Nabatid Ko Na

Because of the incident, my life changed completely. I never thought that in an instant, I would lose everything. Family, friends and even the man that I loved. But I met a man which I did not expect to love him. He is the mysterious one, cold as ice, introvert, anti-social but he really caught my attention. But the way his voice sounds or the words he speak makes me think that I met someone like him before. Curiosity kills me inside. Naging parte kaya siya nang nakaraan ko? Nakilala ko na ba siya noon? Pero hindi ko inaasahan na isang araw, mahuhulog ako sa kaniya. Can we bring back our past or remain strangers?

"Hector, totoo ang sinabi ko sayo. Gusto kong magka-in love-an tayo, at magkasama nang seryoso, tulad ng magkasintahan, mula sa pagiging estranghero hanggang sa magkaintindihan tayo. Gusto kong maranasan yung pakiramdam na pantay tayo. Ikaw si Hector, bilang si Hector na asawa ko at hindi tiyuhin ng ibang tao, at ako si Anne bilang si Anne na asawa mo at hindi kasintahan ng ibang tao. Mag-ipon tayo ng mga alaala, isang taon, dalawang taon, tatlong taon, sampung taon, kung okay lang sayo?" Inabot ako ni Hector at hinila para umupo sa kanyang kandungan, at sinabi nang mahinahon "Okay, pero, love, wala akong karanasan, kailangan mo akong turuan pa. Pero..." Hindi ko alam kung sinasadya ni Hector na biglang huminto at hinaplos ang kaniyang maiinit na labi sa gilid ng aking mukha "Pero... Pagdating sa pagkahulog, dapat ang lalaki ang mag-initiate. Maghintay ka lang, susuyuin kita."

Matteo Montenegro is a 32 year old businessman. Isa siya sa pinaka kilala at maimpluwensyang tao pagdating sa larangan ng negosyo. At his age ay hindi na halos mabilang lahat ng mga negosyong naipatayo nito mapa loob o labas man ng bansa. "What?! Siya si Matteo Montenegro?" Agad naagaw ang aking atensyon sa kadarating lang na lalaki at saktong huminto ito sa aming harapan. Freya, my twin sister looked at the man with disgusts. "You've got to be kidding me, Mum! Ipapakasal nyo 'ko sa isang lumpo?!" Mabilis na tinakpan ni Mama ang bibig ng kambal ko sabay pinanlakihan niya ito ng mata. "Watch your mouth, Freya. Hindi kung sino-sinong lalaki lang 'yang kaharap mo." May halong diing saad ng aming ina tsaka ito muling humarap dun sa lalaki. "Pasensya na po kayo sa inasal ng anak ko, Mr. Montenegro, nagulat lamang po siya." Hindi umimik iyung lalaki at diretso lang ang tingin nito sa kawalan. Palihim ko naman itong pinasadahan ng tingin. He's dashingly handsome. From his deep, blue eyes, thick brows, pointed nose down to his firm jawline. Walang tapon. He's currently sitting on a wheelchair habang nasa likod naman niya ang isang matangkad na lalaki na naka all black attire, must be his bodyguard. It's obvious that he can't walk. "Wait, are you blind?" Ang diretsong tanong ng kambal ko habang naka kunot ang noo. Muli ay hindi naman umimik iyung lalaki kaya ang bodyguard na niya ang sumagot. "Yes, my boss is blind but-" "Oh, come on! Lumpo na ta's bulag pa? Ganyang klasi ng lalaki ang nais mong ipakasal sa'kin? What kind of a mother are-" "Enough, Freya!"

Rahma seorang wanita sederhana dan pekerja keras. Setelah sang suami di-PHK ia rela menjadi ART demi membantu mengepulkan asap dapur keluarga kecilnya. Namun, ia menjadi sangat murka saat mendapati suami tengah berbuat tak senonoh dengan adik kandungnya. Bagaimana kisahnya? Baca, yuk?

Perjalanan hidup seorang perempuan bernama Bunga Eka Raflesia yang penuh luka dan airmata tapi sosok Bunga yang tegar dan berani membuatnya sanggup melewati semua ujiannya.

"Kamu tau Riyanti kan?" Tidak bisa dipungkiri, mendengar nama itu lagi setelah 3 tahun menikah membuat tubuh perempuan yang tengah memakaikan baju pada putrinya sempat terhenti. Riyanti. Perempuan pemilik hati suaminya sejak dulu dan mungkin sampai sekarang. Entah karena apa hubungan mereka kandas sehingga orang tua Agam memohon padanya untuk menyelamatkan harga diri keluarga karena ditinggal oleh calon mantu mereka. Masih jelas sekali sewaktu Agam merapalkan nama Riyanti sebanyak 3 kali di depan semua orang yang menyaksikan pernikahan yang seharusnya tidak terjadi itu. "Memangnya kenapa, Bang?" tanya perempuan itu pada suaminya. Diam-diam dia mengepalkan tangannya berharap dugaan buruk dibenaknya tidak akan terjadi. "Dia telah kembali." Jawaban singkat namun menohok hati. Anjali menghembuskan napas pasrah seolah tau apa yang akan terjadi selanjutnya. "Mari kita bercerai, Anjali."

Prologo Yanking my hairs back tanong niya "nasaan tayo ngayon" bago pinilit ang kanyang mga labi sa akin, kinagat ko ang kanyang mga labi na lalong ikinainis niya. Sa loob ng isang kisap mata ay galit niya akong itinapon sa kama, itinapon ang kanyang tuwalya, mabilis niyang inabot ang aking damit na pinunit ang mga ito na naiwan akong na stranded lamang sa aking panty. Sinubukan ko siyang labanan pero maraming beses akong nasampal, hindi pa rin ako sumuko hanggang sa naipit niya ako kaya wala akong magawa." Hindi!" Napasigaw ako na nahihirapan pa rin sa kanya "hindi mo siya pwedeng hayaang manalo" patuloy na sumisigaw ang konsensya ko sa akin. Joe nanatiling pa rin enjoying ang view ng kanyang struggling, groaned out sa kasiyahan "damn your so sexy" siya cussed out bago devouring kanya. Siya ay sumigaw, umiyak at nagmakaawa sa kanya na huminto ngunit hindi niya pinansin ang paghampas nito sa kanya na parang isang mabangis na hayop hanggang sa siya ay nahimatay, paggising niya later on natagpuan niya ang sarili niya na hubo't hubad pa rin at nag iisa sa malamig na silid, iyon ay nang sumumpa siya na maghihiganti siya sa lahat ng gastos

Akala ko tapos na ang gabi. Tahimik na ang buong bahay, pero hindi ang dibdib ko. Kagagaling lang namin sa isang party—hosted by his mother. Ang daming tao. Ang daming mata. Pero kahit na ipinakilala niya akong secretary lang, ramdam ko ang pag-aangkin sa bawat sulyap niya. Lalo na nang may lalaking lumapit sa akin. Lalo na nang ngumiti ako, kahit sandali. Doon ko siya nakita—yung paninigas ng panga, ang lalim ng tingin na parang babagsak ang langit. Kaya hindi na ako nagulat nang may kumatok. Malakas. Walang pasintabi. Pagbukas ko ng pinto, naroon siya. Si Cayden. Nakatayo sa dilim, may halong galit at silakbo sa mukha. Hindi siya nagsalita agad—dumiretso siya sa loob, isinara ang pinto, at hinila ako papunta sa kama. “Cayden, what are you—stop!” Nagpumiglas ako. Umiwas. Pero hinigpitan niya ang hawak sa braso ko. Lumuhod siya sa kama, pinilit akong mapahiga. At saka siya bumulong, malamig ang boses, pero parang nasusunog ako sa bawat salita. “Tonight, whether you like it or not… I’m going to claim you.” Nanlaki ang mata ko. Hindi ito tanong. Hindi ito pakiusap. Ito ang utos ng isang lalaking hindi kailanman tinanggihan. Hindi siya aalis. Hindi siya titigil. At ngayong gabi— Tatatakan niya ako ng pangalan niya. Kahit hindi ako handa.

Sinabi ko na sayo, Don't fall in love with me, dahil hindi kita kayang saluhin. Still lalaki pa rin ang gusto ko. Isa ka lamang taga pawi ng uhaw ko sa tawag ng laman. At kailanman ay hindi kita kayang mahalin.

"Oo ford! ...ako nga ang iyong asawa na pinabayaan mong mamat*y sa kamay ng ina mo at sa babaeng tinuri kong kapatid buong buhay ko!" walang tigil sa pagpatak ang aking luha habang sinasabi lahat sa kaniya lahat ng sakit na dinanas ko sa kamay ng kaniyang pamilya at sa t*ksil kong kaibigan. "M-maniwala ka sakin hon ...please-e maniwala ka wala akong alam sa sinasabi mo" paliwanag niya habang sinusubukan niya akong yakapin. "Tigilan mo ako sa mga kasinungalingan mo! magmula ngayon, hindi na ako ang dating mahinang si gwen! dahil hindi na ako muli pang magpapa-api sa inyo!" kumalas ako sa pagkakahawak niya sakin saka tumalikod sa kaniya. "Maniwala ka gwen ...ikaw parin ang babaeng pinakamamahal ko-o" tumulo ang aking mga luha habang nakikinig sa kaniyang kasinungalingan. "M-mahal? ...kung mahal mo ako ford sa akin ka naniwala! sa lahat ng tao dapat ikaw yung unang kumampi sa akin! alam mo ba yung sakit na dinanas ko?! ...ford hindi mo alam kung anong hirap at pasakit naranasan ko sa inyo!" Wala paring hinto ang pagtulo ng aking mga luha habang isa isa kong sinasabi sa kaniya lahat ng nangyari mula noong nasa pamamahay nila ako. "Maniwala ka ...wala akong alam sa nangyari, patawarin mo ako kung, kung hindi ako nakinig sayo mga panahong yun" while crying saka nakaluhod papalapit kay gwen. "T-tama na ford! ...tama na! ...hinding hindi ko kayo mapatatawad lalo ka na!" muli akong bumitaw sa kaniya saka nagpatuloy sa paglalakad habang ang agos ng ulan tuloy tuloy padin. "You're the worse man i've ever met!" in her mind Muling nagsipag patakan ang noo'y nais kong pigilan na mga luha ngunit kusa itong lumalabas at ayaw paawat.