ผู้อำนวยการสร้างเผยเบื้องหลัง มิตรภาพคราบศัตรู Ep9 ว่าอะไรเป็นแรงบันดาลใจ?

จากที่ผู้อำนวยการสร้างเล่า เรื่องราวเบื้องหลังของตอน 9 ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้เห็นแผนผังอารมณ์ของทีมงานถูกคลี่ออกมาเป็นฉากๆ ผู้อำนวยการสร้างบอกว่าแรงบันดาลใจหลักมาจากภาพยนตร์สมัยเด็กที่ฉันเองก็เคยหลงใหล นั่นคือ 'stand by me' — ความเป็นมิตรที่ทดสอบด้วยความลำบาก ถูกนำมาปรับเป็นบริบทของเมืองเล็กๆ และความลับที่เริ่มผุดขึ้น ทำให้บทสนทนาเล็กๆ ในฉากกลางคืนมีน้ำหนักมากกว่าที่เห็นบนหน้าจอ

ในมุมมองส่วนตัว ฉันรู้สึกว่าสไตล์การกำกับตอนนี้ได้ยืมเทคนิคการเล่าเรื่องแบบภาพยนตร์ดราม่า:การจับภาพมุมกว้างเพื่อเน้นความโดดเดี่ยวของตัวละคร ตามด้วยช็อตใกล้เพื่อเปิดเผยความเปราะบาง เห็นได้ชัดว่าเขาอยากให้คนดูเป็นผู้ค้นหา ไม่ใช่แค่ผู้ชม เพราะการเปิดเผยสำคัญๆ จะกระจายทีละชิ้น เหมือนการเปิดกล่องความทรงจำ

จบด้วยมุมที่อุ่นและขม ผู้สร้างยังบอกอีกว่ามีแรงบันดาลใจจากความทรงจำส่วนตัวของทีมงานหลายคน ทำให้รายละเอียดเล็กๆ เช่นของเล่นเก่า แฟ้มภาพ หรือเพลงประกอบ ถูกเลือกอย่างตั้งใจ ฉันยอมรับว่าองค์ประกอบพวกนี้ทำให้ฉากเล็กๆ ของตอน 9 กลายเป็นสิ่งที่ค้างอยู่ในหัวหลังจากดูจบ — เป็นความละมุนที่ไม่ต้องอธิบายมากนัก

ความทรงจำร่วมและการทดสอบมิตรภาพถูกยกขึ้นเป็นแกนกลางของตอน 9 ตามที่ผู้อำนวยการสร้างเล่าโดยเปรียบเทียบกับผลงานคลาสสิกอย่าง 'Grave of the Fireflies' การเจตนาของทีมคือการสำรวจความเปราะบางเมื่อคนสองคนต้องเผชิญกับความจริงที่ขัดแย้งกัน ต่อให้เปลี่ยนบริบทเป็นเมืองสมัยใหม่ แรงดึงดูดระหว่างความเพื่อนกับความเป็นศัตรูก็ยังคงเข้มข้น
ฉันมองว่าโทนสีและการใช้แสงเงาในตอนนี้ทำหน้าที่เป็นตัวละครอีกตัวหนึ่ง สีที่เย็นลงเมื่อความลับเผยออก แสดงถึงช่องว่างที่เพิ่มขึ้นระหว่างตัวละคร ขณะที่เฟรมที่ตั้งใจให้มุมกล้องสั้นลงในฉากโต้เถียง สร้างความอึดอัดและความใกล้ชิดพร้อมกัน นอกจากนี้ดนตรีประกอบซึ่งมีทั้งทำนองเก่าและซาวด์สแตรกต์ ก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือบอกใบ้อารมณ์อย่างแยบยล
แนวคิดเรื่องการใช้เหตุการณ์เล็กๆ เพื่อสะท้อนความสัมพันธ์ใหญ่โต ทำให้ฉันคิดถึงการวางจังหวะของบท ที่ไม่รีบร้อนและให้พื้นที่กับผู้ชมได้ซึมซับ ฉันเห็นว่าผู้อำนวยการสร้างตั้งใจให้คนดูกลับมาย้อนคิดถึงการกระทำของตัวละครหลังจบตอน เสน่ห์ตรงนี้แหละที่ทำให้ฉากหนึ่งฉากกลายเป็นเรื่องเล่าต่อได้

ภาพหนึ่งภาพที่ติดตาฉันหลังดูตอน 9 มาจากการที่ผู้อำนวยการสร้างบอกว่าต้องการความสมจริงแบบเกมอินดี้เรื่องหนึ่ง คือ 'Life Is Strange' ความตั้งใจไม่ใช่คัดลอก แต่เป็นการหยิบความรู้สึกของการตัดสินใจเล็กๆ ที่ส่งผลยาวนาน มุมนี้ทำให้ฉันดูฉากการเผชิญหน้าราวกับกำลังเล่นเกมหนึ่งบท ที่การเลือกคำพูดเพียงบรรทัดเดียวอาจเปลี่ยนความสัมพันธ์
มุมของฉันที่เป็นคนดูวัยรุ่นทำให้สนใจการใช้ไอเท็มในฉากเป็นสัญลักษณ์มากขึ้น ไอเท็มเล็กๆ อย่างบันทึก ฉากที่เปียกฝน หรือสายสร้อย กลายเป็นสิ่งเรียกความทรงจำและเป็นจุดเชื่อมระหว่างอดีตกับปัจจุบัน ผู้อำนวยการสร้างยังยกตัวอย่างการอ้างอิงภาพยนตร์สารคดีบางช็อต เพื่อให้ความรู้สึกแทบจะเป็นการบันทึกจริง ไม่ใช่การสร้างฉากขึ้นมาอย่างเดียว
การจบตอนแบบทิ้งคำถามไว้ ทำให้ฉันรู้สึกอยากย้อนกลับไปดูซ้ำ เพื่อจับสัญญาณเล็กๆ ที่อาจบอกใบ้ถึงความสัมพันธ์ตอนต่อไป นี่คือรสชาติที่ทำให้ตอน 9 จบไม่ธรรมดาและยังคงยึดจับใจฉันอยู่