Semua Bab Jake Lack วิศวะไร้รัก: Bab 1 - Bab 10

สนามแข่งรถเถื่อนพัทยา เวลา 18.48 น.เสียงเครื่องยนต์รถดังกึกก้องไปทั่วห้องสนามพร้อมเสียงเชียร์จากผู้คนที่หลั่งไหลกันเข้ามาอยู่บนอัฒจันทร์ขนาดใหญ่ยักษ์ ด้วยเพราะเป็นสนามแข่งรถเถื่อนทำให้การก่อตั้งที่นี่จะค่อนข้างเป็นที่ลับตาคนและอยู่ค่อนข้างลึกพอควร เหมือนกับอยู่กลางป่าเขาลำเนาไพร ดังนั้นน้อยคนที่จะรู้จักที่แห่งนี้นอกจากบอกกันปากต่อปาก ที่นี่ไม่เคยถูกสั่งปิดด้วยเพราะเจ้าของอย่างพี่เต้มีผู้มีอิทธิพลหนุนหลังอยู่มากพอ ไม่อย่างนั้นผมคงไม่ได้แข่งขันมาตลอดสามปีเต็มหรอก ถ้าหากจะต้องถูกสั่งปิดนะ“พวกมึงสองตัวต้องชนะ เค?” ไอ้โฬมวางมือลงบนบ่าผมและหันไปมองไอ้เกียร์ที่สวมถุงมือสำหรับแข่งขันแบบทางเรียบ เป็นการแข่งขันที่มันถนัดมากที่สุดและไม่เคยมีใครโค่นมันได้นอกจากตัวของมันเอง แพ้ครั้งแรกก็เพราะเมียโบกธงผิดส่วนผมน่ะเหรอ... ขี้เกียจก็คือปล่อยเบลอ ทว่าตอนนี้ขี้เกียจไม่ได้ ผมจำเป็นต้องแข่งรถเพื่อหาเงินมาเช่าห้องและเป็นค่าใช้จ่ายต่างๆ ในชีวิตประจำวันหลังจากทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาหนีออกจากบ้าน ถูกตัดเงินทุกช่องทางแม้กระทั่งรถเองก็ไม่มีขับ จะได้อนิสงค์จากเฮียใจ๋เจ้าของอู่รถคนดังมาขับเพราะสร้างเม็ดเงินให้เข

ตูมจังหวะที่ตัวตะกวดมันตกใจเสียงกรีดร้องของฉันก็วิ่งลงบึงไปทันทีและฉันก็ทิ้งตัวลงนั่งฟุบลงบนพื้นหญ้าที่ถูกตัดจนเกรียนพลางยกมือทาบทับตำแหน่งหน้าอกด้านซ้าย เนื่องจากหัวใจเต้นแรงจากความตื่นกลัวและรวมไปถึงการลากผู้ชายที่ตัวโตกว่าฉันประมาณร้อยเท่าได้ เขาลุกขึ้นนั่งจึงลอบมองแผ่นหลังกว้างซึ่งเสื้อช้อปสีแดงเลือดหมูเต็มไปด้วยเศษใบไม้และหญ้าเขียวๆ ที่ขูดเป็นรอยทาง หนำซ้ำเขายังเอามือแตะตรงบริเวณหลังรวมไปถึงช่วงเอวพลางหันมามองฉันด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง“ยุ่ง”“หนูช่วยพี่นะ ไม่งั้นโดนไอ้ตัวเหี้ยนั่นแดกไปแล้ว!” เถียงเขากลับคอเป็นเอ็น หอบหายใจหนัก น้ำ... ฉันต้องการน้ำ!“มันมีชื่อ”“ห๊า?” อะไรนะ ฉันฟังไม่ผิดใช่ปะเนี่ย “พี่จะบอกว่า...”“มันชื่อโจ๊ก” มีคนบ้าที่ไหนสนิทกับตัวตะกวดและตั้งชื่อให้มันว่าโจ๊ก ใช่ ฉันเพิ่งจะเคยเจอเนี่ยล่ะ เขาหล่อมากแต่ไม่น่าเลยจริงๆ ไม่น่าเป็นบ้าอะ “เดินผ่านไปก็จบ”“หนูจะรู้ไหม”“หนวกหู” เอานิ้วแคะที่หูตัวเอง ก่อนจะหันมามองฉัน คุณพระ! เขาหล่อจริงๆ ด้วย ตอนหลับเมื่อกี้ก็ว่าหล่อแล้วนะตอนนี้ก็คือหล่อแบบล้านเท่าเลย สายตาคมดุดันจดจ้องมองมาเล่นเอาร่างกายของฉันร้อนผะผ่าว นัยน์ตาคมสีดำสน

Jake Lack #2เจคแลค“นั่นเอ็งเอาเสื้อใครมาน่ะเพลิน”“อ๋อ” หันไปสบตากับยายนวลเมื่อเห็นว่าฉันเอาเสื้อช้อปสีแดงเลือดหมูออกจากกระเป๋าผ้า แขวนไว้ตรงขอบจับประตูตู้เสื้อผ้า ภายในห้องเช่ามันไม่ได้แคบมากขนาดนั้นนะ เพราะพื้นที่หลังบ้านกว้างขวางพอที่จะเป็นโซนสำหรับอบคุกกี้กับทำขนมหรืออาหารขาย ส่วนภายในจะมีห้องสองห้องและยายนวลยกห้องนอนให้ฉันกับไอ้ตัง ส่วนยายนวลจะนอนบนเตียงไม้ตัวยาวที่ลุงต๋องซื้อไว้ให้มีผ้าปูรองทับอีกที คนแก่อะนะชอบนอนที่เปิดโล่งและยิ่งนอนตรงหน้าทีวีด้วยแล้วบางวันเปิดประตูออกมาเห็นยายนวลนอนหลับเปิดทีวีไว้ พอจะปิดก็ลืมตาบอก ‘ข้าดูอยู่ จะปิดทำไม’ เอิ่ม พูดมาได้ว่าดูจริงๆ ให้ทีวีดูตัวเองเสียมากกว่าล่ะมั้ง ส่วนลุงต๋องพ่อของไอ้ตังท่านมีอาชีพขับรถบรรทุกส่งของทั่วจังหวัดไปทีก็เป็นอาทิตย์“ไอ้อ๋อน่ะใคร” ยายนวลเท้าเอว เมื่อส่งเสื้อนักศึกษาที่รีดให้จนเรียบส่งมาให้ฉันในห้องนอนที่มีแค่เตียงนอนสำหรับนอนคนเดียวกับโต๊ะทำงานตรงมุมห้อง “เสื้อตัวใหญ่ยังกับยักษ์”“เสื้อรุ่นพี่น่ะยาย”“รุ่นพี่เรอะ” จะให้อธิบายยังไงยายก็คงไม่เข้าใจ “เขาฝากไว้ พรุ่งนี้เอาไปคืน”“เดี๋ยวออกไปกินข้าวได้แล้ว”“จ้า”ฉันขาน

Jake Lack #3คุกกี้เสี่ยงทายหรือเสี่ยงตาย“พี่...”“รู้จักเจคแลคหรือไง” ไอ้ตังคว้าข้อมือฉันและเขย่าแรงๆ จนศีรษะสั่นโยนไปตามแรง“พอแล้ว หัวจะหลุดแล้วเว้ย!”“ช็อกทำไมอะ รู้จักเจคแลคเหรอ”“เปล่า” ก็เพิ่งจะรู้ว่าพี่ชายเจ้าโจ๊กตัวตึงคณะวิศวกรรมศาสตร์คือนักแข่งรถประเภทดริฟท์ที่ชนะทุกการแข่ง เป็นคนเดียวที่ไอ้ตังบ่นยับว่าแพ้บ้างอะไรบ้างก็ได้ เห็นว่าเมื่อก่อนซิลเวอร์ที่ไอ้ตังเชียร์ชนะเสมอเพราะเจคแลคมักจะไม่ค่อยเก่งแพ้ตลอด ระยะหลังมานี้เจคแลคชนะถี่ขึ้นจนไอ้ตังแอบเซ็ง “ไปขายของต่อเถอะ จะได้กลับบ้านกัน”“อือ”ถึงไอ้ตังจะแอบเซ็งก็ที่เจคแลคชนะ มันก็ใจดีสู้เสือไปขายของต่อให้หมดอีกสิบนาทีค่อยเจอกันที่หลังอัฒจันทร์ ฉันลอบมองรุ่นพี่วิศวะที่เดินตรงเข้าไปในห้องโถง พอลับตาฉันก็หันกลับมาเดินเร่ขายคุกกี้ที่เหลืออยู่ประมาณสามห่อได้ พอคิดว่าคงไม่มีใครซื้อกินแล้วจึงพาตัวเองลงบันไดไปด้านหลังอัฒจันทร์ตุ้บ“ขอโทษครับ” จู่ๆ ตอนเดินเลี้ยวกำลังจะออกไปข้างนอกก็เดินชนเข้ากับแผงอกของใครบางคน แน่นอนว่ากลิ่นหอมจากเสื้อที่สวมใส่เล่นเอาตะกร้าสแตนเลสในมือร่วงบนพื้น ฉันย่อตัวหยิบคุกกี้ที่กระเด็นออกจากตะกร้าใส่ไปและอีกหนึ่งห

Jake Lack #4รับผิดชอบสิ่งที่คิดว่าเป็นเพียงความฝันมันเกิดขึ้นจริงยังไงทุกคน! พอตื่นเช้ามาทำแซนวิชที่จะเอาไปส่งตามออร์เดอร์ ฉันก็นั่งห่อเหี่ยวใจกว่าเดิมเสียอีก เรื่องที่ฉันทำมันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถลืมมันไปได้เลยสักนิด พอช่วยยายนวลทำข้าวแกงเสร็จตอนเช้ามืด ฉันก็เข้ามาทำแซนวิชปูอัดมายองเนสกับทูน่าโดยใช้ขนมปังโฮสวีทแบบตัดขอบเพราะลูกค้าชอบมากและมีแบบบางคนที่ชอบขอบก็มีเหมือนกันนะวันนี้ต้องไปคณะวิศวกรรมศาสตร์ด้วย เขาก็คงจะนอนที่บึงตามเคยนั่นแหละ ส่งของปุ๊บก็ต้องรีบชิ่งออกมาทันที ซ้อมหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อนจะได้ไม่ต้องเจอหน้ารุ่นพี่อีกไง“ทำบ้าอะไร” น้ำเสียงเข้มแหบพร่าของไอ้ตังทำให้ฉันหันไปมองร่างสูงที่เปลือยท่อนบน เดินงัวเงียยกมือเกาศีรษะมีผ้าขนหนูสีขาวพาดบ่า เอิ่ม หุ่นไอ้ตังมันเพอร์เฟกเวอร์ นักกีฬาบาสอะนะต้องแข็งแรงตลอดเวลา ถึงจะเห็นหุ่นมันบ่อยจนชินตาแต่ระยะหลังมานี้ไม่ชินสักที พอมันเห็นว่าฉันยืนทำท่าตามในหัวเพื่อหนีรุ่นพี่ มันก็ยกมือปิดหน้าอกตัวเอง “มองอะไรวะ”“ฉันจะฟ้องยาย”“อะไร?”“แกไปแอบสัก”“อย่านะเว้ย” ไอ้ตังรีบวิ่งมาตะครุบตัวฉันพลางยกมือแตะริมฝีปากตัวเอง “ถ้าเธอบอก ฉันก็จะฟ้อง”