ทฤษฎีแฟนๆ ไหนเชื่อมโยงกับ เล่ห์ ร้าย เกม ลวง ตอน ที่ 18 มากที่สุด

ภาพตัดต่อสั้นๆ ในตอน 18 ของ 'เล่ห์ ร้าย เกม ลวง' ทำให้ผมนึกถึงทฤษฎีที่ว่าเรื่องทั้งหมดกำลังถูกบิดด้วยความทรงจำที่ผิดเพี้ยนหรือการจัดเรียงความทรงจำใหม่

ฉากที่กระโดดไปมาระหว่างอดีตและปัจจุบันอย่างไม่ต่อเนื่อง พร้อมกับบทพูดที่ดูเหมือนซ้ำแต่เปลี่ยนความหมายเล็กน้อย สร้างความรู้สึกว่าข้อมูลถูกแกะและใส่กลับใหม่ นั่นพอดีกับทฤษฎีว่ามีคนหรือกลุ่มคนกำลังปรับแต่งเหตุการณ์ในความทรงจำของตัวละครเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ตามต้องการ ผลคือเหตุการณ์ที่เราเชื่อว่าเกิดขึ้นจริงอาจเป็นแค่ส่วนหนึ่งของแผนการ ซึ่งอธิบายช่องว่างของพฤติกรรมบางตัวละครและความคลาดเคลื่อนของพยานหลักฐานได้

มุมมองนี้ทำให้ผมมองฉากซ้ำๆ ในมุมใหม่ เช่น การหยิบของหรือประโยคซ้ำที่ไม่เด่นชัดแต่กลับมีผลต่อเส้นเรื่อง เท่าที่ดูแล้วมันให้ความรู้สึกใกล้เคียงกับการเล่นกับเวลาและความทรงจำใน 'Erased' แต่ในกรณีของ 'เล่ห์ ร้าย เกม ลวง' รูปแบบการบิดอาจไม่ใช่การย้อนเวลาแบบตรงไปตรงมา แต่เป็นการจัดเรียงข้อมูลใหม่ในหัวผู้คนแทน ซึ่งหากเป็นจริงจะเปลี่ยนความหมายของทุกการกระทำก่อนหน้านี้และทำให้การตีความตัวละครใหม่ทั้งชุดมีมิติขึ้นมาก

ฉากที่ 18 ของ 'เล่ห์ ร้าย เกม ลวง' ทำให้ความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวว่าตัวแปรสำคัญที่สุดอาจไม่ได้อยู่ที่คนร้ายที่ชัดเจน แต่เป็นคนที่เราไว้ใจมากที่สุด

เมื่อดูซ้อนไปแล้วผมสังเกตว่ามีช็อตสั้นๆ หลายช็อตที่หันกล้องไปจับการตอบสนองแบบคลุมเครือ—รอยยิ้มที่หายไปอย่างรวดเร็ว แววตาที่คล้ายหลบเลี่ยง และบทสนทนาที่ถูกตัดออกไปก่อนจะได้คำตอบชัดเจน เหล่านี้เป็นภาษาภาพที่สร้างช่องว่างให้แฟนๆ เติมเรื่องราวเองได้ง่าย และนั่นแหละที่ทำให้ทฤษฎี 'คนใกล้ชิดคือคนลวง' น่าสนใจมากขึ้น เพราะมันอธิบายทั้งแรงจูงใจและวิธีการที่เหตุการณ์ก่อนหน้าถูกจัดวางให้เหยื่อดูรับผิดชอบหรือถอยลงโดยไม่ทันรู้ตัว

ถ้าจะขยายความ ผมมักคิดถึงว่าการลวงแบบนี้ไม่ได้ต้องการฉากโชว์พลัง แต่ต้องการรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ที่ค่อยๆ เปลี่ยนมุมมองผู้ชม ทั้งการใส่ของบางอย่างซ้ำๆ ในฉากสำคัญ หรือการพรรณนาช่วงเวลาเฉียดฉิวที่ทำให้ตัวละครอื่นดูไม่เชื่อถือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนที่ 18 มีการเรียงลำดับเหตุการณ์ที่ดูเหมือนปะติดปะต่อ แต่หากพลิกมุมกลับจะเห็นรอยต่อที่เข้ารูปพอดี เหมือนการวางหมากล่วงหน้า เรื่องแบบนี้ทำให้ผมนึกถึงวิธีการเล่าเรื่องใน 'Death Note' ที่เล่นกับความเชื่อของผู้ชมและการชิงไหวชิงพริบโดยใช้คนใกล้ชิดเป็นเครื่องมือ นี่ไม่ใช่แค่การเปิดโปงตัวร้าย แต่เป็นการเปิดช่องให้เราเห็นว่าบทบาทของแต่ละคนถูกกำหนดด้วยการรับรู้ของคนรอบข้างมากกว่าความจริง

ในฐานะแฟนที่ชอบสืบเทียบ ผมชอบทฤษฎีนี้เพราะมันให้ความหมายกับฉากยิบย่อยและทำให้การกลับไปดูซ้ำมีรสชาติมากขึ้น—ไม่ใช่แค่ว่าตกใจหรือเฉลย แต่เพื่อจับจุดเล็กๆ ที่ผู้สร้างฝังไว้ นั่นทำให้ตอนต่อไปของซีรีส์มีความคาดเดาได้ยากขึ้นและน่าติดตามเหมือนเล่นเกมแมวไล่หนูที่ทั้งฉลาดและโหดร้ายไปพร้อมกัน