แก้แค้น

ข้าเป็นลูกสาวของบ่าวล้างเท้าในจวนตระกูลเสิ่น แต่กลับบังเอิญช่วยชีวิตฮ่องเต้ไว้ ฮองเฮาที่ลือกันว่าเป็นเทพธิดากลับชาติมาเกิดได้สวมรอยแย่งความดีความชอบของข้าไป แล้วยังจับข้าไปขังไว้ในคุกใต้ดินล่างตำหนักบรรทม “แกมันก็เหมือนกับแม่ชั้นต่ำของแกนั่นแหละ เป็นนางจิ้งจอกแพศยา! คิดแต่จะยั่วยวนเจ้านายเพื่อปีนป่ายสู่ที่สูง แต่ช่างน่าเสียดาย ไก่ป่าก็เป็นได้แค่ไก่ป่า ชาตินี้ไม่มีวันกลายเป็นหงส์ได้หรอก!” จนกระทั่งวันที่ข้าถูกนางจับยัดลงไปในถังใส่เศษอาหาร จวนเจียนจะลำสักขาดใจตาย สายฟ้าจำนวนหนึ่งผ่าลงมายังวังหลวง เกือบจะฆ่าฮ่องเต้ตาย ในที่สุดข้าก็เข้าใจ ฮองเฮาเป็นเพียงตัวปลอม ข้าต่างหากที่เป็นสตรีแห่งโชคชะตาของแคว้นอย่างแท้จริง หากข้าสิ้นชีพ คนทั้งหมดในแคว้นฉู่จะต้องตายไปพร้อมกัน

ยังหวังว่าเราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้งแม้ในวันที่ทุกๆอย่างระหว่างเรามันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วแต่คงไม่ใช่ชาตินี้หากชาติหน้ามีจริงขอให้พาฝันได้เป็นคนรักคนแรกและคนสุดท้ายของพี่นักรบตลอดไป

ฮอฟมันน์ แม็คเคลน ต้องลาออกจาก หน่วยปฏิบัติการสงครามพิเศษ กองทัพเรือสหรัฐ กะทันหัน ด้วยทนเห็น เอ็ม.ซี.เด็กซ์เตอร์ คอร์ป ยักใหญ่ผู้ผลิตดาวเทียมให้กับองค์การนาซา ต้องย่ำแย่เพราะความเสเพลของบิดา ที่มัวหลงระเริงอยู่กับนางแบบสาวไทยคนนั้นไม่ไหว หนทางเดียวที่เขาจะเอาคืนจากผู้หญิงที่คิดจะปอกลอกบิดาได้คือ การพาตัวบุษราคัม ทักษาพินิจ น้องสาวคนเดียวของเจ้าหล่อนมากักขังไว้เพื่อให้สมกับความเกลียดชังอย่างที่เขาตั้งใจจะแก้แค้น!!

เขาหลอกให้เธอรักเขาอีกครั้ง ฝังความชิงชังไว้ลึกสุดลึก จองจำเธอไว้ด้วยโซ่แห่งพิศวาส แท้จริงเขาต่างหากที่ตกเป็นทาสเสน่หานิจนิรันดร์

“เธอมันก็แค่นางบำเรอขัดดอก อย่าบีบน้ำตาเรียกราคาให้มากหน่อยเลย" ครั้งหนึ่งคนพูดเคยเป็นสุภาพบุรุษแต่ความผิดหวังทำให้เขากลายเป็นเสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่ออย่างเธอ” ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับคอยาวระหงของหญิงสาว เขาซุกไซร้มันอย่างรุนแรงรุกขึ้นจากข้างเตียง ขึ้นมาคร่อมคนร่างบางไว้ หญิงสาวที่กำลังตกใจตื่นกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น พยายามกลั้นเสียงร้องไห้ที่มันดังอยู่ข้างในหัวใจ แต่มันก็สุดที่จะกลั้นมันไว้จริงๆ

"ขอบคุณนะครับ ที่คุณเข้ามาในชีวิตของผม" ชายหนุ่มก้มลงจูบที่เปลือกตาของหญิงสาวที่ถูกเขาโอบกอดอยู่ "ฉันต่างหากละค่ะ ที่ต้องขอบคุณ คุณเสียมากกว่า ที่วันนั้นคุณรับเราสองแม่ลูกมาอยู่ที่นี่กับคุณด้วย"

“หึ!! จำไว้ ศักดิ์ศรีของเธอไม่มีตั้งแต่เธอเซ็นสัญญาแล้วอันดา”

ในวันเกิดของข้า สามีของข้ากรีดผ่าอกและเอาจินตานของข้าไป เพื่อช่วยชีวิตคนรักสมัยเด็กของเขา เขาโอบข้าไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน ใช้มีดโค้งกรีดผ่าเปิดหน้าอกของข้า “ชิงอู๋ ขอแค่ได้กินจินตานของเจ้า โรคเก่าของชิงเหยาก็จะรักษาหาย ข้าจะได้อยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไป” เขาไม่สนใจเสียงร้องอันโศกเศร้าทุกข์ตรมของข้า คว้านจินตานพร้อมกับกระดูกและเส้นเอ็นของข้าออกมา ข้าใช้แรงเฮือกสุดท้ายจับแขนเสื้อของเขาเอาไว้ ขอร้องอย่างน่าสงสารว่า “ถ้าไม่มีจินตานเม็ดนี้ ข้าจะต้องตายนะ....” เขาจรดจูบบนหน้าผากของข้า กล่าวปลอบเสียงแผ่วเบา “อย่าพูดจาเหลวไหล เผ่าหงส์เพลิงของพวกเจ้ามีจินตานสองเม็ด ขาดไปเม็ดเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เขาประคองจินตานของข้าเอาไว้ แล้วรีบร้อนจากไป แต่เขาไม่รู้หรอกว่า จินตานเม็ดแรกของข้า ถูกเอาไปช่วยชีวิตเขาตั้งแต่เมื่อหมื่นปีก่อนแล้ว สิ่งที่เขาช่วงชิงไป เป็นจินตานเม็ดสุดท้ายของข้าแล้ว ข้ากำลังจะตาย

นายหัวผู้เพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ราชันไม่เคยคิดที่จะรักใคร เพราะเขาไม่เคยไว้ใจผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาจีบเขา แต่ใครจะไปเชื่อว่าหญิงสาวที่โดนกล้อนผม หน้าตาบวมช้ำ โดนโยนทิ้งไว้กลางทะเล จะกลายมาเป็นนายหญิงของเกาะ โดยที่ราชันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอคือใคร ปะการังหญิงสาวที่อยู่ดีๆไม่รู้ว่าพรหมลิขิตหรือเวรกรรมอะไร ส่งให้เขาต้องได้มาช่วยชีวิตเธอ และยังจะต้องกลายมาเป็นสามีภรรยากันอีก นายหัวคิดแล้วก็ขำ สงสัยตัวเขาเองจะเลือกมากเกินไป พอถึงเวลาที่จะได้มีเมียจริงๆเลยไม่ต้องเลือกเลย

เวรุณีผู้สูญเสียน้องชาย ธรณ์ผู้สูญเสียน้องสาวเพราะน้องชายเธอ คนอื่นอาจมีน้ำตา ... แต่กับเขาความสูญเสียคือไฟแค้น +++++++++++++++++++++ “คุณแย่ใส่ผมก่อน พูดว่าน้องสาวผมตาย น้องชายคุณตายก็เจ๊ากันไป ว่าผมเป็นเกย์ แล้วยังลามปามถึงแม่ผมอีก” สายตาส่งมาโกรธเกรี้ยวราวกับจะเผาให้เป็นจุณ “เออ...ก็ได้ ฉันขอโทษ” เธอพยายามแก้สถานการณ์คับขัน อยู่ในห้องปิดตายกับเขาสองต่อสอง เกิดพี่ชายธิณาบ้าที่น้องคนเดียวตายไป จับเธอโยนจากหน้าต่างล่ะ นี่ชั้นยี่สิบกว่าๆ นะ “ตอแหล ไม่ได้มีความจริงใจเลย” แรงนิ้วมือจิกท้ายทอยเธอแรงยิ่งขึ้น จนน่ากลัวหนังหัวจะหลุดตามออกมาเป็นแผ่นๆ “น้องชายคุณทำผมหมดสิ้นทุกอย่าง น้องสาวคนเดียว ทายาทตระกูลผมหมดแล้ว” ธรณ์พึมพำกับเธอราวคนบ้า “แล้วจะให้ฉันทำยังไง บ้านฉันก็หมดตระกูลแล้วเหมือนกัน จะให้ฉันรับผิดชอบมีลูกให้เลยไหมล่ะ” คำประชดทำเอาอีกฝ่ายสะดุดกึก มองพินิจเธอด้วยแววตาคาดไม่ถึง “อย่าพูดอะไรบ้าๆ น่ะ คุณไม่ใช่สเปคผม” เสียงเยาะเจือดูถูก เวรุณีหน้าร้อน “คุณก็ไม่ใช่สเปคฉันเหมือนกัน!”