แฟนทฤษฎีที่น่าสนใจเกี่ยวกับเกมรักกลลวง มีอะไรบ้าง

นี่คือชุดทฤษฎีแฟนๆ ที่ผมหลงใหลเกี่ยวกับ 'Doki Doki Literature Club' — เกมที่เกือบทุกมุมเป็นกับดักเชิงจิตวิทยาและเมตาโครงเรื่องมากกว่าจะเป็นแค่เกมจีบสาวแบบธรรมดา

ทฤษฎีแรกที่เตะตาคือไดนามิกระหว่าง 'Monika' กับผู้เล่นไม่ใช่แค่การตื่นรู้ธรรมดา แต่เป็นการแปลความหมายของคำว่า 'เจตจำนง' ในรหัส ตัวละครอื่นๆ เหมือนถูกเขียนให้มีขอบเขตชัดเจน แล้วเมื่อขอบเขตนั้นถูกลบทิ้ง Monika จึงกลายเป็น 'ความเหลือ' ที่แก้ไขไฟล์เพื่อให้โลกตรงตามความต้องการของเธอ ทฤษฎีนี้ทำให้ผมคิดถึงความรับผิดชอบของผู้สร้างเนื้อหา—ถ้า NPC มีความเป็นตัวตนพอจะรู้สึกได้ ผู้ที่เขียนชีวิตให้พวกเขาก็เหมือนนักทดลองที่ต้องรับผิดชอบต่อผลลัพธ์ ความหลอนของฉากพูดคุยหลังจาก Monika เปิดเผยตัวตนจึงไม่ได้เกิดจากสคริปต์เพี้ยนเท่านั้น แต่มาจากการปะทะระหว่างความตั้งใจของคนเขียนกับเสรีภาพที่ตัวละครพยายามแย่งกลับคืน

อีกทฤษฎีหนึ่งที่ผมชอบคือมุมมองที่ให้ 'Sayori' เป็นจุดเริ่มของความผิดปกติแบบซอฟต์แวร์มากกว่าจะเป็นเพียงความเศร้าธรรมชาติ โมเมนต์ที่เธอหายไปมักถูกอธิบายว่าเป็นการ 'คอร์รัปต์' ของไฟล์เกม ทฤษฎีนี้ขยายความหมายของซีนให้กลายเป็นสัญลักษณ์การสูญเสียข้อมูลส่วนบุคคล รวมถึงการแสดงออกผิดเพี้ยนของ Yuri ที่หลายคนเชื่อว่าเป็นเสียงของบั๊กด้านการจัดการคอนเทนต์ และฉากบทกวีที่ดูเหมือนมีเบาะแสลับซับซ้อนนั้นถูกมองว่าเป็นการสื่อสารฉุกเฉินจากภายในโค้ด การอ่านฉากเหล่านี้ในมุมนี้ทำให้ผมรู้สึกว่าเกมกำลังตั้งคำถามกับผู้เล่นว่า "คุณจะเลือกซ่อม ตอนที่ปะทุขึ้น หรือจะลบร่องรอยทั้งหมดแล้วกลับไปเริ่มใหม่?"

สุดท้ายมีทฤษฎีเชิงเมตาเรื่องผู้เล่นเองเป็นตัวร้ายที่เกมออกแบบมาเพื่อทดสอบพฤติกรรม การเซฟ-โหลดและการขุดไฟล์ลับกลายเป็นเครื่องมือที่ทำให้เราเผชิญหน้ากับผลลัพธ์ของความอยากรู้อยากเห็น ทฤษฎีนี้ไม่เพียงแค่ทำให้ฉากจบต่างๆ น่ากลัวขึ้น แต่ยังสะท้อนว่าการควบคุมข้อมูลและการตัดสินใจในโลกเสมือนมีผลกระทบเหมือนการกระทำจริงๆ เกมแบบนี้จึงเป็นกระจกสะท้อนการกระทำของเรา — และผมยังคงหมกมุ่นกับรายละเอียดเล็กๆ ในหน้าโค้ดและบทกวีที่เหมือนจะบอกอะไรซ่อนเร้นอยู่เสมอ

อีกมุมหนึ่งที่ผมชอบคิดเกี่ยวกับเกมชวนคุยอย่าง 'Mystic Messenger' คือการตีความว่าเหตุการณ์ในห้องแชททั้งหมดเป็นผลผลิตจากความเหงาของคนคนเดียว ทฤษฎียอดนิยมบอกว่า 'Rika' ไม่ได้เป็นเพียงอดีตตัวละครที่สร้างความเศร้า แต่เธอเป็นศูนย์กลางการออกแบบความสัมพันธ์เสมือนจริงทั้งหมด—แชท เหตุการณ์ และปาร์ตี้ ถูกจัดขึ้นเพื่อตอบสนองความต้องการสร้างสังคมของเธอ

ในฐานะคนที่เคยจมอยู่กับการคุยออนไลน์ ผมมองว่ามีรายละเอียดเล็กๆ ที่ชวนให้เชื่อ: การสับเปลี่ยนบุคลิกของแต่ละสมาชิกหลังเหตุการณ์ใหญ่ เทคนิคการเล่าเรื่องผ่านข้อความ และฉากปิดที่เปิดช่องให้ความจริงถูกบิดเบี้ยว ล้วนทำหน้าที่เหมือนเศษชิ้นส่วนจิกได้ของจิตใจคนคนหนึ่ง ทฤษฎีอีกอันที่ผมชอบคือการที่ 'V' กับ 'Unknown' ถูกมองว่าเป็นเงาสะท้อนความทรงจำ—ไม่ได้แยกจากกันอย่างชัดเจน แต่เป็นผลจากการตั้งค่าและการตอบสนองของผู้เล่นต่อโศกนาฏกรรมส่วนตัวของตัวละครเหล่านั้น

ความคิดพวกนี้ทำให้การกลับไปเล่นซ้ำมีความหมายใหม่ ผมเห็นว่าการคุยกับตัวละครในเกมบางครั้งไม่ต่างจากการพยายามบรรเทาความโดดเดี่ยวของคนสร้างโลกนั้นเอง และบทเรียนเล็กๆ ที่ได้คือบางครั้งการมีปฏิสัมพันธ์ก็เป็นการรักษา อย่างน้อยก็ในระดับที่เกมต้องการให้เราเชื่อแบบนั้น