนักอาศัยไว้จากป่าทึบและเทือกเขา

นัยน์ตาลุ่มลึกที่ทอดมองน้ำสีอำพันในจอกสุรา เฝ้านึกถึงแก้มกลมแดงราวลูกตำลึงสุก สองมือกอดไหสุรา

“แก้มของนางแดงฉ่ำ เมามายอยู่ใต้ต้นจื่อเถิง พร่ำเพ้อหาอาจารย์ของว่านางใจร้ายใจดำนัก”

“ข้าได้ยินมาว่านางเรียกท่านอ๋อง ‘อาจารย์ยินเฟิง’ หากว่านางพลั้งเผลอ หวังว่าคงไม่ทำให้ท่านไม่พอใจ”

“ข้าเข้าใจนางดี ทุกเรื่องของนางเป็นเรื่องสำคัญที่ข้าเอาใจใส่มาโดยตลอด นับตั้งแต่นางได้มาอยู่ในความดูแลของข้า ในจวนเฉียนฟานอ๋อง”

“ข้าไม่มีเรื่องจะยุ่งวุ่นวายกับท่าน ในเมื่อข้าได้มอบบุตรสาวให้ท่านไปแล้ว สำหรับข้ายามนี้ เห็นจะมีเพียงเรื่องความสงบสุขของบ้านเมือง การรับใช้องค์ฮ่องเต้”

ท่านโหวกำลังสงสัยเสียอีกว่าอ๋องผู้นีมีความจงรักภักดีจริงหรือไม่ ขณะหลุบตามองออกไปด้านนอกเรือน บุตรสาวทำชะโงกคอมองเข้ามาในห้อง แอบเงี่ยหูฟังบทสนทนา โดยที่ยังจัดการกับของมากมายซึ่งท่านโหวนำมาบุตรเขยและบุตรสาว ทั้งสุรา อาหาร ผลไม้ ไป๋เหม่ยหลานสั่งให้บ่าวนำไปเก็บในโรงครัว เดินตามพวกเขาไปตรวจตราดูเรื่องสัตว์ร้าย ไม่ให้เข้ามาแอบอยู่ตามซอกหลืบหรือใต้โต๊ะในเรือน

“ช่วงนี้ท่านระวังตัวด้วย ข้าได้ยินว่าปีศาจออกอาละวาดในเมือง ฮ่องเต้ได้ขอความช่วยเหลือจากศิษย์พรตสำนักเทียนหลง ให้พวกเขาออกมาช่วยอีกแรง”

“ข้าจะจัดคนเฝ้าเวรยามเพิ่ม ขอบคุณท่านโหว”

ท่านโหวตั้งใจมาส่งข่าวสารสำคัญ อุตส่าห์นำยันต์ปราบปีศาจมาฝากด้วยส่วนหนึ่ง ประจวบเหมาะพอดี เจ้าของจวนเหลือบมองไปเห็นภรรยาจัดการตะกร้าส้มขนาดใหญ่ นางจัดส่วนหนึ่งใส่จานนำเข้ามาในห้อง

หีบไม้ใส่ยันต์ถูกวางเอาไว้บนโต๊ะ เฉียนฟานอ๋องให้บ่าวรับใช้มานำไปในภายหลัง เขายังทำให้แขกเหรื่อแปลกใจ เพราะเพิ่งจะนั่งคุยกันได้ไม่นาน

“เชิญท่านโหวและผู้ติดตามของท่านตามอัธยาศัย จวนข้ากว้างขวางโอ่อ่า ในสวนสวยงามมิตรสหายมานั่งจิบชา ใต้ต้นไม้ร่มเย็น สบายใจดีนัก...” พลันก้มศีรษะยกมือประสานไว้ข้างหน้าอย่างผู้อ่อนน้อมถ่อมตน บอกลาแขกเหรื่อด้วยรอยยิ้ม “ข้าขอตัวไปปลอกส้มให้ภรรยา”

-------------

ร่างสูงสง่าในชุดสีนิลสมฐานะผู้ครองแคว้น ตามภรรยาไปช่วยจัดการสำรับอาหารเย็น เผื่อบิดาของนางจะอยู่กินข้าวกับบุตรสาว หลังชักชวนนางไปนั่งเล่นบนม้านั่งหิน กลิ่นเหมยกุ้ยฮวาอวลอ่อนไปถึงด้านในเรือน กลีบสีชาดสีชมพูดอ่อนกำลังผลิบานงดงามเมื่อเหมันต์ฤดูผ่านพ้นไป

ดวงตาคู่สวยเฝ้าชื่นชมกรงเล็บสีนิล แลเห็นว่าสามีอสรพิษรักษาความสะอาดเป็นอย่างดีในร่างของปีศาจ จากที่เคยอคติต่อเผ่าพันธุ์ของเขา ได้พบกรงเล็บปีศาจเมื่อไร ภาพปลายเล็บแหลมคมจิกลงไปในเนื้อคอของบุรุษเทพจนไหลซึม เมื่อคราวเขามีเรื่องมีราวกับปีศาจ ผุดวาบเข้ามาในหัว ยามนี้กรงเล็บอันน่ากลัวจิกลงไปบนผิวส้ม กรีดมันแล้วแยกออกเป็นคำให้กินง่ายขึ้น วางเรียงไว้อย่างสวยงามในจานดินเผาใบเล็ก

“เป็นครั้งแรกในภพภูมิมนุษย์ของข้า เล็งเห็นประโยชน์ของกรงเล็บปีศาจ”

“ข้าแน่ใจว่าระหว่างมือบ่าวรับใช้กับมือสามีย่อมมีรสชาติที่แตกต่าง”