นีโมคือปลาอะไรในเรื่อง Finding Nemo

ความน่าหงุดหงิดของตัวละครที่ดูเหมือนจะได้รับความสนใจมากเกินไปมันเป็นปัญหาคลาสสิกในวงการเลยนะ แค่คิดถึง 'Sword Art Online' ตอนที่คนวิจารณ์ Asuna หนักมากเพราะบทบาทเธอเปลี่ยนไปหลังกลางเรื่อง แต่พอมาคิดดีๆ การที่ตัวละครแบบนี้มีคนชอบก็แสดงถึงความซับซ้อนบางอย่างในตัวเธอ ที่อาจเป็นจุดดึงดูดเฉพาะกลุ่ม บางทีผู้สร้างอาจจงใจให้เธอเป็นตัวละครที่แบ่งแยกความเห็นเพื่อสร้างการถกเถียงในชุมชน แบบที่เกิดขึ้นกับ Endeavor จาก 'My Hero Academia' ที่เริ่มเป็นตัวร้ายแต่พัฒนาตัวเองจนคนเริ่มเห็นแง่มุมอื่นของเขา จบแบบไหนถึงจะเหมาะ? ถ้าเป็นฉันจะให้เธอได้เรียนรู้จากความผิดพลาดและเติบโต แทนที่จะเปลี่ยนนิสัยกะทันหัน ควรทำให้เห็นกระบวนการเปลี่ยนแปลงทีละน้อย จะได้ไม่รู้สึกว่าโดนยัดเยียดให้ชอบเธอ

แสงโคมที่ลอยบนผิวน้ำทำให้ผมพลันนึกถึงภาพการรวมตัวของชุมชนในอดีต—เมื่อเจ้าผู้ครองบ้านเมืองและคนธรรมดาจะออกมาชุมนุมริมตลิ่งเพื่อประกอบพิธีร่วมกัน ผมชอบเล่าเรื่องราวต้นกำเนิดของประเพณีลอยกระทงแบบที่คนรุ่นปู่ย่าตายายพูดกันว่าเกิดในสมัยสุโขทัย งานฉลองนี้มีร่องรอยทั้งจากความเชื่อทางพระพุทธศาสนาและพิธีพราหมณ์ที่สืบทอดเข้ามา ยุคที่แผ่นดินยังมีระบบพระราชพิธีใหญ่ ๆ เจ้าผู้ครองรัฐก็จะจัดงานลอยกระทงเพื่อบูชาแม่น้ำและขอขมาพระแม่คงคาในฐานะแหล่งน้ำที่ให้ชีวิตกับคนทั้งเมือง เรื่องราวของ 'นางนพมาศ' ที่ถูกเล่าขานว่ากลายเป็นแบบฉบับความงามของงานรื่นเริง ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ภาพลอยกระทงชัดเจนในจินตนาการคนไทย ความหมายของการลอยกระทงสำหรับผมไม่ได้มีเพียงพิธีกรรมเชิงศาสนาเท่านั้น มันคือการปลดปล่อย: ปล่อยโศก ปล่อยอาฆาต ปล่อยสิ่งไม่ดีออกไปกับสายน้ำ และในเวลาเดียวกันก็เป็นการตั้งใจทำบุญ เสี่ยงอธิษฐานขอให้ชีวิตเดินไปในทางที่ดีขึ้น ผมมักคิดว่าการได้จุดเทียนจุดธูปแล้วเงยหน้ามองแสงเล็ก ๆ บนนํ้า เหมือนเป็นสัญลักษณ์ว่าคนเรายังมีความหวัง แม้เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ทำร่วมกันจะดูธรรมดา แต่พลังของมันทำให้คืนหนึ่งของปีเต็มไปด้วยความหมาย

หลายคนอาจคิดว่ามันเป็นอิซาไคธรรมดาเมื่อดูจากพล็อตย่อ แต่จริงๆ แล้วการแยกแยะว่าซีรีส์ไหนเป็น 'อิซาไค' แบบแท้หรือแค่มีองค์ประกอบแฟนตาซีเล็กน้อยไม่ยากนัก เราเองมักเริ่มจากการอ่านคำโปรยอย่างละเอียด ถ้าตัวเอกถูกส่งข้ามมิติ/เกิดใหม่ในโลกใหม่ มีระบบเกมหรือการเริ่มต้นชีวิตใหม่อย่างชัดเจน นั่นล่ะเรียกได้ว่าเป็นอิซาไคประเภทหนึ่ง ส่วนถ้าแค่มีเวทมนตร์หรือโลกคู่ขนานโดยตัวเอกยังอยู่ในโลกเดิม ก็อาจเป็นแฟนตาซีทั่วไปมากกว่า สำหรับการหาฉบับภาษาอังกฤษและการแปลไทย ทางที่ปลอดภัยและง่ายคือมองหาฉบับที่มีลิขสิทธิ์อย่างเป็นทางการ เรามักหารายชื่อสำนักพิมพ์ที่รับสิทธิ์เป็นหลัก เช่น สำนักพิมพ์ต่างประเทศที่ออกฉบับภาษาอังกฤษอย่าง 'J-Novel Club' หรือร้านหนังสือดิจิทัลอย่าง 'BookWalker' และแพลตฟอร์มขายอีบุ๊กเช่น Amazon Kindle ก็มีหลายเรื่องให้ซื้อแบบถูกลิขสิทธิ์ ถ้าต้องการฉบับแปลไทย ให้เช็กร้านหนังสือออนไลน์ของไทย เช่นหน้าเว็บร้านใหญ่ๆ หรือค้นคำว่า 'แปลไทย' ร่วมกับชื่อตอนหรือชื่อเรื่อง แล้วมองหาคำว่า 'ลิขสิทธิ์' หรือชื่อสำนักพิมพ์ที่เป็นที่รู้จักในไทย การซื้อจากแหล่งทางการนอกจากได้คุณภาพการแปลที่ดีแล้วยังช่วยให้ผู้เขียนกับผู้แปลได้รับค่าตอบแทนด้วย เรามักเลือกอ่านฉบับที่สนับสนุนงานต้นฉบับเสมอ และสนุกกับการค้นพบรายละเอียดในฉบับแปลที่บางทีก็เติมมุมมองใหม่ๆ ให้เรื่องเหมือนที่เกิดขึ้นกับ 'Mushoku Tensei' ซึ่งบางครั้งความธรรมดาก็ซ่อนชั้นลึกไว้เสมอ

ชื่อเพลงที่เล่นในตอน 8 ของ 'Pluto' ขึ้นอยู่กับเวอร์ชันที่คุณหมายถึง — งานบางชิ้นใช้เพลงอินสตรูเมนทัลเป็นหลัก ขณะที่เวอร์ชันที่เป็นซีรีส์รักอาจมีเพลงป๊อปหรือบัลลาดเป็นอินเซิร์ทโซง ในมุมมองของแฟนที่ชอบฟัง OST แบบละเอียด ผมมองว่าในกรณีของเวอร์ชันอนิเมะหรือดราม่าที่เน้นบรรยากาศ มักจะได้ยินชิ้นดนตรีโทนเข้มข้น ผสมด้วยเปียโนกับออร์เคสตร้าเล็ก ๆ ซึ่งมักถูกใส่เป็น 'ธีมหลัก' ของเรื่องและจะถูกบันทึกไว้ในอัลบั้ม OST เป็นชิ้นที่ชื่อคล้าย ๆ ว่า 'Main Theme' หรือ 'Theme of Pluto' แต่ก็ไม่ได้เป็นชื่อทางการที่ตายตัวสำหรับทุกเวอร์ชัน ในทางกลับกัน หากหมายถึงเวอร์ชันที่แปลไทยหรือมีชื่อย่อยว่า 'นิทานดวงดาวความรัก' เพลงที่เด่นในตอน 8 มักเป็นเพลงร้องที่เน้นเนื้อหาเกี่ยวกับการยอมรับและการจากลา เสียงร้องจะอบอุ่น มีท่อนฮุกที่ติดหู ซึ่งแฟนหลายคนจดจำจากท่อนฮุกมากกว่าชื่อเพลงเอง สรุปคือชื่อเพลงจริง ๆ จะต่างกันตามฉบับและการปล่อย OST แต่วิธีแยกแยะคือฟังทำนองและเนื้อหาว่าเข้ากับฉากแบบไหน — นั่นแหละช่วยให้จำได้มากกว่าแค่ชื่อเดียว

เคยมีครั้งหนึ่งที่ฉันหยุดอ่านมังงะเพราะตัวละครรองคนหนึ่งกลายเป็นหัวใจของเรื่อง แล้วนั่นทำให้เริ่มมองการพัฒนาบทของตัวรองอย่างจริงจัง บทบาทของตัวละครรองในมังงะแนว 'เกิดใหม่' มักเริ่มจากการเป็นฉากหลังหรือพวก NPC ที่มีหน้าที่ชัดเจน เช่น ผู้สนับสนุนหรือคู่ต่อสู้ แต่สิ่งที่ทำให้บางเรื่องน่าจดจำคือการค่อยๆ ขยายมิติให้พวกเขา—ไม่ใช่แค่ให้พลังขึ้น แต่ให้เหตุผลในการกระทำ ความฝัน และความขัดแย้งภายใน ตัวอย่างที่ฉันชอบคือบางตัวใน 'That Time I Got Reincarnated as a Slime' ที่เริ่มจากลูกสมุนธรรมดาแล้วค่อยถูกเติมรายละเอียดทั้งอดีตและแรงจูงใจ ทำให้ฉากการตัดสินใจของพวกเขาน้ำหนักขึ้นเมื่อเทียบกับฉากแอ็กชันเพียวๆ ในมุมการเล่า การให้ตัวรองมีการเติบโตที่สัมพันธ์กับโลกช่วยยกระดับทั้งตัวเอกและโลกของเรื่อง การเปิดเผยอดีตเล็กๆ น้อยๆ การให้บทพูดที่สะท้อนข้อบกพร่องของระบบสังคม หรือการให้โอกาส 'ความเสี่ยงที่แท้จริง' เช่น ถูกทรยศหรือสูญเสีย ทำให้ผู้อ่านผูกพัน ฉันชอบเมื่อมังงะไม่รีบเปลี่ยนตัวรองให้เก่งขึ้นแบบทันใจ แต่ให้เวลาพวกเขาล้มแล้วตั้งขึ้นอีกครั้ง นั่นทำให้การเป็นคนรองมีความหมายและทำให้โลกสมจริงขึ้นกว่าการมีตัวละครรองเป็นแค่เครื่องมือผลักดันพล็อตเฉยๆ

เราโดนตกตั้งแต่ฉากเปิดเรื่องใน 'วุ่นนักรักแรก' เพราะการจัดวางตัวละครหลักทำได้ชัดเจนและน่าติดตาม — พระเอกกับนางเอกถูกวางเป็นแกนกลางของเรื่อง ส่วนตัวประกอบที่เป็นเพื่อนสนิทและคู่แข่งคอยเติมมิติให้ความสัมพันธ์ไม่เรียบง่าย พระเอกมักถูกเขียนให้เป็นคนที่ดูนิ่งสงบ แต่มุมอ่อนโยนจะค่อย ๆ ถูกเปิดเผยผ่านการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเขา เช่น การยอมทำสิ่งโง่ ๆ เพื่อคนที่รัก ขณะที่นางเอกมีเสน่ห์ตรงความซื่อและความเป็นตัวเอง ทั้งสองคนสร้างเคมีที่ทำให้ฉากโรแมนติกทั้งหลายไม่หวานจนเลี่ยน แต่กลับรู้สึกอบอุ่นและจริงจัง ตัวละครที่โดดเด่นมากกว่าใครในมุมมองฉันคือเพื่อนสนิทของนางเอก — บทที่ให้ทั้งมุขขำและฉากถนอมน้ำใจ ทำให้เรื่องมีจังหวะผ่อนหนักผ่อนเบาได้ดี นักแสดงคาแรกเตอร์นี้มักจะทุ่มเททั้งการแสดงสีหน้าและท่าทางจนเราเชื่อว่าพวกเขาเป็นเพื่อนจริง ๆ ของตัวเอก ฉากที่เพื่อนคนนั้นปกป้องนางเอกกลางวงสังคมเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ทำให้รู้สึกว่าบทสนับสนุนบางตัวสำคัญพอ ๆ กับตัวเอกเอง

เราเชื่อว่าของแฟนเมดที่จะส่งพลังลางร้ายได้ชัดเจนที่สุดคือสิ่งที่ใส่รายละเอียดความไม่สมบูรณ์และชิ้นส่วนที่เล่าเรื่องได้ด้วยตัวเอง。 ของแบบนี้มักเป็นงานที่ดูสำรวมและเก่า เช่น หนังสือบันทึกปลอมที่ขอบกระดาษไหม้ มีรอยน้ำหรือคราบเลือดปลอมเล็กน้อย ผืนผ้าปักสัญลักษณ์ลึกลับ และเหรียญโลหะที่ทำให้เกิดความหนักแน่นเมื่อถือ สิ่งเล็กๆ เหล่านี้ไม่จำเป็นต้องหวือหวา แต่พอวางไว้บนชั้นหรือในตู้โชว์แล้วบรรยากาศจะกลายเป็นเทาๆ ทันที ผมชอบไอเดียของการทำกล่องเงามืดที่มีไฟ LED สีส้มสลัว กับเศษหินหรือเศษกระจก จะได้ความรู้สึกเหมือนของชิ้นนั้นผ่านพ้นเวลาและเหตุการณ์บางอย่างมาแล้ว ยิ่งถ้าของแฟนเมดอ้างอิงฉากสำคัญจากงานที่มีโทนลางร้าย มันจะตีความได้แรงขึ้น เช่น การทำ 'Behelit' แบบทำขึ้นเองจาก 'Berserk' ที่ทาสีให้มีคราบเปื้อนจริงและใส่ซองผ้าเล็กๆ ที่มีโน้ตแกะสลัก ในตอนที่คนเห็นจะรู้สึกได้ทันทีว่าของชิ้นนี้มีเรื่องเล่า บางคนทำกรอบรูปหรือไดโอราม่าที่ออกแบบมาสำหรับแสงเงาโดยเฉพาะ พอปิดไฟบ้านแล้วเปิดไฟในกรอบเท่านั้นแหละ บรรยากาศเปลี่ยนหมดเลย นี่ล่ะคือพลังของงานแฟนเมดที่เจือด้วยความลางร้าย — มันไม่ต้องดัง แค่ทำให้ใจเย็นแล้วคิดอะไรไม่ออก ก็พอจะทำให้คนมองรู้สึกหลอนตามได้เสมอ

ความตื่นเต้นรอบตัวเรื่อง 'ยามาดะ' มันช่างน่าจับตามองจริงๆ! จากที่เคยตามอ่านมังงะมาก่อน ตอนนี้พอมีข่าวอนิเมะอัดฉีดเข้ามา ก็อดใจไม่ไหวที่จะหาข้อมูลเพิ่มเติม ปรากฏว่าทางผู้ผลิตเพิ่งประกาศรอบพิเศษไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว โดยคาดการณ์ไว้ว่าน่าจะเริ่มออกอากาศช่วงไตรมาสสุดท้ายของปีนี้ แต่ความน่าสนใจคือการดัดแปลงจากมังงะดูเหมือนจะใส่ลูกเล่นใหม่ๆ เข้าไปด้วย แถมทีมงานเสียงก็คัดมาอย่างดีเลยล่ะ ใครที่ชอบแนวชีวิตประจำวันผสมคอมเมดี้แบบนี้ น่าจะถูกใจไม่น้อยเลยทีเดียว