บททั้งหมดของ ทาสรักน้องสาว(เมีย): บทที่ 1 - บทที่ 10

--------------"ได้โปรดเถอะค่ะคุณครีม ช่วยรับขนมไว้อีกสักคนนะคะ""ไม่""อึก!"เสียงแหบพร่าสีหน้าซีดเผือดของหญิงวัยกลางคนเธอได้แต่นั่งฟุบอยู่กับพื้น คลื่นน้ำสั่นไหวหลั่งออกมาเป็นหยาดน้ำตา โดยข้างกายเธอนั้นคือลูกสาววัยแรกแย้ม ขนม หญิงสาววัยสิบเก้าปี ด้วยใบหน้าสวยพริ้มหยาดเยิ้มดวงตากลมโตใครที่ได้เห็นต่างก็รักและเอ็นดู แต่ไม่ใช่กับพี่สาวต่างแม่อย่าง ครีม "ที่ฉันให้เธอสองแม่ลูกเข้ามาในบ้านหลังนี้ ก็เพราะเห็นแก่คุณพ่อแต่นี่กลับมาพล่ามขออะไรที่เกินตัว เหอะน่าสมเพชชะมัด""กึด" เพียงเพราะเราสองแม่ลูกเป็นส่วนเกินดั่งชิ้นเนื้อร้ายของบ้านจึงถูกปฏิบัติไม่ต่างกับทาสรับใช้ ทั้งที่ความจริงแม่ฉันเป็นฝ่ายถูกกระทำจากผู้ชายมักมากคนนั้นแท้ๆ ไม่มีใครคิดว่าความผิดที่เกิดขึ้นเป็นของตาแก่คนนั้นแม้แต่คนเดียว กลับโยนมันมาให้แม่และฉันตลอดระยะเวลาเกือบยี่สิบปี ฉันหลงดีใจคิดว่าจะสิ้นสุดเวรกรรมจากบ้านหลังใหญ่นั้นเมื่อบ้านทั้งบ้านล้มละลาย แต่แม่กลับยังห่วงกลัวว่าฉันจะไม่มีเงินเรียนต่อมหาลัยจึงได้แบกหน้าพาฉันมาหาครีม ลูกสาวผู้เป็นหน้าเป็นตาของตระกูลซึ่งได้แต่งงานกับเจ้าของธุรกิจสปาโรงแรมรวมกับเจ้าของเกาะหลายแห่งอย่า

--------------ศาลาริมน้ำส่วนในสุดของบ้านหลังใหญ่ พื้นที่สีเขียวขจีกว้างขวางมีต้นไม้น้อยใหญ่รายล้อมโดยถัดจากพื้นหญ้าไปอีกหน่อยนั่นคือห้องพักของเหล่าคนสวนและคนขับรถ ซึ่งถูกแยกออกจากห้องพักของเหล่าแม่บ้านเพื่อแยกชายหญิง ทว่าในพื้นที่ส่วนนี้กลับไม่มีแม่บ้านคนไหนสมัครใจมาทำสักคนเดียว กระทั่งมีเด็กใหม่อย่างขนมเข้ามา "ฟู่ เรียบร้อย" เธอยกหลังมือซับหยาดเหงื่อบริเวณหน้าผากพลางมองพื้นหญ้าสีเขียวขจีซึ่งไร้ใบไม้ ก่อนเธอจะเริ่มขยับเข้าไปทำความสะอาดในศาลาหินอ่อนบริเวณริมสระน้ำใหญ่ "แถวนี้สงบจัง แถมยังเงียบมากอีกด้วย" หญิงสาวอดอู้งานไม่ไหว ขนมทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้หินอ่อนตัวยาวพิงแผ่นหลังอิงกับเสาหินอ่อน ความเย็นของมันซึมผ่านเนื้อผ้าเข้ามาถึงแผ่นหลังทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้าได้รับการผ่อนคลาย "ป่านนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวแม่จะไปถึงไหนแล้วนะ เสร็จหรือยัง" เดิมทีฉันเองก็โทรหาแม่ทุกวันอยู่แล้ว พอรู้ว่าแม่จะเริ่มเปิดร้านอาหารตามสั่งและก๋วยเตี๋ยวก็เชียร์แม่สุดใจ ฝีมือการทำอาหารของแม่ถือว่าอร่อยไม่แพ้ใครเลยล่ะ หากไปได้ด้วยดีฉันก็อยากกลับไปเรียนต่อที่บ้านจะได้อยู่ช่วยแม่ขายของ แต่ตอนนี้คงทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ไ

------------ในสวนข้างบ้านหลังใหญ่ท่ามกลางค่ำคืนแสนสวยเช่นทุกวัน ร่างแกร่งเจ้าของบ้านเดินจ้ำอ้าวออกมาด้วยทีท่ารีบร้อน เขาทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในสวนพยายามหอบหายใจโกยอากาศเข้าร่างกายให้ได้มากที่สุด สีหน้าซีดเผือดใบหูแดงก่ำดวงตาที่เคยแข็งกระด้างคราวนี้กลับสั่นไหวไม่เป็นตัวของตัวเองเอาซะเลย "แฮ่ก ชานั่น" อย่างเดียวที่ผมนึกถึงขึ้นมาคงจะเป็นชาร้อนของยัยนั่น หลังจากที่ดื่มไปผมนั่งทำงานตามปกติแต่หลังจากนั้นราวครึ่งชั่วโมงร่างกายผมมันเริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ ดวงตาพร่าเบลอสติที่มีมันเริ่มเลือนราง ผมจึงต้องรีบพาตัวเองออกมาจากห้องทำงานแคบๆ เพื่อสูดอากาศหายใจ แม้มันจะช่วยได้ไม่มากเท่าไหร่ก็เถอะ "กล้าดีนักนะคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอสิท่า" "หนักจริง!" เสียงจากอีกฝั่งของสวนดังขึ้นเป็นเสียงหญิงคนหนึ่งท่าทางรีบร้อนชอบกลนั่นทำให้แบงค์ต้องลุกขึ้นย่องเดินไปหาต้นเสียง "แม่บ้าน" เขาเอ่ยพึมพำในลำคอที่เห็นนั่นคือแม่บ้านร่างอวบโดยข้างเธอนั่นคือสาวร่างบางใบหน้าพริ้มเพรา เธอมีท่าทีสะลึมสะลือคล้ายจะผล็อยหลับได้ตลอดเวลา ท่าทางในการเดินเหมือนไร้เรี่ยวแรง แต่ที่น่าแปลกใจเห็นจะเป็นสีหน้าและสายตาของแม่บ้านอวบคนดังก

-----------"อา~" ร่างบางขาวสว่างออร่าจับเรือนร่างเว้าโค้งสวยสง่าดุจนางในฝันนอนเปลือยกายไร้อารมณ์ใบหน้าเคลิบเคลิ้มดื่มด่ำกับสวาทแสนเย้ายวน เรียวขายาวสวยบิดเร้ากลีบบัวขาวใสอมชมพูชุ่มแฉะไปด้วยน้ำหวานที่มันไหลเยิ้มหลั่งรินอาบเรียวนิ้วแกร่ง ร่างพี่เขยนั่งจ้องมองดูเรียวนิ้วของตนเข้าออกโถงถ้ำซึ่งด้านในคับแคบไม่มีผู้ใดเคยย่างกายเข้าไปมาก่อน แววตาเขาเป็นประกายขณะเดียวกันนั่นฝ่ามือหนาของตนก็เตรียมปลุกปั่นแท่งทวนลำใหญ่ในมือไปพลาง "หึ ครั้งแรกเสียให้พี่เขยแบบนี้มันดีแล้วเหรอ" พี่เขยเอ่ยถามเสียงห้วนสั้นสายตาละทอดมองเรือนหน้าพริ้มเพรา ขณะเดียวกันหญิงสาวตวัดสายตามองหน้าคมคร้ามพยักหน้าตอบรับ "ไม่ให้พี่จะไปให้ใคร" "เป็นคำตอบที่ดีจริง" คราวนี้ร่างแกร่งยันตัวในท่าเตรียมการ เขาขยับทาบทับแท่งทวนลำโตปูดปูนด้วยเส้นเลือดน้อยใหญ่ระหว่างกลีบดอก ขยับถูไถแสกกลางรอยแยกจนหัวหยักและรอบลำตัวแท่งทวนนั่นเริ่มชุ่มไปด้วยหยาดน้ำเชื่อม "อึก อื้มม อาขนม~" "กึดด!" รู้สึกอายจังที่จู่ๆ พี่แบงค์ก็ยกขาฉันขึ้นก่อนจะจูบหลังเท้าฉันด้วยสีหน้าเซ็กซี่ แววตาที่มองฉันราวกับต้องการจะกลืนกินทั้งตัวฉันจริงๆ ไม่เคยรู้สึกเสียวปนเขิ

-------------"โอ๊ย! จะบ้าตายคิดยังไงก็คิดไม่ออก!!" เดินวนในห้องหลายรอบแล้ว ไม่ว่าจะคิดยังไงก็คิดไม่ออกวิธีที่จะถีบหัวยัยนั่นออกจากบ้านหลังนี้ไปโดยที่ฉันไม่เสี่ยง เกิดผลีผลามเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาคนที่โดนไล่ออกอาจจะเป็นฉันเองก็ได้ เพราะแบบนั้นถึงได้คิดจนปวดหัวอยู่แบบนี้ "คนอย่างนังปลิงนั่นไม่มีทางจะยอมออกไปเพราะกลัวคำขู่ของเราอยู่แล้ว เฮ้อไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีทางออก" คุณนายครีมทรุดตัวนั่งลงบริเวณปลายเตียงขนาดใหญ่นุ่มฟูด้วยความคิดที่ยุ่งเหยิงในหัวแบบนั้น หลังขู่น้องสาวต่างแม่ไปได้ราวสัปดาห์ขนมยังไม่มีท่าทีจะยอมออกจากบ้านหลังนี้ไปโดยง่าย อีกทั้งช่วงนี้ยังสนิทชิดเชื้อกับสามีตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ ลามปามถึงขนาดที่ถูกเรียกให้เข้าไปดูแลรับใช้ถึงดึกดื่นในห้องทำงาน ทั้งที่ตัวเองซึ่งมีหน้าที่เป็นภรรยาจะเข้าออกยังต้องวิงวอนขอร้อง เพื่อกันไม่ให้เด็กสาวเปิดปากพูดถึงสิ่งที่เธอเผชิญครีมจึงเร่งหาทางออกให้เร็วที่สุด จึงได้มีสภาพไม่ต่างจากคนที่มีสติเลื่อนลอย "เฮ้อคิดจนจะบ้าอยู่แล้ว" "คุณนายคะ" เสียงของแม่บ้านที่คุ้นเคยดังขึ้นหน้าประตูห้องนอนทำเอาครีมต้องหลุดออกจากภวังค์ความคิดไปครู่หนึ่ง "เข้ามา"