ซีซั่นต่อไปของ มายฮีโร่ จะเพิ่มตัวร้ายคนใหม่หรือไม่?

เราเพิ่งนึกถึงแนวแฟนฟิคที่คนไทยมักกดอ่านวนซ้ำบ่อยๆ แล้วก็ชอบคิดว่าเหตุผลมันหนักไปทางอารมณ์มากกว่าพล็อตแปลกๆ ชื่อเรื่องต้นฉบับที่แฟนๆ รู้จักกันดีคือ 'My Hero Academia' แต่แฟนฟิคที่ฮิตจริงๆ ในไทยมักเป็นพวก Time‑Slip / Redemption AU — คือเรื่องที่คนเขียนให้ตัวละครย้อนเวลาเพื่อแก้ปมเก่า หรือให้ตัวร้ายมีโอกาสได้เปลี่ยนใจ ฉากคลาสสิกที่มักถูกเอามาเขียนซ้ำคือการที่เด็กน้อยคนหนึ่งพยายามปกป้องอีกคนจากการถูกรังแกในอดีต แล้วโตมาเป็นความสัมพันธ์ซับซ้อนระหว่างสองคน ซึ่งบ่อยครั้งจะจับคู่แบบ Midoriya กับ Bakugo การจับคู่แบบนี้โดนใจเพราะมันจบด้วยการไถ่บาปหรือการเติบโตร่วมกัน ทำให้ผู้อ่านซึมลึกกับการให้อภัยและการเยียวยา สาเหตุที่มันปังในไทยคงมาจากความเข้มข้นของอารมณ์และความยาวแบบย่อยง่าย — คนอ่านอยากได้ทั้งฉากดราม่าจัดๆ กับตอนจบที่ปลอบโยนเดียวกัน แฟนฟิคแนวนี้มักลงเป็นตอนสั้นๆ อ่านง่าย เหมาะกับคนที่อยากคั่นเวลาระหว่างงานหรือเรียน และยังมีมุมของชุมชนที่ชอบแลกคอมเมนต์ให้กำลังใจกัน ทำให้ผลงานแนวให้กำลังใจแบบนี้อยู่ยาวในลิสต์ฮิตของคนไทย พออ่านจบแล้วก็มีความรู้สึกว่าอยากกดเฟบไว้เตือนใจตัวเองบ่อยๆ

ลองนึกภาพพลังที่ถูกส่งต่อจากคนหนึ่งไปอีกคนจนกลายเป็นมรดกด้านพลัง นั่นคือแก่นของ 'มายฮีโร่' ที่ทำให้เรื่องนี้ต่างจากซีรีส์ฮีโร่ทั่วไป ฉันชอบมอง 'One For All' เป็นทั้งสัญลักษณ์และเครื่องมือ: มันสะสมพลังแล้วส่งต่อ ทำให้ผู้รับได้รับแรงระเบิดของพลังล้วน ๆ แต่สิ่งที่ซับซ้อนคือมันไม่ได้มีแค่แรงระเบิดอย่างเดียว มันเก็บห้องสมุดความสามารถของผู้ใช้ก่อนหน้าไว้ด้วย—อย่างเช่นความสามารถเชื่อมสายพลังที่เรียกว่า 'Blackwhip' ที่ใช้ดึงหรือควบคุมพื้นที่ได้ ความหมายของการสืบทอดจึงไม่ใช่แค่ขนาดพลัง แต่เป็นความรับผิดชอบและมรดกที่ตามมา ในมุมตรงข้าม 'All For One' แสดงให้เห็นการใช้พลังแบบจับต้องและแบ่งปันตามอำเภอใจ มันขโมยและแจกจ่าย Quirk เหมือนเป็นอาวุธเชิงอุดมการณ์ ทั้งสองพลังนี้ผลักดันบทพูดคุยเรื่องจริยธรรมของพลัง: จะใช้เพื่อให้คนดีแข็งแกร่งขึ้นหรือใช้ควบคุมคนอื่น นี่แหละที่ทำให้ความขัดแย้งในเรื่องมีมิติ ไม่ใช่แค่การชกต่อย แต่เป็นการต่อสู้กับแนวคิดเกี่ยวกับอำนาจที่ส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่น

เมื่อพูดถึงทีมพากย์ไทยของ 'มายฮีโร่' จะบอกว่าเป็นชุดคนทำงานที่ค่อนข้างใหญ่และกระจายกันไปตามเวอร์ชันต่าง ๆ ของการฉาย ฉันเคยสังเกตว่าเวอร์ชันพากย์ไทยมักจะแสดงเครดิตเต็มท้ายตอนหรือในรายละเอียดของฉบับดีวีดี-บลูเรย์ กับในบางแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งที่มีสิทธิ์ฉายแบบไทย ทีมพากย์จะประกอบด้วยผู้พากย์สำหรับตัวละครหลัก เช่น Izuku Midoriya (Deku), Katsuki Bakugo, Shoto Todoroki, Ochaco Uraraka, Tenya Iida, All Might และตัวร้ายอย่าง Tomura Shigaraki และ All For One รวมถึงผู้พากย์รองสำหรับครู นักเรียน ชุมชนฮีโร่ และเสียงประกอบต่าง ๆ ในมุมมองของฉัน การดูเครดิตแบบเป็นทางการคือวิธีที่ถูกต้องที่สุดถ้าอยากรู้ชื่อคนพากย์แต่ละบท เพราะบางครั้งมีเวอร์ชันพากย์ซ้ำหรือทีมพากย์เปลี่ยนแปลงระหว่างการออกอากาศกับแผ่นดีวีดี การอ้างอิงจากเครดิตอย่างเป็นทางการจะช่วยให้ได้รายชื่อครบถ้วนและตรงตามบทที่ต้องการ

เริ่มจากดูซีซั่นทีวีตามลำดับการออกฉายเป็นหลัก แล้วค่อยต่อด้วยสเปเชียลหรืออีเวนต์ที่อยากเพิ่มเข้าไป: ในมุมมองของคนที่ติดตามมายาวนาน ผมมักบอกให้เพื่อนใหม่เริ่มจากซีซั่นหนึ่งไปจนถึงซีซั่นล่าสุด เพราะการเล่าเรื่องของ 'มายฮีโร่' สร้างพื้นฐานตัวละครและอารมณ์แบบค่อยเป็นค่อยไป การรับรู้อารมณ์ของเดคุ การเรียนรู้ของออลไมท์ และการเปิดเผยแผนการของวายร้ายจะมีผลสะสม ถ้าข้ามไปกระโดดดูฉากเด่นๆ อาจเสียเสน่ห์การเติบโตของตัวละครไป ระหว่างทางให้แบ่งจังหวะการดูตามอาร์คที่ชัดเจน เช่น เริ่มที่โรงเรียนและการสอบเข้า ตามด้วยเทศกาลกีฬา ฝึกงานกับฮีโร่จริงๆ และอาร์คของสิ่งที่ตามมาทีละส่วน การใส่ใจรายละเอียดฉากระหว่างการต่อสู้และบทสนทนาที่ดูเหมือนไร้ความสำคัญในตอนนั้นมักจะช่วยให้ตอนต่อไปมีน้ำหนัก เมื่อดูครบซีซั่นหลักแล้วค่อยพิจารณาสเปเชียลหรือหนังเสริมเพื่อเพิ่มมิติเฉพาะจุด จะทำให้การเดินทางของตัวละครทั้งเรื่องสมบูรณ์ขึ้นและสนุกไปกับการเชื่อมโยงมากขึ้น

ชื่อของผู้สร้างคือ โคเฮะ ฮอริโกชิ (堀越 耕平) — ชื่อนี้เป็นคำตอบที่ผมเอาไว้เล่าให้เพื่อน ๆ ฟังเสมอเวลาคุยเรื่อง 'มายฮีโร่' และความเป็นซูเปอร์ฮีโร่แบบญี่ปุ่นที่โผล่มาแบบพอดีคำ งานของเขาไม่ได้เริ่มจากความสำเร็จในทันที แต่เป็นการสะสมไอเดียผ่านงานสั้น ๆ หนึ่งฉบับสองฉบับก่อนจะปักหมุดกับเรื่องยาวที่ทุกคนรู้จักกันดี นอกจากผลงานยักษ์อย่าง 'มายฮีโร่' แล้ว เขามีผลงาน one-shot และเรื่องสั้นที่ตีพิมพ์ในนิตยสารต่าง ๆ ซึ่งช่วยให้เราเห็นพัฒนาการด้านการจัดคอมโพสภาพและการออกแบบตัวละครที่มีเอกลักษณ์ องค์ประกอบซูเปอร์ฮีโร่แบบตะวันตกผสมกับจังหวะมังงะชินโชเน็นกลายเป็นสไตล์ที่ชัดเจนของเขา อีกมุมที่ผมชอบพูดถึงคือบทบาทของเขานอกมังงะหลัก — ฮอริโกชิให้การสนับสนุนและกำกับภาพรวมของสปินออฟหลายชิ้น รวมทั้งมีส่วนร่วมทางความคิดกับการดัดแปลงอนิเมะและภาพยนตร์ของ 'มายฮีโร่' ซึ่งทำให้โลกของเรื่องขยายไปไกลกว่าหน้าเล็ก ๆ ในมังงะ ความสามารถในการคิดคอนเซ็ปต์ตัวละครที่เด่นสุด ๆ ทำให้งานที่มีชื่อเขาเป็นผู้สร้างมักจะมีสัญลักษณ์ชัดเจน เช่น ตัวละครที่ออกแบบมาเพื่อสื่ออารมณ์และคาแรคเตอร์ได้ทันที สรุปแล้วอยากบอกว่าโคเฮะ ฮอริโกชิไม่ใช่แค่คนวาดเรื่องดังเรื่องเดียว แต่มือสร้างโลกที่ต่อยอดได้ทั้งสปินออฟ อนิเมะ และสื่ออื่น ๆ — และสำหรับแฟนแบบผม การเห็นพัฒนาการจาก one-shot ถึงซีรีส์ยาวเป็นอะไรที่ฟินมาก ๆ

เพลงที่ทำให้ฉันขนลุกทุกครั้งคือ 'You Say Run' จาก 'มายฮีโร่' — มันเป็นท่อนเมโลดี้ที่เหมือนโทรหาความกล้าและความหวังพร้อมกัน เมื่อฟังท่อนคอร์ดขึ้นมา เสียงทอดเสียงทองของทรัมเป็ตกับสตริงที่พุ่งขึ้นมาสร้างภาพตามจิตนาการของฉันทันที: ตัวละครที่ยืนหยัดแม้จะพ่ายแพ้ ความตึงเครียดเปลี่ยนเป็นการลุยแบบไม่ย่อท้อ นอกจากความเร้าใจแล้วการจัดเรียงเครื่องดนตรียังทำให้ชิ้นนี้เหมาะทั้งฉากแอ็กชันแบบระเบิดและฉากที่ตัวเอกก้าวผ่านข้อจำกัดของตัวเอง นึกถึงฉากที่ตัวละครตัดสินใจลงมือทำบางอย่างที่เสี่ยงชีวิตแล้วเพลงนี้ขึ้นมาคนดูแทบจะลืมหายใจไปพร้อมกัน มันกลายเป็นธีมประจำใจที่ใช้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในบริบทต่าง ๆ จนมีทั้งเวอร์ชันเต็มแบบออเคสตราและรีมิกซ์ที่เล่นด้วยซินธิไซเซอร์ ทำให้รู้สึกว่าแม้ฉากจะเปลี่ยน แต่คอร์ดและจังหวะนั้นยังคงปลุกไฟในอกได้เหมือนเดิม ฉันชอบตรงที่มันไม่ใช่แค่น้ำเสียงเกรี้ยวกราด แต่มีจังหวะแบบให้กำลังใจผสมอยู่ด้วย ดนตรีแบบนี้ทำให้ฉากฮีโร่ของ 'มายฮีโร่' กลายเป็นโมเมนต์ที่คนดูสามารถยืนขึ้นและโห่ร้องในใจได้เหมือนกันทุกคน

เสียงซาวนด์แทร็กของ 'มายฮีโร่' ซีซันล่าสุดกระแทกใจแฟนตัวยงได้ไม่ยากเลย — แนวซิมโฟนิกผสมกับจังหวะอิเล็กทรอนิกส์ทำให้ฉากแอ็กชันมีมิติขึ้นมาก และแทร็กเต็มๆ มักปล่อยในรูปแบบอัลบั้ม OST อย่างเป็นทางการบนแพลตฟอร์มสตรีมมิ่งหลักๆ ฉันมักเปิดฟังเวอร์ชันเต็มบน Spotify หรือ Apple Music เวลาต้องการฟังแบบสบายๆ เพราะสะดวกและมีเพลย์ลิสต์รวมทั้งธีมเปิด-ปิด แต่ถ้าต้องการฟังตัวอย่างหรือมิวสิกวิดีโอแบบเป็นทางการ ช่องของค่ายเพลงหรือของแอนิเมะแบบเป็นทางการจะปล่อยคลิปสั้นๆ ให้ลองฟังได้ก่อน ซึ่งช่วยให้เลือกซื้ออัลบั้มเต็มได้ง่ายขึ้น เวลาจะเก็บแบบสะสมจริงๆ ฉันมักมองหาแผ่นซีดีจากร้านนำเข้าที่มีบรรจุภัณฑ์พิเศษ เพราะบางครั้งมีแทร็กบอร์นหรือโน้ตบุ๊คที่ไม่ได้ปล่อยในสตรีมมิ่งทั่วไป การได้จับแผ่นจริงและอ่านคำบรรยายในไลเนอร์โน้ตมันให้ความสุขอีกแบบหนึ่ง — จบด้วยความรู้สึกว่าดนตรียังเป็นหัวใจของซีรีส์อยู่ดี

การอ่านนิยายดัดแปลงจาก 'มายฮีโร่' เปิดประตูให้ฉันเข้าไปนั่งในหัวของตัวละครบ่อยกว่าที่มังงะหรืออนิเมะทำได้ ฉบับนิยายมักขยายมุมมองภายใน: การได้ยินความคิดของตัวเอกอย่างอิซึคุ (เดคุ) ทำให้ฉากการแข่งขันหรือการเผชิญหน้ามีความตึงเครียดเชิงจิตวิทยามากขึ้น แล้วก็มีฉากเสริมที่ไม่ได้อยู่ในต้นฉบับ เช่น ช่วงก่อนแข่ง UA Sports Festival ที่นิยายใส่บทสนทนาและความวิตกกังวลเล็ก ๆ ของตัวละครแต่ละคนเข้ามา ทำให้การแข่งขันไม่ใช่แค่โชว์พลัง แต่ยังเป็นเวทีทดสอบความมั่นใจด้วย นอกจากการขยายความคิดแล้ว นิยายยังชอบเติมฉากครอบครัวหรือความสัมพันธ์ที่ถูกสปอยล์น้อยกว่า เช่นความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกครอบครัวบางคนของฮีโร่รุ่นพ่อ ที่นิยายใช้พื้นที่เล็ก ๆ เล่าเป็นฉากสั้น ๆ ทำให้ภาพลักษณ์ของตัวละครเปลี่ยนไปบ้าง—บางครั้งดูอ่อนโยนขึ้น บางครั้งก็ซับซ้อนขึ้นกว่าที่เห็นในหน้าการ์ตูน การเปลี่ยนแปลงพล็อตโดยรวมมักไม่แก้โครงเรื่องหลัก แต่จะเลื่อนจังหวะ เพิ่มฉากเชื่อม หรือใส่เหตุการณ์ข้างเคียงเพื่อให้เรื่องมีน้ำหนักทางอารมณ์มากขึ้น เมื่ออ่านจบแล้วฉันรู้สึกเหมือนได้เห็นโลกเดิมในมุมใหม่—บางฉากให้ความอบอุ่น บางฉากกลับขม ๆ แต่ทั้งหมดนี้ช่วยเติมเต็มช่องว่างให้ความผูกพันกับตัวละครแน่นขึ้น มันเป็นประสบการณ์ที่เคล้าความแฟนเซอร์วิสกับการเล่าเชิงวรรณกรรมไปพร้อมกัน