All Chapters of สู่วันฟ้าใส: Chapter 1 - Chapter 6

จวนตระกูลถังตั้งตระหง่านอย่างยิ่งใหญ่และวิจิตรบรรจง เสียงหัวเราะสดใสของเหล่าเด็กน้อยดังเจื้อยแจ้วขณะวิ่งเล่นหลบหนีเหล่าสาวใช้ที่พยายามไล่กวดจับอย่างสนุกสนาน พวกนางใช้ชีวิตทุกวันราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์ที่ตัดขาดจากความวุ่นวายภายนอกทว่าภายใต้ความสงบสุขนั้น ทั้งตระกูลถังและตระกูลหยางยังคงยึดมั่นในปณิธานของบรรพบุรุษอย่างเคร่งครัด กฎเหล็กที่สลักลึกในสายเลือดคือ“ห้ามข้องแวะกับราชสำนักเป็นอันขาด”ตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา จึงไร้ซึ่งเงาร่างของคนจากสองตระกูลในราชสำนัก แม้กระทั่งอำนาจโอรสสวรรค์ก็มิอาจบีบบังคับให้เกี่ยวดองทางสายเลือดได้ ด้วยราชโองการคุ้มครองที่แลกมาด้วยความชอบในอดีตกาลในขณะที่หอการค้าภายใต้การดูแลของพวกเขาเติบโตจนกลายเป็นเส้นเลือดใหญ่หล่อเลี้ยงเศรษฐกิจของเมืองหลวงเก่า ความมั่งคั่งนี้กลับกลายเป็นที่ริษยา ฮ่องเต้ผู้กระหายอำนาจทรงหาทางยึดครองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ไม่ว่าจะเป็นการออกคำสั่งที่ยากจะเป็นไปได้ หรือการหาเหตุใส่ความเพื่อประหารคนในตระกูลเพื่อหวังริบทรัพย์สิน แต่ทว่าพระองค์ยังทรงเกรงอกเกรงใจในกำลังทหารลับที่ซ่อนเร้นอยู่ในมือของสองตระกูลใหญ่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เหล่าคนในตระกูลต

ซูเหยายืนตระหง่านอยู่บนยอดอาคารที่ควันไฟยังคุกรุ่น สายตาเย็นชากวาดมองซากอสูรเกราะเหล็กเบื้องล่างที่กลายเป็นเพียงกองเศษเนื้อและเหล็กบิดเบี้ยว ผลจากการผสมผสาน“ระเบิดสมัยใหม่” เข้ากับ “การอ่านจุดตาย” แบบนักรบโบราณของนาง ทำเอาพวกฝ่ายช่างและเพื่อนร่วมห้องที่เหลือถึงกับอ้าปากค้าง“ใคร... ใครสอนให้พวกเธอเอากับดักรถถังมาดัดแปลงเป็นระเบิดเจาะเกราะแบบนี้!” อาจารย์ที่ปรึกษาอุทานขณะเร่งช่วยลูกศิษย์ประกอบอุปกรณ์ตามแบบที่วางไว้“เมลครับอาจารย์! ยัยนั่นเพิ่งยัดมันใส่ปากอสูรยักษ์นั่นจนระเบิดเป็นจุน” นักเรียนชายคนหนึ่งชี้ไปที่ซูเหยา“แล้ว.... ไปเรียนวิธีพรรค์นี้มาจากไหน? ในหลักสูตรทหารเวทมนตร์ไม่มีสอนเรื่องการดัดแปลงนอกตำราขนาดนี้นะ!” ทุกคนพากันสงสัย เมื่อได้ยินสิ่งที่อาจารย์ที่ปรึกษาพูดแต่สำหรับพวกที่กำลังสู้ตายอยู่ในแนวหน้า ความสงสัยนั้นถูกกลบด้วยเสียงคำรามของศัตรู พวกเขาต้องการเพียงสิ่งที่จะทำให้รอดชีวิตจากอสูรพวกนี้ได้“เมล! รีบไปที่ส่วนกลางด่วน!” เพื่อนที่คุมวิทยุตะโกนบอกสุดเสียง“เธอจะแหกปากเชิญพวกมันขึ้นมาร่วมโต๊ะอาหารหรือไง?” ซูเหยาตำหนิเสียงเรียบพลางกระโดดลงจากขอบตึก เข้าที่กำบังเพื่อหลบการ

ตกดึกคืนนั้น... ท่ามกลางป่าลึกที่เงียบสงัด เสียงฝีเท้าม้าขยับเข้ามาใกล้บ้านพักตากอากาศ สตรีสองนางในผ้าคลุมสีเข้มขี่ม้าตรงมาด้วยท่าทีเร่งรีบ คนหนึ่งมีรูปร่างเหมือนเด็กสาววัยสิบห้า ผิวเข้ม ผมสีแดงเพลิงดุจเปลวไฟ อีกคนมีผิวขาวนวลใบหน้าสะสวยทว่ามีใบหูแหลมยาวบ่งบอกถึงเชื้อสายเอลฟ์ ทั้งสองมาพร้อมผู้ติดตามชุดดำที่ดูแคล่วคล่องอีกสองคนครึ่ม!!! เปรี้ยง!!!เสียงอสนีบาตฟาดคำรามเป็นสัญญาณว่าพายุใหญ่กำลังมาเยือน“ที่นี่ใช่ไหม”“ค่ะท่านหญิง”คลึ่ม!!! เปรี้ยง!!!“แขกของท่านแม่ใช่หรือไม่คะ?” เสียงนิ่งเรียบแต่ทรงพลังดังขึ้นจากทางด้านหลังของทั้งสี่“ใช่... พวกเรามาหาฟอร์เร่” เอลฟ์สาวตอบพลางปัดผ้าคลุม“เช่นนั้นตามเข้ามาด้านในเถอะค่ะ ฝนกำลังจะตกหนักแล้ว” เมลเอ่ยเชิญ ก่อนจะนำทางทั้งสี่เข้าสู่คฤหาสน์ที่โอ่อ่าเกินคาด“บ้านหลังนี้มัน” เอลฟ์สาวมองสำรวจตัวบ้าน“หนูจะให้คนเอาม้าไปเก็บให้นะคะ”“ขอบใจมาก” ม้าสี่ตัวถูกอัศวินพาเข้าไปในโรงเก็บม้า ส่วนข้าวของทั้งหลายก็ถูกเหล่าเมดนำขึ้นไปไว้บนห้องพักเรียบร้อยหลังจากจัดการเรื่องม้าและสัมภาระเรียบร้อย เมลพาทั้งสี่มานั่งพักที่โต๊ะรับแขกริมหน้าต่างที่พายุฝนกำลังกระหน่ำซัด