นักเขียนของ บันทึกตํานานราชันอหังการ เคยให้สัมภาษณ์ที่ไหนบ้าง?

'บ่วงบรรจถรณ์' เป็นงานที่ผสมความงามของภาษาเข้ากับความซับซ้อนของมนุษย์ได้อย่างหนักแน่น และฉันมักคิดว่ามันเหมาะกับคนที่เริ่มอยากอ่านอะไรที่ 'โต' ขึ้นกว่านิยายรักวัยรุ่นทั่วไป ในมุมของคนที่ผ่านงานวรรณกรรมหลากหลายมาแล้ว ผมมองว่าเหมาะที่สุดสำหรับผู้อ่านอายุประมาณ 16 ปีขึ้นไป เพราะประเด็นในเรื่องมักมีความเป็นผู้ใหญ่ทั้งด้านอารมณ์และสถานการณ์ การใช้ภาษาบางตอนค่อนข้างเป็นทางการหรือมีสำนวนโบราณ ทำให้ต้องใช้สมาธิในการอ่าน อีกทั้งบางฉากอาจพาไปสู่บทสนทนาหนัก ๆ เกี่ยวกับความสัมพันธ์ ความลำบากทางสังคม หรือการตัดสินใจที่ส่งผลระยะยาว ซึ่งผู้อ่านที่อายุน้อยเกินไปอาจยังไม่พร้อมจะตีความหรือรับน้ำหนักได้เต็มที่ แต่อีกมุมหนึ่ง คนที่อายุ 20-35 ปีจะได้รสชาติเข้มข้นกว่ามาก เพราะช่วงวัยนี้มักมีประสบการณ์รักที่หลากหลายและความเข้าใจในมิติของตัวละครเพิ่มขึ้น การอ่านจะสนุกกับการจับรายละเอียดของตัวละคร ความย้อนแย้งภายใน และสัญญะเชิงสังคมที่ผู้เขียนสอดแทรกไว้ คล้ายกับตอนที่ผมอ่าน 'บุพเพสันนิวาส' และพบว่าการตีความเชิงประวัติศาสตร์กับอารมณ์ตัวละครทำให้ผลงานนั้นลึกขึ้นในสายตาเดียวกัน สุดท้าย ถ้าต้องแจกแจงอีกนิด: คนที่ชอบงานช้า ๆ เน้นบรรยากาศ ละเอียดกับการบรรยายอารมณ์ จะรักงานนี้ แต่ถ้าชอบจังหวะเร็ว ฉากแอ็กชัน หรือฮาเบาสมอง อาจรู้สึกว่ามันหนักหรือช้าไปหน่อย โดยรวมแล้วผมคิดว่าเป็นงานสำหรับผู้อ่านผู้ใหญ่ระดับเริ่มต้นจนถึงวัยกลางคน ที่พร้อมจะไตร่ตรองและปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับการตีความหนึ่งเรื่องเป็นเวลานาน อ่านแล้วจะได้ทั้งความน่าติดตามและความคิดให้ค้างอยู่ในหัว นั่นแหละคือความงามของมัน

เพลง 'มนต์มิถุนา' มักถูกพูดถึงเสมอในฐานะเพลงที่คนจดจำได้ทันทีเมื่อเอ่ยชื่อภาพยนตร์เรื่องนี้ ผมโตมากับคลื่นวิทยุสมัยเก่าและแผ่นเสียงที่พ่อชอบเปิด ตอนเด็ก ๆ เสียงทำนองของเพลงนี้มันฝังอยู่ในบ้านอย่างไม่รู้ตัว — ท่อนฮุกที่เรียบง่ายแต่ติดหู ทำให้คนร้องตามได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน อีกอย่างที่ผมชอบคือลีลากลิ่นอายโรมานซ์ของเมโลดี้ซึ่งผสมกลิ่นวินเทจแบบไทย ๆ อย่างลงตัว จึงไม่แปลกใจที่คนรุ่นเก่าและนักฟังเพลงคลาสสิกจะยกให้เพลงนี้เป็นไอคอน มุมมองของผมไม่ได้มองแค่ความฮิตในเชิงยอดขายหรือการเปิดวิทยุ แต่มองถึงความสามารถของเพลงในการเชื่อมโยงกับความทรงจำของคนหลายรุ่น เพลง 'มนต์มิถุนา' ทำหน้าที่เป็นสัญลักษณ์ของยุคสมัยหนึ่ง — เมื่อคนยังฟังเพลงแล้วคิดถึงฉากในหนังหรือภาพความรักที่พรรณนาไว้ เสียงที่อบอุ่นและเนื้อเพลงที่จับใจทำให้ผมมักกลับมาฟังซ้ำ และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเพลงนี้จึงยังคงถูกยกย่องจนถึงวันนี้

สำหรับคนที่คลั่งไคล้หนังผีอังกฤษเก่า การเริ่มต้นด้วยแหล่งที่มีคอนเทนต์เชิงลึกเป็นเรื่องที่ทำให้หัวใจพองได้เลยนะ ฉันชอบเริ่มจากเว็บไซต์ของสถาบันภาพยนตร์ที่มีเอกสารและบทความยาวๆ อย่าง British Film Institute (BFI) เพราะนอกจากจะมีรีวิวแล้ว ยังมีบทความเชิงประวัติศาสตร์และสกู๊ปเก่าๆ ที่ช่วยให้เข้าใจบริบทของหนังเรื่องนั้นๆ มากขึ้น พอเลี้ยวเข้ามาที่แพลตฟอร์มสตรีมมิงเฉพาะทางอย่าง BFI Player หรือ Criterion Channel จะเจอภาพยนตร์ที่ถูกคัดเลือกและมักมาพร้อมบทบรรยายเชิงวิจัยหรือวีดีโอเอสเซย์ ซึ่งอ่านแล้วให้มุมมองใหม่ๆ เสมอ ประสบการณ์ส่วนตัวที่ประทับใจคือการอ่านบันทึกประกอบแผ่นดีวีดี/บลูเรย์ของค่ายรีรีสท์อย่าง Indicator, Arrow Video หรือ BFI ซึ่งมักใส่เอสเซย์ นักเขียนเชิงวิชาการ และสัมภาษณ์ผู้ร่วมงาน ทำให้หนังอย่าง 'Peeping Tom' หรือ 'The Haunting' ถูกมองในมุมที่แตกต่างจากรีวิวทั่วไป อีกทางที่สนุกคือชุมชนแฟนๆ บน Letterboxd และ Reddit (มีกลุ่มย่อยที่คุยเรื่องหนังคลาสสิก) ที่มักแชร์ลิงก์บทความเก่าๆ และรีวิวเชิงวิเคราะห์ของผู้ใช้ ทำให้เห็นความเห็นหลากหลายจากคนรักหนังทั่วโลก ถ้าต้องการรีวิวแบบอ่านจรรโลงใจเพิ่ม แวะไปดูคอลัมน์รีวิวเก่าๆ ใน 'The Guardian' หรือวารสารภาพยนตร์อย่าง 'Sight & Sound' ก็ได้ เพราะนักวิจารณ์มือเก๋ามักมีมุมมองประวัติศาสตร์และเทคนิคการสร้าง ฉันมักจดชื่อบทความหรือผู้เขียนไว้แล้วตามไปหาแหล่งอ้างอิงเพิ่มเติม ทำให้การอ่านรีวิวเปลี่ยนจากแค่รู้สึกกลัวเป็นการเข้าใจศิลปะและสังคมเบื้องหลังหนังผีอังกฤษเก่าๆ ได้ชัดขึ้น

ขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นดอยบ่อย ทำให้รู้จักร้านแต่งรถหลายแห่งในเชียงใหม่เป็นอย่างดี ทั้งแบบเวิร์คช็อปเล็กๆ จนถึงอู่ใหญ่ที่รับบิ๊กไบค์ครบวงจร ผมมักไปที่ 'Rocket Garage' ย่านนิ่มนม เพราะงานเพ้นท์กับการประกอบชิ้นส่วนที่นี่ละเอียดและมีสไตล์คอนเซ็ปต์ชัดเจน ถ้าอยากได้คาเฟ่เรเซอร์หรือสไตล์เรโทร พวกเขาทำออกมาได้สวยและไม่แพงจนเว่อร์ อีกแห่งที่ผมไว้ใจคือ 'MotoCraft Chiang Mai' ใกล้สี่แยกเด่นห้า ที่นั่นถนัดเรื่องเครื่องยนต์ เบาะสั่งตัด และงานระบบไฟ ช่างคุยง่าย อธิบายขั้นตอนและค่าใช้จ่ายชัดเจน ทำให้รู้สึกสบายใจเมื่อส่งรถเข้าซ่อม เมื่อเตรียมตัวจะเข้าอู่ ผมมักให้เวลาอย่างน้อยสัปดาห์เพื่อคุยเรื่องงบและสเปก ตรวจผลงานเก่าๆ ของร้านผ่านรูปหรือไปดูรถตัวอย่างจริง และขอใบเสนอราคาลงรายละเอียดชิ้นส่วนที่ต้องเปลี่ยน การเลือกอู่ดีๆ ช่วยลดปัญหาตามมาทีหลังได้มาก สรุปแล้วถ้าต้องการแต่งให้ตอบโจทย์การใช้งานจริงและมีเอกลักษณ์ ลองคุยกับช่างหลายๆ ร้านก่อนตัดสินใจ แล้วจะรู้สึกว่าการลงทุนคุ้มค่าแน่นอน

การเล่าเรื่องบนหน้าจอมีจังหวะที่ต่างจากหน้ากระดาษอย่างชัดเจน และฉันมักจะโฟกัสกับเรื่องนั้นก่อนเสมอ การชม 'ซีรีส์เงารัก' ทำให้เห็นภาพลักษณ์ของตัวละครและฉากที่ชัดขึ้น เพลงประกอบ และการแสดงของนักแสดงซึ่งเติมอารมณ์ให้ฉากโดยไม่ต้องอธิบายมาก นักเขียนหนังสือมักใช้พื้นที่ในหัวข้อความคิดและความทรงจำของตัวละครเพื่อสร้างความลึก แต่การแปลงเป็นทีวีทำให้บางส่วนของภายในจิตใจต้องถูกถ่ายทอดผ่านการแสดง สีหน้า จังหวะการตัดต่อ และสัญลักษณ์ภาพแทน สิ่งที่ฉันชอบเป็นพิเศษคือการเพิ่มหรือปรับฉากบางฉากเพื่อให้เหมาะกับโครงสร้างตอน เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นกับ 'The Handmaid''s Tale' เวอร์ชันทีวีซึ่งบางฉากถูกขยายหรือปรับมุมมองเพื่อให้คนดูรู้สึกเข้าถึงประเด็นทางสังคมได้ทันที ในหนังสือบางครั้งรายละเอียดเล็ก ๆ ที่ชวนฝันหรือการไหลของความคิดภายในจะหายไปเมื่อถูกย่อให้พอดีกับเวลาทำการ แต่ผลดีคือการได้สัมผัสพลังจากการแสดงร่วมกับภาพและเสียง ถึงจะสูญเสียบางมิติของความคิดภายในไป แต่ก็แลกมาด้วยบรรยากาศที่เข้มข้นและร่วมสมัย ซึ่งช่วยให้เรื่องนั้นมีชีวิตในรูปแบบใหม่ได้อย่างน่าทึ่ง

พูดตรงๆ ว่าคาดหวังมากกับโอกาสที่ 'ราชันเร้นลับ' จะถูกหยิบมาทำเป็นอนิเมะ เพราะองค์ประกอบหลายอย่างมันคลิกกับเทรนด์ปัจจุบัน—โลกกว้างมีเสน่ห์ ตัวเอกมีความลับ และโทนเรื่องบาลานซ์ระหว่างความดาร์กกับการผจญภัยได้ดี ความน่าตื่นเต้นของเรื่องนี้คือการเล่าเชิงมู้ดแอนด์โทน ที่ถ้าสตูดิโอที่เข้าใจงานดาร์กแฟนตาซีอย่างช่วงต้นของ 'Re:Zero' หรือ 'Overlord' มารับช่วง มันมีโอกาสทำให้ซีนสำคัญของนิยายถูกสื่อสารด้วยภาพและซาวด์ที่ทรงพลังได้ ฉากการเปิดเผยพลังของตัวเอกหรือการหักมุมขององค์กรลับจะได้มิติที่ลึกขึ้นเมื่อนำไปเล่าในรูปแบบภาพเคลื่อนไหว มีแง่ที่ต้องระวังเช่นกัน เพราะถ้าจะดึงเนื้อหาออกมาหลายเล่มให้ครบในซีซันเดียว ผลเล่าอาจกระโดดหรือหายใจไม่ทั่วท้อง งานเขียนบางจุดต้องปรับจังหวะเพื่อให้ผู้ชมตามได้ไม่หลุด แต่ถ้าเลือกทำเป็นซีรีส์หลายฤดูกาล หรือตัดตอนมาเล่าเป็นอาร์คสั้น ๆ ผลลัพธ์จะน่าพอใจมากกว่า สรุปคือมีความเป็นไปได้สูง แต่ขึ้นกับผู้ลงทุนและการวางแผนของสตูดิโอ — มองในแง่แฟน ผมตื่นเต้นกับความเป็นไปได้นี้และรอให้ทีมที่เข้าใจโทนเรื่องจริง ๆ มารับงานมากกว่าแค่ชื่อดังเท่านั้น

ยุคหนังผีไทยที่ฉันคิดว่าควรเริ่มดูคือช่วงก่อนยุคดิจิทัล เพราะบรรยากาศหนักหน่วงและความเชื่อพื้นบ้านถูกถ่ายทอดออกมาชัดเจนกว่าตอนนี้ ความเงียบของฉากชนบท เสียงจังหวะช้า ๆ ของดนตรีประกอบ และการใช้แสงเงาเป็นอาวุธทำให้หนังสยองสมัยก่อนยึดติดในหัวได้ง่าย ตัวอย่างเด่นคือ 'นางนาก' ที่แม้จะเป็นงานที่เล่าเรื่องผีพื้นบ้านแบบดั้งเดิม แต่กลับสร้างความอึดอัดทางอารมณ์ได้ลึกและยาวนาน ตั้งแต่การแสดงที่จริงจังไปจนถึงการออกแบบซาวด์ที่ใช้สิ่งที่ไม่พูดแทนคำพูด ด้วยความที่หนังยุคนี้มักไม่มีเทคนิคกระหน่ำแบบสมัยใหม่ ฉากที่น่ากลัวจึงมาจากการจัดองค์ประกอบภาพและบริบททางสังคม เช่น ความตาย ความอาลัย และความเชื่อเรื่องผีที่ทับซ้อนกับความเป็นจริง ทำให้คนดูต้องเติมจินตนาการเองซึ่งในหลายครั้งน่ากลัวกว่าการโชว์ผีตรง ๆ จบการดูแล้วยังคงคิดวนอยู่ในหัว อยู่กับความอึมครึมแบบไทยๆ ที่ไม่หายไปง่ายๆ

มีงานชิ้นหนึ่งที่ทำให้ฉันเปลี่ยนวิธีมองการเขียนรีวิวไปเลย นั่นคือการได้อ่านแล้วหยุดคิดถึงบรรยากาศของเรื่อง แทนที่จะสรุปพล็อตแบบย่อๆ ฉันชอบใช้ตัวอย่างจาก 'Mushishi' เป็นกรณีศึกษา เวลารีวิวฉันจะพยายามชี้ให้เห็นว่าอะไรทำให้บรรยากาศงานชิ้นนั้นต่างออกไป — ไม่ใช่แค่เหตุการณ์ที่เกิด แต่เป็นเสียงลม กลิ่นฝน การเคลื่อนไหวช้าๆ ของตัวละคร ซึ่งสิ่งเหล่านี้สามารถดึงผู้อ่านเข้ามาได้มากกว่าการเล่าพล็อตฉับไว วิธีปฏิบัติที่ฉันมักใช้คือเลือกฉากสั้นๆ สักหนึ่งฉาก แล้วถ่ายทอดความรู้สึกผ่านมุมมองประสาทสัมผัสและการตีความธีม เช่น บอกว่าฉากหนึ่งของ 'Mushishi' สะท้อนแนวคิดเรื่องการยอมรับความไม่แน่นอนอย่างไร แต่เลี่ยงสปอยล์สำคัญโดยใส่คำเตือนก่อน หากอยากเพิ่มความน่าเชื่อถือ จะยกคำพูดสั้นๆ ที่โดดเด่นมาหนึ่งประโยคแล้วอธิบายว่าทำไมมันจับใจฉัน ข้อดีของวิธีนี้คือผู้อ่านใหม่จะเห็นรสชาติของงานจริงๆ มากกว่าการอ่านบทสรุปแห้งๆ ท้ายสุดฉันมักจบรีวิวด้วยการบอกว่าใครน่าจะชอบงานชิ้นนี้อย่างจริงใจและทำไม — ไม่ต้องยัดทุกอย่างไว้ในรีวิวเดียว แต่ปล่อยให้ผู้อ่านมีช่องทางจินตนาการไปต่อ นี่แหละที่ทำให้คนใหม่ๆ คลิกอ่านจนจบและอยากกลับมาอ่านงานของเราซ้ำอีกครั้ง