4.รักแฉะกลางตลาด

*ตลาดสดอำเภออย่ามาซุย*

แยมเดินเลือกซื้อเนื้อสัตว์และผักสดอย่างมากมาย ลูกน้องผู้ชายสี่คนช่วยกันแบกหามอยู่ด้านหลัง เธออยากจะเลี้ยงฉลองเพราะพึ่งจัดเก็บสินค้าชุดใหม่ได้สำเร็จ จึงอยากให้ลูกน้องมีกำลังใจในการทำงานมากยิ่งขึ้น

"ลดราคาให้หน่อยได้ไหมจ๊ะ แยมอยากจะซื้อหลายสิบกิโลกรัมเลยน่ะ" แยมกล่าวถามแม่ค้าขายปลาสด แต่ทว่าต้องหยุดชะงักกับเสียงของคำพูดเสียดสีจากแม่ค้าทางด้านหลัง

"ปลาสดขนาดนี้ยังจะต่อราคาอีก กลิ่นคาวของพวกมัน ยังสู้กลิ่นเมียน้อยป้าตัวเองไม่ได้หรอกนะ" แม่ค้าขายปลาร้ากล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

"เหรอคะ!!!!" แยมรีบสวนกลับทันควัน

"ป้าอยากมีปากเอาไว้ทานของเผ็ดหรือเปล่า" ลูกน้องแยมตอบกลับอย่างโมโห

"นายไม่ต้องทำหรอก มันเสียมือเปล่าน่ะ" แยมรีบเตือนลูกน้องอย่าได้วู่วาม

"ถ้าแยมต้องเป็นเมียหลวง แต่ได้ผัวติดเหล้ามั่วผู้หญิงในร้านคาราโอเกะ ขอยอมเป็นเมียน้อยดีกว่าค่ะ ยังดูมีอันจะกินมากกว่าเลย" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบพร้อมแสยะยิ้มให้เธอ

"อีเด็กเหลือขอนี่!!!" แม่ค้าขายปลาร้ากล่าวเตรียมจะยกถังน้ำปลาร้ามุ่งสาดใส่แยม เธอได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อหลับตาลงเพราะหากหลบก็เลอะอยู่ดี

"ไอ้ยอด!!! ไอ้ใหญ่!!! พังร้านมันเดี๋ยวนี้" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม ลำตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำปลาร้าแทนแยม

"อย่ารื้อเลยนะ!!! ฉันไม่ได้ตั้งใจให้โดนเฮียยูโรเลยนะคะ" แม่ค้าขายปลาร้ากล่าวด้วยน้ำเสียงร้อนรน

"เป็นหนี้กูอยู่แท้ๆ หากตั้งใจทำมาหากินคงมีคืนกูนานหมดแล้ว ทำตัวระรานคนอื่นคิดจะขอโทษง่ายไปหน่อยไหม" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจ้องเขม็งอย่างไม่ยอมรามือ

"นายอย่าทำตัวเป็นนักเลงสิ!!! ปล่อยเขาไปเถอะน่า~ รีบกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เถอะนะ มันเลอะหมดแล้วเนี่ย" แยมกล่าวพร้อมยกมือดึงชายเสื้อรั้งเขาไว้

"เธอจะมายุ่งอะไรด้วย!!! อีนี่มันปากดีจะตาย ยังคิดจะให้อภัยมันอีกนะ" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเดือดดาล ทำให้แยมต้องสะดุ้งเฮือกตามสัญชาตญาณ ไม่ว่าจะตอนเด็กหรือตอนโตนิสัยแข็งกร้าวไม่ยอมคนของเขากลับพัฒนาได้น่ากลัวยิ่ง

"ขอบคุณที่มาบังน้ำนั่นแทนนะ ฉันจะไม่ยุ่งแล้วก็ได้~" แยมกล่าวพร้อมเดินจากไปทิ้งยูโรให้อยู่จัดการลูกหนี้ของตนตามยถากรรม

"ทำไมเจ๊แยมถึงยอมรับว่า.. เป็นเมียน้อยป้าตัวเองล่ะครับ" ลูกน้องกล่าวถามอย่างสงสัยเพราะทำงานภายในร้านนานหลายปี ย่อมรู้เบื้องลึกเบื้องหลังอยู่ไม่น้อย

"ใครเขาอยากจะเชื่ออะไรก็ปล่อยเขาไปสิ!!! หากให้คุณค่าเสียงคนพวกนี้มันมาทำลายสุขภาพจิตได้ แล้วเมื่อไหร่ชีวิตจะเดินไปข้างหน้าได้อย่างสง่าผ่าเผยล่ะ!!!" แยมกล่าวบอกลูกน้องตน

"แต่การอธิบายย่อมดีกว่าเสมอนะครับ" ลูกน้องกล่าวบอกอย่างเป็นห่วง

"หากฉันสนใจแก้ข่าวจริงๆ หลายปีมานี้คงไม่ต้องโดนคนเกลียดมากหรอก ช่างเถอะ!!! พวกเรากลับไปเลี้ยงฉลองดีกว่านะ" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริงแจ่มใส

"ไม่ชวนเฮียยูโรมาทานด้วยเหรอครับ" ลูกน้องยังคงถามเพราะรู้ว่าเจ้านายตนมีความสัมพันธ์พิเศษกับคนเก็บเงินกู้

"อีตาหมาบ้านั่น!!! เขาคงไม่คิดจะมาหรอก ทำเสร็จค่อยให้ใครนำไปส่งก็พอแล้ว" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ภายในหัวใจรู้ดีว่าเขายังโกรธแค้นเรื่องอดีตอยู่

"ครับ!!!" ลูกน้องกล่าวตอบพร้อมเปิดประตูรถยนต์ให้แยมขึ้นนั่ง ก่อนจะขับออกจากตลาดกลับร้านขายของชำทันที

*อาคารสองชั้นสุดหรู*

เสียงกริ่งหน้าประตูดังลั่นราวกับมีลูกค้ารายใหม่มาใช้บริการ แต่เมื่อเปิดประตูกลับพบถุงอาหารใส่กล่อง เป็นเนื้อย่างกลิ่นหอมอบอวล พร้อมน้ำจิ้มแจ่วรสเด็ดพริกสีแดงโรยกับข้าวคั่วอยู่ภายในกล่อง

"อาหารกล่องนี้ มันวางอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าครับ ไม่รู้ว่าเจ๊แยมเอามาฝากเฮียยูโรหรือเปล่า~" ใหญ่กล่าวด้วยน้ำเสียงยานคาง ราวกับอยากล้อเลียนเจ้านายสุดโหดที่วันๆ เอาแต่ปากร้ายใจดีแค่กับเจ้าของร้านชำ

"ส่งมาอย่าพูดเยอะ!!!" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมพร้อมแสดงสีหน้าเรียบนิ่ง ยื่นฝ่ามือหนาไปรับเตรียมเดินเข้าห้องทำงานทันที

"หึ~ ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาเริ่มชักจะไม่ธรรมดาเสียแล้ว!!!" ใหญ่กล่าวพร้อมยิ้มกว้างราวกับมีความสุขมาก เพราะเจ้านายตนไม่ได้ข้องแวะผู้หญิงบ้านไหนเลยตั้งแต่รู้จักกันมา จนแทบคิดว่าเขาอาจจะชอบพวกไม้ป่าเดียวกันเสียอีก

ภายในห้องอันมืดสนิทมีเพียงแค่แสงจอคอมพิวเตอร์ เผยภาพเด็กมัธยมสองคนยืนถ่ายรูปใกล้ชิด ยูโรนั่งลงมองภาพสมัยวัยเยาว์ด้วยหัวใจเบาหวิว จังหวะนั้นเองเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน โชว์รายชื่อเป็นผู้ให้กำเนิดเหมือนจะมีธุระกับตน

"ครับแม่!!!" ยูโรกล่าวขานรับปลายสาย

"เจอหนูแยมอีกครั้งแล้วเหรอลูก~ ไม่พามาไหว้แม่หน่อยล่ะ รอคอยเธอมาตั้งนานหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ เพราะอะไรแกถึงไม่ร่าเริงเหมือนตอนนั้นกัน" ดีนาร์กล่าวถามคาดคั้นลูกชายสุดรัก

"ใครรายงานกันครับ!!!" ยูโรเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะพวกลูกน้องตนคงไม่กล้าไปบอกผู้เป็นแม่หรอก

"สายตาของพ่อแม่ที่คอยเป็นห่วงลูกชาย ล้วนมีถมเถไปนะ แกน่ะคิดจะเอาอย่างไรเถอะ หากไม่รีบคืนดีกันเร็วๆ แม่คิดว่าจะให้ลูกตัดใจแล้วแหละ คู่แข่งของลูกบอกเลยไม่ธรรมดา แม่ให้คนไปสืบมาแล้วจ้า" ดีนาร์กล่าวด้วยน้ำเสียงสดใส คล้ายจะรอหัวเราะเยาะลูกชายที่เย็นชาไม่เอาไหน

"อะไรนะ!!! มันเป็นใครกันครับ" ยูโรกล่าวสวนทันควัน ทิ้งมาดความเคร่งขรึมตนทิ้งกะทันหัน หัวคิ้วกลับขมวดผูกปมเหมือนจะเคร่งเครียดเสียอย่างนั้น

"ลูกชายท่านผู้ว่าราชการจังหวัดน่ะสิ!!! ถึงบ้านเราจะเป็นเศรษฐีก็จริงอยู่ หากหนูแยมชอบคนภายใต้เครื่องแบบ แม่บอกเลยเราสู้ไม่ได้แน่~" ดีนาร์กล่าวเชิงข่มขู่ให้ลูกชายตนเร่งทำคะแนน เพราะรู้ว่าลูกชายตนรักลึกซึ้งต่อหนูแยมแค่ไหน

"แค่นี้ก่อนนะครับ!!!" ยูโรกล่าวบอกพร้อมกดตัดสาย ยกฝ่ามือหนาลูบทั่วใบหน้าตนทันที พลางจ้องกล่องอาหารแล้วย้อนคิดถึงอดีต

*ร้านอาหารบุฟเฟ่ต์ปิ้งย่าง*

"ฉันก็อยากกินด้วย เธอช่วยย่างให้หน่อยสิ!!!" ยูโรกล่าวบอกแฟนสาวแสดงใบหน้าบอกบุญไม่รับ เขานั่งกอดอกราวกับไม่พอใจอยู่

"มึงจะให้แยมย่างอะไรนักหนาวะ เธอยังไม่ทันได้เอาเข้าปากสักชิ้นเนี่ย~" บรรเจิดกล่าวอย่างไม่เข้าใจเพื่อนซี้

"มึงส่งถ้วยมาให้กูสิ!!! แยมย่างให้ตั้งเยอะ หึ~" ยูโรกล่าวพร้อมจ้องเขม็ง

"เดี๋ยวเราย่างให้นะ อย่าตีกันสิ!!!" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ใช้ตะเกียบคีบเนื้อสัตว์ที่สุกกำลังพอดี หย่อนใส่ถ้วยคนน้อยใจอย่างรวดเร็ว

"หวงยันเนื้อย่างกูจะบ้าตาย~" บรรเจิดกล่าวค่อนแคะเพื่อนซี้ตนพร้อมส่ายศีรษะ

"กูรักแฟนมาก~ มึงจะทำไมล่ะ!!! อุ้บ~" ยูโรกล่าวเสียงแข็งราวกับหึงจนควันแทบออกหู แต่ทว่าโดนนิ้วเรียวเล็กคีบตะเกียบเอาเนื้อสัตว์เข้าปากจนแทบจะสำลัก

"เคี้ยวและกลืนเถอะ ขืนนายยังพูดเยอะอีก ถ้าติดคอขึ้นมาฉันจะทุบหลังนายเอง!!" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

"ครับคุณแฟน~" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงร่าเริง รีบยิ้มแย้มเมื่อถูกแยมเอาใจต่อหน้าคนอื่น

"เป็นแยมน่ะใช้แค่มือทุบ แต่ถ้าเป็นกูมึงเจอเท้าแน่ๆ อิ่มแล้วเราขอตัวกลับก่อนนะแยม" บรรเจิดกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติ ยกกระเป๋านักเรียนเตรียมตัวกลับบ้านทันที

"เจอกันที่โรงเรียนนะ" แยมกล่าวอำลาพร้อมโบกมือ มองตามหลังเพื่อนซี้ของยูโร

"ควรกลับไปได้ตั้งนานแล้ว มัวเป็นก้างขวางคอกูอยู่ได้ หึ!!" ยูโรกดเสียงต่ำกล่าวตามหลังเพื่อนรักอย่างหงุดหงิด

"นั่นเพื่อนสนิทนายเลยนะ หากไม่มีเพื่อนคบจะมาโทษเราไม่ได้นะคะ" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงปกติ คิดจะปรามแฟนว่าพฤติกรรมและคำพูดแรงเกินไปแล้ว

"เราไม่ชอบให้เธอใกล้ชิดใคร และยิ่งไม่ชอบให้เธอดีกับใครมากกว่าเรา!!!" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาหลบสายตามองพื้นกระเบื้องภายในร้านบุฟเฟ่ต์

"คราวหลังจะไม่ทำให้นายน้อยใจแล้ว อย่าโกรธเลยนะ วันนี้เรามีของขวัญวันเกิดจะมอบให้ด้วย" แยมกล่าวด้วยน้ำเสียงเอื่อยเฉื่อย เธอยื่นกล่องของขวัญให้เขาพอลองเขย่าจึงส่งเสียงเป็นระยะ

"ขอบคุณมากเลยนะ~" ยูโรกล่าวพร้อมเอื้อมฝ่ามือจับแก้มป่องบิดอย่างมันเขี้ยว

"มันเจ็บนะ!!!" แยมกล่าวพร้อมบู้ริมฝีปาก

"น่ารักจังเลย เธอน่าแกล้งเป็นที่สุด!!" ยูโรกล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นธรรมชาติ หัวใจเขาเต้นแรงเมื่อใกล้ชิดแยมอยู่เสมอ