All Chapters of ชะตาร้ายไม่หวนคืน: Chapter 1 - Chapter 10

ล่วงเข้าสู่ยามไฮ่ ท้องฟ้าคืนเดือนมืดคล้ายถูกเมฆหม่นบดบัง แสงนวลที่เคยอาบพื้นโลกกลับกลายเป็นแสงเยียบเย็นเยี่ยงน้ำแข็ง ต้องแสงสลัวลงบนลานหินหยกขาวของตำหนักรัชทายาท อาบย้อมไปทั่วทั้งลานดูคล้ายฉากในความฝันร้าย กลางลานนั้น มีสตรีนางหนึ่งนอนจมกองโลหิต สีหน้าของนางซีดเซียวคล้ายไร้ชีวิต เหลือเพียงแววตาเศร้าช้ำที่ยังคงเปิดอยู่ค้าง ๆ ราวกับนางไม่อาจหลับตาลงได้ด้วยความเจ็บแค้นที่ยังติดค้างอยู่ในความรู้สึก นางคือ ไป๋เยว่ สตรีงดงามวัยยี่สิบหกปี เป็นบุตรสาวคนโตของขุนนางตระกูลไป๋ นางผู้ขึ้นชื่อเรื่องอวดดี ทะนงตน และเย่อหยิ่ง แม้จะมีรูปโฉมสะคราญแต่ก็ห่างไกลคำว่าอ่อนหวานเฉลียวฉลาด ความหลงตนเองนำพาชีวิตของนางให้พบจุดจบเช่นนี้ ในจุดที่นางยืนอยู่ไร้คำว่าเมตตาต่อข้ารับใช้ สหายหรือแม้แต่สามัญชนทั่วไป ทว่าในความเลวร้ายทั้งปวงของนาง หัวใจของสตรีผู้นี้เคยเต้นแรงด้วยความศรัทธาในรักแท้อย่างซื่อตรง และบัดนี้หัวใจดวงนั้นกำลังหยุดลงอย่างช้าๆ กลิ่นคาวเลือดโชยแตะปลายจมูก ผสมกลิ่นดอกเหมยแห้งที่ร่วงหล่นจากต้นเหนือหัว ร่างบอบบางของนางถูกเหวี่ยงลงกลางลานอย่างไร้เยื่อใยโดยผู้เป็นสามีของตนเอง รัชทายาทหลี่หยวนเซิน บุร

แสงแดดยามสายส่องลอดม่านโปร่งเข้าสู่เรือนใหญ่ของสตรีผู้เป็นฮูหยินใหญ่แห่งจวนสกุลไป๋ ทุกอย่างยังคงหรูหรา งามสง่า และเงียบงันเย็นชาดังเดิม แม้จะอยู่ท่ามกลางดอกไม้แย้มบานเต็มสวนเบื้องนอก แต่ภายในเรือนของไป๋ฮูหยินกลับไร้กลิ่นอายแห่งการมีชีวิต ไป๋เยว่ยืนอยู่หน้าประตูเรือนนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแผ่วช้า นานเพียงใดแล้วที่นางไม่เคยก้าวเข้ามาด้วยความเต็มใจ ครั้งสุดท้ายที่มาหา ท่านแม่ ด้วยรอยยิ้มอาจจะเมื่อยังอยู่ในวัยเด็ก ที่ยังไม่เข้าใจว่าความรักจากมารดาคือสิ่งที่ไม่เคยตกถึงมือของนางเลย บ่าวรับใช้เปิดม่านให้ แล้วถอยออกมาเงียบ ๆ เมื่อเห็นสีหน้าของฮูหยินยังคงนิ่งเรียบ ไป๋เยว่เดินเข้าไปอย่างสงบทุกย่างก้าวแช่มช้าแต่มั่นคง หญิงวัยกลางคนที่นั่งอยู่หน้ากระจกมิได้แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง บ่าวรับใช้สาวกำลังหวีผมให้นางด้วยความระมัดระวัง "เจ้ามาทำไม" เสียงเรียบเย็นเอ่ยถามไม่มีแม้แต่คำขึ้นต้น ไป๋เยว่โค้งตัวถวายคำนับอย่างเหมาะสม กล่าวเสียงอ่อนหวาน นอบน้อม "ลูกมาเยี่ยมท่านแม่เจ้าค่ะ" "เยี่ยม?" ไป๋ฮูหยินหัวเราะเบา ๆ อย่างไม่เชื่อถือ "หากเมื่อวานข้าไม่ฝันว่าฟ้าผ่าหน้าจวน ข้าคงไม่คิดว่าลูกสาวข้าจะมาเอ่ย

ค่ำคืนแห่งงานชมบุปผาผ่านพ้นไปและเสียงหัวเราะเจือกลิ่นอำพรางของราชสำนัก เสนาบดี ขุนนาง และเชื้อพระวงศ์ต่างทยอยกลับไปยังจวนและตำหนักของตน ทิ้งไว้เพียงสวนต้องแสงจันทร์อันแผ่วเบา ในมุมมืดด้านหนึ่งของเรือนขุนนาง บนเฉลียงไม้ชั้นสองใกล้ศาลาแสดงดนตรี องค์ชายรอง หลี่จิ่นเหวิน ยืนสงบนิ่งในชุดคลุมสีเทาอ่อน ลมยามค่ำพัดโชยแขนเสื้อพลิ้วอย่างไม่สนใจเวลา ดวงตาคู่นั้นจับจ้องไปยังร่างบอบบางในชุดชมพูอ่อน ซึ่งขณะนี้กำลังสนทนาอย่างสุภาพกับบ่าวรับใช้ในจวนที่ติดตามมา จากนั้นนางก็ขึ้นรถม้าของจวนเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ ใบหน้านิ่งสงบของเขาไม่แสดงอารมณ์ใด หากในดวงตาเต็มไปด้วยแววครุ่นคิดลึกซึ้ง สตรีที่เขาเคยเห็นเพียงผ่านสายตาในอดีต อารมณ์ร้อน ดื้อรั้น เจ้าอารมณ์ กลับกลายเป็นหญิงสาวผู้สงบนิ่ง เยือกเย็น และวางหมากทุกคำพูดราวคิดละเอียดมาแล้วสักร้อยตลบ เขาไม่เคยเกี่ยวข้องกับนาง แต่ในความเงียบ เขาเฝ้ามองดูมานานเกินกว่าที่ใครจะรู้ แม้นางมิเคยมองเขาแม้ครึ่งตา แต่สำหรับเขานางคือผู้เดียวที่ไม่เสแสร้ง ไม่สวมหน้ากาก แม้ในความดื้อดึงก็ยังจริงใจ และตอนนี้นางกลับกลายเป็นสตรีที่เขาคาดไม่ถึง ยิ่งไม่เข้าใจก็ยิ่งอยากรู้ ยิ่งไ

ท้องฟ้าครึ้มเทาในยามบ่ายส่งกลิ่นฝนโชยแตะจมูก เมฆดำเริ่มก่อตัวเหนือหลังคาวังหลวง สายลมเย็นพัดวูบอย่างแปลกประหลาด ทำให้กลีบบุปผาที่โรยอยู่บนลานหินเบื้องหน้าปลิวหมุนวนราวภาพฝันชวนหวาดระแวง ไป๋เยว่ยืนอยู่ใต้ศาลาหลังน้อยของสำนักศึกษาสตรีในวังชั้นนอก สวมชุดสีเขียวอ่อนเรียบสง่า ใบหน้านิ่งเรียบเหมือนผิวน้ำสงบ ทว่าดวงตากลับทอดมองไปยังร่างหนึ่งที่นั่งหัวเราะร่าเริงอยู่กับกลุ่มหญิงสาวสูงศักดิ์อีกฝั่งอย่างแฝงพิษสง "เซี่ยอวิ๋นเยียน" นางพึมพำชื่อนี้ออกมา แม้ในชาติก่อนจะเป็นแค่องค์หญิงผู้อ่อนแอ ดูไร้เดียงสาสำหรับผู้อื่นแต่เบื้องหลังคือสตรีที่อำมหิตผู้ร่วมมือกับรัชทายาทซ้อนแผนมากมาย หนึ่งในนั้นคือการใส่ร้ายนางด้วยคดีลอบวางยา ทำให้ถูกถอดยศ โดนเนรเทศไปยังชายแดนอยู่นานถึงสามปี ผู้ที่แสร้งเป็นเพื่อนแท้แต่กลับแทงข้างหลังจนถึงแก่ชีวิต แม้วันนี้จะกลับมาอยู่ในร่างเด็กสาว แต่แววตาที่แฝงความริษยาและท่าทีจงใจเข้าหาอำนาจของนางยังไม่เคยเปลี่ยน "คุณหนูไป๋ องค์หญิงเซี่ยอยากนัดพูดคุยด้วยหลังเลิกเรียนเจ้าค่ะ" เสียงสาวใช้ของอีกฝ่ายเอ่ยเรียบ ๆ ไป๋เยว่คลี่ยิ้มจาง ริมฝีปากแดงราวกลีบบุปผาสีอ่อนหวานขยับช้า ๆ "ข

ในเช้าวันถัดมา เสียงลมหอบใหญ่พัดผ่านหน้าต่างบานเล็กของห้องไป๋เยว่ ที่เงียบสงัดยามเช้า แม้แต่เสียงน้ำในบ่อน้ำหินที่สะท้อนความเงียบสงัดของสถานที่แห่งนี้ กลับทำให้หัวใจของไป๋เยว่รู้สึกถึงความโดดเดี่ยวในบางครั้ง นางไม่ได้รู้สึกถึงความเหงาเช่นเคย แต่กลับรู้สึกถึงการตื่นขึ้นจากการนอนหลับยาวนาน ราวกับได้กลับไปยืนที่จุดเริ่มต้นในอดีต ดวงตาคู่งามมองไปยังภาพสะท้อนในกระจก ท่ามกลางผมยาวที่จัดแต่งเอาไว้อย่างเรียบร้อย เส้นผมยาวสีดำสนิทคลุมใบหน้าเปล่งประกาย แต่ข้างในกลับเต็มไปด้วยความหนักแน่นในใจ นึกย้อนกลับไปในวันเวลาที่ผ่านมา นางเคยละเลยสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต คือมิตรภาพที่เคยมีในช่วงที่ยังไม่ได้รับอำนาจ หรือถูกบีบคั้นจากการเมืองภายในราชสำนัก ซึ่งส่งผลให้นางสูญเสียความจริงใจจากคนบางคนไป ไป๋เยว่รู้ดีว่าบางสิ่งที่นางทำในอดีตอาจทำให้คนที่รักนางเสียชีวิตแทนได้ และตอนนี้ คำมั่นสัญญาที่นางเคยสาบานในใจเมื่อครั้งอดีตยังคงก้องอยู่ในหู 'ข้าจะไม่ให้ใครตายแทนข้าอีก' นางสูดหายใจลึก ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง ด้วยท่าทางมั่นคง แม้จะยากลำบากเพียงใด การเริ่มต้นใหม่ในครั้งนี้ นางจะไม่ทำผิดพลาดเช่นเดิมอีก ไป