Skyla #72

「最新型の実験療法がなければ、あと72時間の命です」 医者はそう言った。 でも、そのたった一つの治療枠は黒崎蒼汰（くろさき そうた）が佐倉美優（さくら みゆう）に与えた。 「彼女の腎不全の方が深刻だから」と、彼は言った。 私はうなずいて、死を早めるとされる白い錠剤を飲み込んだ。 残された時間で、私はたくさんのことをした。 署名のとき、弁護士の手は震えていた。 「……400億円相当の株を、すべて譲渡するおつもりですか？」 「ええ、美優に全部です」 娘の萌花は、美優の腕の中で嬉しそうに笑っていた。 「美優ママがね、新しいワンピース買ってくれたの！」 「よく似合ってるよ。これからは美優ママの言うことをちゃんと聞くのよ」 私が自ら築き上げたあのギャラリーも、今では美優の名前が掲げられている。 「お姉ちゃん……本当に、ありがとう……」彼女は涙を流して言った。 「あなたの方が、きっと上手く経営できるわ」 両親の信託基金さえ、私は署名して放棄した。 蒼汰はようやく、長年見せたことのなかった心からの笑みを浮かべた。 「紗季、君……変わったな。もうあんなに尖ってない。今のお前、本当に綺麗だよ」 そう、死にかけの私こそが、ついに彼らの求める「完璧な伊藤紗季」になった。 従順で、寛大で、決して争わない伊藤紗季（いとう さき）。 残された72時間のカウントダウンは、もう始まっている。 私はふと、思った。 心臓が止まる瞬間、彼らは私のことをどう記憶するのだろう？ 「ついに手放すことを覚えた良き妻」？ それとも―― 「死をもって復讐を遂げた女」？

男の自殺の邪魔をしたのは、同じく自殺しようとしていた女だった。 その最悪の出会いが縁となり、共同生活を始めることになった二人。男は言った。「お前が死ぬまで俺は死なない。俺はお前の死を見届けてから死ぬ」と。 死に囚われた二人は共に生活していく中で「生きる意味」「死の意味」について考える。そして「人を愛する意味」を。 全72話です。

Ketika persahabatan masa kecil berubah menjadi sebuah kesalahan dan menumbuhkan banyak perasaan terlarang... Disaat itulah mereka... Oliver Benedict Guerro, Samantha Athena Dobson, Skyla Rose Tandy, Kyle Ben Dobson, Summer Rose Tandy, Maximilian Arthur Dobson, Valerie Denia Guerro, dan Raizel Ben Dobson. Ke delapan generasi muda itu harus menyelesaikan masalah hati mereka yang begitu rumit hingga adanya hati yang sempat dijaga menjadi tersakiti, dan hati yang selama ini diabaikan menjadi prioritas utama. Bagaimana kisah cinta mereka? Akankah ada diantara mereka yang benar-benar mengerti arti cinta sesungguhnya?

D'après le médecin, sans le nouveau traitement expérimental, il me restait seulement 72 heures à vivre. Mais la seule place pour ce traitement, Adrien Leroux l'a donnée à Éléna Lemoine. « Son insuffisance rénale est plus grave », a-t-il dit. J'ai hoché la tête, puis j'ai avalé les comprimés blancs qui allaient accélérer ma mort. Durant le temps qu'il me restait, j'ai fait beaucoup de choses. Au moment de signer, la main de l'avocat tremblait. « Vous voulez vraiment céder la totalité des actions ? Vingt milliards ? » J'ai répondu : « Oui. Donnez-les à Éléna. » Ma fille, Chloé, riait dans les bras d'Éléna : « Éléna m'a acheté une nouvelle robe ! » J'ai dit : « Elle te va bien. Il faudra bien l'écouter, d'accord ? » La galerie que j'avais fondée de mes propres mains porte désormais le nom d'Éléna. « Tu es magnifique, Camille », a-t-elle pleuré. J'ai dit : « Tu la géreras mieux que moi. » Même le fonds fiduciaire de mes parents, j'y ai renoncé. Et Adrien Leroux a enfin souri pour la première fois en toutes ces années. Un vrai sourire. « Camille, tu as changé. Tu n'es plus aussi agressive qu'avant. Tu es belle comme ça. » Oui. Moi, Camille, sur le point de mourir, je suis enfin devenue cette femme parfaite à leurs yeux - docile, généreuse, silencieuse. Le compte à rebours des 72 heures a commencé. Je me demande, à l'instant où mon cœur cessera de battre, qu'est-ce qu'ils retiendront de moi ? L'épouse exemplaire qui a enfin appris à lâcher prise, ou cette femme qui a choisi la mort comme ultime revanche ?

قال الطبيب إنني ما لم أخضع لأحدث علاج تجريبي، لن أعيش سوى 72 ساعة. لكن سليم أعطى فرصة العلاج الوحيدة ليمنى. "فشلها الكلوي أكثر خطورة،" قال. أومأتُ برأسي، وابتلعت تلك الحبوب البيضاء التي ستسرع موتي. وفي الوقت المتبقي لي، فعلتُ الكثير من الأشياء. عند التوقيع، كانت يد المحامي ترتجف: "مئتي مليون دولار من الأسهم، هل حقًا تنوين التنازل عنها كلها؟" قلتُ: "نعم، ليمنى." كانت ابنتي سلمى تضحك بسعادة في أحضان يمنى: "ماما يمنى اشترت لي فستانًا جديدًا!" قلتُ: "إنه جميل جدًا، يجب أن تستمعي إلى ماما يمنى في المستقبل." معرض الفنون الذي أنشأته بيدي، يحمل الآن اسم يمنى. "أختي، أنتِ رائعة جدًا،" قالت وهي تبكي. قلتُ: "ستديرينه أفضل مني." حتى صندوق الثقة الخاص بوالديّ، وقعتُ تنازلاً عنه. أخيرًا، أظهر سليم أول ابتسامة حقيقية له منذ سنوات: "جهاد، لقد تغيرتِ. لم تعودي عدوانية كما كنتِ، أنتِ جميلة حقًا هكذا." نعم، أنا المحتضرة، أخيرًا أصبحتُ "جهاد المثالية" في نظرهم. جهاد المطيعة، السخية، التي لم تعد تجادل. بدأ العد التنازلي لـ 72 ساعة. أنا حقًا أتساءل، عندما يتوقف نبض قلبي، ماذا سيتذكرون عني؟ هل سيتذكرون الزوجة الصالحة التي "تعلمت أخيرًا كيف تتخلى"، أم المرأة التي أكملت انتقامها بالموت؟

หมอบอกว่า ถ้าไม่ได้รับแนวทางการรักษาเชิงทดลองรุ่นใหม่ล่าสุด ฉันจะมีชีวิตอยู่ได้เพียง 72 ชั่วโมง แต่สิทธิ์การรักษาเพียงหนึ่งเดียว กลับถูกลู่เป่ยเฉินมอบให้กับหลินอวี่เวย “ไตวายของเธอรุนแรงยิ่งกว่า” เขากล่าว ฉันพยักหน้า แล้วกลืนเม็ดยาสีขาวพวกนั้นลงไป ยาที่จะเร่งให้ฉันตายเร็วขึ้น ในช่วงเวลาที่เหลือ ฉันทำหลายสิ่งหลายอย่าง ขณะลงนาม ทนายความมือสั่นพลางเอ่ยว่า “หุ้นมูลค่า 1 แสนล้าน คุณจะโอนทั้งหมดจริงเหรอครับ?” ฉันพูดว่า “ใช่ มอบให้หลินอวี่เวย” ลูกสาวของฉัน ถังถัง ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ในอ้อมกอดของหลินอวี่เวย พลางพูดว่า “คุณแม่หลินอวี่เวยซื้อกระโปรงใหม่ให้หนู!” ฉันพูดว่า “สวยจริง ๆ เลย ต่อไปต้องเชื่อฟังคุณแม่หลินอวี่เวยนะ” แกลเลอรีที่ฉันสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของตัวเอง ตอนนี้กลับติดชื่อของหลินอวี่เวยอยู่ “พี่สาว พี่ช่างแสนดีเหลือเกิน” เธอกล่าวทั้งน้ำตา ฉันพูดว่า “เธอจะบริหารจัดการได้ดีกว่าฉัน” แม้แต่กองทุนทรัสต์ของพ่อแม่ ฉันก็ยังเซ็นสละสิทธิ์ไปแล้ว ลู่เป่ยเฉินเผยรอยยิ้มจริงใจครั้งแรกในรอบหลายปี พลางพูดว่า “เสิ่นเจียอิน เธอเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ได้ก้าวร้าวเหมือนแต่ก่อน เธอในแบบนี้ช่างงดงามเหลือเกิน” ใช่สิ… ตัวฉันที่กำลังจะตาย ก็ได้กลายเป็น “เสิ่นเจียอินผู้สมบูรณ์แบบ” ในสายตาของพวกเขาเสียที เสิ่นเจียอินที่เชื่อฟัง ใจกว้าง และไม่เอ่ยปากโต้แย้งอีก การนับถอยหลัง 72 ชั่วโมงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ฉันสงสัยมากว่าพอถึงวินาทีที่หัวใจหยุดเต้น พวกเขาจะจำอะไรเกี่ยวกับฉันได้บ้าง? คือ “ภรรยาที่ดีที่ในที่สุดก็เรียนรู้จะปล่อยวาง” คนนั้น หรือเป็นผู้หญิงที่ใช้ความตายเพื่อทำให้การล้างแค้นสมบูรณ์?

Flora hancur. Ia pergi membawa luka dan sebuah rahasia besar—bahwa ia tengah mengandung anak Nathan yang kini berusia empat bulan dalam kandungannya. Tak ingin anaknya tumbuh dalam lingkungan penuh kebencian, Flora memilih untuk diam dan menghilang. Ia pindah ke sebuah desa terpencil bersama neneknya yang bernama Marlina, yang kini sudah rentan berusia 72 tahun, lalu melahirkan seorang bayi perempuan cantik dan manis yang ia beri nama Nayla, dia putih bermata khas seperti ayahnya. Flora Andini, seorang wanita yang kini berusia 24 tahun dan tubuh mungil itu harus membesarkan Nayla dengan penuh kasih sayang, menjalani kehidupan sederhana sebagai petani, meskipun hidup dalam keterbatasan, namun damai. Tiga tahun berlalu. Kehidupan Flora tampak tenang meski sering kali dihimpit kesulitan ekonomi. Nayla, putrinya, tumbuh menjadi gadis kecil yang cerdas dan manis. Namun, takdir kembali mempertemukannya dengan masa lalu. Perusahaan Marshall Group membuka sebuah proyek besar di dekat desa tempat Flora tinggal. Nathan turun langsung untuk meninjau proyek tersebut dan tanpa sengaja ia melihat Flora bersama Nayla. Seketika hatinya terusik—wajah Nayla terlalu mirip dengannya. Terlalu familiar untuknya. Didorong oleh rasa penasaran yang besar, Nathan meminta asistennya untuk melakukan penyelidikan. Hasil penyelidikan itu mengguncang hatinya: Nayla adalah anak kandungnya. "Nayla anakku, bukan anakmu! Ia bukan bagian dari keluarga Marshall!” seru Flora di malam itu, setelah Nathan mengembalikan Nayla yang sempat menghilang selama hampir 24 jam. Peristiwa itu membuat Flora dan neneknya panik bukan main. “Dia anakku, Flora! Kau tak bisa terus mengelak!” Nathan membalas dengan nada tinggi. “Bagaimanapun, darahku mengalir di tubuh Nayla. Ia adalah darah dagingku!”

Der Arzt sagte, ohne die neueste experimentelle Therapie hätte ich nur noch 72 Stunden zu leben. Aber der einzige Behandlungsplatz war von Lukas Berger an Verena Lindner vergeben worden. „Ihre Niereninsuffizienz ist schlimmer“, sagte er. Ich nickte und schluckte die weißen Tabletten, die meinen Tod beschleunigen würden. In der verbleibenden Zeit tat ich viele Dinge. Als ich unterschrieb, zitterte die Hand des Anwalts: „Anteile im Wert von 270 Millionen Euro, wollen Sie sie wirklich alle übertragen?“ Ich sagte: „Ja, an Verena Lindner.“ Meine Tochter Lilli lachte fröhlich in Verenas Armen: „Mama Verena hat mir ein neues Kleid gekauft!“ Ich sagte: „Es sieht wunderschön aus. Hör in Zukunft auf Mama Verena.“ Die Galerie, die ich mit eigenen Händen gegründet hatte, trug nun Verenas Namen. „Jana, du bist zu gut.“ Sie weinte, als sie es sagte. Ich antwortete: „Du wirst sie besser führen können als ich.“ Sogar auf das Treuhandvermögen meiner Eltern verzichtete ich mit meiner Unterschrift. Endlich zeigte Lukas zum ersten Mal seit vielen Jahren ein aufrichtiges Lächeln: „Jana, du hast dich verändert. Du bist nicht mehr so aggressiv – so bist du schön.“ Ja, im Sterben war ich endlich die „perfekte Jana Hoffmann“ in ihren Augen – fügsam, großzügig, ohne Widerspruch. Der Countdown von 72 Stunden hatte begonnen. Und ich fragte mich neugierig: Wenn mein Herzschlag auf null fällt, woran werden sie sich erinnern? An die „gute Ehefrau“, die endlich loslassen gelernt hatte? Oder an eine Frau, die mit ihrem Tod Rache vollendete?