สายฝนในฉากเปิดของ 'เกียรติรุ่งเรือง' ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวละครรองบางตัวถูกออกแบบมาให้เติบโตอย่างค่อยเป็นค่อยไปมากกว่าตัวเอก
'
เฟยหลง' เป็นตัวอย่างที่ชัดเจนที่สุดสำหรับฉัน — จากคนที่มีมุกตลกและท่าทางเกรียน
กลายเป็นคนที่ยอมรับภาระหนักไว้คนเดียวโดยไม่ร้องขอ ความเปลี่ยนแปลงไม่ได้เกิดแบบรวดเร็วแต่มาจากการกระทำเล็กๆ ในหลายตอน เช่น ฉากที่เขาเลือกยกหน้าที่เสี่ยงแทนคนอื่น แม้ไม่ได้พูดเยอะ แต่น้ำหนักของการตัดสินใจนั้นหนักแน่นกว่าคำพูดทั้งหมด
การเติบโตของเขาทำให้ฉันนึกถึงวิธีการเล่าเรื่องใน 'ซากุระจันทร์' ที่ใช้ฉากเรียบง่ายเป็นตัวชี้วัดความเปลี่ยนแปลง แต่ใน 'เกียรติรุ่งเรือง' ทีมเขียนเลือกที่จะให้สัมผัสกับความสูญเสีย ความรับผิดชอบ และความผิดหวังเป็นตัวขับเคลื่อน ทำให้มุมมองของเฟยหลงมีความหลากหลายทั้งความอบอุ่นและความขมปร่าในเวลาเดียวกัน
ฉันชอบที่เขาไม่ได้กลายเป็นฮีโร่ในคืนเดียว แต่เป็นคนที่เรียนรู้จากความผิดพลาดและเริ่มยอมให้คนรอบข้างเข้าใจเขามากขึ้น — แบบการเติบโตที่ทำให้ตัวละครรองหนึ่งตัวกลายเป็นแกนความรู้สึกของเรื่องได้อย่างน่าประทับใจ