31

เพียงเห็นเสื้อสีนิลเปียกชุ่มโลหิต มือของนางสั่นระริก ทำอะไรไม่ถูก เจ้าของเรือนไล่บ่าวให้ออกไปบอกว่าเขาได้รับยาชั้นดีจากหมอแล้วจะอยู่กับภรรยาตามลำพัง ซึ่งนางไม่ทันได้ไถ่ถามมากความ ฉับพลันนั้น สุนัขสามหัวคาบลูกงูเผือกที่โชกชุ่มโลหิตเข้ามาวางบนพื้นเป็นเงามัน พ่นไอหยินสีดำสนิทออกจากปาก ควันประหลาดกระทบลงบนร่างที่ดิ้นไปดิ้นมาบนพื้น เจ้างูเผือกดูดีขึ้นเล็กน้อยจนสามารถคลานกลับมาบนฟูกนอน

“ขออภัยท่านอาจารย์ ข้าเป็นห่วงท่านจึงตามมา”

ฉางฟู่อ่อนน้อมกับอาจารย์ยินเฟิง ผิดจากความเป็นปีศาจโอหัง เขาไม่พูดเตือนอาจารย์ว่าควรดูแลเจ้างูเผือกตัวน้อยให้ดี เพียงมองสตรีข้างกายท่านอาจารย์ด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร

“ข้าคิดว่าท่านควรบอกความจริงกับนาง คราวหน้านางจะได้ระมัดระวัง คืนนี้ข้าจะรีบไปหายามาให้ท่านเยียวยาบาดแผล”

“เจ้ารีบไป”

สุนัขสามหัวหายไปจากห้องนอนกว้างขวาง คงกลับไปยังภพภูมิปีศาจ ขณะมือพลันคว้าลูกงูตัวเล็กไปกกกอดไว้ในอ้อมแขน ล้มตัวลงนอนนิ่งสงบ

ไป๋เหม่ยหลานก้มหน้าลงมองงูตัวน้อย กะพริบนัยน์ตาสีชาดอย่างเหนื่อยล้าอ่อนเพลีย เป็นไปได้ว่ามันพยายามหนีบ่าวรับใช้ชายหัวซุกหัวซุน ขณะที่ลมเยียบเย็นทำให้ร่างกำยำบนฟูกสั่นเทาขึ้นมา ทั้งที่เขาไม่เคยสัมผัสความเหน็บหนาว นางห่มผ้าให้ชายที่ผ่อนลมหายใจแผ่วเบา ลุกไปปิดหน้าต่างมิดชิด นั่งลงบนฟูกด้วยสีหน้าเป็นกังวล

“ข้าเคยอ่านตำราเก่าแก่เล่มหนึ่งในสำนักเซียวเหยา ว่าด้วยเรื่องครึ่งวิญญาณของปีศาจในบางภพภูมิ ข้าไม่รู้มาก่อนเลย เป็นความผิดข้า...”

“ไม่ใช่ความผิดเจ้า ข้ารักษาตัวไม่นานก็หาย”

“ท่านพึ่งโกหกข้าว่าพลาดท่าให้กบฏ” ในน้ำเสียงโกรธเคืองและเศร้าหมองใจ ไป๋เหม่ยหลานใช่ศิษย์โง่เง่าเสียเมื่อไร

ถึงตำราในเทวโลกกล่าวไว้โดยรวม ๆ มิได้อธิบายรายละเอียดมากนัก ด้วยการคิดวิเคราะห์ของนาง คาดการณ์ว่างูเผือกนี้อาจเป็นอีกครึ่งชีวิตของอสรพิษ จำได้ว่าเขาเคยพูดเรื่องความเห็นแก่ตัวของปีศาจ ไม่ผูกพันชีวิตไว้กับใคร สามีอาจมอบมันให้นางก็เพื่อปกป้อง เป็นไปได้ว่าตอนนี้มันอาจมีสภาพเหมือนกาฝากต้นไม้ ดูดพลังชีวิตจากนางเพียงเล็กน้อย หากใช้พลังส่วนใหญ่เจ้าของร่างที่แท้จริงเพื่อเติบใหญ่

“ข้าไม่ได้โกหกเจ้าเสียทีเดียว มีกบฏบุกรุกเข้ามาได้จังหวะข้าอยู่ในเกวียน ข้าเกิดบาดแผลขนาดใหญ่ ทั้งรอยตี รอยมีด แต่คนนั่งอยู่ในเกวียนดี ๆ ไม่ทันได้ดึงกระบี่ออกจากคมฝัก จะมีบาดแผลได้อย่างไร...”

“ท่านทำร้ายตนเองหรือ?”

“ไม่... เพียงเข้าไปสู้กับพวกกบฏพอให้ผู้คนเห็นว่าข้าบาดเจ็บ”

ยินเฟิงนึกขอบคุณสถานการณ์คับขันในเมือง ขณะมือปล่อยอสรพิษให้หายไปในอากาศ มันกลับไปปรากฏบนไหล่มนเช่นเดิมราวรูปวาดมีชีวิต แม้มีรอยขาดเป็นช่วง ๆ

“ยินเฟิงน้อยยังเป็นลูกงูเผือกไร้พิษสง เมื่อไรที่มันเติบใหญ่จะทรงพลังมากเท่าปีศาจระดับอาจารย์ตนหนึ่ง ข้าฝากเจ้าดูแลมันด้วย อย่าให้บ่าวรับใช้หรือใครตีมัน...”

“เจ้าค่ะ คราวนี้ข้าจะดูแลมันเป็นอย่างดี” เสียงหวานรับคำ มือเอื้อมไปเปิดเสื้อดูบาดแผลบนแผ่นหลังของสามี ซึ่งนอนนิ่งเงียบไป หันหลังให้นางที่น้ำตารินไหล

กว่าจะตระหนักรู้ว่าเกือบทำให้สามีตกอยู่ในอันตราย เพราะความไม่รู้เรื่องรู้ราวของนาง ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดของเขา บอกกับนางว่านางมีวาสนาที่ได้เป็นภรรยาปีศาจอสรพิษผู้เคยเป็นเซียนครั้งหนึ่ง ก็สายไปเสียแล้ว

-----------

ใต้บาดแผลฉกรรจ์บนแผ่นหลังทั้งรอยฟกช้ำ รอยฉีกขาดของชั้นผิวหนังเป็นทางยาวไปถึงไหล่กว้าง เมื่อใช้ร่วมกับผงยานอนหลับชนิดรุนแรงผสมใส่ชา ร่วมกับเวทเยียวยาจากมือฉางฟู่ผู้ไปนำสมุนไพรรักษาปีศาจมาอย่างยากลำบาก สามารถทำให้อาจารย์ยินเฟิงหลับสนิทในนิทรา

“ท่านอาจารย์ควบคุมพลังปีศาจได้ดี ข้าเคยได้ยินว่าท่านอาจมีพลังเทียบเท่าราชินีอสรพิษ จึงแทบไม่เคยหลับใหล เจ้าคงมีเวลาไม่มากนัก”

“อืม... ข้าจะเร่งมือ”

ร่างผอมบางในชุดนอนสีขาวพยักหน้า เก็บฝ่ามือที่ปล่อยแสงออกมาราวพรรณพฤกษางอกงามด้วยเวทเซียน แสงนั้นตกกระทบลงบนร่างลมหายใจรวยริน เพื่อช่วยรักษาท่านอาจารย์อีกแรง นางเร่งเร้าให้ปีศาจสุนัขจัดการตามแผน

ฉางฟู่เปิดโถดินเผาสีเข้มวางไว้ข้างชายที่นอนคว่ำหน้านิ่งเงียบ ดึงเส้นด้ายออกมาจากหูของท่านอาจารย์ด้วยกรงเล็บแหลมคมของปีศาจ