สมศักดิ์ เจียมธีรสกุล มีผลงานเขียนอะไรบ้าง?

การอ่านพันเจียในต้นฉบับเปิดมุมมองที่ลึกกว่าที่ฉันคาดไว้ ตอนแรกเขาดูเหมือนตัวละครสมทบที่คอยจุดชนวนเหตุการณ์ แต่พอเลื่อนผ่านฉากเล็ก ๆ ที่เล่าอดีตและความคิดภายใน จะเห็นว่าเขาทำหน้าที่เป็นกระจกสะท้อนความอ่อนแอและความทะเยอทะยานของตัวเอกได้อย่างคมชัด บทบาทของพันเจียไม่ได้จำกัดอยู่แค่ฝั่งดีหรือชั่วเท่านั้น เขาทำให้ผู้อ่านตั้งคำถามกับคำจำกัดความของความถูกต้อง เพราะหลายการตัดสินใจของเขามีรากเหง้ามาจากระบบ สถานะ และความต้องการเอาตัวรอด ซึ่งทำให้บทบาทเขากลายเป็นตัวแทนของความขัดแย้งภายในสังคมมากกว่าจะเป็นแค่วายร้ายพื้น ๆ ฉันชอบที่ผู้เขียนให้โทนและจังหวะการเล่าเพื่อเผยพันเจียเป็นชั้น ๆ แบบเดียวกับฉากใน 'Death Note' ที่ตัวร้ายไม่ใช่แค่คนเลว แต่เป็นพลังที่สะท้อนสภาพสังคม การได้เห็นมุมมองของเขาทำให้ทั้งเรื่องหนักขึ้นและมีมิติขึ้นอย่างไม่น่าเบื่อ

รู้สึกเหมือนได้ไล่ตามข่าวของคิมซองกยูมาตลอด จนบางทีก็รู้สึกเหมือนคนติดตามเบื้องหลังศิลปินมากกว่าผลงานอย่างเดียว ในข้อมูลอัปเดตล่าสุดของฉัน (มิถุนายน 2024) ยังไม่พบการสัมภาษณ์สาธารณะใหม่ที่ยืนยันได้เกี่ยวกับโปรเจกต์ใหม่ของคิมซองกยู ถ้ามีการประกาศโปรเจกต์หรือให้สัมภาษณ์จริง ข่าวมักจะออกผ่านช่องทางทางการก่อน เช่น โพสต์จากบัญชีโซเชียลมีเดียของเขา หรือแถลงการณ์ของต้นสังกัด แล้วสำนักข่าวบันเทิงเกาหลีจะนำไปขยายความต่ออีกที ฉันเลยมักจะรอตรวจเช็กทั้งทวิตเตอร์ อินสตาแกรม และช่อง YouTube ของต้นสังกัดควบคู่กับเว็บไซต์ข่าวเกาหลีอย่าง Naver, Soompi หรือ Allkpop เพื่อความชัวร์ ถ้ามองในมุมแฟน การที่ยังไม่มีสัมภาษณ์ใหม่อาจหมายถึงช่วงสแตนด์บายระหว่างเตรียมงานเบื้องหลังหรือรอจังหวะโปรโมตที่เหมาะสม ซึ่งปกติศิลปินมักจะให้สัมภาษณ์แบบเป็นทางการในช่วงประกาศโปรเจกต์หรือเริ่มทยอยปล่อยคอนเทนต์ ตอนที่เขาพูดจริงจังถึงงานใหม่มักจะมีรายละเอียดทั้งแรงบันดาลใจ แนวทางดนตรี และตารางคร่าวๆ ให้ติดตามสะดวกขึ้น ฉันเองก็ยังตื่นเต้นเสมอเมื่อนึกถึงว่าถ้าเขาออกมาพูดเมื่อไร มันจะเต็มไปด้วยมุมมองที่น่าสนใจและเรื่องราวเบื้องหลังที่ชวนคุยต่อแน่นอน

ใครจะไปคิดว่าบุรุษผู้ถือหมวกและแว่นจากเรื่อง 'Dracula' จะกลายเป็นสัญลักษณ์ของนักล่าแวมไพร์ไปได้ขนาดนี้ — ตัวละครแวน เฮล ซิ่ง (Van Helsing) มาจากปลายปากกาของอับราฮัม 'แบรม' สโตเกอร์ (Abraham 'Bram' Stoker) ผู้แต่งนวนิยายคลาสสิก 'Dracula' ที่ตีพิมพ์ในปี 1897. งานชิ้นนี้ไม่ได้แค่เสนอแวมไพร์ในแง่มุมสยองขวัญ แต่ยังผสมผสานวิทยาศาสตร์ พิธีกรรมพื้นบ้าน และเอกสารอ้างอิงรูปแบบจดหมายจนทำให้ตัวละครอย่างแวน เฮล ซิ่งมีมิติทั้งในฐานะศาสตราจารย์ นักวิชาการ และนักสู้กับความมืดที่เชื่อทั้งการทดลองและความเชื่อพื้นบ้าน. บทบาทของแบรมในวงการละครและการเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เฮนรี เออร์วิง (Henry Irving) ก็สะท้อนความคุ้นเคยกับเวทีและการเล่าเรื่องที่ทำให้บทบรรยายใน 'Dracula' มีความเป็นละครและภาพได้ชัดเจนขึ้นด้วย. ผลงานอื่นๆ ที่เด่นของแบรม สโตเกอร์มีหลายเรื่องและหลากอารมณ์ ไม่ใช่แค่แวมไพร์เท่านั้น ตัวอย่างเช่น 'The Jewel of Seven Stars' ซึ่งเป็นนิยายสยองขวัญแนวอียิปต์โบราณที่เล่นกับธีมการฟื้นคืนชีพและคำสาป, 'The Lair of the White Worm' ที่พาไปสู่บรรยากาศชนบทอังกฤษผสมกับความประหลาดและตำนานท้องถิ่น, และ 'The Mystery of the Sea' ที่เน้นเรื่องการสมรู้ร่วมคิดและการผจญภัยแบบทริลเลอร์. นอกจากนี้ยังมีงานที่ค่อนข้างต่างจากแนวสยองขวัญโดยตรง เช่น 'The Snake's Pass' และ 'The Watter's Mou'' ซึ่งสะท้อนบรรยากาศและภูมิประเทศไอริชหรือสกอตติช และบางชิ้นก็พลิกไปทางโรแมนติกหรือผจญภัยได้อย่างน่าสนใจ. จะไม่พูดถึง 'Dracula's Guest and Other Weird Stories' ที่รวมเรื่องสั้นและฉากที่ตัดออกจาก 'Dracula' ก็จะขาดความครบถ้วน เพราะรวมชิ้นงานเล็กๆ ที่เผยมุมมองอีกแบบของสโตเกอร์. นอกจากนิยายแล้ว เขายังเขียนบทความและบันทึกความทรงจำ เช่น 'Personal Reminiscences of Henry Irving' ซึ่งให้มุมมองชีวิตในวงการละครที่เป็นต้นเหตุแรงบันดาลใจในการเขียนหลายเรื่องของเขา. มรดกทางวรรณกรรมของแบรมสะท้อนออกมาชัดเจนว่าความกลัวที่แท้จริงในงานของเขามักเกิดจากการชนกันของความรู้สมัยใหม่กับความเชื่อโบราณ — นั่นแหละทำให้แวน เฮล ซิ่งน่าสนใจเพราะเขาเป็นสะพานระหว่างโลกทั้งสองด้าน. ตัวละครนี้ถูกต่อยอดในหนังสือ ภาพยนตร์ เกมส์ และซีรีส์สารพัด ทำให้คนรุ่นหลังตีความใหม่เรื่อยๆ ทั้งในแบบฮีโร่สวมบทบาทและในเวอร์ชันที่มีความซับซ้อนด้านศีลธรรม. ในมุมของแฟนที่อ่านทั้ง 'Dracula' และงานอื่นๆ ของแบรม สโตเกอร์ ผมรู้สึกว่าแต่ละเรื่องให้กลิ่นอายและเทคนิคการเล่าเรื่องที่ต่างกัน แต่รวมกันแล้วสร้างภาพรวมของนักเขียนที่กล้าลองผสมผสานสยองขวัญ ประวัติศาสตร์ และละครเวที ซึ่งทำให้โลกของเขายังน่าสำรวจอยู่เสมอ — นี่แหละเหตุผลที่แวน เฮล ซิ่งยังคงเป็นตัวละครโปรดที่ฉันชอบย้อนกลับไปอ่านและดูการตีความใหม่ๆ อยู่เรื่อยๆ.

ชื่อเรื่อง 'หงษ์ร่อน มังกรรำ' ทำให้จินตนาการลุกโชนตั้งแต่หน้าแรก ฉันมองตัวเอกเป็นคนที่เดินกลางเส้นแบ่งระหว่างความยุติธรรมกับความแค้น — เฉียนหรง คือจุดศูนย์กลางของเรื่อง เขาเป็นคนเงียบ สุขุม แต่มีฝีมือด้านดาบและพัดขนนกที่ไม่ธรรมดา แรงขับดันของเขาไม่ได้มาจากความต้องการอำนาจ แต่จากการไล่ตามความจริงเกี่ยวกับสายเลือดและอดีตที่ถูกปิดบัง ฉากเปิดในตลาดหงษ์พลอยช่วยขับความสัมพันธ์ของตัวละครให้เด่นขึ้น ฉันชอบอีกตัวละครหนึ่งคือ หลิวหลิง เธอเป็นนักระบำที่เคลื่อนไหวเหมือนมังกรในลม ใช้ริบบิ้นและอุปกรณ์ระบำเป็นอาวุธทางศิลป์ บุคลิกเธอชวนให้ลุ้นตลอดเพราะเธอแบกความลับของตระกูลไว้ ส่วน หยางเสวียน เป็นเพื่อนเก่าแก่ที่ขันอาสาและคอยเสริมมุมอ่อนโยนให้กับเฉียนหรง ความสัมพันธ์สามเส้าแบบนี้ทำให้เรื่องไม่ใช่แค่ดาบและการต่อสู้ แต่มีมิติของมิตรภาพและการทรยศ ศัตรูหลักอย่าง เย่หมิง มีลักษณะเป็นผู้นำกองกำลังที่มีรอยสักมังกร เขาเป็นทั้งเงื่อนงำและแรงกระตุ้นให้เรื่องเดินไปข้างหน้า ในมุมของฉัน การที่ตัวละครแต่ละคนมีทั้งจุดอ่อนและข้อดี ทำให้ฉากสำคัญ ๆ อย่างการเผชิญหน้าที่สะพานหรือการพลิกเกมในตลาด ดูมีน้ำหนักขึ้นเสมอ เรื่องนี้จึงคงอยู่ในความทรงจำของคนอ่านที่ชอบทั้งดราม่าและศิลปะการต่อสู้

แปลกดีนะที่ชื่อ 'คัตเด' ทำให้ฉันต้องหยุดคิดแล้วค้นข้อมูลทันที ความจริงคือเมื่อเจอชื่อสั้นๆ แบบนี้ มันมักจะเป็นทั้งชื่อเรื่อง ตัวย่อ หรือชื่อเล่นที่แฟนๆ ตั้งให้กันเอง ซึ่งทำให้การค้นหาผู้แต่งยากขึ้นมาก ในกรณีของ 'คัตเด' ถ้าไม่มีแหล่งที่มาชัดเจน—เช่นหน้าปก หนังสือ หรือหน้าผลงานออนไลน์ที่มีเครดิต—ก็ยากจะบอกว่าผู้แต่งเป็นใครแน่นอน ฉันเลยมักจะแนะนำให้ตามล่าเบาะแสแบบเป็นขั้นตอน: ถ้ามันเป็นนิยายออนไลน์ ให้ดูชื่อบัญชีผู้เขียนบนแพลตฟอร์ม (เช่น เว็บฟิคหรือเว็บนิยายไทย) ถ้าเป็นมังงะหรือคอมิกส์ ให้เช็กสำนักพิมพ์หรือหน้าเครดิตในเล่มจริง แล้วถ้าเป็นแฟนอาร์ตหรือแฟนฟิค ให้สำรวจแพลตฟอร์มอย่าง Pixiv, Twitter หรือแพลตฟอร์มท้องถิ่นอย่าง Dek-D เพราะหลายครั้งผู้แต่งใช้พินัยกรรมชื่อปลอมแค่ครั้งเดียว ส่วนตัวแล้วฉันชอบการได้เจอบทสรุปแบบชัดเจนเพราะมันทำให้เคารพงานและให้เครดิตผู้สร้างได้ถูกที่ถูกทาง แต่เมื่อข้อมูลไม่ชัด เราก็ต้องอดทนไล่หาจนกว่าจะเจอหลักฐานที่เชื่อถือได้

วันแรกที่ได้ยินทำนองหลักจาก 'หอกข้างแคร่' ทำให้หยุดทุกอย่างในมือทันที เสียงเมโลดี้มันเรียบง่ายแต่มีช่องว่างให้จินตนาการของฉันเติมเข้าไปเอง—แบบที่เพลงดีๆ ทำได้ พอได้ยินอีกทีก็กลายเป็นพยานของฉากสำคัญในเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นฉากเงียบๆ ที่ตัวละครมองออกไปนอกหน้าต่างหรือช่วงที่ความสัมพันธ์พัฒนา เพลงนั้นคือตัวขับเคลื่อนอารมณ์โดยไม่ต้องพูดมาก ผมชอบวิธีที่ธีมหลักถูกปรับซ้ำในชั่วขณะต่างๆ บางทีก็เป็นเปียโนเรียบๆ บางทีก็เพิ่มเสียงเครื่องสายหรือคอรัสเล็กๆ ทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนจากห่วงใยเป็นกังวลได้ในไม่กี่โน้ต สำหรับผมแล้วเพลงเปิดกับเพลงบรรเลงธีมหลักโดดเด่นที่สุด เพราะติดหูและจำได้ง่าย แต่ไม่ใช่แค่ความเรียบง่ายอย่างเดียวที่ทำให้เพลงจำได้ เพลงมีจังหวะการวางคอร์ดที่ทำให้สามารถฮัมตามได้ทันที ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเวลาดังขึ้นในฉากสำคัญแล้วคนดูจะรู้สึกคล้อยตามโดยอัตโนมัติ อีกสิ่งที่ชอบคือการใช้ซาวด์สเปซ—ช่วงที่ปล่อยให้เสียงยืดออกหรือเว้นจังหวะ จะสร้างบรรยากาศให้ภาพนิ่งดูมีน้ำหนักขึ้น ผมมักจะนึกถึงตอนที่ได้ฟังซาวด์แทร็กนี้ตอนเปิดขวดน้ำชาตอนดึก เหมือนเพลงมันทำให้ฉากเล็กๆ ในชีวิตจริงยิ่งมีสี เพลงประกอบของ 'หอกข้างแคร่' ในมุมนี้ทำงานคล้ายกับเพลงใน 'Your Name' ที่ใช้เมโลดี้ซ้ำๆ ให้ความรู้สึกคุ้นเคย แต่ยังคงมีเอกลักษณ์ในโทนและการเรียบเรียงของตัวเอง สรุปคือถาต้องให้ชื่อเพลงเดียวที่โดดเด่นและจำง่ายสำหรับผม คงชี้ไปที่ธีมหลักที่ได้ยินเป็นครั้งแรกและเวอร์ชันบรรเลงที่ถูกใช้ในช่วงเงียบๆ ของเรื่อง เพลงพวกนี้เข้าไปอยู่ในหัวโดยไม่ต้องพยายาม และนั่นแหละคือสัญญาณของเพลงประกอบที่ประสบความสำเร็จสำหรับผม

ลองนึกภาพฉากจาก 'Casablanca' ที่เคยเป็นฟิล์มขาว‑ดำเก่า ๆ กลับมามีเส้นคม สีดำเข้ม และรายละเอียดบนเสื้อโค้ทยังคงเอ่อล้นได้ในจอ 4K — นั่นแหละคืองานของการอัปสเกลที่ดี ฉันทำงานกับฟุตเทจเก่ามาหลายครั้ง แล้วพบว่าแก่นของกระบวนการคือการให้ความเคารพกับต้นฉบับก่อนเริ่มปรับขนาดจริง ๆ ขั้นแรกต้องสแกนจากฟิล์มต้นฉบับ (หรือจาก master ที่ดีที่สุด) ด้วยความละเอียดสูงสุดเท่าที่เป็นไปได้ เพราะยิ่งมีข้อมูลตั้งต้นมาก การอัปสเกลจะยิ่งทำได้อย่างสมจริง ต่อมาคือการล้างรอยขูด รอยฝุ่น และซ่อมเฟรมที่เสียด้วยเครื่องมือกู้คืนแบบพิกเซลต่อพิกเซล ซึ่งบางครั้งต้องใช้การแก้ไขด้วยมือเพื่อไม่ให้รายละเอียดหาย หลังจากทำความสะอาดแล้ว ขั้นตอนสำคัญคือการใช้เทคนิคซูเปอร์‑เรโซลูชัน ไม่ว่าจะเป็นอัลกอริธึมเชิงสถิติหรือเครือข่ายประสาทเทียม ที่สามารถสร้างพิกเซลใหม่โดยคาดการณ์จากบริบทของภาพ แต่สิ่งที่ทำให้ภาพดูจริงมากกว่าความละเอียดคือการจัดการกับ 'เวลา' — โมเดลที่คำนึงถึงเฟรมต่อเฟรม ช่วยลดการสั่นหรือแสงกะพริบที่มักเกิดจากการประมวลผลทีละเฟรม นอกจากนี้ยังมีการคัลเลอร์เกรดเพื่อคงโทนของฟิล์มดั้งเดิมและการเติมเม็ดฟิล์มกลับเข้าไปเล็กน้อยเพื่อรักษาเนื้อสัมผัส ท้ายสุด ฉันมักจะเตือนเสมอว่าเครื่องมือแม้จะทรงพลัง แต่ต้องใช้ความเป็นศิลปะในการตัดสินใจ บางครั้งการรักษาความหยาบเล็กน้อยของฟิล์มดั้งเดิมย่อมยิ่งทำให้ภาพมีชีวิตกว่าการลุยให้เรียบสะอาดจนเหมือนภาพสังเคราะห์ นี่แหละคือความสนุกของงานนี้ — เทคนิคนำทาง แต่การตัดสินใจสุดท้ายมาจากสายตาที่เคยดูหนังมานาน

ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่าการจับจอง 'ไฟผลาญจันทร์' ของสะสมแท้ไว้ในมือแล้วรู้ว่ามันมาจากแหล่งที่ไว้ใจได้จริงๆ ผมมักจะเริ่มจากการมองหาช่องทางอย่างเป็นทางการก่อนเสมอ เช่น เว็บไซต์ของผู้ผลิตหรือร้านตัวแทนจำหน่ายที่ได้รับอนุญาต เพราะของแท้มักมาพร้อมบรรจุภัณฑ์สมบูรณ์ ใบรับรองหรือสติกเกอร์ซีเรียลบางประเภท ต่อมาเป็นเรื่องของร้านมืออาชีพและตลาดนำเข้า ตัวอย่างช็อปที่ผมเคยตามดูคือร้านญี่ปุ่นอย่าง 'Mandarake' กับ 'AmiAmi' ซึ่งมักมีของสะสมรุ่นเก่าและลิมิเต็ดเอดิชันให้เลือก ถ้าคนซื้อไม่สะดวกสั่งจากต่างประเทศ การหาผู้แทนจำหน่ายอย่างเป็นทางการบนแพลตฟอร์มขนาดใหญ่ที่มีร้านอย่างเป็นทางการ (เช่นช่องทางที่รับประกันสินค้าแท้บนแพลตฟอร์มอีคอมเมิร์ซ) ก็เป็นทางเลือกที่ปลอดภัยกว่า สุดท้ายผมอยากเน้นเรื่องการตรวจสอบรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อนจ่ายเงิน ตรวจสติกเกอร์ซีเรียล เปรียบเทียบรูปถ่ายกับภาพรีลีสอย่างเป็นทางการ มองหาซองบรรจุเดิมและสภาพกล่อง ถ้าเป็นของมือสอง ขอใบรับรองความแท้หรือหลักฐานการซื้อครั้งแรก ถ้ามีการชำระเงินให้เลือกช่องทางที่มีการคุ้มครองผู้ซื้อและติดตามพัสดุได้ การดูแลแบบนี้ทำให้การสะสมสนุกขึ้นและไม่เจ็บตัวเมื่อของที่รอคอยมาถึง