รีวิวสั้นๆ ของนิยายยอดนิยมของ สมศักดิ์ เจียม มีเนื้อหาอย่างไร?

กลางเรื่องของงานอีกเล่มที่ได้รับความนิยมจากนักอ่านอย่างกว้างขวาง คือ 'สายลมกลางกลืน' ผลงานอีกชิ้นของสมศักดิ์ เจียม ชิ้นนี้เน้นการเดินทางและการเติบโตของตัวเอกหนุ่มชื่อเคนที่ออกจากเมืองใหญ่ไปตามหาความหมายในชีวิตผ่านการเดินทางข้ามจังหวัด เรื่องเล่าเป็นแบบโร้ดทริปผสมกลิ่นอายเพลงพื้นบ้านและความสัมพันธ์ชั่วคราวกับคนแปลกหน้า ทำให้หนังสือเล่มนี้มีโทนอบอุ่นแบบเงียบ ๆ และบางครั้งก็ชวนอมยิ้ม

โครงเรื่องไม่ได้มุ่งไปหาความลึกลับหรือปริศนา แต่จะขุดเรื่องการเยียวยาจากความสูญเสีย การยอมรับอดีต และการเรียนรู้ที่จะให้ค่ากับความเป็นอยู่ของวันต่อวัน ฉากที่ประทับใจสำหรับผมคือคืนหนึ่งบนรถทัวร์ที่ผู้โดยสารรวมตัวกันร้องเพลงตามคำขอเล็กๆ ของเด็กน้อย—ภาพนั้นสื่อสารถึงความเป็นมนุษย์ร่วมกันได้ดี และทำให้ตัวเอกค่อยๆ คลายปมในใจได้เอง ท้ายที่สุด เล่มนี้เหมาะกับคนที่อยากอ่านอะไรละมุน ๆ หลังจากวันที่เหนื่อยหน่าย และอยากได้บรรยากาศที่ทำให้คิดถึงการเดินทางแบบไม่รีบเร่ง

เล่าให้ฟังถึงนิยายเรื่องหนึ่งที่อ่านแล้วยังคงวนเวียนในหัวไม่เลิก นั้นคือ 'เงาแห่งรุ่งอรุณ' ของสมศักดิ์ เจียม ซึ่งจัดว่าเป็นงานที่ผสมผสานความเป็นนิยายสืบสวน เข้ากับบทกวีชีวิตประจำวันได้อย่างกลมกลืน เรื่องราวเริ่มจากการกลับคืนของนภา หญิงสาวที่ทิ้งบ้านไปไกลหลายปีเพราะความขัดแย้งในครอบครัว แต่เมื่อพ่อหายตัวไปอย่างลึกลับ เธอเลยต้องเข้าไปพัวพันกับอดีตของเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งมีทั้งความลับของตระกูลเก่า แผนการของกลุ่มอิทธิพลท้องถิ่น และเงื่อนงำที่เชื่อมโยงกับเหตุการณ์ในอดีตที่เงียบงัน เหนือสิ่งอื่นใด นิยายเล่มนี้ชอบเล่นกับความทรงจำและการตีความความจริง—ไม่รู้ชัดว่าสิ่งที่ปรากฏคือความจริงหรือภาพลวงตาที่ถูกสร้างขึ้นมา

สำนวนการเขียนของผู้เขียนคม มีจังหวะการเล่าเรื่องที่ไม่เร่งรีบ แต่ก็ไม่ยืดเยื้อเกินไป เขาใช้ฉากเล็กๆ เช่น ตลาดเช้าของเมือง การแอบอ่านบันทึกเก่าๆ ในห้องสมุดเก่าที่มีกลิ่นฝุ่น เพื่อค่อยๆ เปิดเผยเงื่อนงำใหญ่ให้ผู้อ่านติดตาม ตัวละครรองได้รับการปั้นให้มีมิติ—ทั้งเพื่อนสมัยเด็กที่ซ่อนบาดแผล นักข่าวท้องถิ่นที่มีอุดมการณ์ชนิดคลุมเครือ และหญิงชราคนหนึ่งซึ่งคำพูดสั้นๆ กลับมีอิทธิพลต่อแนวคิดของนภา พาร์ตที่ชอบมากคือฉากเผชิญหน้าบนหน้าผาในคืนฝนพรำ—ภาพที่ผู้เขียนใช้แสงเงาและเสียงเพื่อสื่อความรู้สึกเสียหายและการตัดสินใจได้อย่างทรงพลัง

อ่านแล้วรู้สึกว่างานชิ้นนี้ไม่ใช่แค่นิยายสืบสวนธรรมดา มันคือการสำรวจความเป็นมนุษย์ผ่านเลนส์ของความทรงจำและการเลือกว่าใครคือคนที่เราควรรักษาไว้ ฉากเล็กๆ หลายฉากจะงอกเป็นความหมายใหญ่เมื่อเดินทางไปถึงตอนจบ ซึ่งไม่ได้มอบคำตอบที่ง่ายดายแต่ให้ความรู้สึกว่าเรื่องราวมีน้ำหนักจริงจัง สรุปแล้ว เหมาะกับคนที่ชอบบทประพันธ์ที่ค่อยๆ คลี่คลายปม แอบมีบรรยากาศแบบนิยายวรรณกรรมผสมความตึงเครียดของสืบสวน และที่สำคัญคือ ภาษาที่อบอุ่นแต่แฝงความคม ทำให้ยังนึกถึงตัวละครเหล่านั้นได้ทุกครั้งเมื่อกลับมานึกถึงเมืองเล็กๆ ในหน้าเรื่องนี้