All Chapters of Jake Lack วิศวะไร้รัก: Chapter 11 - Chapter 18

“ใช่ๆ ผีเข้า แบบพอหนูโยนตะกร้าเสร็จ ผีออกเลยพี่ หนูกลัวก็เลยหนี”“คิดว่าควายมันเชื่อไหม” คำตอบคือไม่อยู่แล้ว เพราะควายมันฟังไม่รู้เรื่อง พอเห็นปฏิกิริยาของพี่เขาแล้วฉันเดาใจเขาไม่ถูกและอ่านไม่ออกว่าเขากำลังคิดหรือรู้สึกยังไง แววตาคมจดจ้องมองเหมือนมหาสมุทรที่นิ่งสงบรอวันคลื่นจะถลาเข้าใส่ “ไปสถานีตำรวจ”“มะ ไม่นะพี่หนูขอโทษ!” เขากำลังจะลากฉันไปโรงพักใช่ปะ บอกเลยว่าจะไม่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่จึงต้องใช้การแสดงที่ไม่รู้ว่าตัวเองแสดงห่วยแตกแค่ไหนถึงทำให้พี่เขาคลายมือที่ขยุ้มคอเสื้อฉันและเปลี่ยนมายืนกอดอกมองแทน “บ้านหนูจนมากพี่ก็รู้ใช่ไหม หนูต้องทำขนมขาย”“แล้ว”“หนูไม่มีเงินซ่อมกระจกรถ แต่หนูยืนยันคำเดิมนะว่าคนที่ทำมันไม่ใช่หนูอะ ผีต่างหากที่ทำ” โทษผีก็เอานะ ขอเอาตัวรอดก่อนก็แล้วกัน ฉันเม้มปากตัวเองพลางบีบน้ำตาที่ไม่มีสักหยดทำหน้าให้น่าสงสารขณะจับมือหนามากอบกุมเอาไว้ มือใหญ่มากตบฉันทีคือตายแน่นอน “ชีวิตหนูรันทดมาก ต้องปากกัดตีนถีบพี่รู้ไหมว่าเงินเก็บหนูมีน้อยสุดๆ ถ้าพี่แจ้งตำรวจ หนูต้องติดคุกกินข้าวแดงแน่ๆ”“ก็ดี” ฉันถึงกับขมวดคิ้วสบตากับรุ่นพี่วิศวะ “จะได้มีข้าวกินสามมื้อ”คนใจร้าย ใจดำที

“จะจ้องอีกนานไหม”“เอ๊ะ?” สะดุ้งตกใจที่พี่เจคค่อยๆ ลืมตาขึ้นและคำถามของเขาทำให้ฉันกระพริบตาถี่ “มีตาทิพย์เหรอวะ”“ไม่มี” เขายกมือเสยเส้นผมสีดำสนิทขึ้นพลางมองหน้าฉัน “เล่นจ้องแทบจะสิง”“หนูแค่มอง ไม่ได้จ้อง”“ขี้โกหก” พี่เจคปากแซ่บกับฉันหลายรอบแล้วนะ นอกจากจะว่าฉันเป็นขี้ขโมยเสื้อช้อปตอนนั้นยังจะมาว่าฉันโกหกอีก ดีนะไม่ด่าว่าแถจนสีข้างถลอกปอกเปิด “ไม่ยอมรับความผิด”“หนูแค่จ้องไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย” เอ่อ... เดี๋ยวนะเพิร์ลแล้วคือยอมรับว่าจ้องหน้าพี่เขาจริงๆ ทำไมก่อน พี่เจคเลิกคิ้วขึ้นพลางส่ายหน้า จังหวะนั้นพนักงานก็ยกชุดพิซซ่าคอมโบมาแบบจัดเต็ม “กินหมดไหมเนี่ย”“จ้องทำไม” พี่เจคเอ่ยถามขณะกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะและเลือกหยิบพิซซ่าแบบบางกรอบกัดเข้าปาก สีหน้าของเขาไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ เอาจริงปะเขาเป็นคนไหมอ่า มีความรู้สึกโกรธ โมโหหรืออะไรที่คนทั่วๆ ไปเขาทำกันไหมวะ “ห้ามโทษผีสาง”รู้ดีชะมัดว่าฉันจะเล่นมุกเดิม ซึ่งมันใช้ไม่ได้ผลตลอดไปไงเพิร์ล ดังนั้นความจริงก็เลยเป็นสิ่งที่ไม่ตาย “พี่เจคหล่อ”“...” จะมองปฏิกิริยาคนโดนชม สุดท้ายก็หยิบแก้วน้ำอัดลมดื่ม“หล่อหนูก็เลยจ้อง พอใจไหมคะคุณพี่” ฉันทำลอยห

“พอดีเลย มะรืนเป็นวันหยุดพี่จะสั่งให้เราทำข้าวกล่องสักห้าสิบกล่องเอามาส่งที่สนามก่อนบ่ายได้ไหม”“ดะ ได้สิคะ” โห กลิ่นเงินมันโคตรจะหอมเลยแหะ “หนูทำได้ค่ะ”“เป็นเด็กดีมาก เอาอะไรง่ายๆ ก็ได้นะ พี่จะเอามาเลี้ยงนักแข่งที่จะมาซ้อมที่สนามวันมะรืนกับพวกช่างซ่อมรถ” พยักหน้ารับและคงต้องบอกยายนวลให้หยุดขายของหนึ่งวันเพื่อช่วยกันทำข้าวกล่องประมาณห้าสิบกล่อง “เท่าไหร่วันมาส่งก็ค่อยมาบอกพี่อีกทีก็แล้วกัน”“ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเต้”ยกมือไหว้ขอบคุณคุณเต้ที่โบกมือให้ฉันราวกับเป็นเรื่องเล็กน้อยมากๆ เอาจริงคุณเต้น่ะเป็นผู้มีพระคุณมากเลยนะ ตอนที่ฉันขอมาขายขนมที่นี่เพราะเห็นคนเยอะ คุณเต้ไม่อนุญาตพอเห็นว่าฉันขยันมากและยืนขายอยู่หน้าสนามราวกับเล็งเห็นความพยายามก็เลยให้ฉันมาขายของที่นี่เป็นเวลาหนึ่งปีกว่าแล้ว เวลาจะสั่งอาหารเลี้ยงนักแข่งกับช่างซ่อมรถหรือคนงานมาบำรุงซ่อมแซมสนามแข่งก็จะสั่งจากฉันที่เดียวเท่านั้นพอคุยเรื่องธุระกับคุณเต้เสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องพลางฉีกยิ้มกว้างและกระโดดโลดเต้นเหมือนเด็กน้อย “เป็นอะไร”เฮือก!สะดุ้งตกใจหน้าเกือบทิ่มพื้น เพราะน้ำเสียงเย็นชาแสนคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง กลิ่นเย็นๆ ที่

Jake Lack #8ไม่มีอะไรในกอไผ่เสียงดังโครมครามดังจากด้านนอก เมื่อฉันสวมชุดนักศึกษาและรวบเส้นผมสีดำปะบ่าของตัวเองไว้ตรงท้ายทอยเป็นมวย ปล่อยเส้นผมสยายลงด้านข้างและสวมผ้ากันเปื้อนชะโงกหน้าไปข้างบ้านก็เห็นลุงต๋องกำลังนั่งซ่อมอะไรบางอย่างอยู่“ลุงทำอะไรน่ะ”“ยายบอกว่าโต๊ะวางของมันจะพังไม่ใช่เรอะ”“ค่ะ”“ลุงซ่อมให้เรียบร้อย ก๊อกน้ำก็ไม่รั่วแล้ว ส่วนเตาอบก็ดูเรื่องสายไฟให้เรียบร้อย” พอลุงต๋องกลับมาปุ๊บก็แปลงร่างเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ของที่บ้านในทันที อะไรเสียอะไรพังลุงต๋องซ่อมได้หมดยกเว้นคนนะ “ค่าซ่อมรถ ลุงจะจ่ายให้เอง”“ไม่เอา เงินหนูจ่ายดีกว่า”“เก็บเอาไว้เถอะเราน่ะ” ลุงต๋องวางไขควงลงและเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างมือทำความสะอาดและฉันก็เตรียมตัวจะทำแซนวิชในตอนเช้ามืดแค่เพียงไม่กี่กล่องเท่านั้น“หนูพอมี อีกอย่างรถหนูขับไปพัทยาทุกวันอะ มันพังก็เพราะหนูเอง ลุงนั่นแหละเก็บเอาไว้” ฉันยักคิ้วให้ลุงต๋องก่อนจะเตรียมทำแซนวิชปูอัดมายองเนสกับทูน่าสลัด “เอาไว้เลี้ยงสาว”“เฮ้อ เลี้ยงพวกเอ็งสองคนน่ะดีกว่าเอาไปเลี้ยงสาวบอกเลย” หัวเราะลั่นก่อนจะล้างมือเพื่อเตรียมความสะอาดก่อนจะทำอาหารออกขาย นี่คือคำสอนของยายนวล“วันหย