Chapter 21 Milady

มาเฟียหนุ่มอายุเพียง 21 ปี เขาเรียนอยู่ปี 4 วิศวะมหาลัยชื่อดัง เป็นเจ้าของคลับตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ ผับนี้ก็ได้จากบารมีพ่อที่เป็นมาเฟียของเขานั้นแหละ มันไม่ยากที่จะเปิดคลับตามใจลูกชายเพียงคนเดียวของเขา แต่ตอนนี้เขาต้องมารับภาระที่ใหญ่หลวงของพ่อ โดยการดูแลกิจการสีเทาทั้งหมด โชคยังดีที่พ่อสอนเขาให้แข็งแกร่งตั้งแต่เด็กๆ ไม่งั้นก็คงทำเรื่องที่มาเฟียเขาทำกันไม่ได้ มาร์คัสบอกกับลูกเขาว่า จะไปตามหาเรื่องที่มันค้างคาใจอะไรบางอย่างจึงฝากกิจการให้เขาดูแลเอาไว้ชั่วคราว แต่ในระหว่างที่เขากำลังทำเรื่องผิดกฎหมาย หญิงสาวใบหน้าสวยกับโผล่มากลางวงพอดี และดูเหมือนว่าถ้าจะปล่อยเธอไป ถ้าเธอไปปากสว่างเขาก็คงต้องเกมแน่ๆ “ชะ...ช่วยด้วยค่ะ ฉันติดอยู่ตรงนี้” หนุ่มวัยฉกรรจ์จำนวนหลายนายรวมทั้งเขา มองไปทางต้นเสียง “ตัวอะไรวะนั่น! พวกมึงไปดูดิ” ...... “ธะ เธอ....เข้ามาได้ไง?” “ถามได้ฉันก็ลงมาจากเครื่องร่อนของฉันนะสิ ก็เห็นๆ อยู่” เธอตอบอย่างหงุดหงิด “นาย.พวกนายทำอะไรกันน่ะ?” เธอเขย่งเท้ามองไปด้านหลังชายหนุ่มหน้าคมอย่างนึกสงสัย

รัตติกาลถูกย้อมด้วยเปลวเพลิง แผ่นดินสะอื้นครวญคร่ำร่ำไห้ โชคชะตาชิงชังกักขังข้าฯไว้ หนึ่งปรารถนาเพียงใจได้พบนาง หลินอวี่เหยา นักพฤกษศาสตร์สาววัย 25 ปีมีชีวิตอยู่ในศตวรรษที่ 21 ประสบอุบัติเหตุขณะค้นหาพรรณไม้โบราณที่คาดว่าสาบสูญไปครึ่งศตวรรษ เมื่อฟื้นอีกครั้ง เธอมาอยู่ในร่างสนมหลินอวี่เหยาผู้มีชีวิตแสนน่าเวทนาในตำหนักเย็น นี้ หญิงสาวใช้ความสามารถด้านพฤกษศาสตร์เปลี่ยนตำหนักเย็นให้กลายเป็นบ้านที่แสนน่าอยู่ หวังเพียงให้ตนเองมีชีวิต อยู่รอดตามคำสั่งเสียของบิดามารดา “มีชีวิตอยู่ให้ดีให้มีความสุข” ในค่ำคืนหนึ่ง บุรุษในชุดดำหลบหนีการตามล่าเข้ามาซ่อนตัวในตำหนักเย็น หลินอวี่เหยาแม้ไม่รู้ว่าคนผู้นี้เป็นใครแต่ก็ช่วยชีวิตของเขาไว้ ใครเลยจะรู้ว่า ด้ายแดงแห่งโชคชะตาจะนำพาเธอข้ามกาลเวลาเพื่อพบเจ้าของเสียงในห้วงฝัน และ ปลดปล่อยหัวใจจ้าวปีศาจที่โศกเศร้าอาดูรนับพันปี

ปากบอกว่าไม่ชอบไม่สนใจไม่ใช่สเปก แต่ก็ไม่ยอมให้หมาตัวไหนเข้าใกล้ ปากแซ่บที่หนึ่ง ไร้มารยาทที่สอง ทำดีกับคนทั้งโลกทำแย่กับเธอคนเดียว “ไหนบอกว่าไม่ชอบฉันไง” “ก็ไม่ได้ชอบ” “ไม่ได้ชอบแล้วให้สร้อยเกียร์กับฉันทำไม” เซฟ อายุ23ปี คณะวิศวกรรมเครื่องกล หล่อ เจ้าชู้ ปากแซ่บ ไร้มารยาท เรียนวิศวะเพราะการแต่งกายเท่ห์ดีหาได้สนใจการเรียนไม่ “ต้องกักขังเลยไหมถึงจะรู้ว่าคลั่งรักแค่ไหน” ข้าวเจ้า (ข้าวเน่า/ข้าวบูด/ยัยเฉิ่ม/ยัยแว่น) อายุ21ปี คณะบริหารธุรกิจ เฉิ่มแค่การแต่งกายไม่ชอบเซฟที่สุดในโลก ทุกวันพุธ ศุกร์ ต้องขึ้นไปสอนงานเซฟบนห้องส่วนตัว “นายแพ้ฉันทุกครั้งที่ฉันขึ้นขย่มหรือไม่จริง” “อยากให้เรียกพี่เซฟขาต้องทำไง” “ทำใจ” คิมฮานึล / Berlinzz

เพลิง ภูธนินทร์ มาเฟียหนุ่มในวัย 39 ปี เป็นลูกครึ่งไทยจีน[ฮ่องกง] เป็นเจ้าพ่อธุรกิจสีเทาครบวงจร แห่งอาณาจักรP&P นิสัย : ดุร้าย ป่าเถื่อน ปากแข็งในเรื่องความรัก และคิดว่าผู้หญิงก็เหมือนกันหมด 'เลี้ยงไม่เชื่อง' อิงดาว เป็นนักศึกษาสาวปีที่3 ในวัย 21 ปี เป็นเด็กกำพร้า เติบโตมาจากบ้านโอบรัก  นิสัย : ดี เรียบร้อย แต่ไม่ค่อยยอมคน[ถ้าตัวเองไม่ผิด] เรียนเก่ง จึงได้ทุนเรียนต่อในระดับปริญญาตรี ทว่าเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อเธอได้ตบหน้าผู้ชายคนหนึ่งเข้า  เรื่องเลวร้ายจึงเกิดขึ้น กับชีวิตที่เรียบง่ายของเธอ  **** “ที่นี่มีตำแหน่งว่างอยู่สองตำแหน่ง เธอจะเลือกทำอะไร ฉันให้สิทธิ์เธอเลือกเองเต็มที่” เพลิงว่าขึ้น “ตำแหน่งว่าง…อะไรบ้างคะ” อิงดาวแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง ว่าผู้ชายที่เธอตั้งข้อรังเกียจ ก็มีส่วนดีหลงเหลืออยู่เหมือนกัน “ตำแหน่งแรก ไปรับแขกบนชั้นเจ็ด ชั้นนั้นจะมีพวกเสี่ยแก่ ๆ หื่นกระหายแต่กระเป๋าหนัก และยอมจ่ายอย่างไม่อั้น ถ้า    

เขาเข้าหาเธอเพื่อต้องการมีความสัมพันธ์แบบลับๆ แต่พอเขาได้เธอมาครอบครองกลับกลายเป็นว่ามันไม่เคยพอ ได้แล้วก็อยากจะได้ซ้ำๆ จนอยากเก็บเธอไว้เป็นของเขาคนเดียว คาร์เตอร์ (21ปี) | วิศวกรรมโยธาปีสี่ มหาวิทยาลัยA | นิ่ง ดุ เย็นชา เข้าถึงยาก "...นอนกับพี่สิ" ... "แคร์เป็นของพี่ จำไว้" แคร์ (18ปี) | นักศึกษาแพทย์เฟรชชี่ปีหนึ่ง มหาวิทยาลัยA | พูดน้อย อ่อนโยน อ่อนหวาน "พูดบ้าอะไร ออกไปนะ" ... "ฮึก~ไม่ แคร์ไม่ใช่ของพี่" หากผู้ใดละเมิดนำไปเผยแพร่ ทำซ้ำ หรือดัดแปลง นปก.Sherlina จะดำเนินตามกฎหมายคุ้มครองสิทธิทางปัญญา พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ 2537 ทั้งจำและปรับ

ตัวละคร หมอนิ่ง NC++ น้ำนิ่ง : อายุ 25 ปี นายแพทย์น้ำนิ่ง ไตรพิทักษ์พงษ์ หน้าโคตรนิ่ง ร้ายลึก ไม่ค่อยพูด แสดงออกทางสายตาและการกระทำ i ลูกโซ่ : อายุ 21 ปี หรือ พนิดา ว่าที่คุณหมอ ที่เข้ามาฝึกงานในโรงพยาบาลของน้ำนิ่ง ความน่ารักที่จะมาทำให้ใจของหมอนิ่งหวั่นไหว mage

ฮ่องเต้ฮั่วจงจักรพรรดิของแคว้นต้าอู่ เพราะต้องปวดหัวกับเหล่านางสนมที่มีมากจนเกินไป ถึงกับต้องปิดหูปิดตาไม่ข้องแวะกับนางสนมคนใดมากกว่าหนึ่งครั้งและปล่อยให้ขันทีคนสนิทเป็นคนคัดเลือกป้ายของนางสนมในแต่ละค่ำคืนกันเอง จึงทำให้นาง….จ้าวซูหลินหญิงสาวที่ถูกรับเข้าวังมาเพื่อเป็นสนมมาแล้วถึงสองปีแต่กลับถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างเดียวดายเพียงลำพังในเรือนที่ห่างออกไปแสนไกล จ้าวซูหลิน... แพทย์สาววัยยี่สิบหกปีจากศตวรรษที่ 21 ที่ทะลุมิติมาอยู่ในร่างของพระสนมที่ไม่เป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ เพราะเคยใช้ชีวิตอย่างท้าทายและอิสระมาก่อนนางจึงรู้สึกเบื่อหน่ายที่จะอยู่ในวังหลวงแห่งนี้ * * * * * * * * * * "ข้าอยากออกไปจากที่นี่" "ท่านเป็นถึงพระสนมเหตุใดถึงได้มีความคิดเช่นนั้นกันล่ะ" "ท่านไม่รู้อะไรหรอกลำบากอยู่ข้างนอกอาจจะดีกว่าอยู่ในวังหลวงที่แสนจะน่าเบื่อหน่ายนี่ก็เป็นได้" "เช่นนั้นท่านก็รับสิ่งนี้ไป" "อะไรหรือ" "มันคือยาพิษ หากท่านอยากออกไปจากวังหลวงแห่งนี้ก็มีเพียงต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น" "ท่านว่าอะไรนะ"

เดิมทีเธอเป็นแพทย์ในสนามรบที่มีชื่อเสียงในศตวรรษที่ 21 แต่เมื่อเธอเดินทางข้ามมิติ เธอก็ได้กลายมาเป็นพระชายาหลีผู้อัปลักษณ์ ที่ถูกรังแกทุกหนทุกแห่งและไม่ได้รับความโปรดปราน ทั้งชายารองผู้ไร้เดียงสา และญาติผู้น้องผู้เสแสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ที่ต่างเข้ามายั่วยุนางทีละคน? เช่นนั้นคงต้องถามเข็มเงินในนางก่อนว่าจะยอมหรือไม่! ส่วนองค์ชายหลีผู้เย็นชาและไร้หัวใจ เราหย่ากันเถอะ! ขณะที่นางถือใบหย่าและกำลังจะวิ่งหนี องค์ชายหลีก็เข้ามาขวางนางไว้ที่มุมห้อง! “นี่คือใบหน้าที่แท้จริงของเจ้าสินะ เจ้าจะวิ่งไปที่ใด?” มุมปากของชายคนนั้นแผ่รังสีที่อันตรายออกมา นางตื่นตระหนกและแสดงเข็มเงินในมือ "ท่าน...อย่าเข้ามานะ ท่านเคยตรัสว่าต้องการหย่าชายามิใช่หรือ?" องค์ชายหลีแย่งใบหย่ามาก่อนจะฉีกทิ้ง! “ข้าพูดผิดไป ข้ามิได้มิต้องการภรรยา ข้าเพียงแค่อยากปกป้องภรรยา! กลับบ้านกับข้า!”

หลิวหลงผิง แพทย์สาวจากยุคศตวรรษที่ 21 ทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของสตรีที่มีชื่อแซ่เดียวกันและจำเป็นต้องแกล้งบ้าเพื่อความอยู่รอดของตน กับ จวิ้นอ๋อง องค์ชายสี่ที่ชีวิตเหมือนถูกสาปต้องสวมหน้ากากครึ่งซีกตั้งแต่ยังเยาว์ ภายใต้หน้ากากที่ไม่ได้แค่ปกปิดความน่ากลัวของบาดแผลเท่านั้นแต่มีบางอย่างที่ลึกลับชวนให้นางต้องค้นพบคำตอบนั้นให้จงได้ หนึ่งคนดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดแต่อีกคนดั่งมัจจุราชที่คอยตามติดเหมือนเงา นางจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขาไปได้อย่างไร เมื่อปากบอกว่าเกลียดชังแต่ไม่ยอมให้นางห่างจากตัวเลยแม้เพียงก้าวเดียว - - - - - - - - - - - "ไม่ว่าเจ้าจะหนีข้าไปไกลมากเพียงใดข้าก็ตามเจ้ากลับมาได้เช่นเดิม เพราะชีวิตของเจ้าเป็นของข้า" "ท่านเป็นบ่อเงินบ่อทองของข้าเลยนะ ข้าต้องโง่เพียงใดถึงต้องหนีท่านไป" "เจ้าว่าอะไรนะ?"

อีตาบอสบ้า ฉันเป็นเลขานะ ไม่ใช่บาริต้าชงกาแฟ แกล้งให้ฉันชงกาแฟให้ตั้ง 20 แก้วแล้วยังไม่พอใจ งั้นแก้วที่ 21 แก้วสุดท้าย เอาเกลือไปแทนน้ำตาลก็แล้วกัน!!