Novel Devan Siska Episode 10

Tidak ada persahabatan yang murni antara laki-laki dan perempuan, kecuali salah satunya memendam rasa. Seperti halnya Hilman dan Anita. Mereka tetap dekat meski sudah mempunyai pasangan masing-masing.

Rindu, seorang anak yang mengalami banyak cobaan sejak ayahnya pergi meninggalkan dirinya. Juga setelah sang ibu memutuskan untuk menikah lagi. Berbagai kejadian pahit ia alami hingga ia menemukan orang yang mengubah seluruh kehidupannya.

Adrianna Do you ever wish you were strong enough? I wish I wasn’t weak willed. That I actually could stand up to my family so I didn't have to betray the one person who truly loved me. The only man I ever loved. Now he's back for revenge, vowing to pull my entire family down. He doesn’t look at me the way he once did. His eyes are filled with hatred and disdain. Lance I want to hold Adrianna’s head under water. I want to kiss her till we both forget everything. I find it difficult to decide which I want more. More than anything, I want to bring her down. I want to see her suffer everything I suffered because of her. To watch her lying mouth beg for forgiveness. To see her beautiful, deceptive eyes glaze over with tears. I won't stop till I burn the Houston family legacy to the ground.

“ที่ไหนมีฉัน ที่นั่นจะต้องไม่มีเธอ ถ้าฉันอยู่ที่ไหนก็ตาม จำไว้ว่าที่นั่นคือสถานที่ ‘ต้องห้าม’ สำหรับกรวดทรายไร้ค่าอย่าง...เธอ... และถ้าเธออยู่ที่ไหนก็ตาม ฉันจะไม่ขอเหยียบย่างเข้าไปที่นั่นเป็นอันขาดเช่นกัน... ” นั่นคือประกาศิตแสนเลือดเย็นจากปากของผู้ชายที่เธอแอบหลงรักและเฝ้าคิดถึงมาตลอด 10 ปี!!

10 ปีก่อน เขาคือผู้ชายที่เธอตกหลุมรักจนเหมือนคนบ้า พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เป็นคนในสายตา แต่กลับถูก ภาคินทร์ คัลเลน ปฏิเสธอย่างไม่ไยดี มะเหมียว จึงหนีไปเรียนต่อญี่ปุ่นหลบเลียแผลใจเงียบๆ แต่ไม่คิดว่าทันทีที่เรียนจบ กลับมาจะพบว่าเขาคือคนที่แม่ตอบตกลงรับการแต่งงานแบบคลุมถุงชนให้โดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ +++++++++++++++++++++++++++ "ก็...เฮียไม่ได้รักหนู ที่เข้ามาทำดีกับหนูก็แค่เพราะคุณย่าสั่งใช่ไหมล่ะ" "เรื่องที่ทำดีกับหนู เฮียไม่เคยทำเพราะคุณย่าสั่ง" "ไม่ได้ทำเพราะคุณย่าสั่ง แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะชอบใช่ไหมล่ะคะ หนูเข้าใจแหละว่าหนูมันไม่มีอะไรดีสักอย่าง ขนาดผู้ชายจะแต่งงานด้วยสักคนยังไม่ชอบหนูเลย" "ใครบอกว่าเฮียไม่ชอบหนู" "ไม่มีใครบอก หนูคิดเอง เมื่อก่อนเอียไม่ชอบหนูนี่" เขาเงียบไปเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มจะจุดขึ้นที่มุมปาก "เมื่อก่อนไม่ชอบ แล้วตอนนี้ชอบไม่ได้เหรอครับ?"

อีกคนซ่อนพิษ อีกคนซ่อนความลับ จากคอยปกป้องกลายเป็นหวง จากหวงกลายเป็นอยากครอบครอง เมื่อนางเลือกจะแก้แค้นเขาก็พร้อมจะเคียงข้าง "อยู่ดีไม่ว่าดีเรียกข้ามาวางยาพิษถึงที่ ร้ายมาร้ายกลับสามเท่าไม่โกง" "หลางเย่หลิน" บุตรีเสนาบดีที่ไม่ต้องการเกี่ยวข้องกับบิดา นางอยู่บนเขาฉีซางดี ๆ แต่มีราชโองการเพื่อให้เข้าร่วมพิธีหาคู่ขององค์ชายทั้ง 10 ใน "ต้าเซี่ย" นางจึงต้องลงเขา ใครจะคิดว่าลงได้แค่ตีนเขาก็ถูกลอบโจมตีจนพบกับเขา.... "โม่จางหยวน" องครักษ์ลับที่รับคำสั่งจากอาจารย์ของนางให้มาปกป้องนางจนถึงเมืองหลวง "หลางเสี่ยวหง" และ "จางเยี่ยน" สองแม่ลูกที่ส่งคนตามฆ่าเพื่อมิให้หลางเย่หลินได้มาถึงเมืองหลวง นางไม่ต้องการให้มีคนมาแย่งตำแหน่ง "ชายาองค์รัชทายาท" แต่เมื่อมาถึงเมืองหลวงและพบกับบิดา "หลางฮุ่ย" เสนาบดีของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันซึ่งนางมาที่นี่ จุดประสงค์เดียวคือ "ตัดขาดกับสกุลหลางโดยเด็ดขาด" แต่ในเมื่อทำไม่สำเร็จ "หลางเย่หลิน" รอดมาได้จนถึงเมืองหลวง โดยมี "โม่จางหยวน" คอยปกป้อง "พวกเจ้าก็ระวังตัวให้ดี ๆ การแก้แค้นกำลังจะเริ่มต้น ณ บัดนี้"

Berada di tempat baru dan jauh dari rumah, Daisy yang melaksanakan KKN harus mampu menyesuaikan diri. Setelah perdebatan dengan temanya, akhirnya daisy memutuskan untuk mengambil jalanya sendiri dan hanya bermodalkan tekad melaksanakan KKN sendiri. Bertemu dengan orang-orang baru, belajar banyak hal, menemukan makna hidup bahkan menjalin kisah cinta. Daisy menyadari bahwa ternyata untuk pertama kalinya dia mampu keluar dari zona nyamanya, bertemu dengan orang-orang baru menyadarkannya bahwa hidup tidak sesederhana yang dia pikirkan. Apakah praktek lapangan sesederha itu, atau akan banyak permasalahan-permasalah yang harus di hadapi apakah daisy mampu menyesuaikan diri atau malah menyerah dan memutuskan untuk pulang.

“Inilah alasannya kenapa aku tidak ingin mencintai. Kamu hanya memanfaatkan ku, dan aku tau itu.” “Tapi anehnya aku tidak bisa membencimu, dan aku masih tetap mengharapkan cintamu.” “Aish, betapa bodohnya aku!” Untaian kata yang selalu berkeliaran dalam pikirannya. Masa putih abu yang menyenangkan telah berubah menjadi kenangan tersuram. Dia tahu penyesalan akan selalu datang meski tak pernah diharapkan. Entah itu soal ingatan ataupun sikap yang diselimuti oleh kenangan. Meski begitu, takdir tetap menuntunnya untuk berlari ke arah pujaan hatinya itu. Memaksa kedua rasa yang bertolak belakang untuk selalu bersama. Hingga pada akhirnya membuat hubungan mereka semakin merenggang.

⚠️SPG  "Bulag na Pagmamahal: Ang Kwento ni Rheana Belmonte" Si Rheana Belmonte, 20 taong gulang—bulag, ngunit marunong magmahal. Sa kabila ng kanyang kapansanan, ibinuhos niya ang buong puso sa lalaking inakala niyang tagapagtanggol niya... si Darvey Gonsalo. Pero ang pag-ibig na inaakala niyang kanlungan, unti-unting naging impyerno. Nang dumating sa buhay nila si Cindy Buena, unti-unting naglaho ang halaga ni Rheana. Sa mismong tahanan nilang mag-asawa, nasaksihan niya—harapan—ang kababuyang ginagawa ng kanyang asawa’t kabit. Sa harap ng lipunan at ng pamilya ni Darvey, ibinaba siya sa pagiging isang katulong—walang karapatan, walang boses, at lalong walang dignidad. Ang masakit? Hindi lang siya binulag ng kapalaran, kundi pati ng pag-ibig. Hanggang kailan mananatiling martir si Rheana Belmonte? Lalaban ba siya sa sistemang sumira sa kanya—o mananatili siyang bulag habang tuluyang nilalamon ng karimlan ang kanyang mundo?

“Pipay!” galit na sigaw ng aking madrasta mula sa kanyang silid habang abala sa pag-aayos ng kanyang mukha. Halos magputok ang ugat sa kanyang leeg, na para bang ako ang dahilan ng lahat ng problema niya sa buhay. “Bakit po, Madam?” mahinahon kong sagot habang tuloy sa paglalampaso ng sahig. “Madam”—iyon ang itinawag niya sa akin mula pa noong una, at dahil sa takot, hindi ko na rin inusisa kung bakit. Ako nga pala si Piazza Fontana Vega, o mas kilala bilang Pipay. Dalawampu’t dalawang taong gulang na ako, ngunit hanggang Grade 5 lang ang naabot ko. Natigil ako sa pag-aaral noong mag-asawa muli ang aking ama. Simula noon, naging parang alipin na ako ng aking madrasta. Araw-araw, pareho lang ang eksena sa bahay. Ako ang gumagawa ng lahat ng gawain habang si Madam at ang kanyang anak na si Claire ay nag-e-enjoy sa luho ng buhay. Pero kahit ganoon, may lihim akong pangarap. Minsan, sa mga tahimik na gabi, iniisip ko kung darating ba ang araw na makakawala ako sa ganitong sitwasyon. “PIPAY!” muling sigaw ng aking madrasta, na tila mas nagiging galit pa. Agad kong iniwan ang mop at tumakbo sa kanyang kwarto. Kailangan kong magmadali. Kapag natagalan ako, mas matindi ang parusa. “Madam, may kailangan po ba kayo?” magalang kong tanong sa aking Madrasta. "Bakit ba ang bagal mong kumilos? HETO! Labhan mo pati ang damit ng anak ko!” sigaw niya, sabay hagis sa akin ng maruruming damit. Tumama ito sa aking mukha, pero wala akong nagawa kundi damputin ang mga ito. “Opo, Madam,” sagot ko, habang pinipigil ang pagbagsak ng luha.