36

อะไรทำให้สามีของนางใจเย็นเหลือเกิน ยามสบมองแววตาคู่คมเปี่ยมประกายปรารถนา ส่องแสงสีชาดเยี่ยงปีศาจซึ่งซ่อนเร้นปิดบังร่างที่แท้จริงเอาไว้จากสายตาผู้คน เขาเฝ้ามองนางด้วยเจตนารมณ์แจ่มชัด ไม่ว่านางจะเดินไปเดินมาในจวน บ่าวรับใช้มาช่วยนางเกล้าผมแต่งตัว นางเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตนหรือนางจะทำอะไรก็ตาม

ไป๋เหม่ยหลานคาดว่าสามีอาจมีแผนการบางอย่าง จึงถือโอกาสเข้าไปในห้องทำงานซึ่งอยู่ถัดจากห้องนอน เผื่อว่านางอาจสืบทราบเบาะแส

ธรรมดาเฉียนฟานอ๋องค่อนข้างตามใจภรรยา นางจะเข้าไปห้องไหนอย่างไร นางเดินไปทั่วจวนนับตั้งแต่มาพำนักอาศัย เขาไม่เคยกล่าวว่าหรือแม้แต่จะจำกัดอาณาเขตของนาง แม้แต่กระดาษบนโต๊ะทำงาน นางไม่เคยแตะต้อง เพียงเหลือบตามองอย่างมีมารยาทเสียหน่อย เขาบอกนางด้วยซ้ำว่าจัดการงานเรื่องอะไร เขาให้เกียรตินางอย่างภรรยา ไม่ต่างจากว่านางได้ตบแต่งกับสามีบนเทวโลกซึ่งมีเพียงความเท่าเทียม

บนโต๊ะไม้สักแดงมีแท่นวางพู่กัน หมึกที่วาดลวดลายอักษรบนกระดาษอย่างงดงาม ปลายหางยาวตวัดขึ้นดังปักษาที่ผงาดกางปีกท่ามกลางท้องนภา

‘ลายพู่กันของท่านอาจารย์... ข้าคิดถึงมันนัก’

ใบหน้าขาวผ่องงามปรากฏรอยยิ้มอิ่มเอม นัยน์ตาคู่สวยยามนี้หากใครมาพบเข้า คงบอกได้ว่าเป็นดวงตาของภรรยาผู้มีความรักใคร่ในสามียิ่ง

“ท่านอาจารย์ยินเฟิงเขียนยันต์แห่งเมืองเทพได้ด้วยหรือไม่?”

“ย่อมต้องทำเป็นทุกอย่าง”

“ท่านสอนข้าด้วย สอนข้านะเจ้าคะ ท่านสอนข้าเพียงครั้งเดียวข้าจะไม่ถามท่านซ้ำซากให้ท่านนึกรำคาญใจ”

“จำได้ว่ายังไงข้าก็ต้องสอนเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะถามข้าสักกี่ครั้งกี่หน... ศิษย์ไป๋”

สัมผัสอ่อนโยนที่ลูบไล้เรือนผมของนางแผ่วเบา ยังคงติดตรึงในห้วงคะนึงหาอาลัย ร่างอรชรในชุดสีขาวสะอาด เกล้ามวยผมเป็นเปีย ปักด้วยปิ่นหยกสีนิล ก้มหน้าลงมองตัวอักษรซึ่งวาดด้วยปลายพู่กัน มีแผ่นหนึ่งนางไม่สามารถอ่านมันออก คาดว่าอาจเป็นภาษาในเมืองปีศาจ

ไป๋เหม่ยหลานพอนึกเรื่องการอ่านภาษาอื่นได้ว่านางควรทำอย่างไร ถึงนางไม่อาจแปลมันให้เข้าใจได้แต่อาจทำให้มันสำแดงฤทธิ์พลังของยันต์ปีศาจ นางจับพู่กันที่วางอยู่ สะบัดมันเบา ๆ เกิดอักขระสีทอง เมื่อวาดลงบนกระดาษ ลอยขึ้นกลางอากาศด้วยเวทสีหยางสีขาวสะอาด ขณะปลายนิ้วทั้งสองวาดผ่านดวงตาข้างซ้ายและขวาไป เพื่อพิจารณา...

แรงสั่นสะเทือนจากยันต์ปีศาจสะท้อนเข้ากับม่านอาคมคุ้มกันภัย อักษรเหล่านั้นราวกับว่าเป็นสัตว์ที่ดุร้ายทำให้นางเข้าใจความหมาย

การต่อต้าน ทำลาย...

ทำลายม่านอาคมหรือ?

ใบหน้าสดสวยขมวดมุ่นเมื่อรู้ความจริงทั้งหมดซึ่งเขาปิดบังนาง เงยหน้ามองผ่านหน้าต่างไม้สลักที่เปิดอ้ากว้าง ตระหนักได้ว่าสามีคงหนีออกไปไม่รู้กี่หน ค่อยกลับเข้าเรือนมานอนกอดนาง ทำเหมือนไม่มีอะไร

‘ปรมาจารย์ปีศาจท่านนี้ฝีมือร้ายกาจเสียจริง’

-----------

ผลข้างเคียงของการใช้โถดึงความทรงจำ เป็นสาเหตุให้เส้นใยขนาดเล็กกระจัดกระจายในหัว แม้กระทั่งปีศาจผู้ไม่เคยหลับใหลในนิทราอาจง่วงงุนอยู่ตลอด หลายวันมานี้สามีจึงตื่นนอนช้ากว่า และเมื่อเขาไม่พบภรรยาในอ้อมแขน ก็ออกไปธุระเสียก่อนค่อยกลับมาพบนาง

“ภรรยา... เจ้าอยู่นี่เอง”

ร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลสนิท ปักทอด้วยลวดลายอสรพิษก้าวเข้าไปใกล้ ๆ ครู่หนึ่งกลับสังเกตเห็นความไม่พอใจ ก่อนที่ใบหน้างามจะกลับมานิ่งเฉย

“ท่านหายดีแล้วหรือเจ้าคะ?”

“อืม... เจ้าล่ะ ยังรู้สึกไม่สบายตัวหรือเปล่า?”

“ข้าสบายดี”

“สบายดี เพียงแต่แววตาบึ้งตึงของเจ้าเหมือนกำลังโกรธเคืองสามี”

ยินเฟิงอ่านความรู้สึกของนางได้แม่นยำ แม้นางเพียงเลื่อนมองไปทางหน้าต่าง ไม่สนใจเขา แลเห็นยันต์บนกระดาษวาดในฝ่ามือเล็กที่เปล่งแสงได้ ท่านอาจารย์เป็นผู้สอนวิชาปลดผนึกเวทมารให้กับนาง

“ท่านออกไปข้างนอกมาหรือเจ้าคะ?”

“ข้าไปพบลูกศิษย์ในเมือง พวกเขาต้องการความช่วยเหลือเล็กน้อย”

“สตรี?” เสียงหวานถาม สามียืนเอามือไพล่หลัง ก้มหน้ามองนาง เขาสวมอาภรณ์ของเมืองปีศาจซึ่งฉางฟู่ไปนำมาให้ ไป๋เหม่ยหลานอดใจไม่ไหวต้องทวนถาม “ผู้ที่ท่านไปพบหา เป็นปีศาจสตรีหรือเจ้าคะ?”

“เป็นสตรี” ในรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้วางใจ ยินเฟิงเหมือนจะทดสอบนางที่มีคำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว ใบหน้าสดสวยบึ้งตึงหนัก

“นางงามหรือไม่?”

“ธรรมดาปีศาจย่อมงดงาม พวกนางรักสวยรักงามเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะปีศาจจิ้งจอก แต่จะอย่างไรเสียเรื่องงามคงไม่เท่าเล่ห์เหลี่ยมมารยา”