Kung Fu Imut

Katie, 24 years old, a simple lady with a brave heart. Nagdesisyon siyang pumasok sa military, dahil sa malagim na trahedya nang kahapon. At hindi siya papayag hangga’t hindi nabibigyan ng hustisya ang pagkamatay ng kaniyang mga magulang. Zachary, a hot Battalion Commander who is ruthless among the ruthless. Kung mahina ka, hindi ka tatagal. Ganoon din sa mga kababaihang halos sambahin na siya. Ano ang mangyayari kapag nagtagpo ang tadhana ng dalawa. Matupad pa kaya ni Katie ang pangako niya sa sarili, kung unti-unti nang iniiba ng nadarama niya kay Zach ang lahat?

Walang ibang pinangarap si Paloma kung hindi ang maging isang kilalang modelo. Naabot na niya ang pangarap na 'yon dahil unti-unti na siyang nakikilala at nagkakapangalan sa industriya pero ang lahat ng kanyang pinaghirapan ay mawawala dahil sa isang gabing pagkakamali. Arken Fernandez is a perfectionist guy. Business minded person at priority ang kanyang trabaho. Paano kung isang gabi ay pareho silang magkamali? Papanindigan ba nila ang pagkakamaling 'yon? Mahuhulog ba sila sa isa't isa? O mananatiling lihim ang lahat ng naganap nang gabing 'yon pati na ang naging bunga nito?

Isang simpleng babae lamang si Cassie, pero isang iglap ay nagbago ang lahat nang mapilitang pumasok siya sa isang kasunduang kasal kay Calix, ang anak ng pinakamayamang pamilya sa siyudad. Ang kontrata ay malinaw: walang puso, walang emosyon, pawang papel lamang ang kanilang pagsasama. Ngunit paano kung sa bawat araw na magkasama sila, unti-unting nadadama ni Cassie ang init ng mga titig at lambing na hindi niya inaasahan mula sa lalaking pinakasalan niya sa kasinungalingan? At paano kung sa likod ng mga ngiti ni Calix, may mga sikreto siyang hindi pa kayang ibunyag?

Love is the most complicated thing in the world, that's why nahihirapan akong pumili kung ang mission ko ba o ang taong mahal ko.I'm a journalist and his my mission.And my mission is to be his wife, to be a wife of an idol.

Chloe Sue never imagined na ang mapapangasawa niya ay isang lalaking parang yelo na sa lamig, silent and emotionally distant. And Yohan Benjamin never thought that this girl, who was supposed to be just part of a family arrangement, would slowly start breaking down the walls he had spent his whole life building. Nang unang nakita ni Chloe si Yohan, nasa loob siya ng isang eleganteng hall, sun-kissed ang kutis nito. 'Yung mga mata niya, those deep almond eyes, parang may misteryong hindi mo agad mabasa. Tipong kahit sinong lalaki, mahuhulog. Kaya hindi nakapagtataka na halos mapanganga ang buong pamilya Benjamin. Pero si Yohan? Walang reaksyon. Nakatungo lang siya sa maayos niyang military uniform, seryoso ang mukha, at tila ba walang kahit anong nararamdaman. Kung ibang babae siguro, matatakot. Pero si Chloe, curious lang. They're bound by a decades-old debt between their families, at ngayong malapit nang ipadala si Yohan sa battlefield, kung saan walang kasiguraduhan kung makakabalik pa siya, the elders from both families started pushing. Wala nang oras at kailangan na raw nilang magpakasal. Not because they loved each other, but because it was their duty.

“Nothing hurts more than being betrayed by someone you love.” Iyan ang naramdaman ni Reyna nang matuklasan niya ang pagtataksil ng kanyang ama sa kanilang pamilya. Mulat man sa marangyang buhay, mas pinili ni Reyna na mamuhay ng simple sa poder ng kanyang Auntie Vanessa dahil hindi niya kaya ang klase ng living set-up na meron ang kanyang mga magulang. Isang umaga niyanig ng malungkot na balita ang mundo ni Reyna, bumagsak ang kumpanya ng Jhudwung Company kung kaya'y hindi na nito kayang bayaran ang mga obligasyon ng mga scholars nito sa Whiz Franklin University kung saan siya nag-aaral bilang university scholar ng nasabing kumpanya. Habang nasa kalagitnaan siya ng problema, isang Filipino-Japanese Kanji Fujisawa ang lumitaw na parang kabute sa buhay niya. Ang nag-iisang lalaking nag order ng beer sa cofee shop kung saan siya ay barista. Na wewerdohan man, napilitan siyang gawin ang isang bagay para sa lalaki, dahil ang scholarship na pinakaiingatan niya ay tanging Kanji lang ang makakasalba.

"Sabihin na lang natin na pagod na ako sa paglalaro at nais kung tigilan na ito? Gusto kong mapalapit sa iyo dahil gusto kita. Nais kong malaman kung pareho ba tayo ng gusto o mali lang ang interpretasyon ko sa kilos mo?" "Hindi, tama ka," pag-amin niya. "Pero nitong hapon lamang ay sinabi mo na ako ay isang komplikasyon na hindi mo kailangan." "Over-analyzing is second nature to me. It’s helps me more often than I care to count. Ngunit hindi sa pagkakataong ito." "Parang hindi naman ganoon iyon," masuri niyang sinabi. "Marahil ay narealized mo lamang na walang magandang patutunguhan ang pakikipagrelasyon sa akin." "I don’t care about the future. Ang tanging mahalaga lamang ay kung ano ang narito at ang ngayon. " Humakbang siya patungo sa kanya, pagkatapos ay isa pa, hanggang sa halos malanghap na niya ang halimuyak ng kanyang balat. “Ano ang masasabi mo, Lara?" he asked hoarsely. "Handa ka bang makipagsapalaran sa akin?"

Ang akala ni Monica Prado siya na ang magiging masyaang babae sa araw ng kasal niya kay Jericho Mendel pero kabaligtaran niyon ang nangyari dahil hindi siya nito sinipot sa mismong kasal nila. Dahil sa sakit na nararamdaman ni Monica, uminom siya sa isang bar at doon niya nakilala si Zymon Coreal at inakala niyang si Jericho ang binata. Dahil sa matinding tama ng alak hindi namalayan ni Monica na may nangyari sa kanila ng binata nagbunga ng isang supling. Lumayo si Monica sa Manila para layuan ang mga taong naging parte ng buhay niya roon. Tumungo siya ng Davao para roon itaguyod ang anak niya. Ngunit paano kung habang nililimot niya ang nakaraan saka naman babalik si Zymon at Jericho sa buhay niya? Paano kung pareho nilang akuin ang pagiging ama sa bata? Handa ba si Monica na malaman ng dalawang lalaki kung sinong tunay na ama ng bata? May pag-ibig bang muling mabubuo sa pagitan ni Monica at Jericho o uusbong ang pag-ibig ni Monica kay Zymon?

Isang lumang aparador ang nagdala saakin sa nakaraan, sa taon ilang dekada na ang nakalipas , ang taon kung saan isang magiting na batang Heneral ang papasok saaking buhay.

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.