Bakit Tinatawag Na Kupal Ang Ilang Protagonist?

Kapag pinag-uusapan ang tungkol sa mga nobela at mga tema nito, talagang kahanga-hanga kung paano umiikot ang mga karakter sa paligid ng buhay at mga karanasan nila. Sa bawat pahina, ang mga nobela, gaya ng 'Nineteen Eighty-Four' o 'To Kill a Mockingbird', ay nagtuturo ng mahahalagang aral. Ang mga kupal na karakter, kadalasang may masalimuot na nakaraan o may mga bisyo, ay nagpapakita ng mga tema ng lipunan, pagkakapantay-pantay, at pagmamalupit. Minsan man ay bida o kontrabida, ang kanilang mga desisyon ay nagsisilbing salamin sa ating lipunan at sa mga dilemang kinakaharap ng maraming tao. Ang mga ito ay tila isang paglalakbay na nagtuturo sa atin kung paano ang mga pagkakamali ng isa ay maaaring magsilbing leksyon para sa lahat. Isang magandang halimbawa ay ang karakter na si Heathcliff mula sa 'Wuthering Heights'. Ang galit at pagnanasa niya ay nagbibigay-diin sa tema ng paghihiganti at ang epekto nito sa tao. Ang kanyang kupal na pagkatao ay nagiging sanhi ng pagkakawatak-watak ng mga relasyon, na nagiging argumento na ang mga emosyonal na trauma at mga pasakit ay maaari talagang magdala ng pagsira sa mga tao. Sa ganitong paraan, ang kupal sa kwento ay hindi lamang nagpapakita ng kanyang masamang ugali kundi pati na rin ang pattern ng kahirapan at kawalang-katarungan sa mas malawak na konteksto. Sapagkat ang mga tema ay kadalasang nakatanim sa pagkatao ng karakter, ang mga kupal ay nagiging simbolo ng mga masalimuot na isyu na hindi basta-basta nalulutas. Ang kanilang kwento ay tila may kasaysayan na nagbibigay-diin sa aming mga pananaw sa pagbabago at ang mga epekto ng ating mga pagpili sa ating kapaligiran. Sa pamamagitan ng mga kupal, natututo tayong magmuni-muni, hindi lamang sa kanilang mga pagkakamali kundi pati na rin sa ating sariling buhay. Makikita natin na ang tema ng pagkawasak o pagkabuo ay magkasabay sa emosyonal na paglalakbay na ito, at ang lahat ay nagsisimula sa kung paano natin nakikita ang iba at ang ating mga sarili.

Iba-iba ang dahilan kung bakit madalas nating nakikita ang mga kupal na ginagampanan ang papel ng kontrabida sa ating paboritong anime at komiks. Una sa lahat, ang mga kontrabida ay kadalasang simbolo ng iba't ibang uri ng kasamaan o mga hadlang na kailangang malampasan ng mga bida. Ang mga kupal, sa kanilang masungit na kalikasan at ugali, ay nagiging perpektong representasyon ng mga hindi kaaya-ayang katangian na kailangan ng kwento. Sa mga kwento tulad ng 'Naruto', makikita natin ang mga karakter na tila may mga pagkukulang o pusong madilim na nakakapagsilbing tenggeranan sa kalaban, at dahil dito, mas nagiging madali para sa mga manonood o mambabasa na makilala at kamuhian sila.\n\nIsang bahagi rin ng atraksyon ay ang dramatic tension na dulot ng kanilang karakter. Sa tuwing may kupal na kontrabida, umaasa ang mga manonood na makikita ang kanilang pagbagsak at pag-uusap ng mga pangunahing tauhan. Madalas, ang mga kupal ay may mga personal na dahilan kung bakit sila naging masama. May mga kwentong nagpapakita ng kanilang mga pinagdaanan na nag-udyok sa kanila na maging ganito, na nagbibigay ng mas malalim na konteksto sa kanilang karakter. Halimbawa, ang kwento sa 'My Hero Academia' ay naglalarawan ng mga kupal na pinagdaraanan na nagiging sanhi ng kanilang mga desisyon upang labanan ang mga bayani.\n\nLastly, sa simpleng paningin, mayroong entertainment value ang mga kupal. Ang kanilang mga madalas na nakakatuwang paraan ng pang-uusig o pagmamanipula sa mga bida ay nagdadala ng ilang saya sa kwento. Sila ay maaring maging comic relief sa mga sitwasyong seryoso, na nagpapahintulot sa kwento na maging mas balanced. Iniisip ko tuloy, kinakailangan talaga silang andiyan para din sa pagsasaya ng kwento! Ang mga kupal ay tila mga piraso na nagbibigay ng kapana-panabik na turn, kaya mas nakakaengganyo ang bawat kwento kung sila ay naroroon.

May gusto akong simulan sa isang maliit na eksena: isang kupal na naglalakad sa ulan habang hawak ang natitirang litrato ng pagkabata niya—basang-basa, pero hindi niya pinapansin. Dito ko kadalasang sinisimulan ang backstory. Una, tinatanong ko kung bakit siya naging ganito: pang-aabuso? Matinding pagkabigo? O simpleng katiwalian ng kapaligiran? Pagkatapos, binubuo ko ang mga moral na kompromiso niya—maliwanag na hindi puro masama ang loob, kundi may mga paniniwalang baluktot na nagpapatibay sa kanyang mga desisyon. Sa ikalawang bahagi, naglalaro ako sa maliit na detalye: isang paboritong pangungusap na paulit-ulit niyang binibigkas, isang amoy na nagpapabalik sa kanya ng isang trauma, o isang kakaibang hilig tulad ng pag-aalaga ng sirang relo. Ito ang nagpapatao sa kupal—kahit sa harap ng kasamaan, may kakaunting bagay na makakapagpahiwatig ng dating kabutihan o ng napinsalang potensyal. Huli, iniisip ko ang kanyang arc. Hindi palaging kailangang magbago siya ng todo; minsan ang pinaka-epikong korap ay unti-unting bumabagsak dahil sa sariling mga desisyon. Kapag sinusulat ko ang mga eksenang nagpapakita ng maliit na pagpatong-patong na pagkakamali, mas natural ang pagiging kupal niya. Laging nagtatapos ako na iniisip na ang pinakamapanakit na kontrabida ay yung kayang magpatawa, umibig, at gumawa pa rin ng kalokohan—may kulay, hindi flat. Mas satisfying sa akin kapag ang kupal ay hindi lang hadlang, kundi isang fault line na unti-unting sumasabog sa kwento.

Sobra akong naiintriga sa mga linya na kayang magpakita agad ng kupal na personalidad — parang instant tag na nabubuo sa isang pangungusap. Madalas, ang mga linyang ito ay diretso sa ugat: nagpapakita ng sobrang self-importance, pagmamanipula, o kawalang‑hiya. Halimbawa, sa fiction makikita mo ang maiikling pahayag tulad ng "I am justice" na kay Light sa 'Death Note' na hindi lang nagpapakita ng kumpiyansa kundi ng kawalan ng empathy. May mga linyang mas tuwiran, gaya ng "You're nothing without me" na madalas ginagamit ng mga manipulador para kontrolin ang ibang tao. Ang mga ganitong linya ay sumasagisag dahil compact ang mensahe — pareho silang nagpapakita ng worldview at ng paraan ng pakikitungo sa iba. Bilang mambabasa, napaka‑useful na italaga ang konteksto: minsan ang karakter ay may backstory na nagpapaliwanag ng pagiging cruel, pero kung paulit-ulit ang mga ganoong linya at walang remorse o growth, red flag na. Di lang ito para sa fiction — sa totoong buhay, kapag may paulit‑ulit na pagmamaniobra gamit ang pangungutya o pag‑aangkin ng control, malaking palatandaan na kupal nga ang ugali.

Sobra akong naaaliw kapag napapansin kong bakit gustong-gusto ng maraming tao ang kupal na karakter—hindi dahil masama sila, kundi dahil sila ang nagpapagalaw sa kwento at damdamin natin. Sa tingin ko, parte ng atraksyon nila ay yung 'forbidden thrill'—parang safe na paraan para maranasan ang mga impulsong hindi natin gagawin sa totoong buhay. Nakakatawa, nakakainis, nakakaintriga sila; may charisma, may twist, at madalas sobra ang confidence na nakaka-engganyo. Kapag sino man ang kupal—mga manlilinlang tulad ng ilang iconic na antagonists o ang antihero na gumagawa ng masamang bagay pero may rason—nagbibigay sila ng emotional rollercoaster: galit, awa, at minsan respeto. Bilang tagahanga, napapahalagahan ko rin yung skill ng mga manunulat at aktor sa pagbibigay-buhay sa ganitong mga tauhan. Ang kumplikadong motibasyon nila ay nagbibigay ng tension at debate sa community—kaya laging may usapan, meme, at fan theory. Sa huli, natutuwa ako dahil pinapakita nila kung gaano kalabo minsan ang tama at mali sa kwento, at iyon ang nagpapalalim sa karanasan ko bilang manonood.

Aba, nakakatuwa at nakakagimbal ang usaping 'kupal' na narrator — gusto ko 'to! Ako, bilang taong mahilig sa dark at morally messy na kwento, lagi akong natutunaw at natataranta kapag binasa ko ang mga akdang may narrators na parang gumagawa ng justifications para sa hindi nila magandang ginagawa. Halimbawa, kay Humbert Humbert sa 'Lolita' — manipulative siya, poetic sa pagsasalita, at ginagamit ang wika para gawing romantiko ang isang halatang panliligalig. Hindi ako makatingin nang pareho sa perspektiba niya, pero napaka-interesting ng psychological access na binibigay niya sa mambabasa. May mga akda rin na sinasadyang sinasalamin ang sociopathy o nihilism, tulad ng 'American Psycho' kung saan nagkukwento si Patrick Bateman ng brutalidad na halatang walang konsensya, o ang 'The Collector' ni John Fowles na nagpapakita ng obsession at entitlement. Natutunan kong ang pagkakaroon ng kupal na narrator ay hindi laging torture porn — minsan, nagbubukas ito ng malalim na repleksyon tungkol sa moralidad at kung paano nagtatayo ang tao ng sariling narrative para i-justify ang sarili. Madalas, kailangan ko ring huminto sandali at magmuni kung bakit nag-eenganyo sa akin ang ganitong klaseng tensyon.

Tara, pag-usapan natin ang sampung pinakakupal na kontrabida sa manga at anime — yung mga karakter na hindi mo malilimutan dahil sa tindi ng ginawa nila. Una, si Griffith mula sa 'Berserk' — betrayal level na halos basag ang puso ng sinumang tagasunod. Kasunod si Johan Liebert ng 'Monster', na creepy sa isang kakaibang, manipulatoryong paraan: kalmado pero mapanira. Si Light Yagami ng 'Death Note' ay kasama rin: genius na ginamit ang hustisya bilang karatula para sa kalupitan niya. Shou Tucker ng 'Fullmetal Alchemist' naman, pure gutless cruelty — namaliit sa moralidad para lang sa research. Father ng 'Fullmetal Alchemist' ay sumasalamin sa mapangahas at nihilistic na uri ng kasamaan. Dio ng 'JoJo' ay sadist at charismatic na talagang napopoot ka. Muzan ng 'Demon Slayer' ay parasitikong halimaw na walang pakialam sa buhay ng iba. Frieza mula sa 'Dragon Ball' ay klasikong genocidal tyrant. Si Doflamingo ng 'One Piece' ay brutal na human trafficker at puppeteer ng kalupitan, at panghuli, si Aizen ng 'Bleach' — master manipulator na may god-complex. Lahat sila iba-iba ang dahilan kung bakit kupal: betrayal, manipulation, sadismo, o sheer ambition. Sa akin, ang pinakamalupit ay yung may kombinasyon ng charm at cold-bloodedness — kasi mas panibagong sakit yun sa puso ng nanonood/bumabasa.

Ang kupal o ‘tsundere’ sa mga karakter ng anime ay isa sa mga pinakamagandang elemento na nagdadala ng kulay at lalim sa kwento. Sa totoo lang, nakikita ko ang mga ganitong karakter na napaka-relatable. Isang magandang halimbawa dito ay si Asuka Langley Soryu mula sa 'Neon Genesis Evangelion'. Sa kanyang mga interaksyon, makikita ang labis na pagkakahiya at pagmamalaki, na sa huli ay nagiging paraan niya upang ipakita ang kanyang tunay na damdamin. Ang pagbabalik sa kanyang emosyonal na estado ay nagbibigay ng tensyon at excitemento, kaya’t ako’y laging naiintriga kung paano siya magiging mas bukas sa ibang tao. Ipinapakita nito na kahit gaano ka-strong at independent ang isang tao, may mga pagkakataon pa ring maaaring mahirapan tayo sa pagpapahayag ng ating tunay na nararamdaman. Ang ganitong pagkatao ay tila natural na sumasalamin sa mga karanasan ng marami sa atin, kaya’t madaling maka-connect.