มีทัวร์หรือไกด์นำเที่ยวพาเยี่ยมอนุสาวรีย์ท้าว สุร นารี หรือไม่?

อันไป๋เล่อหญิงงามผู้เคยเป็นอนุตัวร้ายคนโปรดของคุณชายรองเผยกู้หยาง เมื่อถูกขับออกตระกูลเผย นางไม่ร่ำร้อง ไม่แต่งงานใหม่ กลับขอทำสวน ปลูกผัก ทำขนมขายเลี้ยงชีพ น่าขันยิ่งนัก ผู้ใดไม่รู้ว่าอันไป๋เล่อเคยชินกับความหรูหรา นางจะทนอยู่ท่ามกลางแดดลม โคลนตม และกลิ่นปุ๋ยได้สักกี่วัน? ใครต่อใครล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า... "นางแค่เรียกร้องความสนใจ สร้างภาพให้ดูน่าสงสาร เพื่อเพิ่มราคาตัวเองเท่านั้นล่ะ!" “สุดท้ายก็ต้องกลับไปพึ่งบิดา... แต่งกับคหบดีสูงวัยสักคน แล้วใช้เรือนร่างเสวยสุขอย่างเคย จะไปไหนพ้น!” ใครจะเชื่อว่าสตรีผิวบางมือขาวจะมีวันยินดีปลูกผักแทนวาดรูป ชำระดินแทนร่ายรำ ใครจะเชื่อว่า... "อนุตัวร้าย" ที่เคยก่อเรื่องในจวน จะกลายเป็นหญิงชาวสวนในแปลงผักได้จริง? แต่แน่นอนผู้คนเหล่านั้นก็แค่ “เฝ้ารอ” วันที่นางจะล้มเหลว เพื่อจะได้หัวเราะสะใจยิ่งขึ้นเท่านั้นเอง...

ชาร์ล็อต ซิมม่อนส์ไม่ใช่แค่ถูกคู่หมั้นหักหลังโดยนอกใจเธอไปมีชู้ แต่ทว่าธุรกิจครอบครัวของเธอยังถูกริบไปด้วย หนำซ้ำเธอยังถูกหลอกให้หลับนอนกับคนแปลกหน้าในคืนวันแต่งงาน จนในที่สุดเธอได้ให้กำเนิดลูกของชายแปลกหน้าคนนั้น! คู่หมั้นของเธอใช้การนอกใจครั้งนี้เป็นข้ออ้างเพื่อจะทิ้งเธอกลางที่สาธารณะ ทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกของเมือง คืนนั้น ชาร์ล็อต ซิมม่อนส์ดื่มเพื่อให้ลืมและสาบานที่จะหาทางแก้แค้น แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงของแซคคารี คอนเนอร์! เธอยิ่งประหลาดใจมากไปกว่านั้นเมื่อแซคคารีขอเธอแต่งงาน! “แต่งงานกับผมสิ แล้วผมจะทำให้คุณเปล่งประกาย” แซคคารี คอนเนอร์คือใครกัน? เขาเป็นที่รู้จักในฐานะจักรพรรดิแห่งความมืดแถมยังเป็นคนรวยสุด ๆ เสียด้วย! มีข่าวลือว่าเขาเป็นเกย์ แล้วไง ใครจะสนกันล่ะ? ยังไงเขาก็เป็นคนเส็งเคร็งอยู่ดี เพราะงั้น เธอจึงตัดสินใจตามน้ำไปเพื่อที่เธอจะแก้แค้นกับสิ่งที่เขาทำไว้! พวกเขาจดทะเบียนและแต่งงานอย่างเป็นทางการ จากนั้นเป็นต้นมา ชาร์ล็อต ซิมม่อนส์เตรียมพร้อมและเริ่มแผนสร้างความวุ่นวายให้แซคคารี คอนเนอร์ หลังจากที่ทำให้เขาทุกข์ทรมานแล้ว หล่อนเคาะประตูในคืนนั้นและพูดว่า “คุณคอนเนอร์ ฉันต้องการหย่าค่ะ” อย่างไรก็ตาม วันต่อมา ชาร์ล็อต ซิมม่อนส์เดินออกจากห้องด้วยสีหน้าที่ซีดเซียว “เธอกล้าดียังไงที่จะทิ้งฉันในเมื่อเธอเป็นของฉันอยู่แล้ว?”

เว่ยจื้อโหยวลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งพบว่าตนอยู่ในยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคยสิ่งรอบกายดูโบราณล้าหลัง โลกโบราณที่ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก ยังไม่ทันได้เตรียมใจก็ถูกส่งให้ไปแต่งงานกับชายยากจนที่ท้ายหมู่บ้าน สาเหตุที่เว่ยจื้อโหย่วถูกส่งมาให้แต่งงานกับชายที่ขึ้นชื่อว่ายากจนที่สุดในหมู่บ้านนั้น เพราะนางเกิดไปต้องตาต้องใจเศรษฐีผู้มักมากในกามเข้า เพื่อหาทางหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกบ้านใหญ่ขายไปเป็นอนุภรรยาของเศรษฐีเฒ่า พ่อแม่ของนางจึงยอมแตกหักจากบ้านใหญ่และท่านย่าที่เห็นแก่ตัวและลำเอียงเป็นที่สุด ด้วยเหตุนี้พ่อแม่ของนางจึงตัดสินใจยกนางให้กับอวิ๋นเซียว ชายหนุ่มที่แสนยากจนข้นแค้น ที่เพิ่งเสียบิดามารดาไป อีกทั้งยังทิ้งน้องชายน้องสาวเอาไว้ให้เขาเลี้ยงดู นอกจากนี้ยังมีป้าสะใภ้มหาภัยที่คอยแต่จะมารังแกเอารัดเอาเปรียบสามพี่น้อง สิ่งที่ย่ำแย่ที่สุดไม่ใช่ป้าสะใภ้มหาภัย แต่ มันคืออะไรแต่งงานนางไม่ว่ายังไม่ทันได้เข้าหอสามีหมาดๆ ก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารในสงครามระหว่างแคว้น มันไม่มีอะไรเลวร้ายไปมากว่านี้อีกแล้วสำหรับ เว่ยจื้อโหยว หากสามีทางนิตินัยของนางตายในสนามรบ ก็ไม่เท่ากับว่านางเป็นหม้ายสามีตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์หรอกหรือ แถมยังต้องเลี้ยงดูน้องชายน้องสาวของอดีตสามีอีก สวรรค์เหตุใดถึงได้ส่งนางมาเกิดใหม่ในที่แบบนี้

เทพนักรบในยุคปัจจุบันประสบกับอุบัติเหตุเกิดใหม่ในร่างรัชทายาทยุคโบราณที่ทั้งทึ่มทั้งโง่ ถูกใส่ร้ายในที่เกิดเหตุ ด้วยความโกรธจึงสังหารโจรชั่ว ฆ่านังแพศยา สั่นสะเทือนทั่วราชอาณาจักร!

"คิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา เธอเห็นโรงแรมของฉันเป็นอะไรฮะ" "โรงแรมของคุณก็ดีอยู่แล้วหนิคะ แต่ฉันคงไม่เหมาะที่จะฝึกงานที่นั่น" "ก็แล้วแต่เธอ ถ้าเธอไม่ฝึกงานที่นี่ต่อก็ได้ ปีต่อไปฉันจะไม่รับนักศึกษาจากมหา'ลัยที่เธอเรียนสักคน หึ...แม้แต่มาสมัครงานก็อย่าหวัง"

เมื่อก่อน จี้อี่หนิงคิดว่า การได้อยู่เคียงข้างเสิ่นเยี่ยนจือตั้งแต่ตอนเรียนหนังสือจวบจนแต่งงานนั้นเป็นเรื่องที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของเธอ จนกระทั่งเสิ่นเยี่ยนจือนอกใจ เธอถึงได้เข้าใจว่า จะมีความรักที่ไหนที่มันลึกซึ้งอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ ความรักทั่ว ๆ ตอนแรกหวานแหวว สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการจากลาอยู่ดี หลังจากการหย่าร้าง เธอจึงไม่เต็มใจที่จะมอบความจริงใจของเธอให้ใครอีก แต่เสิ่นซื่อกลับบุกเข้ามาในโลกของเธอ ไม่ยอมให้เธอได้มีโอกาสหลบหนีเลยแม้แต่น้อย เธอถอยหลังไปเรื่อยๆ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคนตระกูลเสิ่นอีก เขากลับก้าวเข้าไปทีละก้าวๆ มีแต่อยากจะกักเธอไว้ในอ้อมกอดเท่านั้น "อาเล็ก พวกเราไม่เหมาะสมกันหรอกค่ะ" ชายคนนั้นบีบคางเธอเบา ๆ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา "เธอหย่ากับเสิ่นเยี่ยนจือแล้ว ฉันจะถือว่าเป็นอาเล็กของเธอได้ยังไงล่ะ?" "แล้วเธอก็ยังไม่เคยลองเลย จะรู้ได้ยังไงว่ามันไม่เหมาะสม?" จี้อี่หนิง "ฉันลองแล้วนะคะ" เสิ่นซื่อ "งั้นเธอก็ลองอีกทีสิ ลองจนกว่าจะเหมาะสมนั่นแหละ" จี้อี่หนิง "......"